Inspiratie

Hieronder vindt je een lijst van alles wat we bespreken in de podcast.

Klik op de term voor meer informatie.

Connect met The Live Coaches:

The Live Coaches: Instagram -  Website

Melanie Esther: Instagram - Website            

Vincent de Raad: Instagram - Website

Connect met Torre/De Staat
Instagram: https://www.instagram.com/torreflorim/ 

Instagram De Staat: https://www.instagram.com/destaat/ 

Spotify: https://open.spotify.com/artist/4rZJKub3qA5t1yYcT3qmm4?si=UoZcFQkORF2fdNRG8MKrlw 

Facebook: https://www.facebook.com/watch/destaat/ 

Website: https://www.destaat.net/ 

Wikipedia: https://nl.wikipedia.org/wiki/De_Staat_(band) 

Machinery (album)

https://open.spotify.com/album/1DyToEcb27gTHFD3b8FAPh?si=0JXbTpYOSnuKO1rH63Sgsg 

De Machine (documentaire)

https://youtu.be/p84oBsxF6Qc?si=PwOhLwDk8Kvfa7Xl 

In The Round Shows (shows)

https://www.youtube.com/watch?v=iu5WqqmQmZM 

De Staat - Live at Lowlands 2019 (show)

https://youtu.be/xDu9heoMfl0?si=lNGuGkpSfBgUc3hK 

Red / Yellow / Blue (album)

https://open.spotify.com/album/6lKcT7XFEPi3Q07Wsl1hkG?si=CM2CgpkbSdy_F_6Ie2CwlQ 

De Staat plays Red Yellow Blue at Best Kept Secret 2023 (documentaire)

https://www.youtube.com/watch?v=rnxLTaaZlVA 

Muse (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/Muse_(band) 

Biffy Clyro (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/Biffy_Clyro 

The Rolling Stones (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/The_Rolling_Stones 

Popronde (showcase festival)

https://popronde.nl/popronde

David Byrne (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/David_Byrne 

American Utopia (show)

https://en.wikipedia.org/wiki/American_Utopia_(film)

Down The Rabbit Hole (festival)

https://nl.wikipedia.org/wiki/Down_The_Rabbit_Hole 

The Heroes Journey (concept)

https://en.wikipedia.org/wiki/Hero%27s_journey 

Lowlands (festival)

https://nl.wikipedia.org/wiki/A_Campingflight_to_Lowlands_Paradise 

Freek Ros (lichtontwerper)

https://www.thelivecoaches.nl/podcast-licht 

https://www.instagram.com/fros_oplichters/ 

https://oplichters.de/ 

Witch Doctor (song)

https://youtu.be/0ttGgIQpAUc?si=JxBYIptV7dZkr0cR 

Witch Doctor special (video fragment)

https://youtu.be/xDu9heoMfl0?si=aEzHxWBt951gqRPs&t=4088 

Help Yourself (song)

https://www.youtube.com/watch?v=oXEgY7Xieus 

Help Yourself special (video fragment)

https://youtu.be/xDu9heoMfl0?si=Q7FPpizV-aSw8T8n&t=1266 

The Prodigy (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/The_Prodigy

Alpha tent (festival podium / venue)

Mojo (promoter)

https://www.mojo.nl/over-mojo/wij-zijn-mojo 

AFAS Live (venue)

https://www.afaslive.nl/over-afas-live 

Bubblegum (album)

https://open.spotify.com/album/5c2ZaqcQA4nXNF7Gz8ibXj?si=8GzdQOGuQP2BYRjk735GXw 

Firestarter (song / cover)

https://open.spotify.com/track/67mbvNgp8qmt4GHpZgN7Ze?si=e31b4d2df12349b6 

Firestarter special (video fragment)

https://youtu.be/xDu9heoMfl0?si=rcty2LI995xKovyQ 

Kitty Kitty (song)

https://youtu.be/MWM9DC-31Xo?si=HQzIcaDwXpeEca5Z 

Phreako Rico (artiest)

https://nl.wikipedia.org/wiki/Phreako_Rico 

Sticks (artiest)

https://nl.wikipedia.org/wiki/Sticks 

Opgezwolle (artiest)

https://nl.wikipedia.org/wiki/Opgezwolle 

Bitterzoet (venue)

https://www.bitterzoet.com/info/ 

Some Body (song)

https://open.spotify.com/track/3gLH3YSxCJaPYSgad8JXT5?si=849445ee01c14c8b 

Fake It Till You Make It (song)

https://open.spotify.com/track/2zmp5y7zcABr5ZX03Lrvj5?si=995a07ebd3104404 

Fake It Till You Make It special (video fragment)

https://youtu.be/GdaR-YSe_LQ?si=Kgq2H6ppAiu0U7AF&t=364 

The Hives (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/The_Hives 

Pelle Almqvist (zanger The Hives)

https://en.wikipedia.org/wiki/Pelle_Almqvist 

Joe Talbot (zanger Idles)

https://en.wikipedia.org/wiki/Joe_Talbot_(singer) 

Idles (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/Idles 

Josh Homme (zanger Queens of the Stone Age)

https://en.wikipedia.org/wiki/Josh_Homme 

Queens Of The Stone Age (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/Queens_of_the_Stone_Age 

Talking Heads (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/Talking_Heads 

Talking Heads - David Byrne - gekke dans (video fragment)

https://youtu.be/nP8JhOSps_0?si=bUxRz8owWGXsv1OU&t=268 

Pikachu (song)

https://open.spotify.com/track/6TYc5mEf9VrAHsNlPJV1eu?si=cc640ec378b74d44 

Pikachu dansje (video fragment)

https://youtu.be/83FU-WRkghs?si=lLdLW44zns6OUTDv 

Burning the Flag (song)

https://open.spotify.com/track/4gwGraN0n1CkPuJ55Xw2VT?si=4c7e7b4adc9649ac 

January 6, Capitol Riots (gebeurtenis)

https://en.wikipedia.org/wiki/January_6_United_States_Capitol_attack 

Liftje om lampen in te hangen (object)

https://www.jekuntmijhuren.nl/verhuur/hoogwerkers/schaarhoogwerker-huren/6-meter-schaarhoogwerker-mini/ 

Doornroosje (venue)

https://www.doornroosje.nl/over-doornroosje/ 

Paradiso (venue)

https://www.paradiso.nl/info/over-ons 

Foto van Torre op de 8x10 kast tijdens gekke nummer: https://www.instagram.com/p/C2UuLnuIUf7/?utm_source=ig_web_copy_link&igsh=MzRlODBiNWFlZA== 

https://www.facebook.com/destaat/posts/pfbid0HHeLU5Duzroab2Sz8FPHQ9MhExtebF6utS7VYuNuZf3aXgryZaoqSPMZ1YW56NSKl 

Foto; pikachu dansje in het publiek

https://www.facebook.com/photo/?fbid=943277603832535&set=pb.100044509116317.-2207520000&locale=nl_BE 

Deus (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/Deus_(band) 

Nightliner (tourbus)

https://www.pietersmit.com/nightliner 

Muse (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/Muse_(band) 

Griff (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/Griff_(singer) 

Dua Lipa (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/Dua_Lipa 

Triggerfinger (artiest)

https://nl.wikipedia.org/wiki/Triggerfinger_(band)#:~:text=Triggerfinger%20bestaat%20uit%20drie%20muzikanten,Scott%2C%20The%20Wolf%20Banes). 

Voicst (artiest)

https://nl.wikipedia.org/wiki/Voicst 

Kemper (profiling amp)

https://www.kemper-amps.com/profiler/overview 

Axe FX (profiling amp)

https://www.fractalaudio.com/ 

Charlotte Adigéry (artiest)

https://nl.wikipedia.org/wiki/Charlotte_Adig%C3%A9ry 

Valkhof festival (festival)

https://valkhoffestival.nl/algemeen/ 

Charlotte Adigery op Valkhof festival https://3voor12.vpro.nl/lokaal/gelderland/update~fb308837-3f10-4f3c-a7cd-41ea4a0b487c~4df19-charlotte-adig%C3%A9ry-is-%C3%A9%C3%A9n-van-de-revelaties-van-valkhof-2019~.htmlhttps://3voor12.vpro.nl/lokaal/gelderland/update~fb308837-3f10-4f3c-a7cd-41ea4a0b487c~4df19-charlotte-adig%C3%A9ry-is-%C3%A9%C3%A9n-van-de-revelaties-van-valkhof-2019~.html)

Backstreet Boys (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/Backstreet_Boys 

Spice Girls (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/Spice_Girls 

TLC S3 - 1/10 - Case Study - Torre Florim

Torre: [00:00] Experimenteer gewoon elke show en probeer iets nieuws uit, ook al is het eng.

Torre: [00:05] Als je onzeker bent over iets, dan durf je gewoon soms niet helemaal te committeren. En dat is veel erger dan iets doen wat eigenlijk niet werkt. Maar als je doet alsof het werkt en als je die keuze hebt gemaakt, dan werkt het opeens ook. En dat is een beetje wat ik bedoel met lef.

Torre: [00:18] Dat je het eerst nummer ziet, denk je: oh okee. En dan gebeurt er dat effe: oh, dit is weer zo. Oh oké, dat vind ik wel vet. En dan komt dat van: oh weird. Okee!

Torre: [00:27] Zeg maar, in Boekarest spelen voor 300 man.

Melanie Esther: [00:29] Ja, daar heb je geen plafond met...

Torre: [00:30] Dus daar doen we ook gewoon een Popronde show. En daar denk ik op dezelfde manier over na.

Torre: [00:36] En dan lig ik daar met mijn ogen dicht zo, omdat ik dacht van: dat is weird. Als je het grootste podium van alle festivals, mainstage, in de zon, ga je liggen op die catwalk en dan gewoon wachten. Kijken wat er gebeurt. En toen hoorde je mensen opeens zo, "Torre! Wakker worden!" 

Tune: [00:56] 

Hey!

Ik ben Vincent de Raad en ik ben Melanie Esther en wij zijn 'The Live Coaches.' Wij coachen artiesten in het vertalen van hun unieke verhaal naar een live ervaring op het podium.

In onze podcast gaan wij in gesprek met experts van voor en achter de schermen uit de live muziekindustrie. We bieden je nieuwe kennis, inzichten en meteen toepasbare tips om van je optreden een ervaring te maken! 

Check onze insta @thelivecoaches voor foto’s en video’s van alle voorbeelden die voorbijkomen en ga naar www.thelivecoaches.nl voor shownotes, transcripts en meer info over onze coaching en workshops. 

Ready? Let’s go!

Vincent: [01:54] Hey! Leuk dat je luistert naar The Live Coaches. De podcast voor artiesten die van hun optreden een ervaring willen maken. Dit is de eerste aflevering van het derde seizoen van The Live Coaches: van idee tot herinnering.

Dit seizoen nemen we je mee langs de verschillende fases in het proces van het maken geven en ervaren van een show. Van het eerste idee, tot de herinnering die overblijft bij je publiek.

In 10 afleveringen gaan we met onze gasten in op vragen als: hoe ontwikkel je een eigen visie op je show? Waar baseer je je keuzes op? Hoe kun je geloof in jezelf en je ideeën opbouwen en vasthouden? Wat blijft er achter bij je publiek na je show? En hoe kun je al deze inzichten gebruiken om van jouw optredens een ervaring te maken?

We trappen het seizoen af met een bijzondere aflevering. Een case study met het brein achter een van de meest prominente live acts van Nederland: Torre Florim, frontman van De Staat.

De Staat is al ruim 17 jaar een vaste kracht in de Nederlandse muziekscene. Al vanaf het begin geniet de band een ijzersterke live reputatie die ze door de jaren heen niet alleen wisten vast te houden, maar met bijzondere en regelmatig spectaculaire live ervaringen telkens weer wisten te overtreffen.

Zo tourden ze in 2011 na het uitbrengen van hun 2e album Machinery met een heuse muzikale machine op het podium.  Speelden ze in 2017 In The Round Shows op een ronddraaiend platform midden in het publiek. Headlinede ze in 2019 Lowlands met een spectaculaire show waarmee ze alle verwachtingen overtroffen. En deelde de band in 2023 met hun Red, Yellow, Blue project hun materiaal aan de hand van drie kleuren per gevoel op om vervolgens 3 compleet verschillende shows te maken die ze drie dagen achter elkaar speelden op onder andere Best Kept Secret en in Nijmegen, Amsterdam en Londen.

Tussen die live hoogstandjes door - tourden ze door heel Europa en speelden ze support voor wereldsterren als Muse, Biffy Cliro en zelfs The Rolling Stones.

Dit alles maakte dat wij heel graag in gesprek gingen met Torre, om te praten over wat hij de afgelopen 17 jaar leerde over het maken en geven van de ultieme live ervaring. 

We bespreken onder andere: Torre’s perspectief op live spelen, hoe Torre shows maakt, hoe je je live shows interessant kunt maken en houden, het verhaal achter de Lowlands headline show, Torre’s tips voor Popronde acts en nog heel veel meer.

Geniet van dit uitgebreide, leerzame en inspirerende gesprek met niemand minder dan Torre Florim.

Vincent: [04:25] Torre Florim, welkom bij The Live Coaches.

Melanie Esther: [04:26] Welkom!

Torre: [04:27] Dank je wel.

Vincent: [04:28] Leuk dat je er bent. We gaan eigenlijk meteen een beetje de diepte in denk ik.

Torre: [04:33] Let's go!

Vincent: [04:33] Waar gaat live spelen eigenlijk over voor jou?

Torre: [04:36] Wat betekent dat voor mij? Ja, goh, waar gaat het over? Ik bedoel, ik kan denk ik alleen maar obvious dingen zeggen, clichématige dingen. Maar dat is ‘t denk ik - 't gaat over ervaring. ‘t Gaat over het nu, denk ik. En dat is er ook leuk aan. Het is elke keer anders. Ook al doe je nog zo je best om het elke keer precies hetzelfde te laten zijn. Dat doe ik niet hoor, maar dat kan je doen. Ja, dat is het denk ik wel. Het gaat over het moment. Dat is het toffe eraan.

Vincent: [05:08] En voor jou als muzikant, welke rol speelt dat live spelen? Hoe belangrijk is dat? Of hoe onbelangrijk is dat voor jou?

Torre: [05:15] Het is voor ons denk ik het belangrijkst. Ik vind het niet per se het leukste hoor aan wat we doen, maar het is wel waar het brood mee verdiend wordt, zeg maar. Dus dat is de kern van onze band. Als we niet spelen, dan bestaat het niet. Denk ik.

Vincent: [05:37] Maar is het dan ook, is dat zo praktisch? Zegmaar, is dat gewoon, is het belangrijkste omdat het praktisch het belangrijkste is? Of hoe? Hoe is dat voor jou als muzikant, als maker van, ja, welk belang hecht jij daaraan? Of welke waarde hecht je aan dat live spelen?

Torre: [05:50] Nou, ik hecht er veel waarde aan omdat er heel veel... Kijk, het leuke, ik zeg dat wel vaker, maar het leuke aan in een band zitten, vind ik, is dat er bijna alle kunstvormen die er zijn kun je erin kwijt. En de live performance, het ‘theater’, of hoe je het ook wil noemen, is daar ook een. En daar zitten ook weer heel veel kunstvormen in. Dus dat vind ik er leuk aan. Ik vind het leuk om daarover na te denken. Ik vind het leuk om het te ontwerpen, ik vind het leuk om het uit te voeren. Al vind ik het uitvoeren denk ik misschien wel het minst leuk ervan. Maar ik vind het ook wel weer heel leuk. 

