Inspiratie

Hieronder vindt je een lijst van alles wat we bespreken in de podcast.

Klik op de term voor meer informatie.

Connect with The Live Coaches

The Live Coaches: Instagram -  Website

Melanie Esther: Instagram - Website            

Vincent de Raad:   Instagram - Website

Connect met Cato/My Baby

Instagram: https://www.instagram.com/catovandyck/ 

Instagram My Baby: https://www.instagram.com/mybabymybabymybaby/ 

Spotify: https://open.spotify.com/artist/0c103ZyWDycpfVxR0lNrjm?si=N9XvJxkwRXSL-n2S6nwOfA 

Website: https://www.mybabywashere.com/ 

Wikipedia: https://nl.wikipedia.org/wiki/My_Baby_(band) 

Connect met Willem/Personal Trainer

Instagram: https://www.instagram.com/wylumpi/ 

Instagram Personal Trainer: https://www.instagram.com/personaltrainertheband/ 

Spotify: https://open.spotify.com/artist/2zm5WsGFYihLD85ZTRcpoc?si=YTAws9qFRFiqIlhDMMYhXg 

Website: https://personaltrainertheband.com/ 

Wikipedia: https://nl.wikipedia.org/wiki/Personal_Trainer 

Links
Eurosonic Noorderslag (showcase festival)

https://esns.nl/nl/esns/about-esns/ 

Huize Maas Groningen (venue)

https://huizemaas.nl/ 

Conservatorium van Haarlem (opleiding)

https://www.inholland.nl/conservatorium-haarlem/ 

Seasick Steve (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/Seasick_Steve 

Glastonbury (festival)

https://en.wikipedia.org/wiki/Glastonbury_Festival 

Bazzookas (artiest)

https://nl.wikipedia.org/wiki/Bazzookas 

Bas Barnasconi (artiest)

https://www.instagram.com/bazzbazzookas/ 

Rosalía (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/Rosal%C3%ADa 

Arctic Monkeys (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/Arctic_Monkeys 

I Bet You Look Good On The Dance Floor (single van de Arctic Monkeys)

https://www.youtube.com/watch?v=pK7egZaT3hs 

3FM (radiostation)

https://nl.wikipedia.org/wiki/NPO_3FM 

Zoë Sita Mesman (kledingontwerper)

https://www.instagram.com/zoe.zita/ 

Prehistoric Rhythm (album van My Baby)

https://open.spotify.com/album/79NnLkfzNVo0av228cnqvm?si=9qkB5J6HR5m1CDt3ejTSqA 

Femke Vandenberg (socioloog)

https://www.linkedin.com/in/femke-vandenberg/ 

The Live Coaches Podcast met Femke Vandenberg (podcast)

https://open.spotify.com/episode/2iXsUp1KPQVoxvQFLqcAt2?si=07c21ce357ca4e52 

TLC S3 - 10 - Case Study – TRANSCRIPT

Willem:  [00:00] Ik word wel daadwerkelijk gedraag ik me anders op het podium dan erna. Wat jij ook zegt als je daarna door de zaal heen loopt of zo. Ik heb echt dat ik dan ook, schijnbaar ga ik helemaal zo lopen.

Vincent:  [00:10] Helemaal in elkaar gedoken.

Cato:  [00:13] Een schildpad die zich weer terugtrekt in zijn...

Willem:  [00:14] Ja. Zo van: oh nee nee. Dus ik ben dan zo van: ik moet echt weg hier. Of zo.

Cato:  [00:19] We probeerden gewoon een beetje een soort van figuur buiten onszelf te creëren, dat noemden we de ‘My Baby figuur.’ En dan voelde ik ook gewoon dat, dan kon ik heel makkelijk op het podium bedenken van dat ik haar dan was, of nog steeds, of dat ik daar dan ben. En dan kan ik mezelf uiten op een manier die ik normaal niet heb.

Melanie Esther:  [00:38] Ja, dan kun je denken: wat zou zij nu doen? Toch?

Cato:  [00:40] Ja precies. 

Melanie Esther:  [00:41] Ja. 

Tune:  [00:42]

Hey! 

Ik ben Vincent de Raad en ik ben Melanie Esther en wij zijn 'The Live Coaches.' Wij coachen artiesten in het vertalen van hun unieke verhaal naar een live ervaring op het podium.

In onze podcast gaan wij in gesprek met experts van voor en achter de schermen uit de live muziekindustrie. We bieden je nieuwe kennis, inzichten en meteen toepasbare tips om van je optreden een ervaring te maken!

Check onze insta @thelivecoaches voor foto’s en video’s van alle voorbeelden die voorbijkomen en ga naar www.thelivecoaches.nl voor shownotes, transcripts en meer info over onze coaching en workshops.

Ready? Let’s go!

Vincent:  [01:40] Leuk dat je luistert naar The Live Coaches. De podcast voor artiesten die van hun optreden een ervaring willen maken. Dit is alweer de laatste aflevering van het derde seizoen van The Live Coaches: van idee tot herinnering. En traditiegetrouw sluiten we af met een case study. Een gesprek met een artiest die ons inspireert met diens live ervaring, waarin alle verschillende facetten die in het seizoen voorbij zijn gekomen aan bod komen.

Melanie Esther:  [02:04] Om seizoen 3 af te sluiten doen we iets wat we nog niet eerder hebben gedaan. Namelijk, een dubbele case study met niet één, maar twéé artiesten. Twee bands in dit geval. Samen gaan we in gesprek over de live ervaring die de bands neerzetten, hoe ze tot hun unieke live ervaring kwamen en wat jij daarvan kunt leren.

Vincent:  [02:23] Onze eerste gast is Cato van Dijck, zangeres en frontvrouw van de band ‘My Baby.’ My Baby is een trio-formatie die roots en rock gedreven alternatieve dance muziek maakt. Denk opzwepende drumbeats, blues en slide gitaar in combinatie met psychedelische delays en een rock-show met de dynamiek van een dj-set. Het is een unieke sound die zich ook vertaalt naar een unieke live ervaring, die ze al sinds 2012 over de hele wereld brengen. Onder andere op gerenommeerde festivals als Glastonbury, Sziget, Lowlands en Pinkpop.

Melanie Esther:  [03:14] Onze tweede gast is Willem Smit. Oprichter en frontman van de populaire opkomende indie-rockband: Personal Trainer. De zevenkoppige formatie uit Amsterdam, speelde sinds 2019 talloze shows in binnen- en buitenland, was al te vinden op Lowlands, Best Kept Secret en Into The Great Wide Open en speelt al net zo vaak in Engeland als dat ze in Nederland te vinden zijn. Wij zagen ze enkele weken geleden nog hun energieke en dynamische live ervaring naar Eurosonic Noorderslag brengen. Een performance die werd beloond met de nr. 2 spot op de 3voor12 lijst van de 25 beste shows van Noorderslag.

Vincent:  [04:14] In dit openhartige rondetafelgesprek bespreken we onder andere hoe je als performer op het podium voorbij schaamte en verlegenheid kunt komen om zo de muziek optimaal te belichamen, hoe je de unieke kracht van het live moment kunt benutten, hoe om te gaan met de uitdagingen van het nemen van beslissingen als band en nog heel veel meer. Heel veel luisterplezier!

Vincent:  [04:40] Cato van Dijck en Willem Smit, welkom bij The Live Coaches.

Melanie Esther:  [04:43] Welkom!

Cato:  [04:44] Dank je wel.

Willem:  [04:44] Dank je wel.

Vincent:  [04:45] Supertof dat jullie er zijn voor deze allerlaatste aflevering van het derde seizoen van The Live Coaches. Voor een speciale dubbele casestudie. Vandaag gaan we het met jullie hebben over jullie ervaringen met live spelen, jullie visie daarop, jullie lessen daarin. Jullie hebben alle twee hele unieke live ervaringen. Willem, ik heb jou vorige week twee keer zien spelen bij Eurosonic.

Willem:  [05:06] Oh, je bent twee keer gekomen?

Vincent:  [05:08] Zowel in Maas als op Noorderslag. Ik vond het wel tof om het twee dagen achter elkaar te kunnen zien. Zo vaak heb ik die luxe niet. Dat ik een gast een week voor een interview twee keer achter elkaar kan zien. Dat was heel tof om te zien. 

Om maar meteen met de deur in huis te vallen en een beetje een diepe vraag te stellen misschien. Of misschien is hij wel helemaal niet diep. Dat laat ik over aan jullie. Waar gaat live spelen voor jullie eigenlijk over?

Willem:  [05:34] Waar gaat live spelen over? Voor mij is het iets wat ik al een hele tijd doe en wat ik heel leuk vind om te doen. En voor mij is het een heel groot deel van mijn werk en mijn grootste hobby. Dat denk ik vooral, voor mij dan persoonlijk, ja.

Cato:  [05:59] Ja, werk en hobby samen, dat is toch altijd wel echt de droom toch? Maar ja, ook denk ik voor mij. En ik denk ook dat het voor mij een soort overdracht van energie is van iets wat je zelf hebt en dat je dan weer geeft aan een publiek en het publiek, wat het publiek aan jou geeft, daar doe jij het jouwe weer mee. Of tenminste, daar ontstaat ook weer energie. Dus het voelt altijd een beetje als een soort van overdracht heen en weer van energie. En dat is denk ik ook echt het verschil met gewoon iets in de studio opnemen of muziek schrijven of maken. Dus live is dat publiek er en daardoor ontstaat er een soort wisselwerking die eigenlijk heel onvoorspelbaar is en heel bijzonder en heel, ja, en ook wel verslavend. Ja.

Vincent:  [06:50] Ervaar jij dat ook zo, Willem, die wisselwerking?

Willem:  [06:52] Ja, op zich wel. Ik denk dat ik misschien best wel in mezelf ben als ik een optreden doe. Wel bezig ben met de mensen die er zijn, maar ook dat in een studio bijvoorbeeld met een groep mensen opnemen. Dan voelt eigenlijk iedereen die niet aan het muziek maken is voor mij ook dan al meteen als een beetje een soort vergelijkbaar soort interactie. Behalve dat het er dan minder zijn. Maar ik denk, ja, dat is het zeker. Het is altijd anders, er zijn altijd andere mensen. Absoluut, ja.

Vincent:  [07:20] Om even naar jullie shows te gaan. Om een beetje een indruk te wekken. En vooral ook voor misschien de luisteraars die jullie shows nog niet live hebben ervaren. Kunnen jullie je show beschrijven? Van, ik kom binnen bij een show van jullie, wat maak ik mee? Wat zie ik voor me?

Cato:  [07:35] Ja. Ten eerste houden wij wel van een bepaalde sfeer neerzetten op het podium. In ieder geval, we hebben ook heel veel met visuals gewerkt bijvoorbeeld. Dus dan is het ook wel een soort audiovisuele ervaring. Maar ja, je komt binnen, dat is, het bouwt zich altijd ook best wel op zeg maar. Dus bedoel je zeg maar hoe een show zeg maar begint of?

Melanie Esther:  [08:00] Nee, gewoon stel ik kom midden in je set binnen.

Vincent:  [08:03] Ja, jullie zijn met z'n drieën op het podium.

Cato:  [08:05] Ja, we zijn met z'n drieën op het podium eigenlijk. En zeker denk ik als je ergens middenin in de set invalt, we spelen nummers best wel lang vaak, dus het is niet heel erg zo van ‘nummertje – nummertje’ en dan pauze of applaus. Dus we houden er ook van om eigenlijk een soort lijn in de hele set te maken, zodat we, ja, eigenlijk een soort, wat eigenlijk een soort reis kan symboliseren. Dus als je ergens midden binnenkomt, dan zit je al midden in die reis denk ik.

Vincent:  [08:35] In die journey.

Cato:  [08:35] Ja, precies. In die journey. En ja, we houden ervan om bepaalde elementen die eigenlijk meer in de dance thuishoren, te integreren in onze muziek. Terwijl we eigenlijk als set up meer een soort rock ‘n roll trio zijn. Dus gitaar, drums, bas. Maar dan met eigenlijk die elementen van die soort van dance drops en build ups erin hebben we een soort van rare hybride eigen sound ontwikkeld waar we die elementen… en ik denk dat het ook heel erg gaat om de elementen van wat het bij het publiek doet en hoe dat in die ervaring past en dat we daardoor een aantal elementen hebben toegevoegd.

Wat misschien niet eens heel erg altijd met smaak of, eh. Nou ja, ik wou zeggen van ik ben niet per se dat ik een persoon ben die er zelf heel veel naar trance muziek luistert of zo. Maar het effect ervan is wel heel interessant. Dus dat hebben we ook een soort van geïmpregneerd in de show. En ja, vaak naar het einde toe is het toch ook wel een soort van steeds meer een soort - proberen we mensen mee te krijgen in die energie en heb ik ook het gevoel dat mensen daar zich steeds beter in kunnen loslaten en dat het uiteindelijk gewoon een soort van bal van energie is. En een hoogtepunt. Naar een soort van hoogtepunt toe te werken.

