Inspiratie
Hieronder vindt je een lijst van alles wat we bespreken in de podcast.
Klik op de term voor meer informatie.
Connect met The Live Coaches:
The Live Coaches: Instagram - Website
Melanie Esther: Instagram - Website
Vincent de Raad: Instagram - Website
Meer informatie over ons panel:
https://esns.nl/en/conference/panels/podcast-creeer-jouw-ultieme-live-ervaring/
Connect met ons panel:
Rakesh Kanhai
Instagram: https://www.instagram.com/dj_kesh/
Website: https://www.prestige-worldwide.nl/
LinkedIn: https://www.linkedin.com/in/rakeshkanhai/
Cécile van Wijnsberge
LinkedIn: https://www.linkedin.com/in/cecilewijn/
NRC: https://www.nrc.nl/auteur/cecile-van-wijnsberge/
Volkskrant: https://www.volkskrant.nl/auteur/cecile-van-wijnsberge
3voor12: https://3voor12.vpro.nl/auteur~c9617de2-0bc6-4180-aa23-5ad0bae54103~c%C3%A9cile-van-wijnsberge~.html
Sam de Laat
Instagram: https://www.instagram.com/echtnietsam/
ESNS bio: https://esns.nl/nl/conference/speakers/sam-de-laat/
Droom Dit:
Instagram: https://www.instagram.com/droomdit/
Spotify: https://open.spotify.com/artist/535Rx3nGAAoN5eQ56bVcVs?si=7VqPbOQhQLOf6UsGZrU0ZA
Wikipedia: https://nl.wikipedia.org/wiki/Droom_Dit
Links
De Oosterpoort (venue)
https://nl.wikipedia.org/wiki/De_Oosterpoort
Eurosonic Noorderslag (ESNS)(congress & showcase festival)
https://nl.wikipedia.org/wiki/Eurosonic_Noorderslag
3voor12 Top 25 van Noorderslag 2024 (artikel)
https://3voor12.vpro.nl/artikelen/overzicht/2024/esns/Noorderslag-Top-25.html
NRC (krant)
https://nl.wikipedia.org/wiki/NRC_(krant)
3voor12 (platform voor muziekjournalistiek)
https://nl.wikipedia.org/wiki/3voor12
Volkskrant (krant)
https://nl.wikipedia.org/wiki/De_Volkskrant
Herman Brood Academie (HBA) (opleiding)
https://hermanbroodacademie.nl/over-de-hba
Raad voor Cultuur (adviesorgaan)
https://www.raadvoorcultuur.nl/
Rimon (artiest)
https://www.instagram.com/ri.mon/
Naaz (artiest)
https://www.instagram.com/bitsofnaaz/
Gaidaa (artiest)
https://www.instagram.com/gaidaaonthewebs/
Joshua J (artiest)
https://www.instagram.com/joshuaj_music/
Jay-Way (artiest)
https://www.instagram.com/jaywaythealien/
Jarreau Vandal (artiest)
https://www.instagram.com/jarreauvandal/
Popronde (showcase festival)
Droom Dit op Noorderslag (optreden)
Wende (artiest)
De Wildernis (show)
https://wende.nu/theater/de-wildernis
Paradiso (poppodium)
https://www.paradiso.nl/info/over-ons
Carré (theater)
https://carre.nl/pagina/over-carre
Michael Jackson (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/Michael_Jackson
Amsterdam Arena (stadion)
https://nl.wikipedia.org/wiki/Johan_Cruijff_ArenA
Smooth Criminal (performance, Amsterdam Arena, 1997)
https://www.youtube.com/watch?v=Vxchap_D22Q
Sevdaliza (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/Sevdaliza
Sevdaliza Lowlands 2018 (show)
https://www.youtube.com/watch?v=J0_cmWuLxUw
Sor (artiest)
https://www.instagram.com/sor/
Sorkest (gelegenheidsformatie)
https://www.concertgebouw.nl/concerten/868628-sor-presents-sorkest
https://www.youtube.com/watch?v=OPsU1pDseII
Concertgebouw (concertzaal)
Sorkest in het Orkestgebouw (show, 2022)
https://www.youtube.com/watch?v=Og0TaWTUOOc
FKA twigs (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/FKA_Twigs
FKA twigs in Carré (show, 2019)
Lewsberg (artiest)
https://3voor12.vpro.nl/artikelen/overzicht/2020/maart/Lewsberg-interview-in-this-house.html
ESNS19: Lewsberg zegeviert in prachtig ongemak (recensie)
Boef vlogs (vlogserie)
https://www.youtube.com/watch?v=egpa_m5vE0U&list=PLc38Gsv80eyjlN171lf58WcpRQVrEFOYo
Boef AFAS Live intro met Geert Wilders Deep Fake
Braz (artiest)
https://www.instagram.com/punkassbraz/
Beyoncé (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/Beyonc%C3%A9
Rick Rubin (producer)
https://en.wikipedia.org/wiki/Rick_Rubin
De Toppers (artiest)
https://nl.wikipedia.org/wiki/Toppers
Jay-Z (artiest)
TLC x ESNS - TRANSCRIPT
Sam: [00:00] Je speelt niet voor het publiek wat niet luistert naar je. Je speelt niet voor die mensen die achterin dat café stonden en wij willen bijvoorbeeld eigenlijk met z'n zessen optreden, maar mochten daar maar met z'n vieren komen en we spelen ook op dat moment niet voor de mensen die ons eigenlijk met z'n zessen hadden willen zien. Je speelt gewoon op dat moment voor het publiek wat luistert naar je. En die mensen luisteren ook echt naar je. Want, ik was vergeten dat jij het was, maar ik kon je gezicht nog herinneren, want ik heb gespeeld voor jou. En ik, ja, ik stond daar voor mezelf. Ik wilde mijn verhaal vertellen en ik wil op een podium staan. En daar zit ook een bepaald egocentrisme in. Maar er zijn mensen die naar je luisteren en dat voel je. En dat, dat gevoel moet je denk ik echt op in tappen, dat je daar mee in connectie komt te staan als artiest, want dan maakt al dat andere niet meer uit.
Tune: [00:59] Hey!
Ik ben Vincent de Raad en ik ben Melanie Esther en wij zijn 'The Live Coaches.' Wij coachen artiesten in het vertalen van hun unieke verhaal naar een live ervaring op het podium.
In onze podcast gaan wij in gesprek met experts van voor en achter de schermen uit de live muziekindustrie. We bieden je nieuwe kennis, inzichten en meteen toepasbare tips om van je optreden een ervaring te maken!
Check onze insta @thelivecoaches voor foto’s en video’s van alle voorbeelden die voorbijkomen en ga naar
www.thelivecoaches.nl
voor shownotes, transcripts en meer info over onze coaching en workshops.
Ready? Let’s go!
Vincent: [01:50] Hey! Leuk dat je luistert naar The Live Coaches, de podcast voor artiesten die van hun optreden een ervaring willen maken. Met vandaag een bijzondere aflevering die we opnamen in de hal van De Oosterpoort live tijdens Eurosonic Noorderslag 2024.
Voor de gelegenheid leek het ons interessant om uit te zoomen en vanuit verschillende perspectieven te onderzoeken wat eigenlijk een goede live ervaring maakt. En als je dat dan weet, hoe je zorgt dat jij als artiest en de muziek die je maakt, live ook tot hun recht komen, zelfs als je te maken krijgt met allerlei obstakels en beperkingen in wat er mogelijk is.
Om die reden verzamelden we een fantastisch panel bestaande uit, terugkomende gast uit ons eerste seizoen, show maker en creative director Rakesh Kanhai. Muziekjournalist en recensent, Cécile van Wijnsberge en allround maker en frontpersoon van Droom Dit, een van s lands meest interessante en opvallendste nieuwe acts: Sam de Laat.
Voordat we beginnen is het nog leuk om te vermelden dat we Sam vroegen, omdat diens charismatische en bezielende performances vorig jaar grote indruk op ons maakten en een van de redenen waren van de hoge ogen die Droom Dit gooide tijdens de Popronde het afgelopen jaar. Daags na dit gesprek bevestigde de act hun krachtige live ervaring nogmaals tijdens Noorderslag, waarna ze door 3voor12 op de prestigieuze eerste plaats werden gezet van hun top 25 van beste optredens van Noorderslag. In ons gesprek geeft Sam een interessant inkijkje in de visie achter de succesvolle live ervaring die de nog jonge band neerzet.
Dan nu door naar ons gesprek. Heel veel luisterplezier!
Vincent: [03:31] Alright. Hey, welkom allemaal! Leuk dat jullie hier zijn voor deze bijzondere live editie van The Live Coaches Podcast vanuit de Oosterpoort tijdens Eurosonic Noorderslag 2024. Bij ons zitten Cécile van Wijnsberge, Sam de Laat en Rakesh Kanhai. Welkom! Leuk dat jullie er zijn.
Melanie Esther: [03:48] Welkom.
Sam: [03:48] Bedankt.
Melanie Esther: [03:48] Dank u.
Vincent: [03:50] Zouden jullie om te beginnen jullie zelf voor willen stellen? Wie zijn jullie en wat doen jullie? Te beginnen bij Cécile dan.
Cécile: [03:56] Hallo! Ja, ik ben Cécile van Wijnsberge. Ik ben muziekjournalist voor NRC. In het verleden heb ik ook geschreven voor 3voor12, voor de Volkskrant. Ja, heel veel festivals gezien, concerten gezien en daar recensies over geschreven. Ja, dat is een interessant vakgebied. Heel bijzonder om zoveel artiesten en bands te mogen zien en ja, daar iets van te mogen vinden eigenlijk.
Rakesh: [04:22] Hallo, ik wilde net als eerst me voorstellen, want ik heb een hekel aan mezelf voorstellen. Ik ben Rakesh Kanhai, ik ben creative producer, ik maak live shows voor artiesten, ik ontwikkel artiesten, ik geef les op de Herman Brood Academie en ik ben beleidsadviseur bij de Raad voor Cultuur.
Vincent: [04:37] En wat zijn een paar artiesten waarmee je onder andere hebt gewerkt? Om een beeld te vormen van wat jij zoal doet.
Rakesh: [04:42] In de context van Eurosonic is het misschien leuk om te vertellen dat ik hier naartoe ben gegaan met Rimon, met Naaz, met Gaidaa, met Joshua J, met Jay-Way, met Jarreau Vandal. Met verschillende artiesten eigenlijk. Ja.
Vincent: [04:53] Nice. Cool.