Maar ik denk dat ik dat het minst leuk vind omdat het, omdat je er het minst controle over hebt en dat er het meest mis kan gaan. En als je graag dingen bouwt, zoals ik graag dingen maak en bouw, is dat iets wat voor mijn gevoel nooit een stevig genoeg fundament kan hebben. Omdat je, al helemaal als je zanger bent, ja, er zijn gewoon een aantal dingen waar je soms gewoon geen controle over hebt. En dat is je stem, of je gemoedstoestand, je hoeveelheid slaap. Ik zeg maar wat. Fysieke dingen denk ik eigenlijk vooral. En dingen die in je leven gebeuren hebben ook weer invloed op de show. En dat is heel anders bij het maken van een plaat of artwork of zo, want daar neem je de tijd voor en op een gegeven moment af.

Vincent: [07:08] Ja, dat kun je editen. Je kunt het cureren.

Torre: [07:09] Juist ja.

Vincent: [07:10] Ja. Ja en die live show...

Torre: [07:11] Maar dat is nou juist ook het vette aan live spelen denk ik.

Melanie Esther: [07:13] Ja, dat wou ik vragen. Is dat inderdaad juist dan een curse of is het een blessing dat je dat ook op dat moment dus heel erg kan voelen en kan kijken: hoe gaat deze show zijn? En dat het altijd anders is?

Torre: [07:22] Ja nee, precies dat. Ik denk dat, het vette ervan is ook juist het risico wat erin zit en het gevaar. En ik vind het ook een soort superpower eigenlijk. Als je daar ervaren in bent en goed in bent geworden, dan ervaar ik dat wel echt als een superpower. Dus dan weet ik, ik voel mij comfortabel voor honderdduizend man. Zeg maar. Die voor mij staan. En dan, comfortabel is natuurlijk een beetje met een korreltje zout te nemen, maar wel, zeg maar, veel comfortabeler dan de gemiddelde persoon die in dat publiek staat. Dus dat vind ik wel een superpower en dat vind ik er vet aan. Ik bedoel, als kind wilde ik graag een superheld zijn en dit komt er op een bepaalde manier bij in de buurt, als je begrijpt wat ik bedoel.

Melanie Esther: [08:08] Ja, zeker.

Torre: [08:09] Omdat je, ja, omdat je dat toch hebt getraind en je weet wat je moet doen. Los van de voorbereiding die je er natuurlijk in hebt zitten. Maar ja.

Vincent: [08:18] Ja, ik kan me ook voorstellen dat het leuker wordt naarmate je er zelf beter in wordt. Dat je het gevoel hebt dat je kunt omgaan met dat verlies van die controle ook.

Torre: [08:28] Precies dat. Ja, want dat is het ook. Ik denk nu, ja, ik dit al vanaf mijn zestiende doe, zeg maar, maar professioneel vanaf 2009. Is dat je inderdaad ook - dat ik comfortabel kan zijn met dingen die eigenlijk oncomfortabel horen te zijn. Los van het spelen op een podium, maar ook als er iets misgaat, iets technisch verkeerd gaat of zo, kan ik dat soms ook juist leuk vinden. Omdat er dan iets verandert en dat ik daarmee moet dealen. En dat is soms, als je je goed voelt, kan ik daar vaak voor mijn gevoel wel goed mee dealen. En ook op een leuke manier. En vaak, soms als het goed gaat, wordt de show daar zelfs veel beter van. Dus ik, soms heb ik ook gewoon open armen naar dingen die er gebeuren in het publiek die van tevoren niet kan bedenken. Dat vind ik juist wel leuk. Daar ben ik soms een beetje naar op zoek zelfs.

Vincent: [09:27] Dat is ook iets wat we wel vaker hebben terug horen komen. Dat dat vaak de dingen zijn die bij blijven, ook bij het publiek. Als er iets misging of als er iets spontaan was. Of het geluid valt uit en ze gaan akoestisch een liedje doen of “oh wat vet hoe die gitaar opeens een solo deed” omdat ja, omdat de rest was uitgevallen. Ja, whatever.

Torre: [09:42] Ja, ik kan ook al die momenten van in shows waarbij er dat soort dingen gebeuren die weet ik ook nog. Ook ik zeg maar. Publiek ook. Weet je wel? Als er mensen naar mij toe komen van, ik zag tien jaar geleden dat en dat en toen viel de P.A. uit en toen ging iedereen gewoon doorzingen en zoiets weet je wel? Dat soort verhalen, die onthoud ik dan ook en de rest van de show weet je eigenlijk niet meer.

Vincent: [10:03] Dat is wel, daar komen we later in dit gesprek nog wel op terug, maar dat heeft denk ik ook wel te maken met dat je dan heel erg erop wordt gewezen dat dit hier en nu is.

Torre: [10:12] Precies ja.

Vincent: [10:13] Dat je dan extreem in het nu bent, nog meer dan dat je weet van ja, dit is wel een voorbereidende show die nu voor me wordt afgespeeld als het ware. Even in het algemeen, dus ook nog los van per se een show van De Staat. Wat maakt voor jou een goede show? Of wat zoek jij in een goede show?

Torre: [10:28] Ik denk dat, maar ja dat kan van alles zijn, maar ik denk dat ik zelf heel erg op zoek ben naar toch wel een beetje gevaar. Of in ieder geval het gevoel van lef. Dat vind ik belangrijk. Dat er echt een - dat er een keuze wordt gemaakt en dat daar een soort van - en dat je dat kan bekijken of voelen of zo. Misschien is dat een beetje te vaag, maar...

Vincent: [10:54] Heb je daar een voorbeeld van? Of iets wat je is bijgebleven van een keuze met lef?

Torre: [10:59] Nou, ik moet altijd als mensen vragen wat is nou een hele goede show die je laatst hebt gezien, dan moet ik altijd denken aan David Byrne die ik heb gezien op Down The Rabbit Hole en later nog in de AFAS. Denk ik?

Vincent: [11:08] Ah, te gek. 

Torre: [11:10] En die show heet 'American Utopia' en dat is een show met, ik denk iets van minimaal twaalf muzikanten erbij die allemaal los van elkaar, die allemaal vrij zijn om te bewegen op het podium. Of die bewegen vrij. Die zijn niet per se vrij denk ik. Die hebben een strakke choreografie waar ze zich aan houden, de hele show lang. Alleen iedereen speelt een eigen instrument, maar zit niet vast ergens aan een positie. Dus die kunnen zeg maar samen choreografie vormen. Die staan op een rij, die staan en die bewegen in cirkels. Die doen eigenlijk alles wat je maar kan bedenken met een groep mensen.

Vincent: [11:46] Het is eigenlijk een rockband in fanfare vormt toch? Een beetje? In grijze pakken?

Torre: [11:48] Precies! Het is een soort fanfare, exact ja. En een super minimalistisch stage design. Maar daar echt werkelijk alles uithalen wat er maar in kan zitten of zo. En dat, ja, dat vond ik één van de meest bijzondere shows die ik in tijden heb gezien. Afgelopen tijd. Juist ook omdat er zo gespeeld wordt met die vorm en die standaard vorm die er zo in zit bij alle pop shows. Daar was gewoon van losgebroken en dat is denk ik ook het lef. Het is ook - het is een heel gek idee he? Om een soort fanfare. Het is denk ik ook heel duur om dat te bedenken. Om op te zetten, technisch gezien. Hoe de fuck doe je dat? Dus heel bijzonder. Ja.

Vincent: [12:31] Ja, want dat betekent logistiek gezien dus dat je moet, je moet 800 wireless zenders op het podium hebben als het ware. Iedereen heeft naast zijn partijen ook een choreografie. Je hebt een soort van heel raar - het podiumbeeld is altijd anders.

Torre: [12:45] Ja, ja, in het arrangement is het al ingewikkeld zeg maar. Om een normale popsong op te delen in, want je hebt niet één drummer, je hebt één gast die speelt de snaredrum en een soort van hi hattje zoals bij een fanfare. Die andere op de kick drum. En volgens mij wisselen ze ook nog eens van objecten zeg maar. En dat moet dan ook allemaal nog strak zijn. Terwijl je, ik bedoel, al die muzikanten zijn denk ik niet gewend om te dansen en te spelen tegelijkertijd.

Vincent: [13:11] Ze zingen ook bijna allemaal, toch?

Torre: [13:13] Ze zingen ook veel, ja. Dus daar zit super veel in. Het is alleen muzikaal is denk ik al heel complex en daar moet je heel veel tijd voor nemen. En dan heb je ook nog de choreografie in een show van uur lang op het festival. Althans, wat dan? Kijk, het is natuurlijk niet saai om een fanfare te zien spelen, maar hoe haal je het onderste uit de kan? Ja, er zit gewoon een hoop nadenkwerk bij.

Fragment: [13:36] David Byrne’s American Utopia ‘Road to Nowhere’ Live 

Melanie Esther: [14:30] Ben je dan ook, als je naar zo’n show kijkt, ook echt bezig met hoe je nu dit allemaal uitlegt? Van wat zie je? Ben je echt aan het analyseren op dat moment of ben je dan meer aan het, gewoon in je opnemen wat je ziet? En denk je dan daarna, achteraf, van: wat heb ik eigenlijk net gezien?

Torre: [14:44] Allebei. Ik bedoel, ik denk dat het hetzelfde is met een regisseur die naar een film kijkt. Die kan genieten van hoe het is gemonteerd en die kijkt naar het set design en zo. Maar die ziet ook de film, maar met een hele andere blik. En dat heb ik denk ik ook. En ik denk ook dat een regisseur heel snel verveeld kan raken bij een standaard opzet van een film waarbij het blablabla ABC gewoon script...

Melanie Esther: [15:09] Ja, the heroes journey. 

Torre: [15:10] Script is een standaard vorm en dan het hoofdpersonage maakt een verandering door en dan komen we daar - zo van, dan meestal zo'n regisseur die freakt dan helemaal uit als er een film is die speelt met de vorm die heel anders is en toch goed werkt. En visual effects zijn opeens, zijn progressief op een bepaalde manier of ze gaan juist terug. Nee, gewoon dat heb ik ook heel erg met shows. Dus ja, als er iets is, als er een show is waarbij er iets gebeurt wat al een miljoen keer eerder is gedaan dan moet je echt met iets komen wil je mij een uur daar hebben blijven staan zeg maar. En daar is helemaal niks mis mee hoor, om iets te doen wat conventioneel is zeg maar. Maar ik vind dat dan een paar nummers leuk en dan ga ik wat anders doen. Dat is okee.

Melanie Esther: [15:55] Ja.

Vincent: [15:55] Ja. Hoe speel jij hiermee? Of hoe maak jij het voor jezelf dan interessant of spannend? Of hoe zorg je dat - want jullie hebben nu net Red / Yellow / Blue vorig jaar dan gedaan. Dat was denk ik heel erg spelen met de vorm. In ieder geval voor jullie. Ja, was dat spelen met de vorm? Hoe was dat voor jou?

Torre: [16:10] Ja, ik denk dat. Heb je het over de shows of over de plaat?

Vincent: [16:16] Ja, ik heb het over de shows, maar als het bij de plaat, daar begint het natuurlijk mee, dus daar mag je best naar toe.

Torre: [16:22] Nou, de plaat is heel erg vorm. Dat zijn drie EP's eigenlijk, die allemaal een eigen kleur hebben en proberen dan de songs te schrijven die binnen dat thema van die kleur past. Ik leg het wel even uit voor de luisteraars die het niet weten hè? Rood waren de meer agressieve tracks die over het algemeen wat meer gingen over ego en macht. De gele songs waren dansbaarder, leuker, lolliger, op een bepaalde manier. Funky ook.

Vincent: [16:49] 't meeste als De Staat zoals je het een beetje in je hoofd hoort. Geel.

Torre: [16:52] Ja, misschien wel. Ik denk dat het wisselt per persoon. Want we zijn ook wel bekend vanwege, om Witch Doctor en dat is dan echt wel een rood nummer in mijn hoofd. En dan hebben we nog de blauwe EP die denk ik het meest opvallend was. Die was veel persoonlijker en intiemer. Een beetje spacy op zijn tijd. En nou ja, dat hebben we dus uitgebracht en dat is heel erg een vorm ding natuurlijk. En daarna hebben we de shows ook gemaakt, die - waar we drie keer achter elkaar in Paradiso stonden, of in Doornroosje en in Londen hebben we ook drie shows gedaan, drie dagen achter elkaar. Een rode, een gele en een blauwe show. 

Maar dat was dus, dat waren natuurlijk shows waarbij we niet alleen maar nieuw werk kunnen spelen want dan waren we na twintig minuten klaar geweest. Dus daar hebben we bijna al ons repertoire eigenlijk verdeeld in rood, geel en blauw. En dan ben je eigenlijk een show aan het maken op basis van de nummers die je dus voor je hebt liggen. Dus je hebt daar, grappig genoeg, niet heel veel vrijheid binnen omdat je, ja, we hebben zeven, zeg ik, zes albums gemaakt nu. Dus we hebben heel veel liedjes, maar als je het gaat opdelen in drie shows, dan raken ze toch bijna op. We hebben in die drie dagen hebben we in totaal vijftig liedjes gespeeld.

Vincent: [18:06] Wauw, ja.

Melanie Esther: [18:06] Wow.

Torre: [18:07] Dus dan ben je wel aan het spelen met de vorm, maar dan ben je eigenlijk ook aan het puzzelen. Want dan heb je een soort van: okee, we hebben zoveel rode nummers, we hebben letterlijk volgens mij alle rode nummers gespeeld die we konden verzinnen. Dat geldt ook voor de blauwe. Geel hadden we wel meer gele nummers in mijn hoofd, dus daar hebben we ook nummers achterwege gelaten. Dus dan ben je vooral aan het puzzelen van hoe kunnen we een spanningsboog kloppend maken met de puzzelstukjes die we hebben? 

En dat is wel een beetje een andere manier van werken dan daarvoor. Want daarvoor heb je dus een enorme hoeveelheid repertoire. Waarbij je, ja, kan kiezen van okee, we gaan een show maken van anderhalf uur of een uur veertig of wat we dan ook doen en dan heb je gewoon heel veel keuze. Dus dan kun je ook, dan kun je wat meer conceptuelere keuzes maken of kun je gewoon zeggen van: nou, laten we die maar weer eens niet doen, die hebben we vaak genoeg gespeeld. 

En hierbij was het juist van: okee, we moeten al deze songs spelen. De rode show, waar gaan we mee beginnen, waar gaan we mee eindigen? En langzaamaan probeer je dus, ga ik op basis van de songs die we hebben, ga ik proberen een spanningsboog, een setlist te maken. En daarbij hou ik dan heel erg in mijn achterhoofd, welke songs zijn opvallende momenten? Zo denk ik altijd een beetje. En die momenten kunnen zitten in muzikaal gezien, maar ook visueel vaak, of waarbij ik weet van daar ga ik iets doen wat heel anders is dan bij andere nummers, dus dan probeer ik dat wel een beetje te...

Vincent: [19:28] Performatief? Visueel bedoel je dan? Of dat als een nummer visueel opvallend is, heb je dan al een performatief dingetje in je hoofd? 

Torre: [19:35] Performatief zeker. Of dat kan, dat kan heel simpel zijn hoor. Dat kan hem zitten in dat ik geen gitaar speel bijvoorbeeld. Die nummers zijn anders in mijn hoofd dan als ik gitaar speel. Als een gitaar speel, dan ben ik wat meer, zit ik wat meer vast aan mijn plek. Dan moet ik voor de micstand staan.  Dus dan ben ik minder flexibel. En vaak bij de nummers waarbij ik geen gitaar speel weet ik, daar kan ik zeg maar qua podium positie meer kanten op. Ik kan dansen, ik kan nadenken over wat voor een dans ik doe, dus daar, dus ja. Dus daar zit ik meestal te kijken naar alle nummers van die ik heb. Wat zijn een soort van specials? Chef'specials? En welke plaats in de setlist gaan ze nemen? En dan, vaak, heb ik daar dan een aantal ideeën over. Bijvoorbeeld als we een nummer hebben wat we nog nooit hebben gespeeld, wat afgelopen keer vaak zo was, dan kun je daar dus iets nieuws voor bedenken.