Vincent:  [10:07] Ja, vet.

Melanie Esther:  [10:07] Ja, wij zijn toen naar jullie show geweest. We hebben ook samen een les gegeven op het conservatorium in Haarlem. En ik weet nog dat we toen ook zeiden van, "het voelt gewoon alsof al deze mensen echt even een avondje aan het uitgaan zijn." En dat is toch wel een andere gedachte of een ander gevoel dan bij een ander concert. Dat je echt dacht: wow, deze mensen zijn, waren mensen die niet elke avond meer in de club staan zeg maar. En die gingen echt los. Het was echt een soort van ja uitgaans-vibe hing er.

Cato:  [10:31] Ja, eigenlijk op een manier inderdaad waar mensen misschien dan niet zo snel naar een club zouden gaan omdat dat ook niet helemaal zegmaar hun ding is. En dat je denkt van: het voelt alsof er een soort van plek gecreëerd is waar die mensen dan wel zichzelf kunnen, ja, kunnen laten gaan eigenlijk. En dus voor jong en oud en allerlei verschillende mensen bij elkaar. 

We hebben een keer in Engeland bijvoorbeeld ook gehad, in Exeter, dat we eerste zo dachten, dat we aankwamen, tenminste bij het begin van de show. Ik dacht van: oh, interessante combinatie van mensen bij elkaar. We hebben ooit een voorprogramma gedaan voor Seasick Steve in Engeland, dus er zijn altijd een aantal van die ja, hoe zeg je dat? Meer Soort van blues rockers, wat oudere gasten, soort van met bandana's en een soort van ja, die komen echt voor de blues eigenlijk. Ook een soort van element wat in onze muziek zit.

En daarnaast waren allemaal, nou ja, ik zou zeggen ‘hippie meisjes’ met hele mooie soort van kleine topjes en die kwamen meer omdat we een aantal keer op Glastonbury hebben gestaan en op verschillende festivals die meer dat publiek trekt eigenlijk. Dus het was een hele interessante mix van die bij elkaar zeg maar. Van: oh, hoe gaat dat werken bij elkaar? Maar het voelde zo van, dat het eerst een beetje onwennig was en dat we op een gegeven moment door de show heen en nou ja, dus naar waar ik net zeg naar een soort van moment waar we naartoe aan het bouwen waren, dat we op een gegeven moment zagen dat er soort van meiden topless gingen en soort van en die mannen soort van die topjes op hun hoofd hadden en dat het een soort van een en al brij was van... Iedereen liet zich helemaal gaan. Dus het was, ja dat was gelukt. Dat was wel interessant.

Willem:  [12:04] Dat klinkt wel heel vet.

Vincent:  [12:06] Ja. Goeie promo. Dat is wel cool.

Willem:  [12:10] En hoe is een Personal Trainer show als je die zou moeten omschrijven? Ik vind dat zelf iets best moeilijk te omschrijven, maar ik ben wel benieuwd wat jij ervan maakt.

Willem:  [12:17] Ja, we zijn met z'n zevenen, dus we zijn met best veel mensen op het podium. En ik denk dat we veel soort van op en neer gaan, dat we best wel dynamisch proberen te spelen.

Vincent:  [12:29] Ja, super. Heel erg, ja.

Willem:  [12:32] En dan proberen we een soort van ook veel verschillende dingen te doen. Dus liedjes lijken denk ik, vind ik niet zo heel veel op elkaar lijken meestal. Ik kan me heel goed voorstellen dat heel veel mensen het allemaal een beetje hetzelfde vinden klinken, maar zelf vind ik het best wel verschillend. In ieder geval qua insteek voor ons. Waardoor we heel erg... Ik probeer toch altijd een beetje na te denken over wat ik zelf zou willen zien of zo in de eerste instantie. En ik denk dan altijd van: wat zou ik vinden als ik zelf dan naar een optreden kijk nu of zo? En dan hoop ik toch een beetje met zo'n soort verwachtingspatroon, wat ik misschien zelf zou hebben, te spelen. Zodat je dan misschien sneller ook een soort dynamische wisselingen hebt in een soort van insteek of emotie of zoiets. 

En ik vind het zelf leuk en belangrijk dat er een bepaald soort lucht is, dus dat het ergens voelt alsof alles kan gebeuren of zoiets. Verder zijn het gewoon zeven mensen en een groot deel van het optreden zijn mensen die spelen in onze band, die zijn ook wel wild aan het spelen. Dus een beetje aan het springen en gekke dansjes aan het doen.

Melanie Esther:  [13:38] Ja, er is van alles te zien.

Willem:  [13:40] ja, dat is volgens mij wat ik ook veel terugkrijg van mensen, is dat je veel te zien hebt en dat het een beetje een overkill ook kan zijn of zoiets.

Melanie Esther:  [13:47] Ja, maar ook heel leuk juist, want je kan je ook heel erg focussen op één persoon. Dat deed ik af en toe. Ik was ook bij Eurosonic. En toen was ik dus naar één persoon aan het kijken, dacht ik: oh die is helemaal een wereld zelf aan het creëren, maar onder een inwoner van jullie hele wereld. Zeg maar, zo. En dat vond ik gewoon zo leuk om te zien hoe dat met elkaar werkte. En ja, er gebeurde ontzettend veel en je werd, ja, in het kijken was je al gewoon ook vermaakt zeg maar zo.

Willem:  [14:12] Nou, leuk! Cool.

Vincent:  [14:13] Ja, en het is voor mij echt een opeenvolging van de hele tijd verrassingen. Jullie set. En dat is ook die dynamiek. Van je gaat echt van bijna metal, echt gewoon best wel harde rock, ga je helemaal terug naar een soort van achtste pianotje en dan ben je weer daar en dan ben je weer... En het is echt constant zo van alles en nog wat.

Willem:  [14:30] Leuk.

Cato:  [14:31] Een soort van alle aspecten van het leven in één show.

Vincent:  [14:34] Ja, ja.

Cato:  [14:36] Ja, van heel grote momenten naar hele intieme en kleine momenten. Vet.

Vincent:  [14:39] Je wordt wel echt op je tenen gehouden bij jullie shows. Het is echt, je kunt nooit gewoon… op het moment dat je denkt van: oh, nu weet ik wat er komt, dan zit je fout zeg maar. Dan komt er weer iets wat je toch dacht van: oh nee. Weet je wel?

Willem:  [14:51] Oh fijn! Dan is het toch een beetje gelukt.

Vincent:  [14:57] En hierop aansluitend, hebben jullie een bepaald idee van wat je je publiek wilt laten ervaren met jullie shows?

Willem:  [15:04] Ik niet echt. Daar heb ik nooit echt lang... Dus het enige wat ik altijd probeer te doen is, wat ook vaak niet eens lukt of niet... dat ik daar niet de tijd voor heb of zo, alleen probeer te bedenken wat ik zelf ervan zou vinden. Ik heb altijd zoiets van: als ik ga proberen om het voor andere mensen te proberen dan is het spoor bijster of zo, want daar ben ik denk ik helemaal niet slim genoeg en niet empathisch genoeg voor om echt te kunnen begrijpen wat andere mensen ervan zouden vinden of zoiets. Ja.

Vincent:  [15:39] Dat zei jij ook in je voorbereiding van dat je het nooit echt, dat je 't nooit kon ervaren zoals je publiek.

Willem:  [15:45] Ja, dat vind ik wel een interessant ding inderdaad daarvan. Ik vond het inderdaad, jullie hadden een paar vragen gestuurd en ik vond dat - ik was bij alles zo van: oh, dat weet ik helemaal niet, dat zei ik net ook al. Maar dat ik dan was van, "ik heb geen idee, maar..."

Vincent:  [16:00] En dan toen kwam er toch iets.

Willem:  [16:01] En dan zo’n alinea erachteraan. Maar inderdaad, ik vind het best een vreemd idee dat je aan het optreden bent en dat je eigenlijk nooit zelf in de zaal kan staan of zo. Best wel vreemd eigenlijk. Ja. 

Vincent:  [16:14] Ja. Hoe is dat voor My Baby? Is er iets wat jullie je publiek willen laten ervaren met die shows?

Cato:  [16:20] Ja, nou ja, waar we het net in principe over hadden is denk ik wel een groot deel voor ons. Maar even aanhakend op wat jij net ook zei. Van, ik vind het ook wel grappig dat je zo - je gaat ergens nadenken van, je gaat iets creëren wat er dus eigenlijk nog niet is en je wilt eigenlijk iets creëren wat je zelf zou willen zien, inderdaad. Maar je kan het zelf niet zien, want je staat niet in het publiek, je staat op het podium. 

Dus je bent toch wel bezig met een soort van, ja, van wat zou je willen dat het publiek meemaakt? Of wat wil je eigenlijk geven? En in iets nieuws een soort van creëren wat er misschien dus nog niet is? Ik denk dat dat wel ook een grote drijfveer van ons is geweest. Van ja, wat zijn eigenlijk soort van elementen die we vet vinden en die we zouden willen dat die gecombineerd konden worden? Laten we dat proberen. Een beetje zo. En dan kijken of dat ook werkt bij een publiek. 

Maar ja, dat zit ook inderdaad in het maakproces gewoon van bepaalde stijlen en bepaalde dingen bij elkaar te gooien in een soort mix. En ook wel echt iets proberen te maken wat er niet al is. En dat is heel moeilijk natuurlijk, want je kan ook bijna niet een soort van een nieuwe kleur bedenken. Dat ja, dat is onmogelijk. Dus het is ook altijd een combinatie van al bestaande dingen en dingen die inderdaad in je hoofd zitten of die je gewoon uit je jeugd hebt meegenomen qua muziek. Maar ik ga nu ineens helemaal over muziek. Maar goed. 

Ja, ik denk dat dat geldt voor die live ervaring ook. Van we wilden inderdaad iets neerzetten van wat we dachten van: ja, als je dan wel die ervaring hebt met die energie en kunnen dansen en je vrij voelen. In combinatie wel met organische elementen. Dus zonder, ja, zonder computer, of zonder zeg maar dat eigenlijk gewoon af te spelen, maar het te spelen en ook daarmee iets op dat moment te creëren. 

Ik denk dat mensen dat toch ook altijd voelen, dat er op dat moment iets gecreëerd wordt. En dat vind ik soms ook wel lastig met... Ik vind, ja, ik kan enorm dansen op elektronische muziek, maar het is soms ook moeilijk van ja, weet je wel? Iets is met een knopje aangezet en zo van ja, hoeveel zit daar, hoeveel gebeurt er op dat moment en hoeveel...

Vincent:  [18:40] Ja, als je het dan hebt over het uitwisselen van die energie dan mist er een bepaalde energie op het podium of zo?

Cato:  [18:44] Ja, precies. 

Vincent:  [18:45] Een soort creatie energie.

Cato:  [18:46] Ja, en ook de mogelijkheid om dat aan te passen. Ik bedoel, wij zijn altijd heel erg van vrijheid ook en dingen kunnen improviseren op het moment zelf. Dus dat is dan ook, ik denk dat die vrijheid ook wel overkomt. Dus ja, al met al denk ik gewoon een soort van hele vrije ervaring te creëren. En ja, weer in die energie, maar energie overbrengen.

Vincent:  [19:10] Ja, voor mij gaan My Baby shows wel ook echt heel erg over jezelf, waar we het net over hadden, over dat verliezen in die beat die maar doorgaat, die maar doorgaat en dat ritmische en die delayed gitaren weet je wel? Gewoon echt een beetje gaat - een beetje wel als een soort van techno nacht ofzo. Weet je wel? Dat je gewoon echt gewoon helemaal verliest en een beetje - niet eens meer misschien de hele tijd naar de band kijkt, maar ook gewoon de lichten en een beetje... Jullie zijn een soort van band show, een van de weinige bands waar ik me kan voorstellen dat ik even mijn rug zou keren naar jullie omdat ik gewoon op een soort dansvloer zou staan ofzo.

Cato:  [19:42] Precies! Maar dat vind ik ook eigenlijk heel, dat vind ik ook heel leuk dat je dat zegt, want dat is ook wel, weet je, dat proberen we wel met visuals en dingen ook te creëren. Ja, dat het ook gewoon een eigen ervaring mag zijn. Van, je kan daarnaar kijken, je kan naar ons kijken, maar je kan ook gewoon inderdaad naar elkaar en samen. Ja, zoals je inderdaad ook bij een DJ dan wat meer zou doen. Gewoon je eigen feestje zeg maar hebben erop. 

Maar ja, het is ook inderdaad, dingen zijn daardoor... ja, de stukken zeg maar qua muziek zijn daardoor inderdaad meer een soort van aan elkaar gewoven en ook meer dan op de plaat. Dus dat is ook altijd wel een verschil met onze platen.

Willem:  [20:16] Wel cool. Ik kan me heel goed voorstellen dat het dan inderdaad, inderdaad dat dansen best wel centraal staat en dat dat net zoals, ik kan me bij een DJ voorstellen dat het ook wel een soort ook duidelijk is als het goed gaat of zo en dat het dan ook veel meer op die soort energie die je samen hebt in... Dat is wel cool. Lijkt me ook wel vet.