Sam: [04:55] Ja, ik ben Sam de Laat. Ik ben frontpersoon van de band Droom Dit. We zijn een Nederlandstalige experimentele pop formatie. Spiksplinternieuw. We hebben afgelopen seizoen van de Popronde ook meegedraaid. En daarnaast doe ik nog Spoken Word en ik hou me bezig met videokunst. Ik zie mezelf het liefst gewoon als maker.
Melanie Esther: [05:17] En jullie staan op Noorderslag Zaterdag.
Sam: [05:18] En we staan op Noorderslag. Dat klopt. Op zaterdag om kwart over zes.
Vincent: [05:22] Yes. Ja, super. Super vet! Super leuk dat jullie hier met ons wilden zijn op de donderdagochtend. Om te beginnen heb ik een vraag eigenlijk voor jullie alle drie. Wil ik jullie even alle drie ook afgaan. We hebben het in de titel over "Creëer jouw ultieme live ervaring." En dan ben ik ten eerste wel benieuwd wat jullie eigenlijk denken dat een - wat een goede live ervaring eigenlijk is? Wat houdt dat eigenlijk in? En dan, ja, houden we de volgorde aan. Dus we beginnen bij Cécile en dan - Wat is dat eigenlijk, een goede live ervaring?
Cécile: [05:51] Ik denk dat een goede live ervaring, dat dat enorm verschilt per artiest of per band. Ik denk dat je altijd wel iets van een connectie wil voelen als je in het publiek staat met de artiest en dat je het gevoel wilt hebben dat die artiest iets staat te doen wat, ja, een heel stom woord, maar authentiek is voor diegene. Dus dat diegene echt daar iets aan het performen is wat uit zichzelf komt en wat is, wat diegene het liefste zou willen doen eigenlijk. Maar ja, dat kan voor iedere artiest natuurlijk totaal verschillend zijn, wat dat is. Of dat nou een enorme productie is of eigenlijk een best wel minimalistische show met je band of in je eentje.
Melanie Esther: [06:29] Okee.
Rakesh: [06:30] Ja, daar sluit ik me natuurlijk helemaal bij aan. Voor mij komt het neer op geloofwaardigheid. Wat het ook is, als die persoon het gelooft, dan gelooft het publiek het ook. Dus voor mij is een goede live ervaring iets wat ik geloof.
Sam: [06:46] Ik denk dat voor mij een goede live ervaring te maken heeft met de emotie die je als publiek kunt ervaren. Dus of het verhaal van de artiest nou wel of niet overkomt is nog niet eens zo belangrijk als het feit dat het publiek überhaupt echt iets kan voelen. Want iedereen ervaart het anders en interpreteert die muziek anders. Dus ik denk, het gevoel wat je als publiek krijgt en vooral het idee dat je iets, iets primairs, voelt is heel belangrijk voor mij.
Melanie Esther: [07:12] Mooi.
Rakesh: [07:13] Wel cool, want je beredeneert, je beredeneert het helemaal andersom. Vanuit het publiek. Dus dat zij iets moeten voelen. En ik beredeneerde het juist vanuit de maker dat hij het moet geloven. Dus ik vind dat wel tof.
Vincent: [07:25] Is dat ook inherent dan? Zeg maar, dat als je het - Het publiek kan pas iets voelen als jij het als maker ook gelooft?
Rakesh: [07:30] Ik denk dat je het beter kan voelen. Maar wat ik nu ook proef is dat, het publiek kan ook iets nep vinden, maar dan voelen ze ook wat, zeg maar. Dus dat, ik vind dat hij een breder - meer ruimte laat voor interpretatie of zoiets. Maar ik, ik werk natuurlijk vanuit een bepaalde discipline van, ik wil iets vets neerzetten dat werkt en dan is geloofwaardigheid heel belangrijk. Maar ik vind dit wel een hele mooie verbreding van mijn definitie eigenlijk. Want het gaat eigenlijk ook over iets voelen, iets overbrengen. Dat is zeker waar.
Vincent: [08:01] Dan heb ik eigenlijk een paar vragen om een beetje op dit, dit, dit eigenlijk. Dit eerste gedeelte wat we doen met de podcast is een soort "zien-stuk". Van ja, wat is dat nou eigenlijk een goede live ervaring? En ja, waar kan je dat aan herkennen? En wat is ook misschien als artiest dan hetgeen wat misschien de essentie daar een beetje pakt? En misschien om daar een beetje dichterbij te komen, Cécile, jij schrijft regelmatig recensies over live shows van allerlei artiesten en ik ben wel benieuwd waar jij als recensent dan als je naar zo'n show gaat waar jij op let? En waar baseer jij dan jouw oordeel of jouw perspectief op zo'n show op?
Cécile: [08:36] Ik denk dat een groot deel daarvan is, niet eens per se of ik het zelf leuk vind of niet, als ik muziek persoonlijk zelf thuis wel of niet aan zou zetten is eigenlijk niet zo heel relevant, want daar vindt de lezer, ja, die interesseert dat verder niet zo. Ik denk dat ik voor een groot deel ook me bezighoud met, wat wil een artiest graag overbrengen? Of wat lijkt een artiest te willen overbrengen? En komt dat aan of lukt dat? En ook: weet die artiest wat hij wil overbrengen? Doe je het... Doe je het expres? Weet je wel? Vind wat je zelf graag wil doen en doe dat expres.
En ik denk, ja, de live ervaring kan van zoveel dingen afhankelijk zijn. Het kan ook met de setting te maken hebben, of met het publiek of met het geluid. Of of een artiest zijn dag heeft of niet. Dat zijn allemaal dingen die je merkt als je in de zaal staat en die je ervaring beïnvloeden, dus daar moet je als recensent ook rekening mee houden. Ik vind het zelf altijd wel fijn om een beetje rond te lopen door het publiek om een beetje vanuit verschillende plekken in de zaal een beetje een indruk te krijgen. He? Misschien komt het in de voorkant van de zaal heel erg aan en aan de achterkant, ja, letten mensen totaal niet op en maakt dat wat uit? Ja, dat is ook weer per ervaring heel erg verschillend.
Maar waar ik denk ik het meest op let is, ja, wat? Wat gebeurt hier? Wat wil iemand graag overbrengen? En heb ik het gevoel dat het op mij overkomt.
Vincent: [09:58] En waar herken je dat aan? Als je, als je iemand bekijkt en dan dat gevoel van dat bewustzijn en die intentie die daar achter zit?
Melanie Esther: [10:05] Ja, hoe kom je daar achter?
Cécile: [10:06] Ik denk dat het best wel moeilijk is om daar iets gemeenschappelijks over te zeggen, want het is ook wel een beetje iets wat je moet voelen. En eigenlijk net als wat Sam zegt vanuit het publiek, je publiek moet iets voelen. Dat geldt voor mij ook wel een beetje. Als ik daar sta, ik sta daar als recensent, maar ik sta natuurlijk ook gewoon in het publiek. Dus ik moet ook wel iets van een gevoel erbij krijgen. En voor mij is het dan de taak om te zoeken wat er achter dat gevoel zit.
Dus als ik een bepaald gevoel krijg van een show, waar komt dat dan door? Komt dat dan door een verhaal wat er verteld wordt? Komt het misschien door de muziek die ik niet zo interessant of bijzonder vind? Komt dat doordat er iets aan de show een beetje rammelt of niet helemaal klopt? Ik denk dat als je gewoon in het publiek staat van een show te genieten als bezoeker, dan kun je heel erg bij dat gevoel blijven. En voor mij als recensent is het dan de taak om dat gevoel een beetje te onderzoeken en te kijken of ik aspecten in de show kan vinden waar ik dat gevoel aan kan ophangen eigenlijk.
Vincent: [11:01] Hebben jullie hier iets aan toe te voegen? Of Sam of Rakesh? Als jullie naar shows kijken? Ook niet die van jezelf. Zijn er dan bepaalde dingen waar jullie op letten of waarvan jullie hopen dat het gebeurt?
Sam: [11:14] Ja, ik denk, wat ik wil zien in een artiest is dat die het in de eerste plaats voor zichzelf doet. Dus dat er een passie is die uitgeoefend wordt op dat podium. En er zijn artiesten die heel erg dan contact maken met het publiek, wat ik vaak fijn vind. En dan lijkt het als publiek alsof de artiest het voor jou doet. Maar ik denk dat het belangrijk is dat er een kern is waarin de artiest het voor zichzelf doet. En je hebt ook weer shows waarbij er helemaal geen publieksinteractie is en het meer op een soort filmische of theatrale manier wordt gedaan. Maar ook dan zie je dat die passie er is. Ik denk dat dat voor mij het belangrijkste is.
Melanie Esther: [11:54] En voor Rakesh?
Rakesh: [11:55] Ja, ik zit terwijl jullie praten over van alles en nog duizenden dingen na te denken. Maar ik, ik sluit me erbij aan en waar ik op let en dan krijg je ook een beetje... Ik vind het leuk om tussen de regeltjes te lezen, dan zie je ook wel het is een goede balans tussen zeg maar wat je gerepeteerd hebt en dat je in het moment daar bent. En als je heel goed gerepeteerd hebt, dan zie ik dat de tussenstukjes, dus de praatjes, de stukjes - hoe de liedjes aan elkaar geknoopt zijn, dat komt dan heel goed uit de verf. En als er goed gerepeteerd is, ontstaat er juist veel ruimte voor improvisatie. En dan als een artiest die ook nog durft te pakken dan raak je mij dubbel. Want dan denk ik: okee en je hebt iets voorbereid en je bent ook werkelijk hier in het moment. En die combinatie is juist wat ik zo fijn vind aan een goede show en alles wat zij net gezegd hebben.
Dus ik, ik let vooral op: na een nummer, het applaus is geweest, hoe strak pak je het weer op en neem je me weer mee in dat verhaal? Of is het heel erg, oh wat zijn we ook alweer aan het doen? Wie ben ik? Soms lijkt het alsof een artiest na een nummer, omdat ie er helemaal in zat, effe weer een soort van alles bij elkaar moeten rapen voordat ie verder kan. En de repetitie die beschermt je daar tegen, want je weet wat er gaat komen, waardoor je dus eigenlijk ook meer kan anticiperen op wat er in het publiek eventueel op je af komt of gebeurt. Dus daar let ik op.
Melanie Esther: [13:21] We hebben het al over heel veel verschillende dingen van repeteren, emotie, dingen overbrengen. En we zitten hier natuurlijk überhaupt te praten over: "Creëer jouw ultieme live ervaring". En in de voorbereiding dachten we eigenlijk: waarom is dat belangrijk? Waarom moet je een goede live ervaring neerzetten? Waarom is dat iets? Waarom hebben we het hier over? Waarom is dat nodig voor artiesten? Hebben jullie daar een antwoord op?