Melanie Esther: [20:34] Ja.

Torre: [20:35] En dan heb ik daar een idee voor soms. En dan ga ik het overleggen met bijvoorbeeld Freek Ros, die jullie ook hier in de podcast hebben gehad. 

Melanie Esther: [20:41] Lichttechnicus. Ontwerper.

Vincent: [20:41] Belichter, ja.

Torre: [20:41] Onze lichtontwerper. En dan hebben we daar, en dan heeft hij daar ook weer ideeën voor. En dan gaan we kijken of het mogelijk is en hebben we ons tourmanager waarbij we dingen gaan polsen. En dan blijkt, kan dan allemaal niet en dan kan het misschien wel zo. En zo, ja, zo langzamerhand, dan bouw je eigenlijk een show op. 

En ik zie het eigenlijk gewoon afhankelijk van de zaal waar je speelt, de grootte van de show, heb je een hoeveelheid tools, zeg maar. Een hoeveelheid gereedschap waar je gebruik van kan maken. En hoe kleiner de show, hoe minder gereedschap je hebt. Maar dat betekent niet dat je nog steeds uniek kan zijn en kan variëren daarmee. En hoe groter de show is, dus een AFAS show ofzo, ja, dan heb je gewoon de tools als spel. Gewoon muzikaal zijn. Choreografie of podium positie, decor, licht. Maar ja, daar kun je dus ook vaak, omdat je iets meer budget hebt, kun je buiten de grenzen van je brein gaan proberen te denken.

Vincent: [21:42] Effe, dus je begint, begint het altijd met een setlist? Is dat waar je begint?

Melanie Esther: [21:49] Of was dat meer voor deze show dan?

Vincent: [21:50] Want deze shows had je dus beperkte songs en dan is misschien de puzzel sneller gelegd. Omdat je al je waarschijnlijk, normaal gesproken eindig je meestal met iets met Witch Doctor, of dat als één na laatste song. Dat was normaal een gegeven en bij Red / Yellow / Blue kon dat dan niet, want je had hem alleen in de rode show zitten. Dus dan heb je dat soort beperkingen en dan moet je dus opnieuw gaan uitvinden: ja, hoe eindig je dan bij die andere shows?

Torre: [22:12] Ja, dat is ook heel leuk eraan.

Vincent: [22:13] Dan wordt dat, wordt het echt ook eerst een soort stoelendans in de setlist. Waar je het nu net over hebt ook. Van wat zijn die momenten? Ik moet aan een Pikachu dansje denken als een duidelijk moment. Of een Witch Doctor moment dat zijn of die Help Yourself met de camera. Ik weet niet of je dat nog steeds doet in de set? Maar... 

Torre: [22:28] Nee. Nu niet, deze keer niet, nee.

Vincent: [22:30] Dat voelen allemaal als momenten voor mij.

Melanie Esther: [22:32] Ja, dat zijn die ideetjes die, wat bij een song past.

Torre: [22:34] Ja, bijvoorbeeld die show die we, de headliner show die we op Lowlands hebben gedaan. Dat was denk ik, dat is een soort van heel duidelijke show waarbij elk nummer een idee had. Zo goed als bijna elk nummer had wel een 'special'. 

Vincent: [22:49] Ja.

Melanie Esther: [22:49] Was dat iets wat volgens jou moest of zo? Of waarom was dat zo?

Torre: [22:52] Nou, dat is wel wat ik wilde.

Melanie Esther: [22:54] Wat je wilde ja.

Torre: [22:55] Ja, want het was. Tuurlijk, het was een beetje ongehoord. Een Nederlandse band ging de dag afsluiten op Lowlands. Omdat The Prodigy uitviel, heel eerlijk gezegd natuurlijk. Maar - dus dat was een beetje zo van, ook sowieso de reactie was een beetje mild van veel mensen van: oh De Staat, die hebben we al duizend keer gezien.

Vincent: [23:12] Ja, op de aankondiging dat het ging gebeuren.

Torre: [23:13] Ja, ja, ja. En dat is natuurlijk, dat is fuel to my fire man. Dan denk ik: okee, ga ik wel even laten zien, laten zien. Ja mooi, underdog, let's go! Dat gevoel vind ik perfect. En dat idee van die show was van hoe kunnen we zo 3D mogelijk, zo diep mogelijk het publiek ingaan, letterlijk en figuurlijk.

Vincent: [23:31] Kun je dat? Nu we toch bij die Lowlands show zijn, die soort van ook een perfect voorbeeld is omdat die helemaal online staat en te gek is geregistreerd. Kun je ons vanaf het begin meenemen in jouw gedachteproces. Hoe ben je begonnen met nadenken en welke stappen heb je toen doorlopen om tot die show te komen?

Torre: [23:46] Het begon natuurlijk met de vraag en dan zeggen we, "uh ja." Dan wordt er volgens mij geïnventariseerd wat de mogelijkheden zijn. En dan kregen we al vrij snel terug dat Mojo, Lowlands, ons alle ruimte wil geven en heel graag mee wil denken om onze ideeën te helpen vormgeven. En het mooie was ook van, we hadden, ja, het jaar daarvoor hadden we een AFAS show gedaan en die show was ook een van de redenen dat Mojo dacht van: misschien moeten we de staat vragen. Want die hadden we best wel groots opgezet met visuals en dingen. Dus het was ook een beetje van, laten we hem op basis - die show hebben we maar één keer gedaan eigenlijk. Heel veel visuals voor gemaakt en echt dat zat echt heel goed in elkaar. Dat was gewoon een hele goede show geworden. Dus we hebben eigenlijk die een beetje als basis gebruikt. En dat is een heel fijn gevoel, want je weet van: okee, dit hebben we en dit werkte. Dit hebben we al getest.

Vincent: [24:40] Het kan alleen maar beter worden.

Torre: [24:42] Ja en ik had zoiets van: ik vind het belangrijk, bij dat soort grote shows voel ik altijd het podium daar achter ergens staan. Al helemaal als je wat verder weg staat voelt het nooit heel erg alsof je daar - alsof je het echt goed kan zien. 

Vincent: [24:54] Het voelt niet alsof je erin zit.

Torre: [24:54] Het voelt niet alsof je erin zit. En je hebt dan de videoschermen et cetera, waardoor je de gezichten kan zien en de emotie overkomt. En dat is allemaal wel tof, maar het voelt toch altijd een beetje alsof je in een kroeg staat met daarachter achtergrondmuziek en af en toe een beetje kijken. Tenminste vanaf een bepaald deel van het publiek. Zo vanaf een of andere. Dus voor mij was het - leek mij het gewoon heel vet en dat was ook - paste ook heel erg bij 'Bubblegum', de plaat die we hadden, is dat ik wilde graag kijken hoe diep we het publiek in konden gaan met de show en dat het ook 3D voelde. En zo is dat ontwerp eigenlijk ook een beetje opgebouwd. 

Is dat, we hebben zeg maar op de plaat, de plaathoes is een soort van grid. Het zijn allemaal lijnen en daarbinnen staat een soort van bol, een soort aardbol. Maar waar eigenlijk, dat grid, die lijnen hadden we in de AFAS Show dus ook. Die hebben we eigenlijk doorgetrokken naar de Lowlands show. Alleen we hebben eigenlijk die lijnen meer het publiek in laten gaan. En uiteindelijk kwam het idee van: kan er ook een catwalk zijn? Dat vind ik altijd leuk om mee te spelen. Dat is ook weer zo'n element wat je dan kan introduceren. En toen bleek dus ook dat we - over gekke ideeën gesproken van - dat dak is sterk genoeg om heel veel dingen te kunnen dragen. Dus een van die ideeën kwam ook zo van: we kunnen ook een catwalk van boven naar beneden laten komen. Zodat die er eerst niet is en dan opeens wel. Echt een verrassing. En dat is natuurlijk super glamour en iets waar ik dan denk over twijfel, okee, dat kan heel cool zijn en het kan ook heel dom zijn. Maar ja, dat moet je dan gewoon omarmen en wel gewoon doen. En dus zo hadden we heel veel dingen die geïntroduceerd werden 3D. 

We hadden zeg maar eerder al Witch Doctor gedaan op Lowlands en dan stond ik bij de front of house, zeg maar bij de geluidsman, heb ik daar ook wel eens Witch doctor geperformed, zodat ik ook meer midden in het publiek stond zonder dat ik echt in het publiek stond, maar wel mensen mij konden zien. Dus op een verhoging stond ik daar. En toen was het zo van, ja, dat werkt op zich wel, kunnen we dat nog beter doen? Dus daar kwam het idee van een lift - in het midden van - op diezelfde plek vandaan. Dus dan wisten we, okee, dat is al heel 3D, dat is Witch Doctor. Die doen gewoon ergens aan het eindje. 

Dus dan heb je eigenlijk allemaal losse ideeën die je hebt en dan probeer je dat een beetje in elkaar te zetten. Dus die Witch Doctor met de lift, dat was een idee. Die hebben we, dat kan. Die catwalk gaan we kijken of dat kan. Nou ja, die catwalk kan dan mooi naar die lift toe.

Vincent: [27:17] Precies, ja.

Torre: [27:18] Als dat nou ja, dat wordt dan onderzocht van: kan dat? Is dat binnen budget? Tegelijkertijd hadden we ook lampen die dus naar beneden kwamen uit dat dak, die ook zeg maar het verlengstuk waren van dat grid wat op het podium stond. En die konden dus ook laag boven publiek hangen. Dus dat waren allemaal van die dingen, van ideeën die er waren van oh, dat kunnen we ook doen. En dan ga je vervolgens kijken: bij welke nummers zou dat goed passen? En dan wordt het dus ook een beetje een puzzel. En dan weet ik van: okee, de nummers waarbij ik geen gitaar speelt, daar kan ik die catwalk gebruiken. Zo simpel is het gewoon. Witch Doctor daar op de lift. En toen hadden we het erover, "ja, we moeten wel een cover van The Prodigy doen." Die had ik namelijk al. 'Firestarter' heb ik een cover van gemaakt. Hele rustige cover.

Vincent: [27:58] Ja, echt way back.

Torre: [28:04] Way back when. Dus het was ook allemaal heel toevallig. Of misschien wel niet toevallig. Dus het was zo van, daar moeten we iets mee doen. We gaan Firestarter spelen. En dan was het idee van, nou laten we daar mee openen, maar we maken dan een kortere, hele spacy versie van gemaakt als opener van de show. En was het idee - Freeks idee was van, doe die ook op die lift in het midden van het publiek. Dus dan beginnen we gelijk de show met van: oh, dit is anders.

Melanie Esther: [28:26] Ja. Al die verwachtingen meteen...

Torre: [28:26] Ja. 

Fragment: [28:27] De Staat ‘Firestarter’ Lowlands Headline Show Intro 2019

Fooienpod Roll [29:18]

Vincent: [29:54] Ik vind dit wel al, effe om het een beetje naar elkaar toe te brengen. Je krijgt die kans. Logistiek besef je je van: er zijn mogelijkheden die er anders niet zijn. Ik heb zo'n beeld van: ik wil de show meer 3D maken. Dat is eigenlijk een soort van het centrale concept van waaruit je ideeën gaat bedenken. Hoe kunnen we zoveel zo ver achter in het publiek het betrekken bij die hele show? Echt includen?

Torre: [30:19] Ja en ik denk ook dat bij het maken van zo'n show ga je denken: okee, die nummers spelen we sowieso, dus die heb je. Want ook als je hebt over gereedschap wat je hebt, is zeg maar een nummer als Witch Doctor doen of KITTY KITTY, zijn van die dingen. Ja, meer mensen kennen die gewoon, dus dan gebeurt er wat en daar kun je mee spelen. Dus dat is eigenlijk wat ik bedoel. Witch Doctor gaan we sowieso doen. KITTY KITTY gaan we sowieso doen. En dan heb je een aantal van die dingen die je op het lijstje zet van: die zijn misschien goed om te doen. Dus dan heb je al zo'n soort van framework, weet je wel? En dan is het daarna eigenlijk gewoon invullen van wat zit er tussendoor? En wat zou een verloop kunnen zijn? Je weet, van die nummers doen we meer aan het eind. Wat is een goede opener? Nou, die The Prodigy...

Vincent: [31:03] Dan ga je eigenlijk een dynamische boog maken.

Torre: [31:06] Ja, en dan langzamerhand wordt het toch een soort van - gaan stukjes in elkaar vallen. En dan heb je dus die andere tools van: we hebben eventueel lampen dus die we naar beneden kunnen laten. Die kunnen ook heel laag. De catwalk kan omhoog en omlaag. We hebben een lift aan het eind die omlaag, die heel hoog kan en minder hoog. Dus daar kun je ook nog van, als je Firestarter, The Prodigy begint op de lift, nog niet maximale hoogte en die bewaren we dan voor Witch Doctor.

Vincent: [31:29] Precies, altijd overhouden. Ja. 

Torre: [31:31] Dat zijn allemaal... en dan heb je niet eens over - dan hebben we het nog geen eens over muziek gehad, weet je wel? Dat is het bizarre ervan. Zo bouw je het dus, zo bouw ik het in ieder geval, zo bouwden wij het in ieder geval zo op. En op een gegeven moment heb je toch al een soort van framework staan waarbij je nog blanco stukken hebt. En een van de elementen die ook belangrijk was denk ik voor ons van: omdat het zo groots voelt is het leuk om ook een nieuwe samenwerking te presenteren of zo. En toen hadden we Rico en Sticks gepolst of zij het interessant zouden vinden om een paar oude Opgezwolle tracks te doen met ons. En dat is dan een mooi ding voor in het midden.

Vincent: [32:06] Toen hadden jullie ook De Staat-achtig daar arrangementen op gemaakt. Die heel tof waren trouwens. 

Torre: [32:12] Thanks man, thanks.

Vincent: [32:13] Wat ik merkte, ik had hem al eerder gezien en ik was hem de afgelopen dagen terug aan het kijken die show. Wat mij heel erg opviel is dat, volgens mij werkte de keuzes heel goed en klopte - elke song was er weer van: oh ja, het is logisch dat deze song nu komt. Het was precies wanneer Rico en Sticks waren van: ja, is verfrissend is lekker. En eigenlijk elke keer merkte ik dat het en heel erg klopte, de keuze van hoe de songs naar elkaar kwamen en hoe het elkaar opvolgde en tegelijkertijd toch ook dat het verrassend werd ingezet. Het was altijd een soort van kleine verrassinkjes door de hele show, zo voelde het voor mij. Van, dan was er een black out en dan kwam er toch weer iets wat je niet zag aankomen. Telkens weer opnieuw. En daardoor ging de show ook heel snel voorbij. En dat heeft - dat is denk ik ook die spanningsboog. Maar dat vind ik ook wel interessant, dat publiek verrassen, als het ware. In hoeverre was je daarmee bezig? Van hoe kunnen we ze telkens weer dat. Hoe kunnen we dat gevoel creëren? Was dat bewust?

Torre: [33:03] Ja, Tuurlijk. Ja.

Vincent: [33:05] Hoe doe je dat? Je publiek verrassen. Of hoe werkt dat dan? Hoe denk je daarover na? 

Torre: [33:10] Ik doe dat denk ik heel erg op gevoel. Ik denk dat ik mezelf, ik doe, uiteindelijk doe je het altijd allemaal voor jezelf.

Melanie Esther: [33:16] Ja, want jij wou die dingen toevoegen zei je net.