Cato:  [20:31] Je moet ook de hele tijd nadenken van, je kan niet een soort van de hele tijd 'daar' zitten. Ik denk dat dj's dat ook echt doen. Ik zou nog wel eens vaker met dj's moeten praten misschien. Maar je kan het niet altijd daar zitten. Dus je moet ook ja weer een soort van momenten creëren waar mensen even een soort van op een andere manier kunnen ontspannen, zodat je daarna weer een soort van op kan bouwen naar ja, het is gewoon een beetje een andere manier van een ervaring creëren. Wat... nou ja, punt.

Willem:  [21:01] Ja, cool.

FRAGMENT: Personal Trainer – ‘The Lazer’ live in de Maassilo Rotterdam (01/12/2024)

Vincent:  [21:48] Jij hebt ergens gezegd Willem, dat je ook wel tijdens shows probeert om een soort van dat moment te vangen dat je in een repetitie een song speelt en dat die voor het eerst valt of zo. Kun je daar iets over zeggen wat je daarmee bedoelt?

Willem:  [22:02] Ja, toen ik met de band begon, toen zat ik ook in een andere groep nog. En toen had ik heel erg zin om gewoon muziek te maken zonder er te veel over na te denken. Zonder me zorgen te maken over of de mix helemaal goed was, of het op tijd werd geüpload hier en daar. Dus dat ik gewoon echt maar gewoon dingen eruit kon gooien of zo. Toen ben ik eigenlijk deze band begonnen. En aan het begin heb ik ook dan telkens met andere mensen op het podium die nummers gespeeld. 

Dus ik was vrij vaak naar optredens en in de kroeg met vrienden en dan was ik van, "hey ik heb volgende week of over twee weken een show, zou je het leuk vinden om dan mee te doen?" En dan dat op die manier steeds eigenlijk een... uiteindelijk waren het best veel van dezelfde pool mensen, maar er waren dan telkens wel net weer andere mensen. En dan repeteerden we één keer en dan had ik inderdaad, op dat moment vond ik het heel cool om dat moment dat je in een oefenruimte een nummer voor het eerst gaat repeteren of een paar keer speelt, dan is er soms zo'n moment dat het lukt voor het eerst en daar was ik altijd - heel veel energie kreeg ik daarvan. Dus toen werd dat ook een beetje een soort van, ging driekwart van de set eigenlijk liep dat zo half in de soep. Maar sommige momenten dan lukt het helemaal of zo. 

En dan is er ook... Ik heb zelf in ieder geval als ik in de oefenruimte ben en een nummer lukt voor de tiende keer, dan heb ik ook zelf niet meer diezelfde soort van energie daarbij of zo. Dus dat was voor mij toen heel spannend en leuk dat elk optreden voelde alsof er best wel wat zo fout kon gaan en alsof alles een beetje op losse schroeven stond. Maar dat was ook wel lekker in dat gevoel van, "ik gooi het er gewoon allemaal uit en het maakt allemaal niet zoveel uit." Dat gaf me wel best wel een gevoel van: oh alles kan eigenlijk gewoon.

Melanie Esther:  [23:50] Maar was dat een idee wat je inderdaad toen had, zeg maar aan het begin? Of is dat nu nog steeds wel dat je denkt: ik wil eigenlijk dat het voelt alsof alle songs net vallen voor het publiek?

Willem:  [24:00] In zekere zin is het een bepaald soort ding daarvan, wat ik moeilijk vind om te duiden, maar zit daar iets nog wel van in denk ik. We proberen wel veel dingen om te gooien per show, zodat we nog een soort van dat nieuwige gevoel telkens hebben. En hopelijk momenten dat we daar energie uit kunnen halen. Maar het zit toch wel heel anders in elkaar. We zijn nu echt een vaste groep en ik denk ook dat, de liedjes waren destijds echt zo een paar akkoorden en dan een melodie en dan gewoon veel mensen tegelijk. "Kan je nog een koebel vasthouden?" Dat was een beetje de insteek. 

En inmiddels is het wel zo dat het echt moeilijk is om de nummers van de plaat een soort van te vertalen naar zeven mensen. En dat we daar echt ook... Ik denk dat er gewoon een stuk meer gebeurt nu op plaat zegmaar en dat we daar dan best wel mee moeten jongleren om hopelijk wel een soort van vrijheid uiteindelijk te hebben in het spelen. Zoiets. Ja.

Vincent:  [24:59] Ja, ja. Wisselen jullie ook vaak dan in de setlijst of ligt het best wel vast bij jullie nu?

Willem:  [25:04] Ja, we proberen vaak twee dagen achter elkaar dezelfde set te spelen, maar dat lukt eigenlijk nooit. Want het is een soort van, we spelen eigenlijk nooit dezelfde... We hebben het, één keer is het wel gelukt voor een paar dagen toen we een tour deden, maar het is toch dan altijd, zeker op tour als we in het busje rondrijden, dan toch ook weer in die auto beginnen we, we praten daar veel over, over hoe we zo'n optreden dan liep en kan lopen. En dan is het wel regelmatig dat het dan zo is van, "ja, misschien moeten we dan toch even proberen om het zo" en het is dan geen gigantisch verschil, maar...

Melanie Esther:  [25:35] Ja, maar als je veel shows hebt kan dat natuurlijk ook. Dus dat is ook weer heel leuk juist dat je dan kan kijken, oh, hoe zou het zijn als deze song dan is? En dan hou je het dus ook voor jezelf natuurlijk wel nieuw.

Willem:  [25:44] Ja precies, dat is ook grappig. Soort van in Nederland spelen en elke dag naar huis gaan versus een soort van in het buitenland in zo'n busje. Daar had ik het laatst ook met iemand over, dat het in Nederland ergens voelt alsof je ergens binnenkomt. Dat is jouw ruimte dan geworden en dan komen de mensen daar op bezoek. Waardoor het ook best wel spannend voelt. Maar als we op tour zijn is het vaak gewoon, dan heb je het idee dat het publiek er al stond en dat je ergens zo binnenkomt.

Melanie Esther:  [26:07] Ah ja, jullie komen eraan.

Willem:  [26:10] Wat niet zo is. In principe is het hetzelfde, maar daardoor voelt het ook alsof die stakes misschien anders liggen. Dus dat je gewoon alles maar een beetje zo uit kan proberen. Wat heel erg dan misschien nog wel past bij die soort initiële insteek van de band.

Melanie Esther:  [26:24] Ja, dat past bij jullie toch? Juist. Ja.

Willem:  [26:26] Ja, misschien wel ja. 

Vincent:  [26:27] Wat ik misschien nog wel interessant vind aan dat jij zoveel met bandleden hebt gerouleerd in het begin. Is, heb jij iets uitgevogeld over het vinden van geschikte bandleden voor jouw projecten? Is er een bepaald iets waar jij aan wist? Ik snap dat het misschien waarschijnlijk gewoon een gevoel is wat je erbij hebt of... Maar ja. 

Melanie Esther:  [26:46] Ja, had je een visie voor wat voor bandleden je wilde hebben?

Vincent:  [26:49] Dat is best wel iets wat veel artiesten die hiernaar luisteren ook wel mee kunnen strugglen van het vinden van de juiste mensen voor je band of zo.

Willem:  [26:56] Ja, misschien wel ja. Ik denk destijds dat het dus vooral bezig was me daar niet te veel over nadenken. En dat ik, ja, ik denk wat ik belangrijk vind is dat je iemand mag en dat je elkaar een beetje begrijpt.

Cato:  [27:09] Dat je met elkaar in een tourbus kunt zitten.

Willem:  [27:11] Ja, dat is wel een gigantisch ding inderdaad. Ja. Nee, op dat moment was dat echt denk ik juist dat ik dacht van: ik vind jou wel aardig, kom je het ook een keer doen? En dat was ook altijd de insteek of zo. Dus het was nooit dat ik zei, "wil jij de komende zeven jaar met mij dit gaan doen?" Dus het was, de stakes waren zodanig laag dat het ook... Stel nou dat er iemand, iedereen was fantastisch moet ik zeggen. Maar stel dat er opeens een ontzettende lul tussen al had gezeten, dan was het ook niet erg geweest als ie de week erna niet... Maar dat is helemaal niet hoe ik erover na heb gedacht of de insteek was. Maar ik zou zeggen juist in dat format was dat eigenlijk minder belangrijk denk ik. Om duizend keer na te gaan...

Melanie Esther:  [27:54] Maar het is wel interessant. Want wij werken heel erg met artiesten vanuit visie. En wat wil je en wat zie je voor je? En juist heel erg alles bevragen. Waar jij eigenlijk juist heel erg met de intentie voor deze act had van, laat ik gewoon eens niks bevragen en gewoon kijken welk antwoordt naar me toe komt zonder dat ik een vraag had of zo bijna. 

Willem:  [28:11] Ja, ik heb gewoon...

Melanie Esther:  [28:11] En dat is ook wel een interessante werkwijze of zo dat je dus juist die groep echt gecreëerd is in plaats van: oh ik wil bandleden die zo en zo doen of zo en zo zijn. Of zeg maar dat die visie nog een beetje ontbrak maar juist samen ontwikkeld is. Toch? Als ik het een beetje zo hoor.

Willem:  [28:27] Ja. Ja, misschien wel. En ik denk dat, ja, ik denk gewoon dat ik heel snel, als ik echt heel erg over dingen ging nadenken en het idee had dat ik dingen ging inperken of proberen te begrijpen, boodschappen ging maken in muziek of ideeën er in wilde stoppen, dat het dan eigenlijk de hele tijd niet werd zoals ik het wilde. Dat ik dacht van: oh nee, ik vond het eigenlijk veel leuker toen ik gewoon iets aan het neuriën was. Dat voelde voor mij veel eerlijker of zo dan. En veel meer 'echt' dan als ik een soort van was van, "nou, nu ga ik even dit doen" of zo. Dus ik denk dat daarom dat op een gegeven moment een soort werkwijze werd en misschien ook gewoon een manier van naar dat soort dingen kijken of zo.

Melanie Esther:  [29:10] Ja.

Vincent:  [29:10] Maar ik vind hier ook wel een bepaalde wijsheid in zitten. Wat ik vaak merk aan als ik het met artiesten heb die een beetje moeite hebben met bandleden of dat het lastig is of zo, is dat ze vaak dan iemand hebben gevraagd en die is dan gewoon de degene die toen een keer kon voor die gig, die is dan de gitarist gebleven en zo, maar dat werkt eigenlijk niet. Maar ik wil die persoon ook niet kwetsen of eruit zetten of zo. 

En juist dat vrijblijvende waar jij heel erg mee zit van, ja kom gewoon eens een keer meedoen of zo. En dat is eigenlijk de vraag. En dat was het eigenlijk al, maakt dat heel fijn. Want dat haalt heel die druk eraf. Dus dat is misschien ook wel een goede tip voor artiesten die op die manier bandleden zoeken van dat je in eerste instantie best vrijblijvend met mensen überhaupt aan de slag kunt gaan en ook wel misschien net zoals met daten een beetje best wel veel kunt samplen. Ja, Cato, ik zie jou?

Cato:  [30:00] Nou ja. Ja, dat je inderdaad kan zeggen van, het moet ook van twee kanten komen ofzo, weet je wel?

Willem:  [30:07] Ja, je vraagt ook wel wat van mensen. Ja.

Cato:  [30:08] Ja, precies. Ja en het is van iets wat voor jou dan moet werken en voor de artiest en voor hun ook. Weet je wel? Dat je ook gewoon kan zeggen van, "ja het is - weet je, je hoeft niet per se dan deze samenwerking inderdaad voor zeven jaar vast te leggen, maar gewoon van, kijk hoe lang het leuk blijft ook, weet je wel? En ook als je merkt van, je merkt het meestal toch ook wel samen dat er, ja, het komt natuurlijk ook wel eens voor dat je echt allebei bij twee hele verschillende eilanden zit en dat de één denkt: het gaat helemaal top! En dat de ander eigenlijk denkt ondertussen van: het gaat helemaal niet. Maar ja, meestal is er wel een soort samen-gevoel van: hey, dit werkt of dit werkt eigenlijk niet. En ja, dat het nog meer een soort van vanaf het begin af aan kan zijn van nou, net als bij een relatie. Nou, we kijken gewoon hoe lang we het leuk hebben samen en hoe lang het werkt.

Vincent:  [30:53] Ja. Ja, ik denk ook dat het vaak een dynamiek is dat een muzikant gewoon in heel veel acts speelt of zo en dat het wat minder uitmaakt of zo hoe die ene act dan helemaal, of dat nou 100% goed voelt of niet. En voor die artiest maakt het natuurlijk superveel uit dat het precies goed voelt of zo. En dat je daardoor een beetje die ongelijkheid hebt. 