Rakesh: [13:41] Ik heb wel een antwoord. Als je kijkt naar de geschiedenis van de muziekindustrie, is het live optreden het meest consistente, de meest consistente plek om een verbinding te maken met je publiek. Ik zeg maar wat. Toen de cd kwam, dacht iedereen dat de muziekindustrie kapot ging. Toen radio kwam, toen de mp3 kwam, toen het downloaden kwam. Dat is altijd een beweging en een tegenbeweging en een soort van belangenspel dat verandert en de industrie die verandert. En het enige wat ik heb ontdekt wat heel erg consistent is, is het podium en de studio. Dus die plek is wat dat betreft gewoon heilig omdat je op een hele oprechte manier, waar je dus ook echt gedwongen wordt die confrontatie met jezelf aan te gaan, jezelf kan neerzetten en presenteren. Dus voor mij is daarom het podium bijna heilig, omdat het dus de meest consistente plek is.
Sam: [14:34] Ik denk ook dat op een, als fan zijnde, of als volger van een act, ben je ook op zoek denk ik naar een soort menselijkheid. Je kunt iemand heel erg op een platform plaatsen en heel erg ernaar opkijken en je hoort een enorme productie waarin van alles aan alles is gesleuteld als je zo'n studioversie luistert. En ik denk dat op het podium zie je wie die artiest ook als persoon is. En ik denk dat in vermaak, want muziek is op een manier toch ook vermaak, denk ik dat wij ook als mensen op zoek zijn naar die connectie met de persoon waar je dan naar opkijkt.
Rakesh: [15:13] Ja, helemaal mee eens. En daaraan toegevoegd, mensen gaan niet naar een show voor perfectie. Dat zien ze al op je Instagram. Ze gaan juist voor dat wat jij net zegt. Dat de mens erachter, het menselijke, ook de foutjes dus.
Cécile: [15:25] Ja. En het is ook, ja, dat klinkt heel zweverig, maar ook het samen met elkaar in een ruimte zijn, met het publiek en met een artiest of een band heeft ook gewoon een beetje iets magisch, weet je wel? Het is echt een soort gesprek. En dan hoeft er niet eens heel veel publieksinteractie plaats te vinden in de vorm van, weet je wel, "hebben we er zin in?" Maar dan nog, ook als een artiest helemaal niet met het publiek praat, dan nog is er een soort interactie van met elkaar in die ruimte zijn en elkaar in het echt beleven. Dat, ja, dat is gewoon iets wat je op geen enkele andere manier krijgt.
Melanie Esther: [15:54] Ja.
Vincent: [15:55] Hebben jullie een voorbeeld van een show, als we het nu hebben over shows die indruk maken of waar die magie er is, waar die magie er voor jullie was? Kunnen jullie een voorbeeld noemen van een show die indruk op jullie heeft gemaakt?
Melanie Esther: [16:09] Ja, en wat herinner je je dan van die show?
Sam: [16:12] Voor mij was dat wel echt toen ik De Wildernis van Wende, de show heette de wildernis, zag, toen was ik echt helemaal omvergeblazen. Want dat was een voorbeeld van een show waarin een artiest mega persoonlijk was en heel erg zichzelf bloot gaf, maar toch niet met het publiek aan het praten was. Dus ze deed dat voor zichzelf en er was een enorme show omheen en een koor en een band. Maar uiteindelijk merkte je dat het in de kern gewoon een vrouw was die eerlijk met zichzelf was en dat deelde met het publiek. En voor mij was dat echt enorm inspirerend dat ik echt dacht: dit gevoel wil ik mensen geven. Want ik merkte dat vooral - ik was er met een hele groep makers en iedereen is daarna naar huis gegaan en is zelf dingen gaan maken. Want de manier hoe zij dat deed en hoe ze oprecht was, was gewoon echt, ja, mega inspirerend.
Melanie Esther: [17:05] Ja.
Cécile: [17:05] Want Wende is best een theatraal iemand toch? Ik heb die show zelf niet gezien, maar dat was best wel aangekleed neem ik aan?
Sam: [17:11] Jazeker, maar het was wel aangepast op een poppodium. Dus het was nog steeds gewoon een dikke live show. Want ze doet ook theater dingen, maar wel op een hele theatrale manier. Het was super groots, maar daarmee kon ze ook een enorm contrast creëren, dat de momenten dat ze dan in haar eentje met een gitaar aan het zingen was of met een piano dan. Dan komt het ook echt driehonderd keer zo hard binnen omdat dat theater er eerst omheen zat. Want dan zie je hoe het zich uitkleedt en ook op een letterlijke manier dichter bij haar komt.
Cécile: [17:41] En ook, dat theatrale is ook wie zij is als een artiest. Dat komt heel erg uit haar.
Sam: [17:46] Ja.
Vincent: [17:47] En wat ik ook mooi vond aan De Wildernis. Ik heb die show twee keer gezien, een keer in Paradiso en een keer in Carré. Omdat ik ook het verschil wilde zien van diezelfde show in een theater en een poppodium. Maar wat ik mooi vond, dat komt heel erg terug op wat Rakesh ook net zei met hoe pak je het op nadat het nummer afgelopen is. Dat wat zij uit het theater meeneemt en wat ze heel goed deed in die toch ook wel pop show - die cross-over die ze maakt - is dat er geen moment was waarop ze niet het verhaal aan het vertellen was. De hele show was één groot verhaal en de liedjes waren daar echt op een heel dynamisch en natuurlijke manier een onderdeel van. En hoe ze ook met de bindteksten speelde, dat je af en toe niet zeker wist of ze jou aansprak of dat het gewoon een script was wat ze op zei. Dat vond ik heel leuk. Want soms werd je ook echt een beetje, dan ze zei - Op een gegeven moment zei ze in die show...
Melanie Esther: [18:32] Het is het is warm hier.
Vincent: [18:33] "Het is warm hier he?" Wat eigenlijk een soort cliché is wat je dan zegt op het podium, maar dat hoorde dan bij de tekst. En ze had het over die plek waar zij dan was op die berg in Frankrijk. En dat, dat vond ik een heel goed voorbeeld ook van hoe je als artiest dat kunt doen wat jij net zei, Rakesh.
Rakesh: [18:48] Daar houd ik dus ook heel erg van. Ik vind het vet als je naar iets kijkt en je weet niet of het onderdeel is van de act, in het moment, vooraf bedacht, je weet het gewoon niet. Dat vind ik super hard en dat kan je dus eigenlijk alleen maar doen door goed voor te bereiden, want dan bepaal jij: wat is nu freestyle en wat is nu geregisseerd? En het publiek weet niet welke van de twee er aan de hand is. Dat is heel vet vind ik.
Melanie Esther: [19:13] Heb jij zelf ook nog een voorbeeld van een live ervaring die je heel veel... die echt onvergetelijk is?
Rakesh: [19:17] Ja, heel veel. Ik vind het heel moeilijk om daarop antwoord te geven, maar ik denk het Michael Jackson concert, Bad. Toen was ik heel jong en toen ging ik inbreken in de Amsterdam Arena om erbij te kunnen zijn. En toen kwam ik binnen tijdens Smooth Criminal met mijn broers, dus dat was wel insane.
Melanie Esther: [19:34] Wow vet!
Rakesh: [19:34] Maar dat heeft mij niet gepakt. Wat mij eigenlijk gepakt heeft en waardoor ik ook dit werk ben gaan doen, wat super random is, maar ik was bij de huldiging van Ajax op het Museumplein en ik vond het gewoon niet vet. Ik vond niks vet. En het was koud en het was regenachtig en ik dronk bier en ik dacht: wat ben ik nou aan het doen? En toen draaide ik me om en ik zag zo'n, ik zag een kleine jongen op de schouders van zijn vader zitten en die vond alles vet. En ik vond het vet dat hij het vet vond. En toen schoot er confetti uit het podium, een heleboel, en zijn reactie was echt supermooi. Want hij schrok en daarna was ie vond ie het, vond ie het mooi en dat had mij echt geraakt. Waardoor ik besefte van: oh ja, okee, nu ben ik dan volwassen en confetti raakt mij niet meer, maar confetti op het juiste moment waarmee je mensen raakt, dat raakt mij.
Dus dat was voor mij echt een soort doorslaggevend moment dat ik besefte van ik maak nu shows, dus ik vind shows niet zomaar vet. Een beetje als je filmstudio's doet, dan zie je heel erg achter de film. Het is heel moeilijk om in die film meegenomen te worden als jij filmstudies doet zeg maar. Dus ik heb daar denk ik een beetje last van. En bij die show was dat weg.
En er was nog een andere show, maar dat is ook onverwachts. Ik was nooit echt fan van Sevdaliza haar muziek. En toen was ik op Lowlands en toen had zij een show met een danser waarbij ik echt blown away was. Ik heb de hele show van begin tot eind gekeken en ik vond het super sick hoe die interactie tussen haar en die danser, hoe dat geregeld was. Het was zo vet. Dus dat eigenlijk.
Vincent: [21:08] Daar staat een stuk van op YouTube. Dat is echt, we linken het ook wel in de show notes, maar dat is echt te gek.
Rakesh: [21:13] Dat was echt het moment dat ik besefte: ik moet mijn mond houden en meer gaan bestuderen. Theater in, dans in en kijken wat er - musical - wat er allemaal nog meer bestaat en mogelijk is. Want ja, dat was gewoon echt insane. En ik probeerde niet mijn eigen werk te benoemen, maar eigenlijk is de beste show die ik ooit heb gezien het Sorkest in het Concertgebouw. Omdat het gewoon de perfecte balans had tussen geregisseerd, freestyle, hiphop, klassiek, hoge cultuur, lage cultuur. Het was gewoon een perfecte, perfecte show.
Melanie Esther: [21:47] Wat ook precies is wie Sor is. Al die verschillende vormen in de show.
Rakesh: [21:51] Ja, ja, ja. En Sor is ook zo'n geweldige artiest dat je eigenlijk geen credit hoeft te nemen voor iets wat jij gedaan hebt, want hij bedenkt en doet de meeste dingen gewoon zelf. Dus wij waren gewoon facilitair. En we hebben een stroboscoop onder de vleugel gedaan van het Concertgebouw, dus dat is wel cool.
Melanie Esther: [22:07] Iconic.
Rakesh: [22:08] Ja, dat was wel hard. Maar dat was denk ik de beste show voor mij in ieder geval die.
Melanie Esther: [22:14] Die je gemaakt hebt, ja.