Torre: [33:17] Ik wil dat zien. Ik wil. Als ik daar publiek sta, wil ik. Dit is wat ik zou willen zien.

Vincent: [33:20] Daar waren we net met David Byrne en zo. En met hoe kun je jezelf nou? En dan zijn we eigenlijk nu zijn we daar weer. Van, okee, hoe doe je dat dan? Hoe maak je het interessant en spannend? En onverwachts?

Torre: [33:29] Nou ik. Ik wil altijd veel te veel. Maar dat komt omdat ik altijd meer wil. Als ik in het publiek sta dan, ik ben fucking snel verveeld, denk ik. Ook al kan ik gewoon echt genieten van een band die heel goed speelt. Maar in dit geval, zo'n grote show, ja, wat was je vraag nou ook alweer?

Vincent: [33:48] Nou ja, hoe? Hoe creëer je die? Die onverwachtse of verrassende momenten? Of hoe hou je dat nou? Voor mij in ieder geval, dat aan die show. Dat maakte hem heel spannend. Dat maakte dat ik echt wilde blijven kijken. Want ik ben ook wel iemand, ik heb nu zoveel shows gezien of zoveel liedjes gehoord dat ik als het bij wijze van spreken zeg maar na het - als het tweede couplet in komt denk ik okee, ik snap hem, zeg maar. En dat gevoel wil je voorkomen. En dat was jou heel goed gelukt. En dit is natuurlijk, we hebben het nu over een enorme show, een enorme productie. En ons publiek heeft die productie natuurlijk allemaal niet. Meestal. He? Die staan in Popronde-cafeetjes of misschien wel al in de Paradiso of in de Bitterzoet. Maar ik denk dat zeker dat spanningsboog ding, dat is universeel, in principe wat verrast of wat dat doet. En dat was mijn vraag denk ik van, jij zegt dat is bewust. Hoe doe je dat? Hoe denk je erover? Hoe ja, hoe kun je je publiek verrassen?

Torre: [34:46] Uhm. Goh. Ik weet niet per se of dat mijn insteek is hoor. Het is of misschien onbewust wel, maar als je het hebt over en inderdaad zo'n Lowlands show is natuurlijk niet heel erg goede, herkenbare situatie voor veel artiesten die nog niet zo lang bezig zijn. Of ja, dit zijn maar een paar bands die in zo'n situatie komen waarbij ze over dit soort productionele dingen na kunnen denken. Dus het is - maar het principe is hetzelfde denk ik inderdaad. Alleen de hoeveelheid gereedschap is gewoon minder.

Melanie Esther: [35:18] Maar wat ik wel heel erg herken is dat je zegt van, okee, er was een show en we gingen het hebben over wat is daar mogelijk? Wat wil ik? Want jij zei net ook van, ik doe het omdat ik het zelf graag wil zien of zelf wil onderzoeken wat de mogelijkheden en waar de grenzen liggen en hoe ik daar misschien af en toe wel met de juiste mogelijkheden ook overheen kan gaan. In de mogelijkheid. En dat als luisteraar kan ik me dat wel heel erg voorstellen. Dat je dus denkt van: okee, ik sta ergens, waar heb ik beschikking over, wat kan ik doen? 

Torre: [35:44] Ja precies. 

Melanie Esther: [35:45] Dat hoor ik wel heel erg terug in je verhaal. Maar daar bewust van zijn en daarover nadenken, dat is al iets wat je op elk moment in elk zaal zaaltje - even zogezegd - bijvoorbeeld al kan doen. Van hoe wil ik dan overkomen? Wat wil ik dan neerzetten? En hoe ga ik? Wat kan ik daar mee doen, met wat er is? En dan is bij een Lowlands show daar een catwalk wat je uit de tent bovenin uit het plafond kan halen. Maar dat voel ik wel heel erg. Dat, okee, ja, welke ingrediënten heb ik? Wat kan ik ermee doen? En hoe kan ik het maken?

Torre: [36:11] Ja. Ja, maar dat is ook zo. Van, wij spelen door heel Europa en daar - zeg maar in Boekarest spelen voor 300 man.

Melanie Esther: [36:20] Ja daar heb je geen plafond met...

Torre: [36:21] Dus daar doen we ook gewoon een Popronde show. En daar denk ik op dezelfde manier over na.

Melanie Esther: [36:27] Ja, cool.

Torre: [36:28] Dus het principe is hetzelfde. Je hebt alleen, wat ik zei, minder tools. Maar ik zit ook in de zaal daar te kijken in Boekarest van: oh apart podium. Oh daar bovenop kan je eventueel staan. In het publiek. Oh, laat ik dat gaat doen. Bij welk nummer zal ik dat doen? Daar kunnen we dit doen. En bijvoorbeeld bij Pikachu zeg ik tegen Rocco, "okee, laten we die vandaag in het publiek doen. Volgens mij is dat wel grappig." Of dan, laten we het vanavond proberen. Dan heb ik het met Freek, de lichtontwerper, daar ter plekke over van, "ik denk dat we het vandaag in het publiek doen. Heb je daar een lamp voor?" En dan gaat hij, "oh ga ik maken." En dan doen we het even in de soundcheck, staan we daar effe, kijken of er feedback is vanuit de PA. 

Dus het is zeg maar - maar het voordeel van een - zeg maar het nadeel van een grote show als op Lowlands is gewoon dat het dus, de kans is heel groot dat het voor veel mensen niet aankomt. En dat is waarom al die trucs uit de hoed worden gehaald. Dat is puur zodat het, zodat je iets voelt. En in de kleine zaal heb je dat probleem gewoon minder, want je, mensen zien mijn gezicht gewoon en dat is bijvoorbeeld al - dat is een enorm krachtige tool die je dan op zo'n groter podium niet hebt. Al helemaal als er geen videobeelden zijn.

Melanie Esther: [37:39] Ja, ja, inderdaad.

Torre: [36:59] Dus dan gaat het, is het een heel ander ding. Dus dat is de enige reden waarom al die productionele dingen erbij moeten, bij wijze van spreken, dat hoeft natuurlijk niet, maar...

Vincent: [37:49] Het is allemaal compensatie voor dat je niet gewoon twee meter van elkaar af staat.

Torre: [37:50] Ja, een beetje wel. Dus een kleine zaal vinden wij ook heel vet. En dat heeft ook iets bevrijdends omdat ik weet van: okee, nu komt het aan op mijn performance, nu komt het aan op mijn theatrale keuzes die ik maak in mijn dans of in waar ik sta, op welk moment en dus dan is de song keuze opeens ook veel belangrijker. Of hoe we samen spelen, hoe het klinkt.

Dus ja, wat ik zei, minder tools, maar nog steeds elk nummer ben ik aan het nadenken over: okee, het feest der herkenning. Welke songs zijn populairder? Dit nummer is bijvoorbeeld een risico, waarvan ik weet van: dit is echt een lijpe. Die gaat niet iedereen begrijpen. Dan doen we daarna die zodat eventueel je het gevoel hebt van dat we de boel weer kunnen herpakken, mocht dat nodig zijn. Vaak, wat ik ook doe bij hele ontoegankelijke nummers, probeer ik iets visueels te bedenken. Bijvoorbeeld bij de rode show laatst, hebben we een nummer, 'Some Body' heet ie. Dat is een van onze raarste nummers denk ik. En dat hebben we dan wel eens een paar keer geprobeerd live en dan merk je dat het niet aankomt. En toen dacht ik: ik moet daar gewoon iets debiels doen. Dus dan ben ik, bij die sta ik op de basversterker gewoon vrij hoog. Daar zit ik eigenlijk op, gehurkt, iets wat ik nooit doe.

Vincent: [39:06] Das op zo'n acht keer tien kast of? Of bedoel je de subs?

Torre: [39:27] Acht keer tien kast, ja, ja. 

Vincent: [39:09] Ja, precies. Ja.

Torre: [39:10] En daar zit ik dan, al die spots op mij. En dan zit ik dat te vertellen eigenlijk dat liedje. En op een gegeven moment ga ik staan op dat ding. En het is gewoon hele simpele dingen. Maar dat doe je in een kleine zaal zeg maar ook. Waardoor zo'n nummer opeens wel reden heeft om te bestaan, zeg maar.

Fragment: [39:28] De Staat ‘Some Body’ Live

Vincent: [39:48] Maar ik vind dit eigenlijk - ik vind het, het gaat bijna onopgemerkt hoeveel eigenlijk mega toffe dingen jij nu zegt allemaal.

Torre: [39:55] Aww thanks man.

Vincent: [39:56] Ja, ja nee maar echt. Maar het is maar dit - jij zegt en kijk, voor jou is het heel erg logisch dit allemaal. Maar dat wat jij zegt van, oh ja, ik kom een zaal binnen en ik ben meteen aan het observeren. Ook in een klein zaaltje of in een Popronde café. Van: oh, waar kan ik iets mee in deze zaal? Waar leent dit zich voor? En okee, dat nummer dat kwam niet goed aan live, nou, ik denk zeker, kijk, als je de Popronde speelt en je hebt nog geen greatest hits, dan ben je überhaupt aan het nadenken van hoe maak ik dit nou interessant als een nummer dat van zichzelf niet heeft...

Torre: [40:26] Maar je hebt - je hebt wel vaak al greatest hits. Zo van, je weet van sommige nummers die zijn duidelijk.

Melanie Esther: [40:30] Ze zijn kleiner, maar ze zijn wel greatest hits.

Torre: [40:32] Ja, sommige nummers zijn duidelijk. En die komen aan, ook bij mensen die je niet kent ofzo. En dat hebben wij ook. Ik bedoel als wij in het buitenland op een festival spelen, dan weet ik dat, nou ja, misschien vijf procent weet misschien een nummer van ons. En dan weet ik ook van: een paar van die nummers die gaan gewoon werken. Niet omdat het een bekend nummer is ofzo, maar gewoon omdat het - omdat er iets in zit wat of grappig is of waarbij ik iets doe waardoor de aandacht er is. Daar gaat het eigenlijk om he? Fuckin' paying attention.

Vincent: [41:01] En als dat er dus niet is ben je dus bezig eigenlijk met een soort van performatief iets verzinnen waardoor je toch die aandacht vasthoudt. Want dan geef je, zeg je van nou, dan maak ik dus iets visuals.

Torre: [41:09] Mijn aandacht. Ik sta daar in het publiek.

Vincent: [41:10] Ja, is dat, is dat echt? Ben jij - jij verplaatst je in het publiek?

Torre: [41:15] Ik verplaats me in mezelf, in het publiek. Ja. Of ja dat is eigenlijk wat je zegt ja, sorry.

Vincent: [41:19] Ja maar, kan dat? Zeg maar, lukt dat? Kun je jezelf voorstellen hoe het voor jou zou zijn? Of is dat?

Torre: [41:25] Ik kan dat wel, ja.

Vincent: [41:28] Ja? 

Torre: [41:28] Ja.

Vincent: [41:29] Hoe komt het dat jij dat kan? Ja, misschien is dat een gekke vraag, maar ik kan me ook voorstellen dat ik - we hebben ook heel vaak in deze podcast al gehoord van: ja, je hebt een regisseur of een creative director omdat jij niet in het publiek - je kunt nooit in het publiek staan of zo. Kijk jij dan video's terug of kun je het je echt gewoon in je hoofd voorstellen en dan weet je het?

Torre: [41:46] Allebei. Maar ik denk dat dit nou ook typisch iets is waar je talent voor kan hebben of niet. En volgens mij heb ik daar talent voor.

Melanie Esther: [41:54] Inlevingsvermogen?

Torre: [41:55] Ja. Dat is het eigenlijk. Want ik heb het ook bij het mixen van songs. Volgens mij. Tot op zekere hoogte hoor, ik ben niet, geen messias wat dat betreft. Maar ik ben volgens mij redelijk goed in staat tot iets horen of zien en dat te beleven alsof ik het voor het eerst meemaak. En volgens mij moet je daar een talent voor hebben. Dat is mijn theorie, maar dat weet ik niet zeker, want ik heb het idee dat niet iedereen het heeft. Maar daarbij gezegd hebben kan ik op een gegeven moment een blinde vlek krijgen hoor. Als ik iets te veel heb gezien en te veel heb gehoord, zoals iedereen. 

Maar ik heb wel het idee dat je daar talent voor moet hebben, ja. En ja, ik ken heel veel mensen die datzelfde talent hebben. En als je dat niet hebt, of als je, ik bedoel, het is helemaal niet erg. Het is inderdaad fijn om andere mensen ook te - Ik reken ook op heel veel andere mensen die zeggen, dit werkt helemaal niet goed. Freek is daar één van. De lichtontwerper. Die heeft ook gewoon heel erg zijn mening en soms ben ik het er niet mee eens. Of wel. Of dan vind ik van: ik snap wat je zegt, maar jij ziet nog niet wat ik zie in mijn hoofd.

Melanie Esther: [42:51] Ja, het is een conversatie. Ja. 

Torre: [42:51] Ik moet het gewoon anders doen, maar het betekent niet dat het niet gaat werken. Dat soort dingen. Dat soort gesprekken hebben we dan heel vaak. En dat is... Maar soms zie ik ook beelden terug en dan denk ik: oh, ik moet dat helemaal op een andere manier aanpakken. En daar, dat is wel heel erg nuttig. Ook al vind ik het niet leuk om de hele tijd naar mezelf te kijken op video, maar het is wel nuttig.

Melanie Esther: [43:11] Waar ik wel benieuwd naar ben, daar hebben we nog niet echt over gehad, maar we hebben het wel al heel veel over het maken en je visie. En soms maak je keuzes vanuit praktische overwegingen, soms vanuit persoonlijke overwegingen. Soms is het net okee: wat voel ik, waar heb ik zin in, wat wil ik met deze show gaan doen? Wij hebben bij The Live Coaches een concept, een idee, dat heet een 'Live Belofte.' En dat gaat eigenlijk over wat wil jij je publiek laten ervaren met je show? En vanuit een Live Belofte kun je heel veel keuzes maken in, okee, als ik dat - als ik het publiek dit wil laten ervaren, hoe moet ik dan bewegen? Of wat zou er dan de visuals kunnen zijn? Et cetera. Dus echt een basis om keuzes uit te halen. 

En we hebben het nu natuurlijk gehad over de Red / Yellow / Blue show, de Lowlands show en ik hoor best wel veel verschillende redenen waarom iets gedaan wordt. Dus wat ik net zei, die praktische, soms persoonlijke, soms financiële keuzes. Maar hebben jullie ook als De Staat in het geheel zo'n soort Live Belofte? Van een idee van dit willen we met ons publiek doen? Of dit willen we ze laten ervaren? Of verschilt dat dus echt per show wat de keuzes worden?

Torre: [44:13] Ja, goeie vraag. Ik denk dat het wel een beetje verschilt ja. Al helemaal sinds we de rood geel blauwe shows hebben gedaan. Was opeens voor mij de grootste verandering was om een blauwe show te maken, waarbij ik opeens niet bezig was met: waar ga ik staan op het podium? Maar was ik vooral bezig met hoe ga ik dit liedje zo goed mogelijk zingen? En...

Melanie Esther: [44:35] Want dan was het meer ingetogen show?

Torre: [44:37] Ja, en dat was uh. En het was gewoon vooral belangrijk dat we het heel goed speelden. Want het was ook heel moeilijk om het goed te spelen, dus daar ging eigenlijk bijna alle focus naartoe. En dan ervan uitgaande dat als ik het goed zing, dat het dan ook goed voelt voor de luisteraar en dat het er ook goed uitziet omdat ik mijn hele hart daarin zit te stoppen om het zo goed mogelijk over te brengen. En dan ging - werd er, bij die show kwam er veel meer te rusten op Freek met licht en dat soort dingen. En de setlist. Maar het ging veel meer over muziek daar opeens.