Om een beetje toe te gaan naar jullie als performers. Ik vind, jullie zijn alle twee, vind ik jullie heel interessante eigen performers. Om een beetje dat bruggetje te slaan misschien van dat groepsgevoel naar jullie als performers. Zijn er bepaalde rituelen die jullie hebben met de groep, maar ook persoonlijk, voordat jullie het podium opgaan? Om in die zone te komen als het ware?

Willem:  [31:41] Wij hebben met de groep een tijd, daar gaan we nu mee ophouden, maar we hebben een hele tijd dat we voor het optreden elke - voor elke show gingen we met elkaar de hele set doornemen en precies zeggen wat een soort van afgebakend was. Wat we wilden doen. Overgangen. Omdat we steeds dingen veranderen dachten we van: oh dan doen we nu deze keer dat dit en dit en dit gebeurt en dan hadden we... Het was vooral de bedoeling dat we dan allemaal met hetzelfde bezig waren van tevoren. 

Melanie Esther:  [32:16] Ja, even een reminder.

Willem:  [32:18] Ja, en een soort van als we met z'n zevenen zijn, dan is het soms best gek als je het podium opstapt en niet iedereen daar is of zo, dat je dan opeens zo uit elkaar drijft voor mijn gevoel. Maar ja, er zit ook wel iets in dat het ook juist lekker is om vanuit die lossigheid elkaar dan te vinden, meer of zo. Dus het is ook een beetje passen en meten en kijken. We doen nog wel eens dat iemand een beetje energiek gaat doen of zo in de kleedkamer. Het is niet gigantisch afgesproken, maar ik heb wel eens gehad dat mijn vriendin er dan bij was en die trok dat dan echt niet zo dat heel soort genants zegmaar.

Cato:  [32:56] En waarom hebben jullie dan nu besloten om het niet meer te doen?

Willem:  [32:59] Mensen kregen juist het idee, binnen de groep, dat het te veel afbakenen en een soort van was: het werd erg van, "nou jongens, we gaan er weer even voor zitten om het door te nemen." En ik snap dat ook wel. En ik ben ook wel heel benieuwd wat er gebeurt als we het nu helemaal loslaten.

Melanie Esther:  [33:16] Ja.

Cato:  [33:17] Interessant, ja.

Willem:  [33:17] Ik zit bijna te denken: misschien moeten we gewoon geen setlijsten meer maken en laten we dat een keer lang proberen. Dat lijkt me ook wel leuk ja.

Vincent:  [33:21] Oh vet! Wie was dat nou laatst die geen setlijsten deed?

Cato:  [33:27] Ja, ik zit ook inderdaad. Ik hoorde het ook een keer.

Vincent:  [33:28] Er was een artiest, vorige week nog gehoord, die helemaal, die gewoon... Oh! De Bazzookas. Bas. Die doen geen setlijsten.

Cato:  [33:37] Oh ja! Dat heb ik ook weleens gehoord ja.

Vincent:  [33:37] Bas die schreeuwt gewoon na nummer het volgende nummer en dan gaan ze dat spelen. 

Melanie Esther:  [33:42] Vet, ja.

Cato:  [33:43] Ik wil het ook wel een keer proberen inderdaad.

Melanie Esther:  [33:26] Nou, let's do a try out together.

Cato:  [33:47] Ja. Ja ik vind het grappig, heel veel dingen die hij zegt die zijn heel herkenbaar, dus dat is leuk. Maar ja.

Melanie Esther:  [33:51] Hebben jullie bepaalde rituelen of dingen die jullie doen samen voor de show?

Cato:  [33:56] Ik moet zeggen, eigenlijk niet. Het klinkt misschien een beetje...

Melanie Esther:  [34:00] Ja het hoeft, het is ook een keuze misschien om het niet te doen.

Cato:  [34:01] Ja. Nee. Het klinkt, ja, ik bedoel, soms zou je echt denken van: oh... En zien we soms ook wel eens inderdaad andere bands bij festivals een soort van heel ding. En dan denk ik: oh, moeten we ook iets?

Willem:  [34:12] "High five!"

Cato:  [34:13] Ja! Echt zo, "oh jongens, veel plezier!" Nee. Ja. Ja. En ik ben echt erg. Ik zing niet eens in of zo voor een show, dus ik ben echt gewoon...

Vincent:  [34:22] Wow, ja je bent best wel, je staat daar best wel echt te zingen gewoon.

Cato:  [34:25] Ja, maar ik heb gewoon ook met dat soort dingen. Ik weet niet, het is gewoon een... Ik zing ook bijvoorbeeld in de show meestal, echt bijna elke show één nummer waar ik echt een...

Vincent:  [34:35] Je hebt een rete lange uithaal toch? Die echt forever doorgaat?

Cato:  [34:35] Een hele lange uithaal zing. Precies. 

FRAGMENT: My Baby – ‘Mad Mountain Thyme’ Live op Pinkpop 2022 

Cato:  [35:12] En ook bijvoorbeeld daarvoor. Dan ga ik niet, ga ik proberen in mijn brein. Zeg maar gewoon niet om te denken: ik moet heel veel lucht nemen of zo. Ik ga gewoon eigenlijk doen alsof er niks aan de hand is en dan ga ik het in. Want ik denk als ik te veel daarover na ga denken, dan ga ik mijn brein een soort van aanzetten op een manier die me dan gaat blokkeren, zeg maar. Dus ik ga dan gewoon ademhalen alsof er niks gaat gebeuren. En dan dat doen. 

Maar goed, ik denk, ik heb wel juist eigenlijk best wel een soort stage persona op het podium. Dus het is wel grappig als ik er zo nu over nadenk dat die switch dus blijkbaar heel hard gaat. Dus dat ik niet per se van tevoren bezig ben van: nou, nu stap ik... Ik bedoel, ja, een beetje als ik me aan ga kleden ervoor of dat zijn natuurlijk ook wel bepaalde rituelen, denk ik.

Melanie Esther:  [35:58] Fysieke metamorfose.

Cato:  [35:58] Ja precies, en dat is denk ik wel al een soort van klik dat ik dan voel van: nou ja, nu gaan we daar in een soort concentratie naartoe. Maar echt, die switch naar soort van de stage persona die komt echt denk ik gewoon op het moment dat ik soort van het podium oploop en het publiek zie en dan is het soort van dan flipt het.

Vincent:  [36:16] Want kun je daarover vertellen? Over dat, ja, is het een alter ego of is het... je noemt het muze, stage persona. Kun je daar over vertellen? Over wat je daar hebt?

Cato:  [36:26] Ja. Wij, vanaf het begin af aan al dat we My Baby begonnen. We zijn natuurlijk, wij zijn echt een 'band band.' Wij zijn echt met z'n drieën wel evenredig in het maakproces en het schrijfproces. En ja, als je het dan hebt over - sommige mensen schrijven heel erg vanuit persoonlijke ervaringen en wij waren gewoon echt een band dus dan ga je, is het soms best wel moeilijk om dat heel persoonlijk te maken. 

Bovendien vond ik het ook altijd best wel moeilijk om überhaupt over mijn eigen leven dingen te zeggen en te schrijven. En ik dacht ook van: ja, wat heb ik nou meegemaakt? Terwijl, dat komt eigenlijk altijd bij ons op een bepaalde manier als we dan iets hebben geschreven vanuit die, nou ja, stage persona waar ik even wat over zal vertellen, maar dan is het eigenlijk uiteindelijk als ik er dan daarna ernaar kijk, dan zit er eigenlijk wel heel veel persoonlijke elementen in.

Maar ja, we probeerden gewoon een beetje een soort van figuur buiten onszelf te creëren waar we dan vanuit konden schrijven. Wat eigenlijk een soort van de stem van My Baby kon zijn. En ook een beetje de fysieke, hoe zeg je dat? Of de visuele beeldtaal. En toen bedachten we inderdaad een soort vrouwenfiguur, eigenlijk uit de jaren twintig, want toen werden vrouwen soort van, kwamen de flapper girls en die waren toen soort van vrijgevochten vrouwen. Maar ze was ook heel erg in de jaren zeventig, want dat vonden we gewoon vet muzikaal.

Vincent:  [37:51] Dat psychedelische karakter van jullie, ja.

Cato:  [37:51] Ja, precies. En ze was ook tegelijkertijd in de toekomst, want dat was ook een soort van nou ja, toekomstmuziek. Nee, maar soort toekomstbeeld van dat het...

Melanie Esther:  [38:03] Futuristic. 

Cato:  [38:04] Ja en dat het eigenlijk ook geen duidelijke tijd en space had. En dat figuur nou ja, dat was dan een soort van noemden we de 'My Baby figuur.' En nou ja, heel duidelijk wel een soort vrouwelijke energie en ook een soort vrijgevochten energie en een soort van duidelijke stem en op zoek naar, ja, ook een beetje op zoek naar een soort van 'het goede' in de wereld of zo? En ook een soort van een beetje anti-establishment en tegen soort van de gebaande paden. Want we hebben best wel veel nummers die je ook best ja, politiek zijn of zo. Op een bepaalde manier. 

Maar dat voelt dan heel erg zo vanuit haar rol en haar stem, vanuit soort van deze strijdende vrouw. En dan voelde ik ook gewoon dat - dan kon ik heel makkelijk op het podium bedenken van dat ik haar dan was, of nog steeds, of dat ik daar dan ben. En dan kan ik mezelf uiten op een manier die ik normaal niet heb.

Melanie Esther:  [38:59] Ja, dan kun je denken: wat zou zij nu doen? Toch?

Cato:  [39:00] Ja precies. En dan kan ik gewoon zo makkelijk denken: oh, zij is ook soort van veel. Zij is best wel een beetje gek en ze is een beetje, ja, ze heeft heel veel energie en ze kan nu gewoon, terwijl ik, want ik ben als mezelf ben ik misschien veel bedachtzamer en ik vind het ook wel lekker om twee verschillende persona te hebben. Het lijkt me heel vermoeiend om de hele tijd één en dezelfde persoon te zijn. Ook in het dagelijks leven zeg maar. Dus ik vond het ook heel lekker om dan te kunnen kiezen wanneer ik dan op het podium dat ben. En dan, ja, heel veel mensen... Soms herkennen mensen mij zelfs niet eens als ze net een show hebben gezien en ik zou dan daarna...

Melanie Esther:  [39:37] Oh echt? Ja.

Cato:  [39:37] Ik heb een keer gehad dat ik daarna op een festival nog rondliep, zelfs in dezelfde outfit. En dat iemand zei van, "oh, je hebt precies hetzelfde topje aan als de zangeres van My Baby." En ik zo, "oh okee!" Ja. Blijkbaar is er een soort van hele andere energie. Of ja, dan is er...

Melanie Esther:  [39:55] Maar daar doe je dus weinig voor om daar echt in te stappen?

Cato:  [39:58] Eigenlijk wel ja.

Melanie Esther:  [39:58] Mentaal misschien, dus wel fysiek met outfits, maar inderdaad gewoon vooral. En misschien ook omdat je dit al zo lang hebt ofzo, dat het natuurlijk ook wel uitmaakt dat je dan snapt van: oh als ik dan ga optreden en dat podium is misschien dan die plek waar zij leeft of zo? Dat je dan daar in een soort van in gaat. Of zo misschien meer.

Cato:  [40:14] Precies. Ja. Dat ik ook niet zo goed weet hoe ik het daar buiten zegmaar zou moeten opzoeken. Dus dan is het ook gewoon daar dan stap ik er zo in.

Melanie Esther:  [40:21] Ja, mooi, ja. Cool.

Vincent:  [40:24] Vet! En ik vond het wel grappig, want ik wist dit van jou Cato. En jij zei even iets in je voorbereiding Willem, dat jij zo snel mogelijk een beetje de schaamte voorbij probeert te komen op het podium om ook op een soort van plek te komen waar je jouw normale gevoelens bij dingen of bij bewegingen die je maakt of dingen die je doet op het podium, helemaal achter je kunt laten, even op dat podium. Kun je daar over vertellen hoe dat voor jou zit?

Willem:  [40:51] Ja, het is toch ook een beetje een vreemde relatie met het idee dat je een soort van op een verhoging gaat staan en je een soort tijd opeist ofzo. Dat vind ik best wel een stap. Ik kan me ook inderdaad voorstellen dat het best wel een goed idee is om inderdaad een soort karakter te hebben waar je dan in kan zitten. Dat maakt het al een stuk concreter meteen. 

Maar ik vind dat inderdaad best wel ingewikkeld soms. En ik heb wel in sociale situaties heb ik veel schaamte denk ik vaak. En een soort angsten en zo. Dat soort dingen. Maar op zo'n moment is dat dan niet handig. En het voelt dan ook heel lekker dat als je inderdaad een soort van de schaamte voorbij bent, dat je dan dat eventjes kan gaan doen of zo. En ik, vind het wel...

Melanie Esther:  [41:33] Want ben jij ook Willem op het podium?

Willem:  [41:35] Ja, ik heb het nooit een andere naam gegeven of zo.