Rakesh: [22:15] Die ik heb meegemaakt en gemaakt heb, zeker. Ja, kippenvel van begin tot eind. Ik kon bijna niet geloven van: jeetje dat ik hier mijn naam aan kan verbinden. Wat sick!
Melanie Esther: [22:22] Ja, het was echt heel cool!
Rakesh: [22:23] Ja, het was echt tof! Ja.
Melanie Esther: [22:25] Okee, Cécile?
Cécile: [22:27] Ja, het is best een moeilijke vraag inderdaad. Wat jij ook al zei van zeker als je veel ziet. En er zijn ook zoveel verschillende soorten shows. Ja, eentje die mij heel erg bijgebleven is, als je het hebt over groots en theatraal, Is FKA twigs een aantal jaar geleden in Carré. Dat was echt zo bijzonder, met heel veel, ja, het was heel mysterieus, maar ook wel weer heel direct in de emotie.
Je weet niet van alles wat het precies betekent, maar je voelt wel heel erg het gevoel. Heel veel dansers en kostuums en stellages en heel veel - Je merkt dat zij heel veel kijkt naar andere kunstdisciplines ook, en dat ze dat meeneemt in haar show. Maar dan soms ook gaat ze - op een moment in de show, zingt ze een ontzettend emotioneel lied en dan gaat ze helemaal naar voren op het podium en dan pakt ze iemand in het publiek bij het gezicht en eigenlijk voorhoofd tegen voorhoofd zingt ze dat lied. En dat was echt... huuu.
Melanie Esther: [23:21] Wow! Ja.
Vincent: [23:21] Wauw.
Cécile: [23:21] Tranen met tuiten zat ik echt zo, dus dat was super bijzonder. En ook aan een paaldans paal…
Melanie Esther: [23:27] Maar dat is eigenlijk echt zo mooi van hoe jij beschrijft dat FKA twigs en die persoon vooraan zo dicht met elkaar waar dat er eigenlijk alleen iets tussen hen was maar dat iedereen dat voelde.
Cécile: [23:39] Ja, ja. Dat voel je in het hele publiek. Er gaat echt een soort rilling door de zaal dan, dus dat is heel bijzonder. En dat is natuurlijk heel groots en super gerepeteerd. En ook eigenlijk verder helemaal geen publieksinteractie. Ze praatte nul met het publiek verder. Maar dat hoorde er ook bij of zo. Het moest ook eigenlijk een soort gepolijst plaat blijven. Als zij dan tussendoor had gezegd, "en eh, hoe gaat het jongens?" Dan was dat heel raar geweest.
Melanie Esther: [24:03] Ja, ja, ja.
Cécile: [24:03] Maar aan de andere kant van het spectrum. Ik zat ook te denken aan Noorderslag shows die op mij veel indruk hebben gemaakt. En een paar jaar geleden zag ik hier de band Lewsberg uit Rotterdam en dat was nul showelement. Gewoon niet geregisseerd, gewoon spelen met je gezicht naar beneden, net iets te lange pauzes tussen de liedjes waarin niemand wat zegt. Weet je wel? Gewoon een soort van heel stoïcijns. En dan aan het einde van de show, "mocht u onze cd willen kopen, dan is die beschikbaar aan de achterzijde van de zaal." Weet je wel? Maar dat past ook zo bij die band, want dat is heel erg, ja, die band draait ook heel erg om nuance en om, ja, het is juist een beetje ongemak ook en dat vond ik juist op dit festival wel heel gaaf. Want er zijn hier heel veel artiesten die heel erg bezig zijn met handjes in de lucht. En, weet je wel?
Melanie Esther: [24:51] Ja. De bingokaart!
Cécile: [24:53] En "alsjeblieft, boek me op Lowlands!" Weet je wel? En dat was, ja, dat zit bij hen gewoon niet erin.
Melanie Esther: [24:58] En dan moet het er ook niet zijn.
Cécile: [24:59] Dan moet het er ook niet zijn. En dat deden ze ook niet. En daarom liepen er ook wel mensen weg of stonden er achter in de zaal allemaal mensen heel hard te kakelen. Maar ik werd er helemaal ingezogen. En dat heb je denk ik soms ook he, als je een hele, wat je zegt, geloofwaardige live ervaring neerzet, dan zullen er ook altijd mensen zijn voor wie het niet is of die het niet aantrekt. Als jij een duidelijke keuze maakt over wie je bent als live artiest en je zet dat neer, dan zullen er altijd mensen zijn die zeggen, "ja dat is niks voor mij", maar die mensen hoef je er ook niet bij te hebben denk ik.
Melanie Esther: [25:27] Nee, dat is dan ook helemaal okee. Dat is ook niet je publiek wat je wil aanspreken, ja. Ik denk dat we ondertussen een beetje naar het volgende element willen gaan.
Vincent: [25:35] Ja, het sluit je hier, het gaat allemaal lekker in elkaar over natuurlijk. Maar inderdaad, ja, dan komen we een beetje bij jou Rakesh ook. Je had het net al over Sor onder andere. Maar even, zegmaar, in het algemeen. We hebben het nu over - We lopen - We zijn een beetje aan het zoeken naar: wat maakt een goede live ervaring en welke vormen kan het allemaal aannemen? Of dat nou heel erg uitgekleed is of heel erg theatraal en alles wat daar tussenin zit. En uiteindelijk: wat moet dat dan allemaal in essentie hebben om te raken? Jij gaat een proces in met een artiest als show maker.
Rakesh: [26:07] Ja.
Vincent: [26:09] Hoe ga jij dan te werk met zo'n artiest om die zoektocht met zo'n artiest te ondernemen?
Rakesh: [26:14] Ja, dat weet ik eigenlijk niet. Dat verschilt heel erg per project. Sommige artiesten, dat zijn mijn favoriete artiesten, die laten me heel dichtbij komen. Waardoor ik een beetje samen tot de essentie kan komen van wie je bent als artiest. En sommige artiesten die willen gewoon dat ik iets vets maak. Dus het proces is altijd totaal anders. Maar wat ik vooral doe is: ik word jouw fan en ik word ook jou. Dus ik ga eerst al jouw muziek luisteren en me proberen af te vragen wat zit er in alles? Wat komt in alles ook weer naar voren? En dat is heel erg aan je identiteit te linken. En als ik dat heb dan begrijp ik jou en dan ga ik helemaal de andere kant van het verhaal: waarom vinden mensen jou vet? En dan ga ik bijvoorbeeld voor de Boef-show in AFAS heb ik al zijn vlogs gekeken.
Melanie Esther: [27:08] Hmm! Zo!
Rakesh: [27:08] Omdat ik wilde begrijpen... Ja en dat zijn er echt veel. En ik vond het ten eerste super vet om te doen en ten tweede, ik werd vijftien en ik begreep waarom ik hem vet vond. Waardoor ik dus die hele intro heb kunnen bedenken met dat deepfake videootje met Wilders. Omdat ik weet dat dat iets is wat dat publiek vet gaat vinden, want ik heb die vlogs gekeken.
Vincent: [27:28] Want voor diegenen die dat niet weten, wat was dat voor een intro?
Rakesh: [27:31] Dat was een intro die viral gegaan is. Dat had ik met AI technologie gemaakt. Het was Geert Wilders die de show van Boef opende met een grappig stukje.
Melanie Esther: [27:43] Met een toespraak.
Rakesh: [27:44] Met een toespraak. Ja, ja, ja. Hij sprak de hele AFAS Live toe. Dat heb ik samen met Braz gemaakt. Geniale rapper. Artiest moet ik zeggen. En ja, ik kwam daar dus op door in die wereld te duiken. Dus ik, afhankelijk van wat de artiest toelaat, ga ik helemaal met die persoon proberen te ontdekken: wat bezielt jou waarom je op het podium bent gaan staan? Want het is eigenlijk een hele rare plek om te gaan staan. En als ik dat dan heb, dan heb ik de basis van waaruit ik ga kunnen bedenken. En daartegenover ga ik dus me afvragen: wat bezielt mensen om fan te zijn van jou? En daartussen zit iets wat uit de verf moet komen op het podium.
Dus ik probeer die wereld in te duiken en het te begrijpen van twee kanten. Want er is iets weirds aan de hand eigenlijk. Artiest zijn is heel raar en fan zijn is ook heel raar, dus ik vind dat boeiend en ik wil dat begrijpen. En daarbij, wat voor mij het allerbelangrijkste is, is dat ik wil begrijpen wat die persoon aandurft, wat die persoon kan dragen op het podium en daar niet overheen gaan. Dus ik kan wel iets heel sicks bedenken, maar als die persoon daar niet achter staat dan valt het helemaal uit elkaar in de uitvoering.
Dus daar ga ik op zoek naar die ruimte waar wat is er allemaal mogelijk en sommige artiesten mag ik alles mee doen: je gaat ondersteboven in een luchtballon in een maillot jodelen. "Okee, is goed." En sommige artiesten daar is er gewoon heel weinig ruimte omdat zij - en dat noem ik dan het verschil tussen 'bewust bekwaam' en 'onbewust bekwaam'. Heel veel mensen zijn heel onbewust bekwaam, zijn wel hard, maar weten niet wat is hard aan mij? En wat vinden ze hard aan mij? En als het goed is na een proces met Prestige Worldwide, weet je daar iets meer van.
Melanie Esther: [29:27] Prestige Worldwide is jouw bedrijf.
Rakesh: [29:29] Dat is een coöperatie die ik heb opgezet van lichtmannen, geluidsmannen, technici die ik over de jaren heen heb gevonden, waarvan ik dacht: hey, als hij het licht doet is het licht super goed. En niemand praat met hen, dat is een van mijn grote geheimen, ik praat juist heel veel met hen. Ik ga altijd als eerste naar de stage manager, de geluidsman, lichtman en ik praat met hen en ik zorg ervoor dat zij in een goede vibe zitten en dat maakt dat wanneer mijn show draait, de vibe beter is en de kwaliteit hoger is.
Melanie Esther: [29:56] Ja. Zijn die eerste vragen in zo'n maakproces van een show dus eigenlijk van: wie ben ik als artiest? Waar sta ik voor? Wat is mijn verhaal?
Rakesh: [30:05] Ja, ja. Alleen de meeste artiesten, als je dat direct op de man af vraagt, gaan ze heel, "rustig aan, is dit therapie of zo? Doe normaal!" Dus ik vraag het niet zo. Ik vraag gewoon, gewoon heel veel doorvragen. Dus waarom dan? Okee, ja, uhu, ja ja, maar waarom? "Ja, ik wil gewoon vette visuals." Okee, maar waarom dan?