Melanie Esther: [45:14] Ja. Sowieso, die shows hadden denk ik al inderdaad drie verschillende live beloftes in de zin. Er was ook een soort van over all ding natuurlijk waarom dat gedaan werd, maar de verschillende shows hadden natuurlijk wel een ander idee wat het publiek moet ervaren.

Torre: [45:25] Ja zeker. Die rode die was, die ging voor mij veel meer over vervreemding. Het grappige was, ik had die rooie show gedaan in Paradiso en een vriend van mij zei, die in het theater werkt, en die zei iets als van, dat hij het zo vet vond dat - het was een beetje alsof, het was 'wij tegen zij' soort van tegen het publiek, bijna.

Melanie Esther: [45:48] Oh, ja, een beetje stuwend.

Torre: [45:50] Zo van: wij staan hier en jullie staan daar.

Melanie Esther: [45:52] Ja, ja, ja.

Torre: [45:53] En de gele show was veel was, daar was hij niet bij, maar ik voelde heel erg wat hij zei. De gele show was namelijk veel meer samen.

Melanie Esther: [46:02] Ja. En de blauwe show was jij, jullie...

Torre: [46:03] En de blauwe show was denk ik samen ergens anders naartoe. Of zoiets. Niet daar, maar daar of zo.

Melanie Esther: [46:11] Oh cool. Ja. 

Torre: [46:12] I don't know, dat is wat ik nu even verzin hoor. Maar dat bij die rode show ervaarde ik ook heel erg zo van, vervreemding. Een beetje, ik wilde eigenlijk dat mensen beetje bang waren voor mij bijna. En dat niet, daar niet bij mij konden zijn. Zegmaar.

Melanie Esther: [46:25] Ja, ja. Want als ik aan De Staat denk en de Live Belofte van wat ik dan zelf eerder heb gezien, dan is dat wel dat, nou ja, bang voor je zijn is een heel groot inderdaad woord, maar wel dat gevoel van dat charisma en dat je staat daar en je hebt ons onder de duim. Dat gevoel kreeg ik altijd heel erg als ik naar shows keek. En dat komt natuurlijk voor mij voornamelijk door jouw performance.

Torre: [46:48] Okee, dank je wel.

Melanie Esther: [46:48] Maar kun je een soort van, als je letterlijk een Live Belofte zou moeten zeggen nu, voor wat De Staat in zijn geheel, als dat dus überhaupt kan, het publiek zou willen laten ervaren, wat denk je dan?

Torre: [47:02] Ja, goh, ik, daar heb ik niet eentje die ik gelijk, maar ik - één van die dingen is denk ik toch wel gevaar. Op een bepaalde manier. En daar hoort bij ook denk ik onvoorspelbaarheid. En dat kan op een hele hoop vlakken zitten. Maar dus ook in wie ik ben daar. En ik denk dat wij niet voor niks in de show vaak veel stiltes laten vallen, waarbij we zelf ook nog niet weten hoe we het gaan invullen. En soms vult het publiek het in en gaan wij daarop door bijvoorbeeld. En dat soort momenten vind ik altijd heel leuk, omdat die elke show compleet anders kunnen zijn. 

We hebben bijvoorbeeld bij het liedje 'Who's Gonna Be The GOAT?', die we bij de gele show aan het eind speelden. Dan zit er eigenlijk een moment in dat we toe bouwen naar een climax. Alleen dan stoppen we opeens. En dan staan we gewoon heel lang stil. En dan gebeurt er altijd wat anders. En dat hebben we zeg maar in Europa, door heel Europa gedaan. En dus die laatste rood geel blauw shows. En in sommige landen gaan ze allemaal "who's gonna be the goat" ritmisch zingen, waarbij ik alleen maar mee hoeft te dansen met hun. En dan op een gegeven moment zeg van, "okee, nu vallen we in" en dan gaan we door. En dat zorgt voor extase, uiteraard. In Paradiso, er zijn altijd mensen die gaan roepen, "Who's Gonna Be The GOAT?!" Of gewoon zelf willen opvallen en ook effe iets willen roepen. Van: oh, het is stil. Nu kan ik iets roepen. Er was iemand die zei, "ik ben jarig." En toen ging iedereen.

Melanie Esther: [48:34] Happy Birthday zingen.

Torre: [48:35] Yep.

Vincent: [48:36] Echt?!

Torre: [48:36] Ja, Ja. Ja. Zeker.

Melanie Esther: [48:37] Ofcourse!

Torre: [48:38] Ja. En dat zijn van die dingen...

Vincent: [48:40] En hoe lang staan jullie dan al stil als dat gebeurt?

Torre: [48:42] Nou, niet zo heel lang. Denk ik.

Melanie Esther: [48:44] Mensen willen ook inbreng, willen ook soort van... 

Torre: [48:45] Ja het is het laatste nummer ook he? Van eh…

Fragment: [48:48] De Staat ‘Who’s Gonna Be The GOAT?’ Live

Torre: [49:11] Dat soort dingen, dat is heel leuk. Want dan word je zelf als performer ook wakker van. Dus je moet er iets, er gaat iets gebeuren. En als er niks gebeurt is het ook tof, want dan is het zo awkward.

Vincent: [49:23] Maar je hebt dus, dit is die gele show waar die dus ook over dat samen daar zijn gaat. En dan ben je dus opeens ook samen, want je geeft opeens het publiek een soort van machtsvacuüm om te vullen als je stil gaat staan.

Torre: [49:31] Ja, en het mooie aan die shows maken was niet dat ik van tevoren dacht: dit moet het idee zijn. Van dit is het concept. Rood is vervreemding of zoiets. Geel is samen. Maar gewoon, door de songs en door de hoe we die songs doen, merk je van: oh ja, dit is wel het verschil in de Live Belofte, om het zo met jullie woorden mooi te zeggen.

Melanie Esther: [49:52] Bedankt, Bedankt. Maar dit is wel heel interessant. Want net aan het begin zei jij ook van, ik hou juist heel erg van dat ik niet weet wat er gaat gebeuren en ik zoek dat zelf soms heel graag op. Dat is eigenlijk wat je nu ook al een beetje in die show in deze Live Belofte probeert te zeggen. Van, hoe kan ik ruimte maken voor ook dat waarvan ik niet weet wat er gaat gebeuren? Die controle heb je natuurlijk wel door na te denken over wat er allemaal mogelijk is, maar ook juist op heel veel vlakken niet. En dat zoek jij dus op. Terwijl heel veel artiesten natuurlijk ook juist heel erg willen weten van: okee, dit gaat gebeuren en ik hoop maar dat er niks gebeurt. Of weet je wel, van hoe ga ik dan om met als iemand happy birthday zingt?

Torre: [50:24] Ja, ja, ja. Maar ik ben ook zo hoor. Het is echt een combinatie van. Want je hebt het gevoel van controle doordat je zo goed voorbereid bent. Want wij repeteren echt heel erg veel. Ik denk dat bijna elke andere band, als die horen hoeveel wij repeteren, dan denken ze: zoveel? Nee, dat klopt niet hoor. Zoveel? En dan is het zo, "ja, ja, zoveel." En dat is ook om die controle drift van: okee, de basis is goed, hier hoeven we niet over na te denken, dat betekent dat alle momenten die we hebben bedacht van waar geïmproviseerd kan worden, dat we daar ook extra veel lol aan hebben, maar dat het ook kan gebeuren. Omdat we altijd iets hebben om op terug te vallen. 

Vincent: [51:02] We hebben het nu heel veel over het maakproces en die keuzes maken. En ik ben ook wel benieuwd naar het performance gedeelte. Van het performen van zo'n show. Maar nog even nu we het hebben over die strakke shows van, jullie hebben geen backing tracks volgens mij meelopen? Wel? 

Torre: [51:13] Nee 

Vincent: [51:13] En spelen jullie op click? Of ook niet?

Torre: [51:16] Nee, we hebben één nummer waar we - die we op click hebben gedaan afgelopen show en dat had de reden. We doen het meestal - we doen het eigenlijk nooit, want dat vinden we: live is live, vind ik ook.

Vincent: [51:28] En een click is al niet meer live?

Torre: [51:30] Ik vind dat beperkend. Ik vind het leuk dat je kan versnellen en veel verlangzamen. Zonder dat je het zelf doorhebt ook.

Melanie Esther: [51:36] Ja, weer die verrassingen.

Vincent: [51:37] Want ik vind dat best, ergens zou je dat bij jullie juist, omdat jullie ook dat ritmische en dat machinale ergens heel erg in jullie sound hebben en in jullie manier van spelen, zou je dat misschien bijna denken van: oh ja, ze spelen, ze zullen wel met een click spelen, want dan krijg je dat, dat ritmische gevoel. Maar dat is dus juist niet.

Torre: [51:52] Ja, de meeste muzikanten denken dat ook en dat is niet zo. Nee. Nee en juist helemaal nu, nu bijna voor mijn gevoel tachtig procent van de acts met click spelen en met backing tracks, weet ik: oh, dit is iets wat ons ook opeens bijzonder maakt. Dat was vijftien jaar geleden nog niet.

Vincent: [52:09] Ja precies, ja.

Torre: [52:10] Wil ik ook daarmee door. En ik wil het eigenlijk ook in opnames nog meer gaan doen. Juist omarmen dat ons tempo wisselt. En soms de ene show speel je veel sneller dan de andere. Dat vind ik juist cool. Maar er was één uitzondering dus en dat was omdat, we speelden 'Fake It Till You Make It', speelden we in de gele show. En daar speelden we op click omdat we, halverwege het nummer startte de geluidsman een loop in die we zelf hadden opgenomen van dat nummer. Dus we speelden het einde en toen startte de geluidsman de loop in, zonder dat mensen dat doorhadden, van onszelf, en wij speelden gewoon door. En op een gegeven stopten we allemaal en toen ging de loop door.

Melanie Esther: [52:51] Oh cool!

Torre: [52:52] En toen stonden wij zo met onze handen omhoog… 

Vincent: [52:55] Ah! Fake it till you make it!

Torre: [52:56] Fake it till you make it.

Melanie Esther: [52:56] Heel leuk!

Torre: [52:57] Waardoor, mensen hadden niet door dat er opeens een loop aan stond. Waardoor het denkt van: was dit nou de hele tijd geplaybackt? Of waar was die overgang? Ja, dat was een heel leuk experiment.

Melanie Esther: [53:11] Maar dat is dan ook echt weer zo'n element, zo'n idee. En wat ook verrassing en verwachting... 

Torre: [53:14] Ja, dat nummer had waarschijnlijk niet in de set gestaan als dat element er niet in had gezeten.

Vincent: [53:19] Wat vet!

Melanie Esther: [53:20] Volgende keer als jullie hem optreden, dan weten mensen nu hoe het zit.

Torre: [53:24] Ja, ja, ja, geen probleem. Magic trick.

Melanie Esther: [53:25] Maar het past - maar dat ook, dat idee pas echt zo goed bij die song en waar het over gaat.

Torre: [53:30] Precies. Ja, ja.

Melanie Esther: [53:30] Heel vet.

Vincent: [53:32] Over jouw performance, dat werd net al een beetje aangehaald, maar het is best een defining feature van hoe jullie shows zijn. Hoe is dat ontstaan? Dat bijna alter ego wat jij daar op het podium opzet? Als een soort van...

Melanie Esther: [53:44] En is het een alter ego? Vraag ik me eigenlijk ook af. 

Vincent: [53:46] Ja, die een beetje maniakale figuur die daar dan is.

Torre: [53:47] Is het een alterego? Hmm. Ja, goh, ik weet niet of het een alter ego is of niet. Ik zie het zelf, je kunt het op twee manier bekijken. Het is gewoon een deel van mij. En ook iets wat ik graag zou willen zien op een podium. Dus ik ben dat gewoon. Ik denk dat mensen die mij goed kennen, weten dat. Ik vind dat gewoon. Ik vind het leuk om zo te doen ook. Alleen het zou debiel zijn als ik hier nu met jullie aan tafel de hele tijd zo te doen.

Melanie Esther: [54:14] En je zegt "hey!"

Torre: [54:15] Zo van, "dude, what de fuck?", dan ben ik gewoon een lul. Toch? Denk ik? Veel te intens. Dus zo ben ik niet. Dat is gewoon, zo ben ik deels. Dus het heeft iets, het is een soort acteren. Maar het is ook iets wat in mij gegroeid is hoor. Want ik denk toen wij begonnen, toen was ik vooral - probeerde ik vooral stoer te doen. Stoere band zijn. En als je wat langer speelt dan, dat duurt gewoon lang, dan begrijp je op een gegeven moment wat beter: wie ben ik nou eigenlijk? Of wie wil ik nou zijn? En ga je wat minder dingen nadoen en je eigen pad proberen te vinden. En ik hou gewoon heel erg, wat ik zei, ik hou een beetje van dat je een klein beetje bang bent ook. Dat je niet weet wat er gaat gebeuren. En dat zijn altijd mijn favoriete front mensen geweest. 

Dat is, die zanger van The Hives heeft dat. Joe Talbot van Idles heeft dat, voor mijn gevoel. Josh Homme van Queens of The Stone Age heeft dat ook wel. Dat was zegmaar mijn jeugdheld. Ja, dat zijn, er zijn veel mensen die dat - frontmensen die dat hebben, denk ik. David Byrne heeft dat ook op een bepaalde manier. Snap je ook geen zak van. Die gozer. Toch? Op een bepaalde manier? Al helemaal met The Talking Heads niet. Heel weird gewoon. 

Ja, ik hou ervan als het weird is. Dat je gewoon, dat je het niet helemaal begrijpt en dat je niet - ik hou niet van die praatjes tussendoor, van, "oh zo geweldig." Ik bedoel, dat zeg ik ook wel eens, maar van waarbij het opeens, waarbij je je heel normaal neerzet van, "ik zat gister op de bank met mijn vriendin en we waren een film aan het kijken en ik dacht van: oh ik heb zo'n zin in de gig tomorrow." Want die praatjes die ken ik ook, waardoor ik helemaal eruit raak en denk of... Maar soms past het ook heel goed. Bij sommige acts werkt dat. Gaat het over dat normale zeg maar.

Melanie Esther: [55:59] Ja, tuurlijk. Ja.

Torre: [56:11] Maar niet bij ons. Ik voel dan niet zo.

Melanie Esther: [56:04] Is dat een bepaald punt dus in die jaren geweest waarop je dus zei van okee, dit klikte? Wanneer vond je dat je dat wou neerzetten?

Torre: [56:13] Dat is geen moment geweest. Dat is gewoon iets wat gegroeid is.

Melanie Esther: [56:17] Echt gegroeid van okee.

Torre: [56:19] Kijk, zodra ik denk op een gegeven moment - ik denk vanaf de tweede plaat waren er opeens liedjes waarbij ik geen gitaar hoefde te spelen. En toen, betekent dat ik opeens een soort van extra vrijheid kreeg en moest nadenken over: wat doe ik dan eigenlijk? Sta ik dan achter een mic stand of ga ik die mic uit de stand pakken en ga ik iets doen? Ja, dat is in het begin gewoon heel erg ongemakkelijk, want dan moet je na - dan weet je gewoon niet hoe je je moet bewegen of wat je moet doen. Dus dan ga je erover nadenken. 

En dan, ja, dat was denk ik bij het nummer 'Old McDonald' heet ie, 'Old McDonald Don't Have No Farm No Nore.' Daar ging ik denk ik voor het eerst dansen op mijn eigen manier. En vanaf dat moment kan het dan zich ontwikkelen. En dan denk je van: oh, ja. Dan merk je dit, dit is heel leuk. Dit werkt goed. Dit voegt iets toe. Waardoor je opeens meer nummers ook gaat maken waarbij ik geen gitaar speel of waarbij we meer nummers gaan ombouwen zodat ik geen gitaar hoef te spelen. Dat zijn dan allemaal, ja, wat ik zei tools die leuk zijn.