Melanie Esther:  [41:37] Nee. Precies. Okee, ja.

Willem:  [41:37] Nee, Dus ja. Ik zeg bijna nooit "ik ben Willem." Misschien ben ik wel helemaal niet Willem?

Melanie Esther:  [41:43] Nee, maar meer zo zegmaar, Cato zegt heel duidelijk van, ik ben die stage persona van My Baby. En dat ben ik ook niet buiten het podium. Maar jij bent ook weer juist misschien wel jezelf?

Willem:  [41:54] Ik heb het nooit op die manier zelf benoemd. Misschien een klein beetje over nagedacht, want ik word wel daadwerkelijk gedraag ik me anders op het podium dan erna. Wat jij ook zegt als je daarna door een zaal heen loopt of zo. Ik heb echt dat ik dan ook, schijnbaar ga ik helemaal zo lopen.

Vincent:  [42:12] Helemaal in elkaar gedoken.

Cato:  [42:14] Een schildpad die zich weer terugtrekt in zijn...

Willem:  [42:15] Ja. Zo van: oh nee nee. En zo snel mogelijk

Melanie Esther:  [42:17] Maar op het podium? Oh sorry, na het podium.

Willem:  [42:19] Na het podium. Als ik er dan van af. En dan heb ik altijd even een overgangsmoment dat eh. Ik vind het ook heel moeilijk, maar dat is helemaal prima, dat neem ik niemand kwalijk, maar als mensen dan lieve dingen gaan zeggen of zo. Want ik ben dan echt zo van... Ik moet echt weg hier of zo. Dat is echt een soort van, omdat ik me dan gewoon opeens kan gaan schamen voor wat er gebeurt of zo. Of wat je, ja zoiets ja.

Melanie Esther:  [42:42] Ja. En hoe haal je die schaamte dan weg als je performt?

Vincent:  [42:46] Ja, hoe ga je daar voorbij als je het podium opkomt?

Willem:  [42:48] Ja, goeie. Ik denk dat het aan het begin door... Ik ben best wel over... Nou, bijvoorbeeld iets wat ik aan het begin ging doen. Ik had gelezen van een artiest die, of gehoord in een interview of gelezen of zoiets, dat die zei van, "ik trek mijn kleren allemaal uit omdat ik dan voorbij ga aan iets. Dan ben je eigenlijk al er voorbij. Dus dan maakt het eigenlijk niet meer uit. Nou ben ik wel gestopt met mijn t-shirt uittrekken, maar ik deed dat aan het begin bijvoorbeeld regelmatig. Ik heb best wel, ik heb wel een soort schaamte ook over mijn lichaam ofzo. En als je daar dan voorbij bent, dan ben je al helemaal daar of zo. Dus dat was voor mij wel iets wat ik bijvoorbeeld deed om daar voorbij te gaan.

Melanie Esther:  [43:31] Dus heel letterlijk jezelf in een bepaalde positie zetten waardoor je wel moet?

Willem:  [43:35] Ja. Of een soort van dingen die je misschien zo soort van compulsief van: oh, ik kan nu gewoon dat flesje pakken en het over mezelf leeggieten! Dat ik dan dat toelaat of zo bij mezelf. Dus dat ik een soort van probeer om een soort van dat soort... Maar ja, ik vind dat ook moeilijker en moeilijker worden naarmate het vaker gebeurt dat optreden. Omdat ik het toch fijn vind om daar een soort spontaniteit in te hebben. En ik zou nooit twee optredens achter elkaar het flesje oppakken en over mijzelf heen gieten, want dat vind ik dan ook, dan weet ik niet, dan neem ik mezelf in de maling of zo. Dus ik vind het ook wel lastig om het zo vast te blijven houden. En ik vind het steeds allemaal veranderen in een soort poespas. En dan vraag ik me ook af of ik daar eigenlijk wel in geloof nog zelf.

Melanie Esther:  [44:16] Ja, want nu jij dit zegt moet ik denken aan Rosalía die juist een flesje water elke show over zich heen gooit en dan zo met haar haar helemaal gaat draaien zeg maar als een soort van act. En dat is natuurlijk weer bedacht.

Willem:  [44:27] Ja precies en dat is ook helemaal, ik heb ook echt niks tegen bedachte ideeën. Dat is inderdaad heel erg duidelijk een... dat is bijna alsof je een bepaald akkoord speelt in een lied of zo.

Cato:  [44:37] Ja, of een choreografie ja.

Willem:  [44:39] Ja, precies. Ja.

Melanie Esther:  [44:40] Maar dat is wel interessant. Elke keer hoor ik bij jou inderdaad echt terugkomen van ik wil juist inderdaad geen regels en geen bedachte dingen en geen idee waardoor je dus wel ook elke keer een unieke live ervaring krijgt.

Willem:  [44:50] Ik denk. Kijk, uiteindelijk zijn we gewoon een soort rockband en we spelen in principe gewoon liedjes die elke keer hetzelfde zijn. Ik denk dat er heel veel dingen zijn die wel afgesproken zijn en die wel zijn bedacht van tevoren, maar er zit ergens iets in wat het voor mij fijn maakt, ook om gewoon te spelen, omdat ik het ook niet zou trekken als het elke dag hetzelfde was.

Melanie Esther:  [45:13] Heel specifiek. Een voorbeeld hiervan. Op Eurosonic lagen er allemaal jassen. Jij vertelde het heel mooi en die deed je over je heen. Van mensen uit de muziekindustrie lagen jassen op het podium. Volgens mij?

Vincent:  [45:22] Op de subs.

Melanie Esther:  [45:23] Op de subs. En die deed jij over je heen. Er is ook een heel leuk filmpje van. Ik weet niet of je die al hebt gezien?

Willem:  [45:28] Die heb ik gezien ja.

Melanie Esther:  [45:29] Die kun je nu op Instagram ook even bekijken.

Willem:  [45:31] Die heb ik zo bekeken op internet.

Melanie Esther:  [45:33] Maar zeg maar, hoe kwam dat? Dat was natuurlijk een heel specifiek moment. Maar hoe bedenk je dan zoiets? Van: ik ga dat doen? Of doe je dat gewoon?

Willem:  [45:40] Nou, het is grappig. Ik heb dit met mijn vriendin de dag erna besproken. Ik had een beetje moeite met het optreden omdat ik het idee had dat ik heel erg was blijven hangen in een soort van verveelde houding. Ik kon het even niet rijmen allemaal tijdens het optreden en ik had het gevoel: wat is dit allemaal voor een onzin of zo? Dus het lukte me even niet om gewoon lekker erin te zitten.

Melanie Esther:  [46:03] Er te zijn, ja.

Willem:  [46:04] En toen had ik er een gesprek met haar over dat het aan de ene kant, dat je kan zijn van: ik ga de nummers spelen zoals de nummers zijn en dan zit ik het gewoon uit. En dat je kan leunen in iets proberen te vinden op dat moment wat voor jou dan logisch voelt ofzo. En voor mij was dat op dat moment een soort - wat ik dan heel jammer vind na afloop - maar is dat een soort van verveelde houding en een soort van misschien een heel klein beetje een soort irritatie of een soort geconflicteerd gevoel of zo? En dan een soort van maar daarin gaan zoeken en dan maar gewoon een jas oppakken en daar iets mee doen omdat je er dan eventjes... En dan kan je daar, hoopte ik dan, iets uit te kunnen halen waar ik me dan comfortabeler in voel en lekker door kan ofzo. Of ergens een soort van een tabje open te zetten waar ik misschien wel weer iets mee kan ofzo om daaruit...

Melanie Esther:  [47:01] En gebeurde dat? Hielp dat?

Willem:  [47:03] Ja, nou ik moet zeggen dat ik, ik weet wel dat ik het heel fijn vond met die jassen. En dat ik ook daadwerkelijk eventjes op mezelf was onder de jassen. En dat ik...

Vincent:  [47:11] Ja, want jij had een paar nummers daarvoor had jij al gezegd van, "wat grappig he? Dat de industrie allemaal hun jassen op de subs legt." Of zoiets zei jij.

Willem:  [47:18] Ja, ik weet ook niet wat ik daarmee bedoelde, want het...

Vincent:  [47:20] En toen drie nummers later pas opeens, toen begon jij die jassen op te rapen en toen heb je echt zo zes, zeven jassen over je hoofd en je rug heen. En toen liep je als een soort van de gebochelde van de Notre Dame met acht jassen over je heen, waardoor je ook verborgen was. Er ging zo'n microfoon onder die jassen en jij liep zo te zingen over het podium. En ja, effe voor het beeld voor de luisteraars wat ze voor zich moeten zien. Maar jij was het dus aan het doen en dat zette dus wel een vaatje open zeg maar?

Willem:  [47:45] Nou ja, op dat moment was het vooral ook heel fijn dat ik gewoon effe afgeschermd was voor een paar seconden en dat ik eventjes gewoon naar de muziek kon luisteren. En dat voelt...

Melanie Esther:  [47:55] Het was wel socials proof, want het werd vervolgens veel gedeeld.

Willem:  [47:58] Ja, dat is dan ook iets wat ik dan jammer vind denk ik. Dan is ie zich weer aan het aanstellen en dan komen er allemaal telefoontjes omhoog. Het had ook averechts kunnen werken. Maar ik hoefde gelukkig ook niet te kijken naar de telefoons die omhoog kwamen, want dan had ik echt wel een soort van: wat ben je nou in hemelsnaam aan het doen man?

Vincent:  [48:13] Maar snap jij wel dat dit soort dingen dus heel goed, dat het publiek dit soort dingen heel leuk vindt? Snap jij hoe dat werkt of zo?

Willem:  [48:19] Ja, ik denk het wel. Ik denk wel dat er bepaalde... Ik ga wel regelmatig naar optredens en er zijn dingen die je kan bewerkstelligen omdat je hebt gekozen om op een verhoging te staan en dat te doen. Kan je heel veel dingen doen die een soort gevoel van saamhorigheid teweegbrengen. En dat is iets heel cools. Maar ik denk, ik ben, zelf vind ik dat niet altijd cool of zo. Of is dat niet wat ik zelf zou willen zien altijd. Maar ja, het is ook leuk en je staat ook op het podium. Er zijn allemaal mensen naar je aan het kijken en dat is dan toch - ik ben ook daar een soort zwakkeling in dat ik dat ook gewoon hartstikke leuk vind die aandacht of zo.

Melanie Esther:  [48:53] Ja. Het is toch ook een beetje de magie van dat moment? Want ik bedoel, iedereen zou misschien wel een keer al die jassen over zich heen willen trekken. Een kind zou het doen. Maar als volwassenen zouden we niet zeggen, "oh, bij de verjaardag ga ik nu alle jassen over me heen trekken" en als artiest kan je dat weer wel doen.

Cato:  [49:06] Het is wel heel puur inderdaad.

Melanie Esther:  [49:07] Toch? Ja.

Cato:  [49:07] Dat je denkt op dat moment van: oh, waar heb ik nu, wat voel ik nu? Waar heb ik nu behoefte aan? En dat je denkt: nou, ik ga een soort grot creëren waar ik heel effe in kan en dat ik weer opnieuw kan.

Melanie Esther:  [49:15] Misschien bespreken we het heel lang, maar ik geloof wel dat daar ook echt een stukje magie van het live moment inzit en voelen als artiest, ook op dat moment, je bent geen trucje aan het doen. Dus hoe maak je het? Ja.

Cato:  [49:26] Ik vind dat je inderdaad wel hard voor jezelf bent als je dan zegt van, "oh, dan ben ik me daar aan het aanstellen" of zo. Terwijl, je bent juist ook aan het, ja, je bent op dat moment gewoon aan het voelen waar je behoefte aan hebt en je zit dan een soort van vast misschien effe in iets en dan denk je: okee, ik moet even uitbreken en nou ja dan, dan doe je dat.

Willem:  [49:43] Ja, misschien wel. Aan de ene kant ben ik het ermee eens, maar aan de andere kant kan ik me ook voorstellen als ik het zelf zou zien, dat ik echt ook de helft van de tijd zou kunnen denken van: leg die jassen neer man, die zijn niet van jou.

Cato:  [49:55] Ja, maar dat is denk ik ook een beetje het stukje 'gewoon jezelf' versus zegmaar jezelf op het... je stage persona. Dat je dan misschien dus vanuit jezelf zou denken van: nou, ik zou dat niet direct als ik nu gewoon hier een stapel jassen zou zien en denken van ik ga eventjes die pakken en de mensen een beetje irriteren of zo. Terwijl ja, dus misschien je gewone zelf kijkt dan kritisch naar je stage persona. Maar, ja.

Willem:  [50:18] Ja, misschien wel een beetje. Ja.

Cato:  [50:20] Terwijl andere mensen misschien inderdaad weer helemaal niet, die kijken in principe denk ik niet zo.