Melanie Esther: [30:26] Ja.
Rakesh: [30:26] En dan kom je er meestal achter dat de meeste mensen willen dingen om te schuilen. Je wilt een vette band, zodat je denkt dat je vetter klinkt, zodat je denkt dat je een betere recensie krijgt. Maar eigenlijk wil je niet naakt op stage staan en zeggen: dit is het, dit ben ik. Want dat is precies wat nodig is om fans te maken. En voor mij is dat lange termijn denken, dus fans binden aan jou, is veel belangrijker dan een recensie op korte termijn. Want uiteindelijk wil je een carrière en ik geloof dat dat niet een gok is, maar gewoon een consistente effort die je moet plaatsen in iets. En dan komt het gewoon.
Vincent: [31:03] Maar dat is wel heel erg treffend, dat die, die naaktheid, die kwetsbaarheid, dat ook als we het over een Wende hebben of over een FKA twigs, dat ondanks die theatrale elementen, dat dat toch overeind blijft - moet blijven staan, of dat het er niet moet zijn. Als het als het daarvan wegneemt, is het dus eigenlijk neemt het weg van wat je eigenlijk probeert te laten zien uiteindelijk. Dus de elementen die je toevoegt in een, in een een soort van vreemde, paradoxale manier, moeten eigenlijk alleen maar dat gevoel van die kwetsbaarheid en wat je daar probeert te doen te versterken. Zeg ik dat dan goed?
Cécile: [31:38] Ja, ik denk dat mensen fan worden van mensen en niet van brands of van een circus, weet je wel? Dus ook al tuig je het hele circus op, dat circus moet wel iets zeggen over jou of op een bepaalde manier vanuit jou komen of iets van jouw kwetsbaarheid juist laten zien. Weet je wel? Wende en FKA twigs gebruiken al die showelementen om eigenlijk hun emoties te vertalen en daarom voegt het iets toe. Terwijl als jij een hele - kijk en ik wil niet zeggen dat de toppers niet vet is he? De Toppers heeft een plek in de wereld en als - ik ben er naartoe geweest - en het is drie uur lang hartstikke entertaining.
Melanie Esther: [32:11] Ook een hele live ervaring.
Cécile: [32:11] Maar dat zegt niks over de ziel van de artiest. En natuurlijk kun je op zo'n manier ook fans bouwen, maar ik denk dat heel veel artiesten die hier staan op Noorderslag toch een wat, ja, persoonlijkere en emotionelere connectie met hun fans zoeken. Of fans zoeken die he? Gaan voor wat zij als artiest willen zeggen. En dan denk ik inderdaad dat die kwetsbaarheid, of dat nou in een hele grote show zit of in een hele minimale, dat dat is waar mensen voor vallen.
Melanie Esther: [32:40] Want jij had het in je prompts mail, in de voorbereidende vragen, had je het ook over de show van Beyoncé? Dat is natuurlijk echt de allergrootste productie die je maar kan bedenken.
Cécile: [32:48] Het grootste circus op aarde, ja.
Melanie Esther: [32:48] Maar hoe? Hoe erg zie jij daar dan die live ervaring ook terugkomen van hoe dat gemaakt is?
Cécile: [32:52] Ja, het is, Beyoncé, ik heb haar nu twee keer gezien en zij vertelt heel erg een verhaal. Zij kiest een soort thema of een verhaal wat ze wil vertellen en dan brengt ze je eigenlijk langs de verschillende soort van een kop midden en een eind daarvan. En wat ook bijzonder is, is ja, zij beheerst het gewoon allemaal. Zij is echt iemand die, ja, zij is een fantastische artieste, ze kan fantastisch zingen en dansen en ze heeft vette muziek gemaakt. Albums na albums, na albums. En live wil zij duidelijk iets heel overweldigends neerzetten. Of ja, dat doet ze. Ik pretendeer niet te weten wat zij wil, maar zo komt het over op mij.
Maar wat altijd het middelpunt blijft is zij en haar stem. En haar stem alleen al kan zij heel veel mee overbrengen. Dus alles wat ze daaromheen optuigt is eigenlijk bonus, weet je wel? Ook als zij in haar eentje op het podium zou staan of met een band, dan zou het alsnog super vet zijn en overkomen. Maar dat heeft ook te maken met de soort van Beyoncé magic die zij heeft. Die zij als persoon is of als entertainer.
Vincent: [33:59] Ja, het is ook natuurlijk uiteindelijk, wat ik hieruit opmaak, ook super persoonlijk, wat voor jou werkt en wat jou uiteindelijk zo'n authentieke manier van expressie is.
Cécile: [34:09] Ja, tuurlijk.
Cécile: [34:09] En of jij dat doet door daar gewoon alleen te staan of dat je daar heel veel bij voelt.
Rakesh: [34:14] Ja, ik denk dat de truc is: als je het begrijpt in het klein, dan kan je het uitvergroten hoe groot je wil. Als je het niet begrijpt in het klein en je gaat grote dingen doen, dan ga je allerlei troep erbij halen die niet nodig is.
Melanie Esther: [34:26] Dat is echt goed gezegd, ja.
Vincent: [34:26] Kun jij daar iets, want ik vond het wel mooi, jij... Als we het over die prompt-mails hebben, jij zei, ik ben een producer, maar ik vind mezelf eigenlijk meer een “reducer”, dus ik haal juist dingen weg.
Rakesh: [34:36] Shout out naar Rick Rubin, want dat is niet iets wat ik heb bedacht. Die zin klinkt heel cool, maar ik heb hem ook maar gestolen. Maar dat is het wel. Een goede producer die kan reduceren en weghalen wat het niet is. En als jij mij in een kamer zet met een artiest en je zegt: jij gaat nu verwoorden wat de essentie van die artiest is, dan zou het stom zijn om te denken dat ik dat kan verzinnen. Dat ik woorden kan verzinnen die recht doen aan een mens of een menselijke ervaring. Maar wat ik wel kan doen is woorden weghalen die er geen recht aan toe doen. Toe aan doen. Shit. Recht aan doen. En die haal je dan weg en dan ga je daarmee door.
En dan kom je dus eigenlijk tot de realisatie dat branding voor een artiest per definitie persoonlijk is en per definitie gaat over wat je hebt meegemaakt. En dan kom je weer in het gebied dat het ook het spirituele aanraakt of mentale gezondheid aanraakt en dat soort, dat soort thema's. En peeling the Onion, het weghalen van wat het niet is. Dat is heel belangrijk voor een artiest. En weten dat je ook nooit die essentie echt gaat aanraken is ook weer heel belangrijk voor een artiest. Je komt er gewoon steeds een stapje dichter bij.
En wat ik fijn vind is dat ik dat - ik ben dus niet een producer zo van: we gaan allemaal toeters en bellen erop leggen. We gaan eerst alle toeters en bellen weghalen en kijken wie je bent als je in je onderbroek in het heelal staat en je weet niks, en gaan we daar op daar - op dat gaan we een fundering bouwen waar je artistieke expressie mee kan realiseren. En dan kan je wel toeters en bellen invliegen, maar dan ga je jouw toeters en bellen invliegen in plaats van random toeters en bellen.
Vincent: [36:10] Als ik even als luisteraar hier naar luister en ja, toch veel luisteraars zijn artiesten die zelf hier mee bezig zijn met het proces voor zichzelf uit te vinden. Hoe moet ik dat voor me zien? Dat jij dat eerst allemaal stript? Moet ik letterlijk voor me zien: je gaat in een repetitieruimte staan met die artiest en je zegt van, doe maar eens a-capella?
Rakesh: [36:28] Ik zeg niet, doe je kleren uit.
Melanie Esther: [36:31] Nee, gelukkig!
Vincent: [36:32] Hoe gaat dat proces voor jou, dat reducen?
Rakesh: [36:34] Bijvoorbeeld, ik kijk naar je huidige team en als jouw band heel groot is, ga ik me afvragen: waarom is je band heel groot? Ik ga eigenlijk, ik ga alles af wat op het podium staat en ik ga weghalen wat niet onderdeel is van die kern identiteit. En dat kan alles zijn. Dat kan je hoed zijn. Als jij je hoed draagt en jij kan mij niet vertellen waarom die hoed bij jou hoort, dan zet je hem gewoon op. En er is een groot verschil tussen een hoed dragen en een hoed opzetten. Een hoed opzetten is om je hoofd te verbergen en hoed dragen is om je hoofd te accentueren. En als ik dat verschil, als jij mij kan overtuigen van dat je die hoed op hebt, dat je hem draagt, bedoel ik, dan is er niks aan de hand, maar anders haal ik hem weg en dan wil ik weten waarom denk je dat je een hoed nodig hebt? Want daar zit iets waar je mee kan werken en dan krijg je in ene - dan kom je erachter dat ie denkt dat ie een groot hoofd heeft of whatever.
En dan heb je ineens weer iets cools wat kwetsbaar is, want het wordt "kwetsbaarheid" is een beetje vals in deze. Want kwetsbaarheid betekent niet alles over je onzekerheid delen met mensen, dat betekent het niet. Het betekent gewoon dat als ik mijn onzekerheden ken, door en door, dan kunnen ze niet achter de schermen mij onzekerheid influisteren. Dan weet ik gewoon van ja, ik ben een beetje: ik vind dit spannend. Ik vind praten in een radio met vreemde - in een radio context met vreemde mensen spannend.
Nou, ten eerste ga ik dat dan heel vaak doen, want dan wordt het minder spannend. En ten tweede, het feit dat ik dit nu heb uitgesproken geeft mij een thuisgevoel in dit gesprek. Want jullie denken: aaw, hij vindt het spannend. En het is weg. Dus zenuwachtigheid, zenuwen, al die shit, het is een conspiracy tussen jezelf en jij. En hoe eerder je het blootlegt, hoe eerder je je bewust bent van al die patronen, hoe minder het in de weg gaat zitten van je.
Eigenlijk het leukste stuk aan een stand up comedy - Ik kijk heel veel stand up comedy - en het allerleukste stuk is vaak wanneer de comedian zelf stuk gaat om iets wat hij heeft gezegd. Waarom is dat? Omdat de "fourth wall" dus de illusie van "ik kijk naar een show" is even weg. Dus de mensen die naar een show gaan - en ik heb iets meegemaakt met Jay Way, bijvoorbeeld. Jay Way die had een outfit switch midden in zijn show, maar dat ging een beetje fout want hij had schoenen aan die enorm veel vetwerk nodig hadden. En het publiek staat te wachten. Dus ja op een gegeven moment, wij duwen hem gewoon het podium op. Hij strikt zijn veters nog eventjes zo, terwijl hij eigenlijk een Beyoncé moment had moeten hebben. En toen ik klaar was deed ie zo: tada! En het publiek vond het geweldig.