Vincent: [57:18] Wat hier wel belangrijk voor is, is dat je het echt heel serieus moet nemen ergens. Je mag niet om jezelf gaan lachen. Je mag niet die spell doorbreken als het ware. Toch? Denk ik? Van, ik vind dat, wat stelt jou in staat - kon je dat meteen ook al, dat je dit zelf heel serieus kon uitvoeren en zo? Of zo'n - weet je? Ook zo'n dansje als bij Pikachu of wat dan ook, als je daar gaat staan lachen of een beetje het halfslachtig met Rocco staat te dansen daar. Dat is eigenlijk natuurlijk een heel absurd ding, maar het is vet omdat jullie het met zijn zo'n straight face aan het doen zijn.

Torre: [57:50] Ja, nee, dat is helemaal waar. Ik weet nog toen ik net in een band zat, zag ik een andere band. Een hele harde metal band op een lokaal festival op een plein. En zag die gitarist, die zag iemand uit het publiek die hij kende en die zat daar zo - en opeens zo, zo tussendoor een. 

Vincent: [58:08] Een knikje. Lachen.

Torre: [58:08] Fuck! Wat gebeurt hier?!

Vincent: [58:10] Ja.

Torre: [58:10] Die muziek is opeens heel kut geworden, zeg maar. Omdat het gewoon hele heavy metal was.

Vincent: [58:15] Hij staat heavy metal te spelen maar hij lacht naar die vriend in het publiek? Ja.

Torre: [58:16] Het was opeens clownesk, het was debiel. Was gewoon, ik voelde dat opeens niet meer. Dat is een heel simpel ding. Maar zo is het inderdaad met iets wat ogenschijnlijk belachelijk is, zoals dat dansje bij Pikachu. Als je dat serieus doet zelfde als The Talking Heads, David Byrne, die ook hele debiele dans doet, maar wel gewoon serieus. Dan is het opeens heel mooi. Of ja, en ik vind altijd als je zeg maar laat zien van, nee, ik neem mezelf niet serieus hoor, dat komt heel onzeker over. En dat ongemak voel je dan heel erg als publiek. En dan is het opeens heel lelijk. Vind ik. 

Dus, nou ja, ik bedoel, dat soort momenten heb ik heel vaak gehad hoor, dat weet ik zeker. Maar dat is gewoon als je onzeker bent over iets, dan durf je gewoon soms niet helemaal te committeren. En dat is dan, dat is veel erger dan iets doen wat eigenlijk niet werkt. Maar als je doet alsof het werkt, alsof en als je die keuze hebt gemaakt, dan werkt het opeens ook. En dat is een beetje wat ik bedoel met lef. 

Ik heb genoeg acts gezien, of ja, valt eigenlijk wel mee, maar soms zie je acts wat het gewoon niet mijn smaak is of zo, maar dan zie ik, dan doen ze wel echt iets wat gewoon best wel raar is of ongebruikelijk of in ieder geval iets wat veel aandacht en kunde vereist of zo. En ze kiezen er echt voor. Dan heb ik dat veel liever, vind ik dat veel interessanter dan een song spelen en onzeker erover zijn en dan zeggen van ja, de song heb ik toen geschreven, ik weet het nog niet helemaal of zo. Ik bedoel, dat soort dingen. Ik heb dat, die fout heb ik vaak genoeg gemaakt of zo. Dat ik zeg van, "dit is een nummer, heel veel mensen vinden het nummer kut, maar ik vind hem vet." Dat heb ik ook laatst nog gezegd.

Vincent: [59:53] Of dat dingetje van: ja, deze hebben we vorige week geschreven en hopelijk gaat die goed of zo. Dat dat hoor je nog wel eens gebeuren.

Torre: [59:58] Ja, waardoor het publiek focust op wat er niet goed gaat gaan.

Melanie Esther: [01:00:01] Ja ja ja.

Vincent: [01:00:02] Ja.

Torre: [01:00:03] Heel simpel inderdaad.

Melanie Esther: [01:00:04] Maar jij hebt natuurlijk ook wel - Het is natuurlijk gegroeid, dat performatieve, maar er is ook wel een punt waarop je waarschijnlijk bewust ervoor kiest om het erin te houden, om het te blijven doen. 

Vincent: [01:00:12] Om het uit te vergroten. I guess. Ook.

Melanie Esther: [01:00:14] Ja. Wat is nu die rol voor jou als performer? Je zijn net van, okee dat Live Belofte dat gaat ook over dat gevaarlijke en dat onverwachte. Jouw performance is daar een heel groot, een heel grote vertaalslag van, lijkt me. Dat is een bewuste keuze. 

Torre: [01:00:27] Ja, misschien wel ja. Ik denk dat het ook muzikaal zo is.

Melanie Esther: [01:00:36] Ja, muzikaal zeker ook. Ja, ja.

Torre: [01:00:33] Ja. Tenminste, dat proberen we wel. Maar ja, het blijft een spel hoor. Het blijft zoeken. Ik heb laatst bij de rode show, deed ik ook een nummer achter een, hoe heet zo'n ding? Waar mensen speeches achter geven. Zo'n...

Vincent: [01:00:46] Is het een sokkel? Nee, geen sokkel. 

Torre: [01:00:48] Een lessenaar of zo?

Melanie Esther: [01:00:48] Nee, een lessenaar. Ja. 

Torre: [01:00:51] Nou ja, je weet wel, zo'n ding.

Vincent: [01:00:51] Ja, het heeft zo'n naam ja.

Torre: [01:00:53] Ja, waar een politiek figuur een speech op geeft. Dat had ik in de rode show een nummer, 'Burning the Flag' heet ie. Die is gebaseerd op die riots in DC, waarbij ze de Capitol bestormen.

Vincent: [01:01:04] The Capitol, 6 januari, ja.

Torre: [01:01:07] Ja. Dus Ik dacht van: wat - als je het hebt over: wat kunnen we nog toevoegen aan die rode show, wat het bijzonder maakt of interessant of weird? Toen dacht ik: hmm, zou ik dat nummer vanuit een zo’n lessenaar, of hoe dat ding ook heet, kunnen doen? Of is dat heel erg dom? En het was voor mijn gevoel - ik wist niet of dat ging werken of niet. En toen had ik met Freek en Sebastiaan erover van: kunnen we zo'n ding fixen? Dan moet ie wel rood zijn. En kunnen we hem dan heel hoog ergens krijgen? 

Van, ik houd altijd heel erg van liften omdat je dan opeens ook de hoogte kan gebruiken in een show. Maar liften zijn altijd heel duur en al helemaal bij een grote club show zoals Paradiso of zo is dat vaak een beetje een ding wat je uiteindelijk wegstreept van, ja dat is te duur. Voor een zo'n, ja dat is altijd moeilijk afwegen. Voor één moment is dat te duur, maar zo'n moment is dan wel, is heel erg belangrijk. Maar in dit geval paste dat vaak niet. Maar toevallig hadden ze bij zowel Doornroosje als bij Paradiso zo'n lift waarbij ze de lampen inhangen.

Vincent: [01:02:07] Oh ja, zo'n blauw klein liftje is dat die ze rondrijden.

Torre: [01:02:10] Ja, met zo'n rekje eromheen. Weet je wel?

Melanie Esther: [01:02:13] Ja.

Torre: [01:02:13] En die konden we kwijt op het podium. Verscholen achter de doeken. Dus dat was de vraag van: als we een lift kunnen regelen, dan wil ik dat wel doen. En dat was eigenlijk de vraag tot de show er kwam van, okee, bij Paradiso kan het ook. We hebben hem, hij past blablabla, okee, cool! En dan staat die lessenaar dus op die lift. En dan op een bepaald moment verschijn ik opeens heel hoog. Zie je mij opeens staan achter die lessenaar. En dan werkt het. Volgens mij. Tenminste, het was een risico, want dat had ik nog nooit eerder gedaan. 

Dus van, is het of heel over theatraal en voelt het niet goed? Want ik heb het zelf nooit eigenlijk gezien. Ik heb wel foto's gezien en zo. Maar volgens mij in die hoogte werkt het wel, omdat je dan opeens zo'n compleet raar ding introduceert waardoor dat nummer ook weer meer opvalt. En dat is één van mijn favoriete nummers. Maar die heeft volgens mij niet zoveel, niet zo bekend voor mensen. Dus het was voor mij ook een reden om dat nummer, ik wil die heel graag spelen, ik wil dat ie een belangrijke rol krijgt in de show en dat maakte hem ook belangrijker. 

Maar toen we in België gingen spelen hadden we die lift dus niet, zo'n lager ding en stond ie zeg maar op een riser van, wat zou het zijn? Als 't een meter is, is het al veel.

Vincent: [01:03:21] Ja, een drum riser eigenlijk een beetje, die hoogte.

Torre: [01:03:24] Ja en dan een beetje in de hoek van het podium. En toen heb ik - toen was het zo van, gaat het nou werken of niet? En dan toch doen. En toen had ik gevoel: volgens mij werkt het nu niet.

Vincent: [01:03:33] Ja precies, de reactie is anders.

Torre: [01:03:35] En dan is het wel, maar wel committeren. Gewoon doen.

Melanie Esther: [01:03:37] Ja, kijken hoe het werkt.

Torre: [01:03:38] Maar het voelde - en dat zijn van die dingen van, ja, je probeer je de al dat soort dingen probeer je dan een keer. Ik heb ook op Pinkpop show laatst, toen dacht ik tijdens die show ik: misschien moet ik bij ‘GOAT’, moet ik gaan liggen op de catwalk. Zeg maar als daar heb je ook zo'n rustmoment. Maar dat, ja. 

Vincent: [01:03:56] Dan ziet niemand je gewoon meer.

Torre: [01:03:57] Dat is ook gewoon proberen. Dat is ook gewoon doen.

Melanie Esther: [01:03:59] Ja, ja.

Torre: [01:04:00] En dat ging ik dus doen. En dan lig ik daar met mijn ogen dicht zo omdat ik dacht van: dat is weird. Als je op het grootste podium van alle festivals, mainstage, in de zon, ga je liggen op die catwalk en dan gewoon wachten. Kijken wat er gebeurt. Dat vond ik eigenlijk al gewoon leuk. Om dat te doen. Maar het, ja het was - Toen ik het deed dacht ik: ik weet niet of het werkt. Ik weet niet of het een goed idee is, maar toen lag ik al.

Torre: [01:04:25] Dan lig je daar dus.

Torre: [01:04:27] En toen hoorde je mensen opeens zo, "Torre! Wakker worden!" Dat soort shit. En toen, ja dan moet je er gewoon in blijven hangen. Tijdje blijven liggen en dan sta je op en dan is het zo van...

Vincent: [01:04:39] Maar heb jij dan bedacht hoe je weer op gaat staan of moet je dan op een gegeven moment, ja nu moet ik weer opstaan?

Torre: [01:04:42] Ja, gewoon dat ja, dat laatste. En dan sta ik op en dan kijk ik een beetje rond en dan zing ik, "Who's Gonna Be The GOAT?" en dan vallen we weer in. Zo van, het is meer van: ik wilde daar nog iets doen. Het is een nieuw nummer. Mensen kenden die nog niet echt. Zo van, dat is een beetje wat ik bedoel. Gewoon ook shit proberen. En ik denk dat mijn smaak ook gaat veranderen. Dat ik straks terugkijk vijf jaar terug en denk van: hmm.

Melanie Esther: [01:05:04] Waarom lag ik daar?

Torre: [01:05:07] Ja, waarom lag ik daar?

Vincent: [01:05:08] Ja, maar dat is wel iets wat dat - zeg maar, misschien - We hadden het net over jouw performance die zo overtuigend is ook. Dit soort dingen versterken dat wel heel erg. Want op het moment je dit een keer hebt gezien is het daarna altijd: ja, je weet nooit bij die gast wat er gaat gebeuren. En dat houdt het wel spannend. En dit is nu natuurlijk toegepast op jouw soort van specifieke maniakale, alter ego, ego, whatever. Jou. Maar ik denk wel dat deze dingen, dat je als artiest naar jezelf kunt kijken van: oh hoe, hoe zou dit voor mij werken of zo? Hoe kan ik, hoe kan ik het voor mensen spannend houden? Hoe kan ik het voor mezelf spannend houden? Wat zijn die nummers voor mij waarbij ik misschien inderdaad iets moet verzinnen? 

Torre: [01:05:49] Ja, precies of niet, weet je wel? Maar er zijn - dat is gewoon het leuke ervan, er zijn heel veel keuzes te maken. 

Fragment: [01:05:55] De Staat ‘Pikachu’ Live op Lowlands 2019

Fooienpod Roll [01:06:40]

Melanie Esther: [01:07:13] Ik hoor gewoon in alles wat je zegt dat je echt de potentie van de song uit de song haalt. Je kijkt gewoon van, okee, wanneer heb ik die song geschreven? Waar ging dat over? Wil ik dat letterlijk dus inderdaad vertalen? Dat moment, die lessenaar past bij de politieke speech. Soort van. Daar heb je heel erg naar gekeken. Waar moet het dan zijn? Wat doet dat met mij? Hoe kom ik dan over? Dus ik hoor gewoon in alles wat je zegt zo erg dat analyserende en dat heel erg denken van hoe past dat dan ook bij De Staat en bij hoe jij jezelf wil neerzetten? En dan kloppen al die stukjes zo erg en daar kan dus een luisteraar ook naar kijken van wat zit er in mijn songs en wat kan ik daarmee? Dat vind ik echt, dat is echt een hele super goede tip om over na te denken.

Torre: [01:07:54] Ja, ja, ja.

Vincent: [01:07:55] Om weer heel praktisch te gaan. 

Torre: [01:07:59] Doe maar effe lekker praktisch.

Vincent: [01:08:01] Wat mij onder andere opviel aan jullie is dat jullie nog steeds, of tenminste tot redelijk recent. Jullie zijn al, he, jullie zijn al iets van wat is het? Zeventien jaar bezig ofzo als band. En jullie spelen nog steeds, internationaal in ieder geval, ook supportshows voor grote acts.

Torre: [01:08:15] Zeker.

Vincent: [01:08:16] En dat vind ik best wel interessant, dat jullie al zo lang supportshows spelen. En ik ben wel benieuwd, wat heb jij geleerd in die jaren over hoe je een goede supportshow speelt?

Torre: [01:08:28] Oh. Nou, heel veel. Heel veel verschillende dingen ook. Ik denk als het puur over de show gaat, kies ik wel de nummers uit waarvan ik weet dat die duidelijk genoeg zijn voor een vers publiek om ons te snappen. Dus vaak kiezen wij dan - De laatste tour die we mee waren was Biffy Clyro. We kijken dan niet echt naar de muziekstijl van de main act, maar we focussen echt op ons eigen ding. Dat werkt wel het beste. We gaan niet zo van: Biffy Clyro is wat lomper in muziek dan wat wij maken op een bepaalde manier, maar ook op een bepaalde manier weer niet. 

Maar eigenlijk doen we onze greatest hits op, een bepaalde manier, die ja, want ik zei, dat elk nummer - eigenlijk zoals die Lowlands show - elk nummer heeft zijn eigen haakje. Maar tegelijkertijd wil je ook effe een soort van flow maken. Maar dat is puur over de show. En dan, we hadden ook een eigen lichtman bij en eigen lampen en we kregen ook de ruimte van Biffy om die neer te zetten en zo. Dat gebeurt ook niet altijd. En dat is eigenlijk een soort van punt twee: is dat we heel erg ‘zo’ opgesteld staan naar de main act.