FRAGMENT: Personal Trainer – ‘What Am I Supposed To Say About The People And Their Ways’ Live op Lowlands 2024

Vincent:  [51:32] Waar ik nog wel benieuwd naar ben van jou Willem, is dat gebrek aan poespas waar jij toch wel een beetje naar zoekt en zo, wat maakt dat zo sterk voor jou? En kun je het je voorstellen dat jullie ooit wel ook visuals zullen hebben? Of decor of iets anders? Zeg maar met Personal Trainer bijvoorbeeld?

Willem:  [51:51] Ja. Ja, aan de ene kant moet ik toch ook zeggen dat, ik heb wel het idee dat dat als we echt geen poespas willen mislukt dat wel voor mijn gevoel. Want er zijn wel allemaal dingen zijn er de hele tijd en er gebeurt zo'n hoop. Maar er zit toch inderdaad iets dat ik... Ik denk dat ik toen ik jong was gewoon de eerste bands die ik cool vond resoneerde iets met mij dat het soort van de... Dat je het idee hebt dat je - mijn favoriete bands heb je gewoon het idee dat je ze zo van straat kan plukken. En dat ze dan dat doen of zo zonder. Maar ja, dat is ook een beetje gekke, want ze gaan toch op die verhoging staan of zo. Dus er zit ook - een beetje in de maling ben ik genomen eigenlijk.

Vincent:  [52:28] Ja, want ik vond, jij haalde een voorbeeld aan van de Arctic Monkeys. En volgens mij bedoelde je 'I Bet You Look Good on the Dance Floor.' Die eerste single.

Willem:  [52:36] Ja, klopt inderdaad, ja.

Vincent:  [52:37] En in die clip is het inderdaad ook, ze staan daar gewoon in een T-shirtje en een broekje gewoon te spelen en dat is ook de videoclip ongeveer. En wat ik zo grappig vond aan de Arctic Monkeys is als je op een YouTube kanaal dan komt, dan helemaal naar beneden scrolt, dan krijg je die video en als je omhoog scrolt krijg je allemaal grote concepten. En die hebben nu natuurlijk enorme stadion shows met gek decor en visuals en van alles en nog wat eraan vast.

Willem:  [52:58] Ja, het is, ja, het is. Ik weet dat ik destijds het heel jammer vond dat zij dan iets anders gingen doen. Toen ik elf was of twaalf of zo. Maar inmiddels heb ik ook zoiets van: ja joh, je kan alles doen om iets moois te maken dus het maakt eigenlijk helemaal niet uit of je een t shirt aanhebt of een bowlingbal pak of zo. Je kan alles doen wat je wil of zo. En dat is misschien ook waar ik wel dan in ben veranderd. 

Maar ik heb dus een soort, automatisch word ik aangetrokken door dingen die misschien - omdat dat er toen denk ik vroeg inzat - dat ik door dat soort dingen, die in ieder geval lijken alsof er niet zoveel poespas is. Dat vind ik interessant. Maar we hebben wel net met onze band, we hebben ook een soort lichtshow om een schilderij heen gebouwd wat achter ons hangt en we hebben wel een soort van dat soort dingen zijn we mee aan het - dingen aan het uitproberen. 

Ik zou ook graag wel een soort podium outfits willen proberen, maar het lukt de hele tijd niet om iets te vinden wat ik dan leuk vind. Dat vind ik wel.

Cato:  [53:56] Voor jezelf niet? Of voor iedereen?

Melanie Esther:  [53:59] Ja. Hebben jullie daar een afspraak over?

Willem:  [54:01] Nou ja, we hebben, we proberen wel eens iets te zeggen erover, maar uiteindelijk heb ik toch dat dan na een lange discussie van uur of anderhalf, ben ik toch van: nee, dan is het beter om gewoon te doen wat we aanhebben op de dag zelf ofzo.

Melanie Esther:  [54:13] Ja, precies. Dus er is gewoon een 'draag maar wat je wil' policy? Okee.

Willem:  [54:17] Ja, een beetje wel. Ik vind dat ergens dus ook iets... het is iets waar we echt veel mee bezig zijn en veel over praten, maar wat... Het lukt gewoon voor ons tot nu toe in ieder geval niet om iets te vinden waar, ja, waar ik en ik denk een paar anderen in de band dan een soort van denken van: oh ja, dat is dan wel cool. Of misschien dat het dan heel duur zou worden.

Cato:  [54:40] Lijkt me ook echt wel lastig met een grote groep zeg maar om dat af te stemmen. Of je moet inderdaad helemaal soort van met z'n allen in een bepaald kostuum, maar dan ben je ineens een soort van bigband met een soort... nou ja, 'kostuum' dan bedoel ik meer zo van inderdaad in bepaalde pakken of heel erg kleuren of zo. Of. Ja.

Willem:  [54:55] En niet iedereen voelt zich ook comfortabel in hetzelfde. En dat is dan toch iets waarbij ik denk: dat is ook zo belangrijk, dat je gewoon daar lekker kan zijn.

Melanie Esther:  [55:02] Ja, maar daarin ben ik ook wel benieuwd. Misschien een heel kleine vraag daarbinnen, maar soort van... Jullie hebben natuurlijk heel veel mensen die iets vinden. Dat is natuurlijk een groot ding bij grote bands. Meer dan drie misschien al wel alsnog al.

Cato:  [55:14] Drie is ook soms al veel. Meningen zegmaar.

Melanie Esther:  [55:18] Ja, maar dat je een soort van, omdat het niet een artiest met een band is, maar een band die bestaat uit zeven personen. Jij hebt wel gezegd, "ik ben de band vader inderdaad", dat hoorde ik.

Willem:  [55:26] Heb ik dat gezegd?

Melanie Esther:  [55:27] Oh, bij 3fm werd je zo genoemd in ieder geval. Eh dat was echt je titel.

Willem:  [55:29] Oh okee.

Melanie Esther:  [55:33] Maar daar ben ik wel benieuwd naar. Want aan de ene kant kun je bepaalde keuzes natuurlijk hangen aan: wat past bij Personal Trainer, wat past bij het merk Personal Trainer? Aan de andere kant heb je ook al die meningen. Een soort van hoe sta jij daarin qua bijvoorbeeld met zo'n kledingkeuze? Dat zou niet heel moeilijk hoeven zijn als je weet waar Personal Trainer voor staat in het merk en wat de band wil uitdragen. Maar zit die struggle dan juist wel in de personen die het er allemaal mee eens moeten zijn? Of ook in wat past bij het merk?

Willem:  [56:02] Nou, ik zou denk ik niet zo snel, als mensen het oneens zijn met een pak dat ze aan moeten trekken, dat zou ik sowieso denk ik niet zo snel doen. Ik denk dat iedereen best wel open staat voor veel verschillende dingen in de groep. En als we het er lang over zouden hebben en ik heb een idee, dan kan ik me ook best voorstellen dat mensen zijn van: nou, ik weet het nog niet, maar laten we het proberen of zo. Het zijn wel open minded mensen in principe. Verder, wat was ook alweer precies de…?

Melanie Esther:  [56:29] Ja, dat je dus kledingkeuzes ook juist kunt baseren op het merk Personal Trainer wat bij het merk past.

Willem:  [56:35] Ja, misschien dat dus dat ook een beetje iets is dat ik... Ik ben bang dat op het moment dat ik heb bedacht wat het merk Personal Trainer Personal Trainer maakt, dat ik dan meteen stop met die band omdat ik er gewoon geen zin meer in heb. Omdat ik denk van: ja, dan ga je dat gewoon doen of zo.

Vincent:  [56:52] Het is eigenlijk het tegenovergestelde van waarmee je eigenlijk begon met die band? Juist, zonder na te denken er dingen mee doen.

Willem:  [56:57] Ja, dat zou ik gewoon een beetje claustrofobisch vinden voelen. Dat ik denk: van oh jee, dit is ons merk. Dit is het.

Melanie Esther:  [57:02] Maar dat vind ik wel interessant, want dat is dus wel heel veel wat ik ook zelf doe met artiesten. En iedereen heeft op een gegeven moment dat je voelt van: oh ja, nu is het dit. Weet je wel? Of je dat nou helemaal beschrijft in documenten of niet, zeg maar. Maar voor jou, dat is heel cool ook om te horen dat die randen er dus eigenlijk nog steeds niet echt zijn. Terwijl jullie heel veel doen.

Willem:  [57:22] Wat waarschijnlijk het geval is dat het er wel is, maar dat ik gewoon helemaal doe alsof het niet zo is en heel erg mijn best doe om er zelf niet op die manier over na te denken.

Melanie Esther:  [57:28] Ja, het is wel interessant hoor, hoe dat werkt. Ook dus als het gaat om het bepalen van bepaalde keuzes of elementen in live, waar dat dan dus inderdaad ja. 

Cato:  [57:37] Het moet inderdaad ergers... Het is er natuurlijk ergens ook al. Op het moment dat je bijvoorbeeld iets gaat posten of weet ik veel, of dat je zegmaar... Dan zijn er natuurlijk altijd wel al keuzes van...

Vincent:  [57:44] Er is een tone of voice die totaal fout zal voelen en een tone of voice die wel goed zal voelen.

Cato:  [57:48] Ja.

Willem:  [57:49] Ja, en dat is dan gewoon misschien dan de groep mensen en ja.

Melanie Esther:  [57:54] Toch die dat maken? Ja.

Willem:  [57:55] Ja.

Vincent:  [57:56] Ja, Cato, jij hebt echt outfits die voor jou gemaakt worden. Door Zoë Zita, is dat het?

Cato:  [58:01] Ja. Klopt!

Vincent:  [58:02] Kun jij daarover vertellen? Van hoe dat is begonnen en hoe jullie daar over nadenken?

Cato:  [58:06] Ja, dat is leuk. Ja, ik heb wel, wij hebben wel altijd over kleding nagedacht en we hebben ons wel vaak, ja, op bepaalde manier aangekleed. En dat is wel, dat gaat ook altijd best wel in fases eigenlijk. Van wat op dat moment soort van de stijl is en wat past bij onze muziek. Ik bedoel, we zijn een tijd, dat was een album dat heette 'Prehistoric Rhythm' en toen hadden we helemaal ontdekt dat we, nou ja, dat dat dance element eigenlijk zo bijzonder is. Dat dat helemaal teruggaat naar de oertijd, waarin je zeg maar slaat op trommels en dat je bij het vuur zit en in een soort tipi zit. Dus toen hadden we ook een hele soort van tipi gecreëerd op het podium met visuals waar wij dan instonden. 

En nou ja, en toen had ik ook een soort van - alleen als ik dan soms terugkijk naar mezelf wat ik dan aan had, dacht ik: ja, gaat ook wel weer een beetje ver. Met een soort van kettingen met schelpen en dingen. Dus toen dacht ik: okee ja, je ziet, ik zie gewoon zo van onszelf, van allerlei fases waar we doorheen gaan en steeds ben je gewoon weer van: oh, dan vind je een element en... Alleen het koppelt wel meestal terug eigenlijk naar die muze-figuur en wat zij dan zeg maar op dat moment meemaakt. En ik ben ook wel vaak dan bezig met van wat hebben de anderen dan ook aan en zo. Ik heb vroeger echt menig festival en vooral in het buitenland zeg maar, ben ik heel veel bezig geweest met het zoeken van kleding van: oh past dit en past pas dat? En dat voor te stellen. 

En toen ben ik dus op een gegeven moment benaderde Zoë Zita mij en die had eigenlijk voor haar eind collectie van Arnhem, waar ze studeerde, haar collectie een beetje geïnspireerd op mij, zei ze. En of we een keer misschien iets samen konden gaan doen. En toen dacht ik: wow, dat is wel echt heel vet eigenlijk. En toen dacht ik ook van: oh dat gezoek zeg maar online en in dingen en in winkels zeg maar naar dat iets wat je eigenlijk in je hoofd hebt, maar dat je dat dan ook kunt vinden, dat is eigenlijk heel moeilijk. Of tenminste, dat duurt, het kost gewoon heel veel tijd dan. Kostte heel veel tijd. 

Dus toen ineens kon ik dat gewoon aan haar soort van vertellen en dan gaan we gewoon samen een soort van, zeg ik, "ja, het is een beetje dit. En dit gevoel. En hier zit dan een gat, of zo," weet ik veel? En dan ga ik dat een beetje zo vertellen en dan gaat zij dat tekenen en dan is het zo van, "wow, ja precies!" En dan gaat ze het maken en dan heb ik ook iets wat ik, ja, wat sowieso natuurlijk iets wat customized is.

Melanie Esther:  [01:00:34] Draag je dan zeg maar die outfit die je dan dus gemaakt is voor die shows, draag je die dan dus de hele tour dezelfde outfit bijvoorbeeld?

Cato:  [01:00:42] Nu wel ja.

Melanie Esther:  [01:00:43] Ja precies.

Cato:  [01:00:43] Dat heb ik echt gewoon bedacht van, ja dus die outfit koppelt dan ook echt aan die tour en dan kan ik dat gewoon de hele tour doen. 