Melanie Esther: [39:06] Ja, ja.
Rakesh: [39:07] En hij had ook...
Melanie Esther: [39:08] Dat is die echtheid en die kwetsbaarheid.
Rakesh: [39:09] Ja, dat is die echtheid. Dus als jij valt en je kan als Beyoncé doen alsof het een bewuste val was, by all means, doe dat. Maar als je dat niet kan en je staat op en je doet alsof er niks aan de hand is. Mensen hebben het gezien, je kan het liever dan benoemen, van: oh, zag je dat? Ik ging slecht. En dan weer doorpakken, want dat is eigenlijk in mijn gevoel wat zenuwachtigheid is. Het is een opbouw, het is achter de schermen en het bouwt zich op totdat jij het tackelt, wurgt.
Melanie Esther: [39:36] Ik vind die hoed ook wel echt een heel mooie metafoor, ook voor bijvoorbeeld bindteksten. Van, je hoeft niet tussen elke song iets te zeggen.
Rakesh: [39:43] Zeker niet!
Melanie Esther: [39:43] En je hoeft ook niet na drie songs, wat een soort van cliché voelt, iets te zeggen. Maar waarom zeg je iets? En wat zeg je? En waarom zeg je dat? Dat haal ik wel heel erg ook uit je verhaal van dat bewustzijn inderdaad. En er hoeven niet eens soms altijd redenen te zijn. Of het hoeft helemaal niet bedacht te zijn, maar wel weten waarom iets zo geplaatst wordt of waarom daar ruimte is om iets te zeggen.
Rakesh: [40:06] Ja, ja en als ik daar wat aan mag toevoegen en dan ga ik het gelijk vragen aan mijn collega panellid, want hij staat veel op stage. Wij gaan, als je daar niet bewust van bent, dan ga je dus dingetjes doen die per ongeluk in jouw systeem komen. Ik zie dat veel bij bijvoorbeeld slokjes water nemen on stage. Een slokje water nemen on stage als je een droge keel hebt is top. Maar wat ik vaak zie, is dat het gewoon een handeling is die erbij hoort wanneer je effe niet weet wat je moet doen met je lichaam. Tijdens - ik heb dat bijvoorbeeld met foto's, dan weet ik vaak niet okee, ja, ik heb ook handen, shit.
Melanie Esther: [40:37] Ja, ja, ja.
Rakesh: [40:39] En ik vraag me af, wanneer jij op stage bent, zijn er ook bijvoorbeeld gedragingen die je per ongeluk hebt meegenomen, waarvan je denkt: ah dat is eigenlijk uit zenuwachtigheid gekomen? Of ben je bewust van het feit dat hoe tijd ook werkt? Heb je al? Ja, ik stel nu te veel vragen. Doe maar die ene vraag.
Sam: [40:57] Ja, nee, dat neem je zeker mee. En al helemaal kijkend naar die periode Popronde die we hebben gedaan, omdat we gewoon heel veel moesten spelen in hele korte tijd. Je gaat gewoon, bepaalde gewoontes neem je mee, maar ik probeer dat dan - Ik probeer daar wel bewust van te worden en dat dan mee te nemen in het concept van de show.
Dus ik begon zeg maar - Ik vond het heel spannend op het begin om op het moment dat we zo'n intro deden met heel veel noise wat opbouwde, wat dan ook, vond ik het heel spannend om dan al het publiek aan te gaan kijken. Ik wilde gewoon bij de band blijven. En op dit moment is dat een ritueeltje geworden. Dat ik gewoon voor mezelf besluit: ik kijk dan het publiek nog niet aan. Ik ben met mijn band. Ik kijk iedereen even aan. Ik zeg, ben je er klaar voor? Tijdens dat opbouwen. En dus, ja, die gewoontes vanuit zenuwachtigheid of zenuwen zijn er zeker, maar we proberen er wel bewuster mee om te gaan. Maar ik ben ook...
Rakesh: [41:48] Sorry, nee, dit is een goed voorbeeld van, je hebt er dus eigenlijk iets powerfuls van gemaakt.
Sam: [41:52] Ja, ik denk, ik denk het. Ik denk dat dat het omarmen is van, van die zenuwen. Maar in een zekere zin proberen we dat met alles te doen. Omarmen wie we zijn en dat dan, ja, te verhogen naar een niveau dat het show wordt. Ja.
Rakesh: [42:07] Precies. Ik denk dat dat ook het grote geheim is, het omarmen van zenuwachtigheid. Je hoeft niet de hele tijd te zeggen, "oh dames en heren, ik ben wel heel zenuwachtig", want die "aaw" is op een gegeven moment wel weg. Maar daar bewust mee omgaan en daar of wat mee doen in de repetitie,
Melanie Esther: [42:22] Hoe ga je daar mee om?
Rakesh: [42:23] Ja dat dat maakt jou vind ik beter. Want anders, we zien het toch wel als jij doodzenuwachtig bent, maar je hebt 25 hoeden op en je staat te doen alsof het niet zo is. Het publiek voelt het toch wel, alleen die vinden je dan nep en kunnen niet precies begrijpen waarom. Maar het heeft voor mij in de essentie te maken met geloofwaardigheid. Als ik hier zou zitten en allerlei dingen zou vertellen waar ik niet achter sta, zou ik niet geloofwaardig overkomen voor de mensen die dit horen.
Vincent: [42:48] Sam, wat je nu vertelt getuigt wel van een zeker soort van bewustzijn van dat moment en waarom dat gebeurt en hoe je daar dan mee bent omgegaan. Was dat er? Wanneer kwam dat bewustzijn van: oh, ik doe dit om die reden en dit gebeurt nu? Hoe ging dat voor jou, dat proces?
Sam: [43:06] Ik denk, dat zal voor iedereen anders zijn, maar ik denk dat het bij mij echt meteen er is, omdat ik gewoon op het moment dat er zoveel mensen gezichten naar je kijken en je je zo bewust bent van wat voor lampen er op je staan en zo, op die manier, je voelt je heel erg bekeken, dus je bent super bewust van wat je doet. En ik probeer het op dat moment dan van me af te schudden van: okee, dit gebeurt nu, ik ga nu gewoon focussen op het volgende ding. Ik wil deze show neerzetten. En dan naderhand komen al die dingen weer terug.
Zeg maar, als artiest, het is, het is jammer, maar als artiest weet je na de show alles nog wat er fout is gegaan en wat je vervelend vond. En een heleboel dingen die het publiek niet merkt. En het is superbelangrijk om die dingen af te kunnen wimpelen, te kunnen zeggen, het publiek merkte dit niet, het is okee. Maar tegelijkertijd probeer ik wel alles mee te nemen wat voor mij niet lekker voelde om dat te verbeteren.
Melanie Esther: [43:58] Ja, ja.
Vincent: [43:59] We hebben het nu heel veel over Rakesh zijn proces en het uitkleden en zo. Jij zit nu midden in dat proces. Jullie hebben net de Popronde gespeeld, jullie spelen nu Eurosonic. Jullie gaan ongetwijfeld dit jaar nog veel meer spelen en jullie show doorontwikkelen en er steeds meer achter komen wie jullie zijn als Droom Dit. En ik vraag me af, als je dit hoort, herken je dit? En vooral ook, hoe was jullie proces tot nu toe in dat ontwikkelen van wat jullie nu als live ervaring neerzetten?
Melanie Esther: [44:28] Ja en wat is dat? Wat is die live ervaring die jullie willen neerzetten?
Sam: [44:32] Ja, het is wel heel interessant, want ik denk dat dat ook een van die dingen is die zo gaaf zijn aan zo'n traject als Popronde. Dat wil ik net ook nog noemen, want we noemen die shows zoals Wende en Michael Jackson en Sevdaliza en FKA twigs, maar uiteindelijk - die shows die super klein zijn raken mij eigenlijk net zoveel. En dat sluit dan ook aan op wat Rakesh zei, dat, er zit daar een kern in en ik denk dat, dat het strippen van wat je denkt dat allemaal goed is en wat er allemaal bij hoort, dat dat vanzelf gebeurt op het moment dat je meedoet aan zo'n Popronde.
Dus voor ons gebeurde dat denk ik een beetje vanzelf. Dat op het moment dat je in een kroeg staat met een slechte geluidsinstallatie en er staan drie mensen tegenover je en je moet gewoon je verhaal gaan vertellen, dan hoor je ineens je eigen verhalen ook beter terug denk ik. En voor ons is die live ervaring wat die is geworden is, ja echt - Alles wat wij maken is hyper autobiografisch en dat moet die show ook zijn.
Dus wij, ik vertel ook niet tegen onze bassist die is, die is net wat meer verlegen dan de rest van ons, ik zeg ook niet tegen hem van, je moet meer bewegen. Want hij staat nou stil en hij blijft graag achter zijn basgitaar en achter zijn keyboard staan en dat is okee, want dat is wie hij is. En ik ben veel meer extravagant in die zin, en dat probeer ik ook aan het publiek te laten zien. En wat je vertelde over die praatjes na elk nummer of na elke drie nummers, dat hebben we ook gewoon afgeschaft. Dat is ook,
Rakesh: [46:00] Beste.
Sam: [46:00] Dat hebben we voor een deel zelf hebben we dat - zijn we daar achter gekomen. En voor een deel omdat we hebben gewerkt met een regisseur en nog met een lichtman die er heel veel van af weet, met heel veel ervaring. En ja, onze nummers zijn hyper autobiografisch, dus we vertellen al waar die nummers over gaan in het nummer. We zijn niet metaforisch, maar wel op een poëtische manier. En dat is ook okee. Dus ik denk, we proberen gewoon de nummers voor zich te laten spreken en pas helemaal op het eind eventjes wel dat moment van het publiek bedanken, want we zijn er dankzij hen en daar zijn we super dankbaar voor. Dus we willen dat wel teruggeven, maar dat wel pas nadat we onze eigen spanningsboog hebben verteld.
Melanie Esther: [46:39] Ja, en zou je kunnen vertellen, wat is de ervaring die jullie het publiek willen geven met jullie show?