Melanie Esther: [01:09:40] Heel dankbaar.

Torre: [01:09:40] Het is dus hun, ja, maar het is hun show.

Melanie Esther: [01:09:41] Oh zo ja.

Torre: [01:10:42] Dus ja en dankbaar. Dat hoort erbij. Maar het is hun show. Dus wij proberen zo snel mogelijk te zijn met opbouw, afbouw. Dat is het belangrijkste. Het is hun show. Zij hebben de tickets verkocht. Wij zijn blij dat we er zijn en geven alle ruimte aan hen. Dringen onszelf niet op, ook niet aan hen. We ontmoeten hen wel. Komt wel, weet je wel? Dat is aan hen. Want ik weet nu inmiddels ook, nu we zelf veel gewoon hoofdact zijn geweest, dat, die mensen zijn over het algemeen de hele tijd heel erg moe. En zangers die zijn bezig met hun stem. Soms zelfs obsessief. Dus ja, je merkt ook wel eens dat mensen die support act zijn, dat ze - al helemaal als ze jong en nog niet zo ervaren zijn - dat ze dan, ja, dat ze gewoon heel veel ruimte pakken en ook heel veel ruimte eisen zonder dat ze het door hebben ook.

Vincent: [01:10:28] In welke vorm? Wat gebeurt er dan? Hoe pakken ze die ruimte?

Torre: [01:10:31] Nou gewoon, die gaan gewoon zuipen backstage.

Melanie Esther: [01:10:34] Over de backstage heb je het vooral qua ruimte dan ofzo?

Torre: [01:10:36] Ja precies. Dat soort ruimte. Aandacht. Ja. Gewoon luid zijn. Contact zoeken met iedereen. Zo van. En dat is natuurlijk allemaal met de beste intenties, maar dat is ook met de intentie van: ik wil netwerken of zo. Van dat gevoel. En wij, ja, wij weten inmiddels wel van dat hebben we - De eerste keer dat we een support tour deden was in 2008 met Deus. En dat hebben we echt op de harde manier geleerd. Of niet op de harde manier. 

Maar dat was dat was, dat waren vier shows door de UK heen en Ierland. En zij waren met een nightliner en wij gingen er met een busje achteraan. Dus zij sliepen terwijl ze reden en wij sliepen niet terwijl we reden. Dus dat was echt hard. Maar we hadden een geluidsman bij ons die heel erg ervaren was en die zei dat toen allemaal van, okee jongens, zo snel mogelijk op af en geen ruimte... die vertelde ons dat allemaal want anders hadden we dat ook niet helemaal, dan waren we ook gewoon zo van bandje gewoon: "jeeeh", weet je wel? Touren! Engeland!

Melanie Esther: [01:11:29] Ja, Engeland.

Torre: [01:11:29] Let's go! Dus dat hebben we toen wel ook al meteen een soort van met de paplepel erin gekregen. Of hoe je het ook wil noemen. Maar dat dat vind ik denk ik misschien wel een van de belangrijkste dingen. We zijn ook - en Biffy was een lange en grote tour en dat was één van de leukste tours die we gedaan hebben. Ook omdat die band op een gegeven moment heel en die hele crew was, die waren verliefd op ons. Omdat wij zo chill waren voor hun ook. En we waren heel snel en toen gingen ze ons ook allerlei dingen gunnen. Konden we langer spelen bla bla bla. Die hele band was fan van ons en toen, ja, het werd gewoon heel snel heel leuk. En bij Muse was het eigenlijk een beetje hetzelfde. Dat was natuurlijk een enorme productie. En daarbij was ook de insteek, we gingen eerst één show doen namelijk. We waren gevraagd om één show te doen. En dat was overduidelijk een test.

Melanie Esther: [01:12:17] Oh ja!

Vincent: [01:12:17] Auditie.

Torre: [01:12:18] Of wij wel chill genoeg waren ja. Dus die, daar was ook - dat was de eerste show van die run geloof ik. Dus dan loopt de soundcheck van hen, van de main act bijna altijd uit, omdat ze nog dingen aan het proberen zijn. Dus wij hadden eigenlijk geen soundcheck. Dus dat was eerste - één keer in Duitsland en daar was het ook zo van: wij moeten gewoon zo makkelijk mogelijk zijn. Niet zeiken over geen soundcheck hebben of zoiets. Gewoon erop, tututu, alles doet het? Okee, fuck it. De zaal is open, jullie moeten van het podium af. En dan gewoon: okee, chill. Gewoon.

Vincent: [01:12:48] En daar komt dat extreem veel repeteren goed van pas denk ik?

Torre: [01:12:51] Ja. Vaker gedaan. En ook vaker zonder soundcheck festivals gedaan. Zo van: it's all good. Weet je wel? Dit is allemaal een win win voor ons. Niemand weet wie wij zijn, dus als wij het kut doen weten ze nog steeds niet wie wij zijn. En dan, zo van, er valt niet zoveel te verliezen. En ik denk ook omdat wij die show zo hebben gedaan, zo van we hebben gewoon goed gespeeld en we waren heel relaxed voor die crew om mee te dealen. We hebben die – hebben we een maand tour met ze gekregen. 

Dus dat is zo'n ding wat niet zo gaat over de show zelf, maar wat denk ik wel heel belangrijk is voor als je zo'n tour goed wil doormaken met zo'n andere band. En als je dan er iets aan over wil houden qua netwerk is dat de manier om het te doen. Gewoon, wees gewoon een fucking coole chille band. Doe mooie shows en focus daarop en focus op dat je niet in de weg staat voor die band die zo hard gewerkt heeft om daar te komen. Weet je wel?

Vincent: [01:13:47] Ja, En die show zelf met die haakjes, voor mijn gevoel lijkt dat dus op hoe je een festival show eigenlijk ook in prikt? Met okee, het publiek kent mij niet of kent mij heel oppervlakkig. Ik ga zoveel mogelijk haakjes in zo'n show maken. Of elk nummer een interessant moment maken om te zorgen dat het blijft plakken en dat het aankomt. Zoveel mogelijk.

Torre: [01:14:05] Eigenlijk wel ja. Ook weer vanuit de insteek van als ik er zou staan, niet per se, weet je wel, voor die mensen daar of zo. Maar gewoon weten van: dat je het eerst nummer ziet, denk je: oh okee. En dan gebeurt er dat effe: oh, dit is weer zo. Oh oké, dat vind ik wel vet. En dan komt dat van: oh weird! Okee! Ik vind deze band… he? Het is gewoon - in mijn in mijn hoofd gaat het dan zo. Dat je in een half uur tijd iets hebt neergezet wat op z'n minst opvalt. Want ja. En dan hopelijk dat mensen de naam opschrijven en zo. En bij die Biffy tour was het heel erg opvallend hoeveel Biffy fans er uiteindelijk bij onze eigen shows de maand erop stonden. Dus het werkt.

Melanie Esther: [01:14:43] Ik heb één heel specifieke vraag. Je zegt net van, ik hoop dat mensen het opschrijven. Of ze letterlijk pen en papier bij zich hebben, vraag ik me af. Maar hoe ga om met zeg maar dus je naam neerzetten? Letterlijk je naam voor vindbaarheid neerzetten met zo'n voorprogramma? Zeggen jullie, "volg ons op Insta!"

Torre: [01:15:04] Nee, nee nee nee nee, dat niet. Nee. Maar ik heb wel bewust dat, ook toen ik begon kreeg dat ook vaak te horen van mijn manager van, "je moet wel zeggen wie jullie zijn." En al helemaal als je support bent, komen de mensen langzamerhand binnen. Dus ik denk dat ik tijdens zo'n show wel drie, vier keer zeg dat we De Staat zijn en aan het eind ook. We hadden ook toevallig lampen bij waar je letters op kon zetten. Daar stond ook op het eind zo, "De Staat".

Melanie Esther: [01:15:31] Ja ja, maar dit zijn echt heel praktische tips.

Torre: [01:15:33] Ja, maar ook op ook op festivals weet ik, vroeger zo van, als je nog niet echt de middelen had, was zeg maar een - hoe heet het? Zo’n doek, hoe heet zo'n ding?

Vincent: [01:15:44] Een backdrop?

Torre: [01:15:45] Backdrop. Dat was zeg maar een logische investering om te doen. Zo van, waar gewoon de naam op staat. En nu zijn het LED schermen waar je de naam op kan zetten. Maar...

Melanie Esther: [01:15:55] Maar dat gebeurt dus met een voorprogramma nog steeds bij jullie?

Torre: [01:15:59] Ja, ja zeker. Ik zeg heel vaak wie wij zijn. Ja en gewoon meer van, ik weet hoe dat gaat. Dan heb je iets vets gezien en dan denk je er misschien niet meer aan of zo. Ook al was het heel vet.

Melanie Esther: [01:16:13] Ja, ja, ja. Het is ook natuurlijk een stukje kracht van herhaling. Als het. Ik heb ook genoeg voorprogramma's gezien waar het inderdaad gewoon op de visuals de hele tijd staat. Of inderdaad, dat was volgens mij bij Griff bij Dua Lipa, twee jaar geleden. Dat ze het echt inderdaad ook wel vier, vijf keer zei, maar dat vond ik heel slim. Want ja inderdaad, mensen komen binnen. Je moet die naam, de kracht van herhaling, vaker horen.

Torre: [01:16:33] Ja, je staat daar toch ook met een doel?

Melanie Esther: [01:16:35] Ja, om je naam neer te zetten.

Torre: [01:16:36] Want het kost geld om dat te doen. Zo'n supportding eigenlijk. Al helemaal als je internationaal mee tourt. Kost klauwen met geld. Dus je staat ook met het doel om uiteindelijk je eigen shows hopelijk vol te krijgen. Dus ja, als je dat dan, als je niet zegt wie je bent, dan ben je eigenlijk heel dom. Maar goed, als we dan op een festival staan, bijvoorbeeld in Roemenië, waar LED-schermen zijn en camera's. En er is de keuze van, "hé, we kunnen jullie logo op het scherm zetten" en dan vraag ik van, kunnen we ook de camera feed op het scherm zetten? En dat was zo van, "uh, ja moet wel kunnen denk ik." Dan heeft dat mijn voorkeur.

Melanie Esther: [01:17:10] Tuurlijk, ja.

Torre: [01:17:10] Omdat ik gewoon weet dan zien mensen mijn gezicht, zien mensen wat ik doe en al die andere bands doen het niet. Dus opeens heb ik een show.

Melanie Esther: [01:17:16] Ja.

Vincent: [01:17:17] Ja, precies ja.

Torre: [01:17:18] Met een enorme LED-scherm achter me waar je mijn gezicht kan zien zeg maar. Dus. En dan zeg ik wel een paar keer dat we De Staat zijn of zo. Of dan doen we, zeg ik tegen Freek van, kun je aan het eind wel de naam erop zetten of zo? Maar dat zijn allemaal wel van die slinkse dingen waar je ook een beetje over na moet denken.

Vincent: [01:17:35] Hoe denk jij over publieksinteractie tijdens supportshows of zo? Is dat iets van, werkt dat voor jullie? Probeer je dat heel veel? Of vermijd je het eigenlijk juist omdat ze nog koud zijn of jullie toch niet kennen of zo? Wat is je ervaring daarmee?

Torre: [01:17:50] Uh nou, interactie gebeurt wanneer het gebeurt. Het is meer, ik ben sowieso niet echt iemand die het. Ik zoek het op als het ontstaat en ik geef ruimte om het te laten ontstaan. Als je begrijpt wat ik bedoel?

Vincent: [01:18:04] Nou ja, hoe bedoel je dat?

Torre: [01:18:05] Ik bedoel dat ik niet hou van, "iedereen, klap mee."

Melanie Esther: [01:18:08] "Allemaal je handen in de lucht."

Torre: [01:18:08] Of "handen in de lucht." "Ga zitten." Van doe dit, doe dat. "Doe dit, doe dat." Daar doe ik niet mee. Ik vind het dat heel kut.

Melanie Esther: [01:18:19] Ja, maar zegmaar, ik denk inderdaad dat je niet op de manier zoals we nu lacherig zeggen. Maar als jij zou zeggen, "nu allemaal zitten" in die performance manier, dan zou iedereen denk: okee, okee, okee. Zeg maar dat misschien. Maar niet dat je dat moet doen he? Maar soort van...

Torre: [01:18:31] Ja. Nee maar ik heb er wel eens over... Freek die zei van, bij dat nummer zou je dat eigenlijk moeten doen. Want dan kun je zo en zo. Zo van, we hadden het over Pikachu bijvoorbeeld. Waar we in de afgelopen show in het publiek gingen dansen. En het zou natuurlijk heel mooi zijn als iedereen dan zit, want dan kun je ons goed zien. En dat ziet er dan waarschijnlijk heel vet uit. Maar ik kwam daar niet helemaal uit. 

Ik dacht van, ik wil niet tegen iedereen zeggen, "iedereen zitten." Dat wil ik gewoon niet. En soms verzin ik, soms kom ik er wel mee weg door iets anders te verzinnen. Of van als mensen klappen, vind ik het heel vet hoor, als mensen op de maat iets doen. Of meezingen et cetera. Maar er zit bij mij een grens gewoon, qua smaak he? Als mensen dat doen, ben ik meer iemand die naar zo iemand wijst, zo van... Of ik doe dit, bij wijze van spreken.

Melanie Esther: [01:19:21] Ja, ja, ja. Je handen achter je oren.

Torre: [01:19:23] Ja, handen achter men oren, voor de mensen thuis. Van, ik hoor je niet. Of ik doe mijn microfoon naar het publiek. Maar daar zit een soort van grens voor mij waarbij ik niet wil zeggen wat mensen moeten doen. Ik weet niet wat het is, dat is gewoon een smaak ding.

Melanie Esther: [01:19:37] Ja, maar dat is ook een keuze.

Torre: [01:19:38] Ik cringe gewoon als ik dat bij anderen - al helemaal als iedereen hetzelfde doet wat dat betreft dan, dan wil ik daar niet, wil ik daar gewoon niet bij horen.

Vincent: [01:19:45] Ja, maar wat ik ook...

Torre: [01:19:47] Maar als het gebeurt, als mensen gaan zitten.

Melanie Esther: [01:19:49] Dan ga je daarin mee. 

Torre: [01:19:51] Ja, prima.

Vincent: [01:19:51] Maar ik moet nu ook denken. Ik was jullie, uh, ik was een show van jullie aan het kijken. En ik kan me herinneren, dan blijft, bijvoorbeeld dan is er een stop of zo en dan blijft alleen een kick over zo, "duh duh duh duh" en dan gaan mensen automatisch meeklappen. Of "hey hey hey." Of soms blijft er bij jullie alleen een gitaartje over die staccato "ting ting ting ting ting ting." En dan gaan mensen ook - mensen snappen automatisch, dan gaan ze meeklappen. Daar hoef jij niet om te vragen, dat doe jij ook niet.

Torre: [01:20:16] Precies. 

Vincent: [01:20:16] Dat is wat je bedoelt ook met, "dat laat ik gebeuren als het gebeurt, maar ik ga er niet om vragen." Dat soort dingen?

Torre: [01:20:17] Ja, nou ja, ik denk dat ik er dus misschien wel om vraag, maar dus met hele...

Vincent: [01:20:25] Arrangement keuzes. Het is impliciet.

Torre: [01:20:27] Ja, met de - misschien is het wel de pussy variant. Dat ik er niet om durf te vragen. Maar dat ik het met hele, inderdaad. Maar bijvoorbeeld dat ding, bijvoorbeeld met inderdaad strummen op je gitaar. Dat is ook wel ontstaan omdat mensen gingen klappen en dat het een complete chaos werd omdat het een ingewikkeld ritme was wat heel zacht was. Dus gingen mensen klappen en hoorden ze de klap harder dan wat er op het podium gebeurde. 