Melanie Esther:  [01:00:49] Dus dan bedenk je eigenlijk je outfit op basis van de muziek, hoe het klinkt, het verhaal ervan en dus de muze zeg maar. Wat zou zij aandoen hierbij?

Cato:  [01:00:57] Ja, precies.

Melanie Esther:  [01:00:58] Dus het is een heel groot verschil tussen jullie. Dat is wel interessant om te horen.

Willem:  [01:01:01] Wel fantastisch dat je dat zo ook uit handen kan geven aan iemand die helemaal met kleding bezig is. Dat is wel cool lijkt me dat.

Cato:  [01:01:04] ’t is echt geweldig. Ja. En ze maakt het dan altijd nog mooier dan ik het zeg maar bedacht had. Of dat we dan samen zo ja bedacht hebben. Of dan stuur ik wat inspiratietjes en dan gaat ze iets maken. En ja, dat is echt. Het is echt te gek.

Melanie Esther:  [01:01:17] Ja, cool.

Vincent:  [01:01:18] Er als er nou artiesten luisteren die denken van: oh, ik wil ook zo'n fashion student vinden die… er zijn best vaak mensen die portfolio werk willen doen. Zeker als ze nog studeren aan een fashion opleidingen. Heb jij tips voor hoe goed samen te werken? Heb jij dingen geleerd van die samenwerking met Zoë Zita, waar je op moet letten?

Cato:  [01:01:36] Ik denk dat het natuurlijk het leukst is als het echt een 'samen-samenwerking' is. Maar dan moeten dan ook beide partijen ook echt voor openstaan, zeg maar ook degene die het maakt. Dus dan is het natuurlijk ook interessant dat er iets nieuws uitkomt. Zij zegt ook weleens van, "oh, zelf had ik dit nooit zo bedacht" maar doordat je met twee gedachtes en visies ernaar kijkt, krijg je weer iets nieuws. Dus ik denk dat het wel, dat je allebei erg open moet staan voor elkaars input ook daarin. 

En nou ja, kijk, het is natuurlijk, ik heb natuurlijk het geluk gehad dat zij op mij af is gekomen, maar ik denk dat het echt wel dat er sowieso nog veel meer, zeg maar, nagedacht kan worden over inderdaad mensen die ergens in opleiding voor zijn of die iets nieuws of die nog daar staan zeg maar. En dat daar veel meer contact gezocht moet worden of kan worden. 

Ik bedoel, ik heb ook zo vaak voorbeelden van - want ik coach inderdaad ook op het conservatorium in Haarlem - van jonge artiesten die dan, nou ja, denken dat ze alles in hun eentje, zeg maar een hele EP moeten opnemen. Wat ja, wat in de praktijk ook gewoon heel vaak zo is. Maar dat ik dan ook weer hoor van dat er hele opleidingen zijn met mensen die juist leren voor studio technicus en die dan opdrachten krijgen die weer op zoek zijn naar artiesten. Dat zou in zo'n ideale wereld zou het zo mooi zijn als dat veel meer nog communiceert. En ik denk dat er nog zoveel dingen blijven liggen wat dat betreft.

Melanie Esther:  [01:03:08] Ja. Waar ik nog wel benieuwd naar ben Willem, bij jullie is het juist heel erg, wat we net ook hoorde, een beetje dat jullie die setlist niet meer echt willen bespreken. En volgens mij zit daar volgens mij juist heel erg die beweging in hoe je wil bewegen. En wat ik net zei, een beetje die inwoners van die wereld zeg maar zo. Als ik het zo goed mag beschrijven. 

En Cato, ben wel benieuwd hoe dat bij jullie is. Want ja, in het gesprek wordt een beetje duidelijk dat jij juist heel erg vanuit die visie werkt en het idee zeg maar. Hoe zie jij dat met je bandleden zeg maar samen? Want jij weet heel goed van, ik ga in die muze stappen. Hoe is dat voor hen? Of wat voor gesprekken hebben jullie daarover met elkaar? Hoe je op het podium over wil komen als band?

Cato:  [01:03:44] Ja, zij, want we zijn inderdaad - tegelijkertijd ben ik inderdaad die muze, maar zijn we ook heel erg een band. Ik zit ook inderdaad steeds, ook in dit hele gesprek ook zo na te denken van: er zit natuurlijk ook ergens een balans tussen wel die stage persona hebben en zeg maar die hele wereld creëren. Maar er staan ook gewoon mensen in de zaal die vinden het leuk om naar Cato, Joost en Daniel te kijken. En je bent ook ja, er zit ook een deel natuurlijk van jezelf in en dan is het misschien een soort van uitvergrote versie, maar dus zij zijn daarin op het podium ook gewoon heel duidelijk hele, ja even belangrijke elementen als dat ik dat ben. 

En ik denk dat we wel uit - en op een bepaalde manier denk je daarover na en daarnaast is er ook gewoon de ervaring van heel veel spelen en heel veel doen, dat je gewoon uitkomt op van wat werkt voor ons en wat werkt voor publiek? Dus ja, voor ons werkt het heel goed om die energie ook met elkaar te laten zien en elkaar heel erg op te zoeken live. En ja, ik krijg bijvoorbeeld ook gewoon heel veel energie van hen en van de drummer. Dat is mijn broer, maar die is ook een van de meest energieke drummers denk ik. Die slaat soort van, die is altijd ja zo bezig. En soms vind ik het ook zo leuk om te zien. Dan zie ik mensen zo uit het publiek gewoon helemaal zo inderdaad op hem focussen. Net als we het over hadden bij jullie in de band ook. 

Wij hebben er dan inderdaad maar drie, maar ja, je hebt gewoon allemaal heel erg zo je functie in het geheel. En weet je? Met drie is het natuurlijk echt zo'n soort van triangle waarin we zo voelen van: we hebben alle drie een soort van even sterke rol en als er iets wegvalt dan breekt ook soort van die driehoek in één keer uiteen. Dus je bent, ja zij hebben gewoon een hele - we hebben alle drie ons eigen soort van gedeelte waar we proberen in te excelleren.

Melanie Esther:  [01:05:38] Maar jullie hebben niet een soort van, hoe leg ik dat uit? Soort van: oh, jij doet meer zo. Een soort persona's voor elkaar ook gecreëerd?

Cato:  [01:05:47] Nou, op het podium, bedoel je op het podium?

Melanie Esther:  [01:05:51] Ja.

Cato:  [01:17:10] Nou, ik denk dat het eigenlijk voor ons allemaal wel geldt. Want Daniel bijvoorbeeld, de gitarist, is eigenlijk echt een mega timide persoon in het echt. En ik zie hem dan op het podium ook echt een soort van ja, ik weet niet, moves maken en dingen. Dat ik denk van: okee! Ja, die zie je hem zegmaar in het dagelijks leven gewoon niet echt doen. Dus ja, we zijn gewoon allemaal daar in een soort van hebben we ook echt een stage persona gecreëerd. Zij denk ik evenveel als ik. Alleen ik zit, ja, ik heb meer inderdaad dus, omdat ik natuurlijk ook de teksten zing en een beetje zeg maar ja, de lead daarin heb ook met het praten met het publiek en zo. Dus daarin heb ik een beetje een soort van die rol van die priesteres soort van op me genomen en zij zijn daarin een soort van de ja.

Melanie Esther:  [01:06:42] In een eerdere aflevering noemden we het of noemde Femke Vandenberg het een 'ritual leader' zijn.

Cato:  [01:06:47] Ja, precies. Ja, klinkt ook wel heftig, maar het is wel soms een beetje hoe het voelt.

Vincent:  [01:06:53] Ja, hoewel ik die term bij My Baby dan weer heel goed vind passen ergens.

Cato:  [01:06:56] Ja, het is wel... Ja, precies. Het voelt wel als een soort van ritueel wat we uiteindelijk uitvoeren met het publiek samen.

Melanie Esther:  [01:07:01] Hoe is dat voor jou Willem? Voel jij je een ritual leader als ik dat zo zou zeggen?

Willem:  [01:07:04] Ja. Nog nooit over nagedacht, maar als ik het zo hoor denk ik van: ja.

Melanie Esther:  [01:07:07] Ja? Nice.

Cato:  [01:07:08] Het klinkt inderdaad heel heftig omdat je rituelen ook soms koppelt aan een soort van hele...

Willem:  [01:07:12] Geiten.

Cato:  [01:07:12] Geiten?! Nee, ik dacht meer aan soort van hele heftige dingen waar mensen helemaal een soort van het verkeerde pad op raken of zo. Maar ja, een ritueel an sich is natuurlijk eigenlijk ook, ja, kan van alles zijn en dat is op dat moment inderdaad ben jij toch wel degene die het geheel leidt, dus de band en het publiek en. Ja.

Melanie Esther:  [01:07:31] Ja. Okee.

Vincent:  [01:07:33] Goed, om een beetje naar het laatste hoofdstukje van dit interview te gaan. In dit derde seizoen zijn we eigenlijk in de tien afleveringen van het idee van het ontwikkelen van een visie voor die show naar die show toewerken. De show zelf spelen. En dan vervolgens zijn we nog een stapje verder gegaan, die vaak niet wordt gemaakt. Naar een beetje: wat blijft er eigenlijk over van die show als die geweest is? Wat? Ja, de herinneringen of whatever er overblijft en of je daar als artiest ook invloed op kunt hebben en of je daarover na kunt denken of bewust van kunt zijn. Is dat iets wat jullie je bewust van zijn, van wat mensen bijblijft, van die shows van jullie?

Willem:  [01:08:13] In principe wat bij mensen bijblijft niet zozeer, denk ik. Behalve als ik dan iemand spreek die ik ken of zo, die het er dan over heeft en dan hoor je wel wat die persoon ervan vindt of zoiets dergelijks. En verder is het, alles wordt nu gefilmd ook de hele tijd, dus dat is ook wat er veel overblijft na een optreden. Ik vind dat ook wel gek ergens of zo. Ik heb dan ook een telefoon met de Instagram en dan ga ik dan ook, ik doe onze Instagram van de band en dan kijk ik ook die liedjes terug. Wat dan altijd, wat ik ook steeds stommer vind om te doen. En moeilijk ook. En ja daar moet je dan iets mee of zo. Ja, toch wel lastig.

Melanie Esther:  [01:08:52] Ja, vind je het moeilijk om jezelf dan terug te zien op video's?

Willem:  [01:08:55] Ja, vaak wel. Maar ook vaak niet. Dan ben ik ook wel. Ik ben ook wel veel gewoon bezig met hoe we aan het spelen zijn dan of zo. Dus het is ook wel een soort van fijn dat je een beetje kan zien wat er gebeurt.

Melanie Esther:  [01:09:04] Reflectief.

Willem:  [01:09:05] Ja. Vooral omdat we dan in bepaalde dingen niet heel gecontroleerd soort van proberen in te stappen, heeft dat iets heel nuttigs natuurlijk. We hoeven niet een camera mee te nemen en een soort van klaar te zetten. Maar ik vind het regelmatig wel moeilijker om terug te zien. Ja, ja, ja.

Melanie Esther:  [01:09:20] Ja. Maar als je bijvoorbeeld nadenkt over het publiek en zij lopen weg, wat zou je dan hopen dat zij voelen naar jullie show? Wat voor een emoties zouden ze meenemen?

Willem:  [01:09:34] Ja, in principe, ja dat weet ik echt niet eigenlijk. In principe als ik met de muziek zelf en het optreden bezig ben, probeer ik eigenlijk niet te veel na te denken over hoe andere mensen erop reageren, want ik kan alleen voor mezelf spreken of zo.

Cato:  [01:09:51] Dat is wel lastig met filmen tegelijkertijd, weet je? Dat aan de ene kant is het natuurlijk te gek dat er dan nog beeldmateriaal is en dat je dat dan kan delen met mensen dan. Weet je wel? Als promo. Of dat mensen dan kunnen zeggen van, "oh dat wil ik zien." Want ja, dat geeft inderdaad toch ook een deel van de ervaring weer. Want soms is het ook heel moeilijk om het anders te omschrijven. Maar het is ook zo. Ik denk dat wij dat allebei heel erg hebben met spelen. Dat het zo lekker is dat je het gevoel eigenlijk wil houden van iets is hier en nu en één seconde later is het ook weer voorbij zegmaar. Het is echt een ervaring die op dat moment plaatsvindt. 

Terwijl inderdaad dat gefilm en dingen zegmaar dan blijft het een soort van voor eeuwig in de lucht hangen en dat vind ik soms, dat vind ik ook zo lekker aan optreden. Zo van, op dat moment is dit gewoon wat je kunt doen en je maakt er het beste van en er komt iets uit en je bent heel vergevingsgezind ook daar naar jezelf toe denk ik. En dat vind ik ook het moeilijke met albums opnemen zo dat je dan... Dat ik dan heel erg ga nadenken van: oh ja, dit is dan dus voor altijd. Zegmaar dit is dan, ja, je moet er dan voor altijd soort van okee mee zijn. Terwijl ik zeg maar hoe makkelijk ik dan op het podium sta en op dat moment iets sta te creëren en ook naar elkaar toe en dan kunnen denken: oh, ook al maakt iemand een fout of is het, weet je? Het is gewoon wat het is en je denkt gewoon: ja dit is het voor vandaag.