Sam: [46:46] Wij willen heel graag - nou, we zijn allemaal jong en we zijn een moderne band in die zin. Omdat we omarmen dat we in deze generatie leven. En ik wil dus, wij willen graag taboes doorbreken. Dat is een belangrijke voor ons. Maar niet op zo'n bewuste politieke manier. Het is onze problemen waar wij mee zitten, die heel alledaags zijn, maar waar gewoon niet over wordt gepraat. Die willen we aan het publiek tonen op een kwetsbare manier, maar toch een manier die ook kracht uitstraalt. En hopelijk dat daardoor die onderwerpen wat meer bespreekbaarheid kweken. En tegelijkertijd wil ik ook gewoon doen wat Wende voor mij deed en wat tijdens Popronde The Super Soakers, Oh Whale en Ioana Iorgu bijvoorbeeld deden. Die, ik wilde gaan maken daarna. En ik wil ook aan het publiek doorgeven - laten zien hoe erg ik een onverbrekelijke liefde voel voor het maken. En ik hoop dat het publiek ook wil maken na een Droom Dit show.
Melanie Esther: [47:51] Mooi.
Rakesh: [47:52] Ja, ik wil wat zeggen. Ik wil wat zeggen, want hij tikt iets heel belangrijks aan wat ik wil onderstrepen. Twee dingen eigenlijk. Ik ben niet zo'n fan van heel veel praten tijdens je show. En als je het doet, dan vind ik het heel vet dat het niet - dat het gebeurt op het moment dat ik het niet verwacht. En dan voelt het ook als een soort beloning van: wow, he? Nu krijg ik ook nog iets te horen van die persoon. En als die persoon binnenkomt en die zegt, "ja het volgende nummer gaat over dit en dit en dit", dan heb je mijn kans om daar betekenis aan te geven van mijzelf heb je ontnomen. Het leek me trouwens leuk om een nummer te maken dat "het volgende nummer" heet. Dat was een ander random idee wat ik heb.
En als laatste wat ik wil zeggen, wat jij heel mooi aanstipt, is dat juist die kleine shows, die maken je bewust bekwaam. Die geven jou heel veel ervaring. Want bij een grote show - hoe groter de show, hoe groter het gebaar dat je moet maken voordat het aankomt. Hoe kleiner de show, hoe kleiner, maar dus ook hoe sneller je de feedback terugkrijgt van: oh shit, dit werkt niet. Dus in het begin van je carrière leer je het meest over je identiteit, want op een gegeven moment is het zo groot dat ze vinden alles vet wat je doet. Maar je hebt, die beginperiode heb je nodig om goed te onderscheiden: wat is echt vet? En wat past echt goed bij mij? Dus dat wilde ik nog even gezegd hebben.
Vincent: [49:12] Een onderdeel van waar dit panel ook over gaat is ook beperkingen en obstakels waar we dus al een beetje hebben aangestipt, met Popronde onder andere, dat je dus automatisch ook een beetje in die stripped down versie van wie ben ik nou eigenlijk terecht komt. Dat is dan een beetje een soort van, dat gaat om beperking en dingen die - onmogelijkheden eigenlijk. Dingen die je tegenkomt. Ik, nou, ik heb jullie voor het eerst gezien met Droom Dit, Sam, bij de Popronde in Rotterdam. Stonden jullie in een heel rumoerig speciaalbiercafé in een hoekje naast de deur waar iedereen doorheen kwam lopen. En dat waren ook vooral heel veel stamgasten die dus langs ons als publiek moesten om bij hun tafeltje te komen met hun speciaal biertje.
Melanie Esther: [49:52] Bij hun biertje.
Vincent: [49:54] En jullie stonden daar in de hoek toch ontzettend gepassioneerd, ontzettend kwetsbaar te zijn. Wat ik heel knap vond, want er stond wel publiek, maar het was een soort van ook zo'n biercafé wat heel diep doorging, waar je gewoon halverwege dat café hoorde je die muziek niet meer. En dat was gewoon, daarachter was het gewoon een café en jullie zaten daar je hart uit te storten en jij stond daar je hart uit te storten. En ik stond echt bijna tegen jou aan, vooraan, zeg maar aan een bar en jij komt ook tijdens de show, jij liep voorbij je monitor eigenlijk echt het publiek in ook. Jij zong echt nog net geen FKA twigs dat je iemands hoofd vastpakt, maar het is wel echt - je staat echt op vijftig centimeter van elkaar, sta jij gewoon echt heel intens te performen en te delen wat jou raakt en wie jij bent.
En over obstakels en dingen gesproken, je staat dan in een ontzettend uitdagende omgeving, hoe hou jij, hoe ga jij daar... Hoe ben jij daarmee omgegaan in de Popronde, met al die uitdagingen die je tegenkwam? En hoe hield je ook de focus op wat jij aan het vertellen was? En hoe kon je dat nog steeds vertellen wat jij daar aan het doen was?
Sam: [51:03] Ik denk dat het heel erg leren is om een knop om te zetten tussen, ja, tussen de artiest zijn en ook een soort bouwvakker. Want zeg maar, met het inladen en het rijden en het uitladen en vervolgens boven op een, op zeg maar een dichte toiletpot gaan staan om je rok aan te kunnen trekken, want dat is wat ik deed in Rotterdam, want we hadden geen ruimte voor onszelf. Het was gewoon op het toilet maar eventjes. Zeg maar, dat hoort allemaal bij dat gewoon puur werklied zijn eigenlijk. En op het moment dat dan die eerste noot wordt gespeeld, dan probeer ik voor mezelf echt weer me te plaatsen in mijn hoofd, in die situatie waar ik in zat toen ik het nummer schreef.
En wat ik denk ik een heel belangrijk ding is wat ik mee wil geven aan iedereen die live muziek maakt. Het is - Je speelt niet voor het publiek wat niet luistert naar je. Je speelt niet voor die mensen die achterin dat café stonden en je - en wij willen bijvoorbeeld eigenlijk met zijn zes optreden, we mochten daar maar met z'n vieren komen - en we spelen ook op dat moment niet voor de mensen die ons eigenlijk met zijn zessen hadden willen zien. En je speelt gewoon op dat moment voor het publiek wat luistert naar je. En die mensen luisteren ook echt naar je. Want, ik was vergeten dat jij het was, maar ik kon je gezicht nog herinneren, want ik heb gespeeld voor jou. En ik, ja, ik stond daar voor mezelf. Ja, ik wilde mijn verhaal vertellen en ik wil op een podium staan en daar zit ook een bepaald egocentrisme in. Maar er zijn mensen die naar je luisteren en dat voel je. En dat, dat gevoel moet je denk ik echt op intappen dat je daar mee in connectie komt te staan als artiest, want dan maakt al dat andere niet meer uit.
En dat was ook toen we ons eerste optreden in Zwolle bijvoorbeeld, stonden we ook echt super krap en er stonden, er stonden allemaal mensen gewoon te zuipen die helemaal geen zin hadden in muziek. Maar er waren iets van vier mensen van de kunstacademie daar gekomen die ons toevallig kenden via via en die hebben echt ons een van de leukste optredens gegeven toen. Dus ja, het is: voel dat er mensen zijn die wel willen dat je er bent en ga daar voor spelen.
Cécile: [53:17] Ja, en we hebben het nu natuurlijk heel erg over het creëren van de perfecte live ervaring als artiest, maar ik denk ook, zeker bij de Popronde, zeker in het begin, ga ook maar gewoon spelen. Daar is die Popronde ook voor, volgens mij. Ga spelen en ga voelen wat je voelt en dan voel je vanzelf wel wat voor jou werkt als artiest en wat niet. Ook dat hele soort van uitvinden wie je bent als artiest, daar is de Popronde ook juist wel weer een goede plek voor om dat juist uit te vogelen, denk ik. Met al die beperkingen erbij en met mensen die niet op zitten te letten. Of in Wageningen in een biercafé in een hoekje. Oh nee, we hebben geen podium. Omkleden kan achter de bar, weet je wel?
Ga maar gewoon spelen en dan voel je vanzelf wel waar voor jou de dingen zitten als artiest waar je op aanslaat of waar je energie van krijgt of wat je het mooist vindt om te doen, denk ik. Ik denk dat Popronde daar echt een perfecte kans voor is juist. Om het gewoon honderd keer achter elkaar te doen en erachter te komen wie je bent eigenlijk. Ik denk niet dat je dat voor de Popronde al heel erg duidelijk en in kannen en kruiken hoeft te hebben.
Vincent: [54:21] Nee, ik denk, het enige wat wij merken is dat een heel belangrijke soort van sidenote daarbij is, dat er wel een reflectieproces is tijdens dat proces van dat spelen.
Melanie Esther: [54:32] Ja, ja, ja.
Vincent: [54:32] En dat als je gewoon zegt ik ga veertig keer spelen, maar uiteindelijk heb je veertig keer de show gedraaid en ben je ongetwijfeld strakker gaan spelen als band, dat dat juist een uitgelezen kans is om te zeggen, wat kunnen we morgen beter doen? Of wat kunnen we anders doen in al deze dingen die nu al genoemd zijn ook? En dat dat soms nog wel eens... Dat je merkt welke act dat wel is gelukt op het eindfeest, zeg maar in de Melkweg en welke act dat nog niet is gelukt.
Cécile: [55:00] Ja, gebruik het als een soort onderzoek, bijna.
Melanie Esther: [55:03] Ja dat! Ja zo.
Cécile: [55:03] Als een periode om te experimenteren of om inderdaad echt te voelen wat je voelt op dat podium en maak dan keuzes op basis daarvan, van je eigen ervaringen.
Melanie Esther: [55:12] Ja en ook echt - oh ja - en ook echt nadenken van: hoe kan ik steeds beter worden in het spelen? In het interacten? In mezelf zijn? Weet je, juist daar heel bewust mee omgaan en dat proces voor die shows gebruiken. Dat gaat echt zoveel waarde geven.
Rakesh: [55:26] Zeker? Ik wil effe onderstrepen wat hij net gezegd heeft, wat ik super master vond, dat ie af en toe gewoon een bouwvakker is en dan die switch kunnen maken naar artiest. Als jij inderdaad de Popronde, weet je, al die mensen die nu ook op Eurosonic gaan spelen, niet iedereen heeft de plek waar hij hoort te spelen, zeg maar. En als jij niet die knop kan omschakelen en in een soort humble mind state kan stappen van, okee, fuck it, ik ga nu gewoon doen wat ik moet doen om te kunnen doen wat ik wil doen. Dan wordt het heel lastig.