Willem:  [01:11:07] Ja, dat wel echt heel cool. Dat is ook gewoon echt gewoon heel cool aan optreden vind ik ook. Dat is misschien wel één van de leukste dingen vind ik. Dat je inderdaad. Het gebeurt gewoon zo en dat is het dan. En je hoeft er niet op terug te kijken. Het is een hele extreme directe manier van iets maken ofzo. Dat je, je kan niet echt terug ofzo.

Cato:  [01:11:21] Ja, het is precies daar en het is gewoon, één seconde later is dat moment weer voorbij en is er weer een nieuw moment. En ja.

Vincent:  [01:11:28] Ben jij daar ooit mee bezig met wat mensen bij blijft of bij is gebleven van jullie shows?

Cato:  [01:11:34] Ja ik denk, maar ik moet ook inderdaad wat jij net zegt ook, soms zit je echt daar na een show echt zo direct eerst van: oh dat punt en dat punt. En als het dan maar niet. Weet je wel? Zo van... Terwijl, als je dan even weer wat afstand hebt ofzo, dan kan je ook wel gewoon voelen van dat er - dat hopelijk iemand gewoon een heel vette avond heeft gehad waar ie gewoon even een soort van helemaal los is gegaan of helemaal zichzelf eventjes heeft kunnen verliezen. En dat hoop ik natuurlijk, dat mensen dat bij ons altijd hebben. 

Maarja, we hebben ook net bijvoorbeeld een hele theatertour gedaan. Wat heel anders was voor ons, omdat we dus soort van niet op die hoge energie zaten, maar echt en ook persoonlijke verhalen en dingen vertelden. En dat was echt wel een heel andere kant voor ons om eens te doen. Dus dan zit je weer op een soort van ander gevoel van dat je hoopt dat iemand, ja, toch mee is in die ervaring. En ja, geniet van de muziek of zo. Of geniet van dat je op dat moment mensen iets ziet maken?

Melanie Esther:  [01:12:34] Ja, want dat is alweer anders toch? Dat maakt alweer uit.

Cato:  [01:12:38] Maar ja over het algemeen, ja, de ervaring die gewoon blijft dat je op dat moment ook met mensen samen, weet je wel? Dat er misschien dingen ontstaan met een publiek. Dat mensen elkaar tegenkomen of daar ontmoet hebben. Of ja, dat er...

Melanie Esther:  [01:12:55] Is er al een My Baby-baby?

Cato:  [01:12:57] Ja, die zijn er wel.

Melanie Esther:  [01:12:58] Ja? Ja! Ja, ik zat net te denken, omdat het toch een soort clubgevoel is, kan ik me best voorstellen dat je eerder connecties maakt dan misschien bij een artiest waar je gewoon meer naar wil kijken alleen.

Cato:  [01:13:07] Ja, we hebben wel een paar van dat soort voorbeelden. Mensen van "oh, we hebben elkaar ontmoet bij concert..."

Willem:  [01:13:11] Een Seasick Steve papa en een hippie meisje. 

Cato:  [01:13:15] Precies! Niemand had het gedacht. En toen... Ja.

Melanie Esther:  [01:13:18] Nee, maar bijzonder toch? Ja. Grappig.

FRAGMENT: My Baby – ‘Uprising’ Live op Pinkpop 2017

Vincent:  [01:14:24] Goed, dan om een beetje richting afronding van dit gesprek te gaan. Zijn er nog dingen die we nog niet hebben aangehaald nu, die misschien nog wel interessant zijn om even aan te halen voor de artiesten die nu luisteren, die zelf bezig zijn met shows creëren of toewerken naar waar jullie nu mee bezig zijn? Dat touren en die shows zo vet live spelen. Die goed zijn om misschien nog te benoemen of effe te bespreken of dingen die jullie met hen zouden willen delen?

Cato:  [01:14:55] Nou ik denk, waar ik nu aan denk, zeg maar iets wat ons denk ik ook heel erg bindt. Zo van, het idee dat je - dat toeren zeg maar - ik denk dat je sowieso gewoon heel veel leert van heel veel spelen en ook op heel verschillende plekken spelen inderdaad. En naar het buitenland gaan. En heel veel mensen vragen dan ook zo van, "ja, maar hoe doe je dat dan?" En ja, in ieder geval, ik weet natuurlijk niet hoe jullie dat hebben gedaan, maar ja, in de eerste fase van ons hebben we gewoon zelf zoveel ja, zelf gewoon allemaal plekken gemaild en zeg maar dat zelf opgezet. En voor ons volgde Nederland daarna eigenlijk best wel. 

Dus als het zeg maar niet per se direct lukt of je denkt gewoon ook zo van: okee, ik bedoel, je moet de luxe hebben dat je een band hebt met elkaar die ook willen touren en die die energie erin stoppen en de tijd ook vooral om naar het buitenland te gaan. Maar als je denkt van: dat is er en je voelt ook van, je hebt ook gevoel van we kunnen misschien ook nog wel wat meer dan Nederland. Ik denk dat het zo en voor de ervaring gewoon ook echt heel goed is om echt allerlei soorten verschillende publiek te hebben en ook ja, gewoon en de Engelsen eens een keer voor je te hebben, wat ook te gek en leuk is om te doen. Ja, gewoon...

Vincent:  [01:16:06] Ja en die tijd in dat busje ook.

Cato:  [01:16:06] En de tijd naar het busje zit ik ook de hele tijd aan te denken van: ah, al die gesprekken en al die... Je komt gewoon het, ja je komt zo erg tot elkaar en tot allerlei ideeën in dat busje. En soms, als wij minder toeren, dan missen we echt... Dan heb ik bijna het gevoel van: oh we moeten echt even gewoon dan maar even een dag in een bus gaan zitten en dan gewoon - dan komen er zoveel ideeën en gesprekken. Dus ik denk dat het gewoon hele goede ervaring is voor een band om dat te doen. En ja, je moet het gewoon vaak toch best wel zelf in eerste instantie regelen en gewoon een keer gaan doen en dan komen vanuit daar meestal weer nieuwe shows. En ja dat is iets wat je een soort van op moet starten, maar ik denk dat het wel heel veel waard is.

Vincent:  [01:16:48] Ja en Willem, heb jij nog dingen waarvan je denkt van: dit is nog wel goed om even te zeggen of te benoemen? Of iets wat jij hebt geleerd wat je denkt van als ik dat nou tien jaar geleden ook had geweten, had dan echt zoveel gescheeld?

Willem:  [01:17:00] Nou, ik had die, in de... Ik weet niet of het vervelend is als ik daar de hele tijd naar refereer, maar in de mail in de voorbereiding zaten een aantal vragen en toen vond ik het ook heel moeilijk om dit te bedenken. Ik heb bij veel dingen het idee dat ik vooral heel veel geluk heb gehad en dat ik het heel moeilijk vind om iets te bedenken waarvan ik dan niet denk van: oh ja, maar dat is eigenlijk ook wel gewoon een beetje lucky of zo. Maar ik heb niet echt een soort van overarching of een soort van groot idee over hoe andere mensen, behalve dat je het leuk moet hebben of zo.

Vincent:  [01:17:29] Ja. Jij had nog een vraag?

Melanie Esther:  [01:17:32] Ja. Ja, ik had nog een vraag aan jou, Willem. Wij hebben ook een aflevering gemaakt over geloven in jezelf. En ik hoor een aantal dingen van jou die ook bij die aflevering heel erg passen. Van een soort van schaamte en angsten en het lastig vinden om jezelf terug te zien. Maar ik hoor ook juist heel erg dat je heel erg gelooft in jezelf. Maar ik ben wel benieuwd, als je dan met die gevoelens struggled of het lastig vindt om daarvan af te komen, heb je dan bepaalde dingen die je daarvoor doet, voor de show, of juist erna om daarin wel aan jezelf trouw te blijven?

Willem:  [01:18:06] Om trouw te blijven aan jezelf?

Melanie Esther:  [01:18:11] Ja dus dat je blijft geloven in jezelf. Ondanks dat je dingen spannend vindt, ondanks dat je niet weet hoe iets gaat zijn et cetera?

Willem:  [01:18:18] Ja, ik denk misschien dat ik ook gewoon best wel vaak niet in mezelf geloof. Alleen dat ik dat ook wel okee vind ofzo. Dus dat ik dat ook wel misschien een eh.

Melanie Esther:  [01:18:26] Accepteer dan?

Willem:  [01:18:27] Ja, misschien wel. En een beetje. Of het in ieder geval niet de hele tijd weg... Ik zou het vaker willen dat ik wel de hele tijd in mezelf geloof of zo, maar ik denk dat ik dat misschien bijna accepteren als iets onhaalbaars of zo. Dat ik echt elk moment, want ja, ze zijn toch allemaal... We hangen toch aan elkaar van allemaal dingen die je doet de hele tijd of het is niet. Ik ben niet een soort af ding of zo. Het loopt gewoon door. Of zoiets.

Melanie Esther:  [01:18:56] Ja, okee.

Vincent:  [01:18:57] Dan tot slot de alien-vraag. Deze stellen we elke aflevering aan het einde. En we zijn heel benieuwd wat jullie dan als laatste van dit seizoen gaan antwoorden hierop. Stel je voor er land een alien op aarde en die alien die weet helemaal niks van ons als mensheid, van onze cultuur, van wie wij zijn of wat wij doen. En jij krijgt de kans om alien kennis met ons als mensheid te laten maken. En dat doe je door die alien mee te nemen naar een concert. Hoe zou jij die alien dan uitleggen wat een concert is?

Willem:  [01:19:34] Je neemt hem mee, maar je gaat hem eerst uitleggen wat het is?

Vincent:  [01:19:37] Ja, hij vraagt van, "ja, waar gaan we dan heen?" En hij spreekt Nederlands toevallig.

Cato:  [01:19:42] Okee. Ja.

Willem:  [01:19:49] Ik denk dat ik gewoon dan zou wachten tot we er zijn en dan kan hij het zelf zien. Of hij of zij of hen? Of de alien. Ja.

Cato:  [01:20:00] Ja. Hmmm. Wauw. Ja. Ik zou zeggen van, ja, we gaan naar een bijeenkomst van allerlei verschillende mensen. Oh ja, dan moet je misschien nog uitleggen wat mensen zijn.

Melanie Esther:  [01:20:14] Ja. Sommige dingen weet ie.

Cato:  [01:20:16] En we gaan kijken naar andere mensen die ons... wauw... iets gaan voorschotelen waar ze toch best lang over nagedacht hebben, maar waar ze ook op dat moment van gaan proberen te genieten. En daar gaan we naar kijken en hopelijk iets bij voelen.

Vincent:  [01:20:46] En als het dan nog… Waarom vinden mensen het zo fijn om samen te komen bij concerten?

Willem:  [01:20:53] Ikzelf vind het, ik hou erg van muziek en ik hou ook van bands. Dan hoop ik dat de alien ook weet wat dat dan is. Ik vind het ook gezellig om vrienden te spreken en om een biertje te drinken en dan iets te zien waar ik of misschien zin in heb om dat te zien of om te worden verrast ofzo door iets. En ik denk dat dat voor mij in ieder geval persoonlijk is waarom ik het fijn vind. Die anderen in de zaal, zou ik echt niet weten.

Cato:  [01:21:33] Ja, ik denk ook van: als je de keuze hebt of anders weer op de bank te zitten, maar dan iets te zien wat je, precies dat je verrast kan worden en dat je ineens heel erg meegenomen kan worden en vervoerd kan worden. Ja dat is gewoon - dat is wel spannend van: gaat er daar iets gebeuren en kan ik voor een gedeelte van, of een avond soort van, in een andere... even in een ander universum? -- Ja in een andere. Maar het was ik zei “een andere” ja een andere realm zijn en dat samen met een groep mensen. En niet alleen. Ja. Het is heel abstract. Het wordt steeds abstracter als je erover na gaat denken.

Melanie Esther:  [01:22:24] Daarom vragen we het ook.

Vincent:  [01:22:26] Cat, Willem, dank jullie wel.

Melanie Esther:  [01:22:28] Heel erg bedankt.

Cato:  [01:22:29] Jullie ook.

Willem:  [01:22:30] Ja, dank je wel.

Outro:  [01:22:31] 

Leuk dat je luisterde naar The Live Coaches. 

Volg ons op Instagram via @thelivecoaches om op de hoogte te blijven van nieuwe afleveringen, foto’s en video’s van alle voorbeelden die voorbij zijn gekomen en meer. Alle informatie over onze coachings vind je op onze website: www.thelivecoaches.nl. 

Heel erg bedankt voor het luisteren en tot slot, heb je wat geleerd? Ben je geïnspireerd? Vond je dit een toffe podcast? Deel deze aflevering dan met je vrienden, dan maken we samen van elk optreden een ervaring.