Dus als jij - Veel artiesten hebben een soort entitlement, een soort gevoel van: ik ben de ster. En dat is ook goed, maar als jij niet ook een bouwvakker kan zijn en eventjes gewoon kan knallen, in die eerste periode leer je dus ook de protocollen heel erg. Van, hoe kan ik heel snel op en afbouwen? Ik weet zeker dat jouw band na de Popronde zoveel een geoliede machine is geworden. En ook flexibel, van: okee, nu vier? Okee, vier. Dan, Scott dit en Scott dat. En dat je het gewoon heel snel kan op en af schakelen en een bepaalde flexibiliteit toevoegt, terwijl je leert, het is eigenlijk achteraf hoor je dat vaak van mensen, wanneer was de leukste tijd? De tijd toen het slecht ging. Toen het, in het begin - Ik weet nog dat ik in een Suzuki Swift zat met vijftien man, voor mijn gevoel, van gig naar gig weet je? En het was echt op dat moment het rotste wat er was. Maar achteraf was het het meest leerzame, het meest spannende en de leukste tijd.
Dus humble jezelf en begrijp dat dit de tijd is waarin je het meest leert. En inderdaad, je speelt niet voor iedereen, je speelt gewoon voor de mensen die je wilt bereiken. Maar je kan wel iedereen bereiken. Dus als ik sta te spelen en ik ben goed genoeg, kan ik ook die personen die met elkaar in gesprek zijn dwingen om naar mij te kijken als ik het geloof. Het is echt een kwestie van geloof. Dus als ik mijn handen in de lucht doe en ik zeg "iedereen doe je handen in de lucht" en tien mensen doen het, dat is mijn begin. Maar die tien kunnen honderd worden. Je hoeft niet, je hoeft niet iedereen te bereiken, maar het is potentieel wel mogelijk. Dat is what I'm saying.
Vincent: [57:32] We gaan een beetje richting uh
Melanie Esther: [57:33] We zitten in de laatste minuut!
Vincent: [57:33] richting de afsluiting. Maar om nog heel even op jou te reageren ook Sam. Dat wat jij ook zegt met, dat is ook een van mijn meest memorabele momenten van die Popronde waar ik dan toch met mijn fietsje, weet je? Acht shows op een avondje even wil zien. Omdat het ook, en dat is al eerder genoemd, zo menselijk was. Ik had ook wel een gevoel van, we staan hier in een heel druk café en het is heel veel afleiding daar en heel veel prikkels. Maar uiteindelijk sta ik, sta ik daar met jou en kijken we elkaar aan en is het eigenlijk ook een mens tot mens interactie die daar plaatsvindt en niet gewoon een act en iemand in het publiek. En dat heb ik ook onthouden en dat vond ik heel mooi en dat vond ik ook heel krachtig. En dat was ook de eerste keer dat ik van jullie hoorde. Ik wist niet wie Droom Dit was voordat ik dat café binnenstapte.
En nog nog één detail vraagje voordat ik naar de naar de laatste afronding ga. Jij zegt, ik ben dan die bouwvakker, ik moet mijn rok aantrekken boven op het toilet staand in een hokje en dan kom ik op dat podium in dat rumoerige café en dan moet ik even in die artiest-rol komen. Hoe doe je dat?
Sam: [58:42] Ik probeer, ja, ik ben in die zin. Ik ben tekstschrijver en ik - En die teksten die ik heb geschreven gaan over mijn ervaringen. Dus ik denk dat ik gewoon op het moment dat ik die teksten aan het zeggen ben of aan het zingen ben, probeer ik echt weer terug te gaan. Gewoon te herinneren: waar was ik toen ik het schreef? En hoe voelde ik me toen het gebeurde?
Zeg maar, het ding waar het nummer over gaat. En dus het kost echt wel tijd. Het is niet in één keer, het is allemaal geleidelijk, naarmate dat eerste of tweede nummer, is het daar, daarin geraken en weer terug in die herinnering zitten. Maar ik denk, ook als je niet autobiografisch werk maakt, je moet gewoon je eigen verhaal voelen. Dus weet waar je over schrijft, weet waar je over zingt of weet waar je over speelt. Dat hoeft ook niet eens met tekst te zijn, maar als jij weet wat je aan het vertellen bent, dan kun je dat ook weer opnieuw tegen jezelf vertellen, denk ik. En dat is wat ik probeer te doen.
Melanie Esther: [59:38] Het blijft, wat ik eigenlijk bij jullie allemaal hoor, zo erg terugkomen in: wie ben jij? Wat wil je zelf? Waarom geloof jij hier in? Waarom moet dit? Wat is de noodzaak van het feit dat jij hier nu staat? En hoe ga je daar mensen in meenemen? En die wereld op dat moment waar daar op dat moment ruimte voor is, hoe ga je dat aanpakken?
Rakesh: [59:57] Plus een vleugje lol.
Melanie Esther: [59:59] Plezier, uiteraart!
Rakesh: [01:00:00] Want dat is dat ding wat we dan wel eens vergeten. Als je heel erg met de waarom bezig bent, waarom? Waarom? Je wil niet een soort filosoof worden, het moet wel ook fun zijn en dat vergeten we nog wel eens. Dus alles wat je gezegd hebt met een hele flinke dosis: I don't give a fuck en ik heb lol.
Sam: [01:00:16] Sowieso.
Vincent: [01:00:16] Dan onze laatste vraag en dit is een beetje een aparte en ik ben benieuwd naar het antwoord van jullie alle drie. En dan beknopt, want anders gaan we over de tijd heen hier. Maar, stel je voor er landt een alien hier op aarde bij ons en die alien die weet helemaal niets van wie wij zijn als mensheid, die weet niet van onze cultuur en jij krijgt de kans om die alien kennis met ons te laten maken als mensen, en dat doe je door hem mee te nemen naar een concert. Hoe zou je die alien dan duidelijk maken wat een concert is? Wat is een concert eigenlijk? Cécile?
Cécile: [01:00:50] Oh, dat is echt een hele... Dat is ook niet de vraag die ik verwachtte. Ik verwachtte dat je me een concert zou laten kiezen waar ik de alien mee naar toe zou nemen. En dan zou ik zeggen: De Toppers, natuurlijk. Nee, grapje. Nou ja, misschien ook wel eigenlijk. Maar ja, wat is een concert? Hoe leg je dat uit aan een alien? Dat is echt een goede vraag. Ik... Moet je dan beginnen met die alien uit te leggen wat kunst is? Ik denk dat - nou ja, wat je vraag natuurlijk eigenlijk is, is wat is de essentie van een concert ervaring? En ik denk dat je dan moet beginnen bij dat je samen met mensen in een ruimte bent. Dus met het publiek en met een artiest of een band.
Het is ook niet een ervaring die één op één is van de artiest, op één iemand in de zaal of jij als publiekslid. Je bent ook als lid van het publiek met andere mensen in die zaal. En jullie weten natuurlijk net zo goed dat de rest van het publiek je ervaring enorm kan beïnvloeden, ten goede of ten slechte. Maar dat is denk ik ook een essentieel onderdeel ervan. Die groepservaring. En dat is ook iets heel menselijks denk ik, om met elkaar in een ruimte te zijn en dan iets samen te beleven en iets te voelen. Ja, ik denk dat dat misschien, ja, dat klinkt heel zweverig, maar dus ik weet niet hoe zweverig die alien ingesteld is.
Melanie Esther: [01:02:03] Nou, ik denk blijkbaar best wel.
Cécile: [01:02:06] Maar ik - Ik denk dat dat, ja, zonder de gemeenschappelijke beleving is het niet een concert, maar dan is het een, ja dan dan dan. Dat is wat het is voor mij, denk ik.
Melanie Esther: [01:02:16] Ja, mooi. Rakesh?
Rakesh: [01:02:18] Ja, dat is een moeilijke vraag.
Melanie Esther: [01:02:20] Jij kende hem natuurlijk in essentie van de eerdere aflevering.
Rakesh: [01:02:24] Ik zou zeggen, whats up alien? Welkom op aarde. Wij hebben, we zijn mensen, we hebben mensen. En wat wij doen is wij organiseren feestjes over die mensen. Dus we gaan nu naar een feestje over mensen en dan gaan we naar het feestje van Beyoncé, gaan we naar het feestje van Jay-Z. En ik denk dat het heel moeilijk is om om... Want jij hebt het top gedaan. Ik ga er niet overheen, maar ik zou zeggen luister, we gaan nu naar het feestje ván. Dat is wat het, wat een show is. Het is basically "het feestje van" of het verhaal van mensen. As told by an individual, maar as felt by the whole world, dat is wat een show is.
Sam: [01:03:01] Ik zou zeggen - of ik zou de alien aan de hand meenemen en ik zou zeggen: we gaan naar een ritueel en het is heel heftig. Er zijn heel veel mensen en het is luid en het is fel en het is warm. Maar in die wervelwind van zintuiglijke informatie zit een ervaring en een verhaal. En daar gaan wij, dat gaan wij proberen eruit te halen.
Rakesh: [01:03:26] Dit vind ik een hele mooie.
Vincent: [01:03:27] Cécile, Rakesh, Sam,
Melanie Esther: [01:03:29] heel erg bedankt!
Vincent: [01:03:30] Heel erg bedankt dat jullie hier waren. En Sam succes! Kwart over zes, bovenzaal van de Oosterpoort. Op zaterdag?.
Sam: [01:03:37] Ja klopt.
Vincent: [01:03:38] Bij Noorderslag,
Sam: [01:03:39] Dankjewel.
Vincent: [01:03:39] Ga dat zien.
Rakesh: [01:03:39] Be there!
Melanie Esther: [01:03:40] Geniet ervan!
Vincent: [01:03:41] Yes.
Melanie Esther: [01:03:41] En voor iedereen die hier nu staat te luisteren de aflevering komt over ongeveer twee of drie weken online op The Live Coaches, op Spotify of je andere favoriete podcast apps. Of check ons op Instagram @TheLiveCoaches. Bedankt voor het luisteren!
Vincent: [01:03:54] Yes, bedankt!
Sam: [01:03:56] Bedankt!
Outro: [01:04:02] Leuk dat je luisterde naar The Live Coaches. Ik ben Vincent de Raad en ik ben Melanie Esther, en je luisterde naar ons panel over wat een goede live ervaring maakt. Live vanuit Eurosonic Noorderslag 2024.
Volg ons op Instagram via @thelivecoaches om op de hoogte te blijven van nieuwe afleveringen, foto’s en video’s van alle voorbeelden die voorbij zijn gekomen en meer. Alle informatie over onze coachings vind je op onze website:
www.thelivecoaches.nl.
Heel erg bedankt voor het luisteren en tot slot, heb je wat geleerd? Ben je geïnspireerd? Vond je dit een toffe podcast? Deel deze aflevering dan met je vrienden, dan maken we samen van elk optreden een ervaring.