Dus dan ga je dus met hun mee eigenlijk, waardoor dat wel sync ging. En het is altijd goed als er interactie is hoor. Dat vind ik dus ook altijd een goed teken als mensen gaan klappen, want het is toch, er gebeurt iets in je brein waardoor je geactiveerd bent en er toch meer bij bent. Het geldt ook met meezingen en al die dingen. Ik vind het gewoon te lelijk om mensen te instrueren om iets te doen. Ik check dan uit, ook bij andere bands. Zelden vind ik dat, vind ik dat tof.

Melanie Esther: [01:21:23] Zelden klap je dan mee?

Torre: [01:21:24] Ja, ik ga sowieso niet mee. Ja, als het vrienden zijn doe ik het nog wel eens. Zo van, "okee jongens."

Melanie Esther: [01:21:27] Vrienden dingetje.

Fragment: [01:21:31] De Staat ‘Peptalk’ Live Lowlands 2019

Vincent: [01:22:01] We zijn nu, ja, we hebben er nu eigenlijk heel veel soort van organisch gehad over shows waarbij je speelt voor niet je eigen publiek. Supportshows, festivalshows. En we hadden het toen straks al een beetje over Popronde. Jullie hebben ooit Popronde gespeeld in 2008. 

Torre: [01:22:14] Klopt.

Vincent: [01:22:15] Was het een succesvolle Popronde voor jullie?

Torre: [01:22:16] Ja, we hadden het meeste gespeeld van alle bands, dus dat was succesvol, ja. Het was ook een perfecte tijd voor ons. We hebben toen die Popronde gedaan en supports voor Triggerfinger en Voicst. Shoutout. We hebben toen heel veel gespeeld en dat was vlak voor de release van ons eerste album, dus we waren er helemaal klaar voor zeg maar.

Vincent: [01:22:33] Ja en jullie zijn - daarna is het ook vrij snel hard, want 2009 stonden jullie volgens mij Lowlands en Pinkpop al. Dat is een jaar later.

Torre: [01:22:38] Ja. 

Melanie Esther: [01:22:39] Ja, sick.

Vincent: [01:22:40] Dat was dat echt crazy snel eigenlijk.

Torre: [01:22:42] Crazy.

Vincent: [01:22:44] Wat ik me wel afvraag zeg maar, stel je. We hebben het nu al heel veel hierover gehad en ik denk dat we heel veel dingen al benoemd hebben, maar misschien dat we dat nog wat concreet kunnen maken. Stel je voor je zou nu met een act, misschien De Staat, misschien een andere act, je zou de Popronde gaan doen weer. Hoe zou je dan nu over zo'n Popronde show nadenken? Ja, hoe denk je daar dan over na over hoe je dat interessant maakt? Of spannend of succesvol? Wat dan ook succes zou mogen zijn.

Torre: [01:23:08] Ja dus. Het is niet heel anders dan de shows, sommige shows die we in buitenland doen. Dus dat gaat heel erg over welke tracks werken in zo'n kleine situatie. Ik kijk naar de ruimte waar we spelen, of ik daar nog iets mee kan. Ik kijk altijd wel even. Ik google even in wat voor een tenten we staan en hoe die eruitzien.  Maar goed, niet doen alsof die locatie nou alles veranderend is hoor. Dat is niet zo. 

Maar bij Popronde shows speel je soms wel met het feit dat drums zo hard van het podium afkomen dat de rest niet meer hoorbaar is. Dus technische dingen gaan dan opeens ook belangrijker zijn. Van, hoe kunnen we ervoor zorgen dat die sound wel overkomt daar? Simpel voorbeeld is, ik speel, ik heb een digitale amp zeg maar. Dus mijn sounds komen allemaal uit een computer. Zo zou je het kunnen noemen.

Vincent: [01:24:02] Een Kemper of zo. Zoiets

Torre: [01:24:03] Ja, een Axe FX. En dat heeft onze bassist ook. Dus ik heb eigenlijk geen speaker op het podium staan. Maar ik zet het wel neer als we op kleinere podia staan omdat ik weet dat het geluid wat van het podium af komt soms gewoon zoveel volume heeft ten opzichte van die twee speakers die dan daar hangen. En mensen die in het midden staan horen die speakers niet eens goed. Dus dan zorg ik er wel voor dat bijvoorbeeld mijn gitaargeluid ook van het podium komt, net zoals de drums en de bas en die andere gitaar. Dat soort dingen. Daar denk ik dan ook over na. 

Maar dan, ja, bij kleine shows gaat het gewoon echt veel meer over de muziek en over gewoon de performance. Als in van... En interactie ook. Dan gebeuren er vaak de meest leuke dingen en daar zoek ik dan denk ik ook de nummers wel op uit. Ik ga niet, al die blauwe nummers ga ik dan niet doen. Want dat zijn gewoon risico's in de zin van met een hele grote kans dat het niet over gaat komen.

Vincent: [01:24:59] Ja, dat soort intieme kleinere nummers zijn dat? 

Torre: [01:25:03] Ja, ja,

Vincent: [01:25:04] Ik vind dat die hoekjes en die performatieve elementen dat vind ik, dat blijf ik wel heel interessant vinden.

Torre: [01:25:09] Ja, ja, dat zit 'm ook echt in de songs ook hè? Dus van, de diversiteit in songs zijn ook heel erg belangrijk. Van wanneer slaat die verveling toe? En wanneer niet? En als er geen geluidsman is, geen eigen, dan, wij proberen ook altijd heel erg te focussen dat de sound zeg maar als je de faders op nul zou zetten. Het zou heel tof zijn als het dan al gewoon eigenlijk al goed klinkt.

Vincent: [01:25:32] Ja, dat het echt uitversterken is.

Torre: [01:25:33] Dus ik denk als we dat zouden doen, we gaan no budget alleen we nemen onszelf mee en onze spullen. De geluidsman die moet het gaan regelen. Dan zou ik daar denk ik ook nog heel erg op focussen. Van hoe kunnen we ervoor zorgen dat die sounds niet te veel sturing nodig hebben maar dat het van zichzelf eigenlijk al een soort van gemixt is?

Vincent: [01:25:50] Is een beetje zo'n setting van, stel je voor, je gaat een jazz trio met een microfoon in het midden. Of weet je wel, ga je opnemen met alleen maar een room mic, kunnen we die opname goed laten klinken, maar dan in dat cafeetje? En als je dat zo op die manier zo goed mogelijk dynamisch kan maken en kan klinken, dan ja, dan maak je het jezelf een stuk makkelijker.

Torre: [01:26:10] Precies. Ja, er zijn namelijk ook genoeg voorbeelden die ik gezien heb, waarbij er dus een band is met een backing track. En die dan uit de speakers moet komen. En dan speelt er dan een drummer, die gaat daarbij spelen, maar die drummer hoor je fucking daar, weet je wel? En heel hard. En dan hoor je daar, van: zit daar een tamboerijn? Of wat zit daar? Strijkers? Okee. En die vallen dus weg. Dus een groot deel van de song is daar en daar is de drums en zo van. Dat zijn dingen waar je wel rekening mee moet houden, want ik heb dat wel een paar keer gezien. En dan hebben die bands wel een soort geïnvesteerd in in-ears. Dus voor hen klinkt het allemaal cool. Maar die gitaar die gaat ook wel, die zit daar een klein beetje, zo van. Dat zijn dingen waar je wel over na kan denken. Van hoe, misschien moet je dan die backing track ook van het podium laten komen. Of dat soort dingen. Of gewoon niet doen jongens, gewoon niet doen.

Vincent: [01:26:58] Zegmaar een rockband zijn is natuurlijk ook eigenlijk wel ideaal als je de Popronde speelt, want dat werkt gewoon vrij goed in een café. Dat komt gewoon vaak goed over in zo'n setting. Maar stel je nou voor, je hebt effe niet die rockband, je hebt alleen maar de blauwe show. En je moet met die blauwe show die Popronde gaan doen. Hoe zou jij nadenken over hoe je dat kan laten werken?

Torre: [01:27:20] Ik denk dat ik dan wel iets zou proberen te doen met licht. Nog meer. Om toch een sfeer te creëren van, zeg maar, om dat blauwe dan echt aan te pakken. En misschien zelfs een rookmachine mee, als dat zou kunnen daar. Om toch een - dit is echt top of my head hoor. Gewoon iets wat ik nu zit te denken van - Omdat ik weet ik: dat performatieve kan ik gewoon niet zo goed doen in dat geval. Je moet ervoor zorgen dat je een sfeer maakt waardoor mensen. Je wil het groots maken toch daar. Met die liedjes. Maar ik denk dat ik daar dan wat meer in zou investeren. In kijken hoe we het visueel en qua vibe zo kunnen maken dat het ook voor het publiek duidelijk is wat er gebeurt en wat er gaat gebeuren.

En dat is denk ik sowieso altijd goed bij zo'n show. Van hoe kun je - al helemaal als je het gevoel hebt dat je toch aan het concurreren bent met al die andere bands - ja, hoe kun je dan toch iets maken wat opvalt en anders is dan al die andere shit? Ja. En dan kan dat soort simpele dingen als een paar van die led dingen meenemen die je wellicht richt op iets of waardoor opeens dat hele ding blauw voelt daar. Dat soort shit. Ja. En misschien switchen per nummer. Misschien kan je wel pre-sets maken waarbij je zegt van, okee, we kiezen voor één canvas per nummer. Reageert allemaal niet op de hits of zo of dat soort dingen. Maar het is wel: we maken elk nummer is gewoon drukken op een knopje en het is anders of zo.

Vincent: [01:28:57] Maak er een voetpedaal van of whatever. Ja. 

Torre: [01:28:59] Ik zag ook ooit een show van Charlotte Adigéry. Op Valkhof Festival. En die zijn met zijn tweeën. Dat was duidelijk ook een low budget insteek. Maar die hadden wel, dat was gewoon eigenlijk een DJ met zang set en zij dansten dan, wat heel cool was, maar ze hadden eigenlijk zelf gewoon zo'n beamer scherm meegenomen met hele simpele zwart wit visuals. En die hadden ze wel gewoon helemaal strak geprogrammeerd op de muziek, wat natuurlijk in zo'n geval al wel kan. En ze hadden een paar soort van bouwlampen bijna neergezet die ook geprogrammeerd waren. Super basic, minimalistisch, maar dat was de insteek en daardoor werkte het ook. En daardoor kon het ook. Omdat het is low budget, maar we benaderen. Dat is ook - we zetten het ook neer alsof het low budget is, dus dat is het idee.

Melanie Esther: [01:29:46] Ook okee. Ja, ja.

Torre: [01:29:47] En dat werkte gewoon supervet. En die visuals waren gewoon een kruis en dan was het een cirkel of en - maar dan gewoon op de beat. Ja, dat vind ik dan heel sterk. Dat is gewoon slim. Om het op die manier en zo zou ik denk ik ook nadenken. Als je weet van: okee, de omgeving werkt tegen mij in dit geval. Hoe kunnen we dan die omgeving zoveel mogelijk manipuleren dat het beter voor ons gaat werken? 

Vincent: [01:30:15] Goed, we gaan een beetje afronden. We hebben super veel behandeld. Ik ben, voordat we echt naar de afsluiting gaan, nog wel benieuwd of één van jullie nog iets heeft waarvan je denkt van: ja, dit is toch wel echt een belangrijk ding van, er luisteren allerlei artiesten die ook spelen. Misschien de Popronde gedaan hebben of nog gaan doen. Zelf hun eerste shows aan het maken zijn. Wat nog goed is voor hen om effe te bespreken of aan te halen of mee te geven. Ik weet niet of een van jullie nog iets heeft daarin of iets wat je opvalt of waar je iets over wil zeggen.

Torre: [01:30:51] Goh ja, ik bedoel, terwijl ik hier nu - ik weet niet hoe lang ik al aan lullen ben, maar ik denk ook wel van: ja, ik zeg allemaal dingen die ik vind, maar ik weet ook dat, het is ook gewoon allemaal niet waar. Dat is ook wel belangrijk om te weten. Zo van, dat is het mooie aan dit vak, is dat, het kan ook allemaal op een andere manier. Maar wat ik wel denk, als je zeg maar net begint. Ik denk dat je misschien soms, wat ik ook niet helemaal over nadacht, dat je overal kun je keuze in maken. Echt heel veel dingen. Ik denk niet dat je overal een keuze in hoeft te maken, maar je kunt wel - of je kunt wel de keuze maken dat je er niet mee bezig gaat, zeg maar. Dat kan met al die losse elementen zijn als spel, uh.

Vincent: [01:31:35] Licht, visuals.

Torre: [01:31:36] Theater, praatjes tussendoor. Dat hoef je dus allemaal niet te doen. Maar je kunt er wel over nadenken. Dat is wel, dat vind ik ook heel leuk aan het vak. En zeg maar, wij zijn echt een liveband en dat is waar wij op focussen, maar er zijn ook acts die gewoon tape acts zijn die ik gewoon heel vet vind. Omdat ze hebben gefocust op die andere elementen waar ze dan, die compleet de show overnemen, waar ik dus ook gewoon aan van ga. Dus dat is het coole. Je kunt het op zoveel verschillende manieren doen, zolang je maar denk ik keuzes maakt. En als je geen keuzes maakt, maar gewoon speelt, ja, kan ook gewoon mooi zijn. Maar als je echt dieper wil gaan, is het leuk om dat op een gegeven moment los te laten en kijken of je nog meer elementen kan manipuleren denk ik.

Vincent: [01:32:30] Ja, maar dan van oké, we gaan gewoon echt spelen. Dat is natuurlijk, dat is een keuze.

Torre: [01:32:36] Ja, nou kijk, ik moet ook zeggen van ik heb echt mazzel gehad van - ik heb een hele lange weg gehad, dus ik kon precies gaan nadenken over nieuwe elementen omdat die toevallig op mijn pad kwamen en ik erover na kon gaan nadenken en de kans kreeg om erover na te gaan denken. Maar ik speel al super lang. En ik weet ook wel dat het, als je nu begint. Er zijn veel minder speelplekken dan vroeger. Dat weet ik. Toen wij begonnen kon je gewoon veel meer spelen. Dat idee heb ik in ieder geval. En ik heb ook het idee dat heel veel muzikanten nu bands uit conservatoria komen en dat iedereen soort van vijf verschillende bands tegelijkertijd heeft en niet echt een keuze kan maken of durft te maken voor één groep. Waardoor elke groep weinig tijd heeft om er echt heel veel tijd in te stoppen. En dat stapelt zich dan allemaal op. En dan ga je voor het eerst op de radio spelen, terwijl je nog nooit een show hebt gedaan. Of misschien één of twee. En dan moet het allemaal maar kloppen.

Melanie Esther: [01:33:37] Ja.

Torre: [01:33:38] En dan heb je misschien wel ideeën over dingen, maar je weet het ook nog niet precies, omdat dat gewoon nog helemaal niet kan. Je hebt gewoon die ervaring nodig om dingen uit te proberen en al die dingen. En daar heb ik gewoon heel veel mazzel mee gehad. Dat van ik heb eerst heel veel gespeeld in Popronde-achtige circuits. Gewoon focus op het spel. Op een gegeven moment gerealiseerd van: hey, ik kan ook zonder gitaar. Zo van, het heeft allemaal maanden, jaren, geduurd en toen was zo van: oh we kunnen een geluidsman meenemen. Die had opeens kritiek op bepaalde sounds. Kon je daarover na gaan denken. Toen konden we een lichtman meenemen. Had ik ook nog helemaal geen idee over, zag ik en terug denk ik: oh, ik vind: groen niet mooi. Weet je wel? Opeens weet je...

Melanie Esther: [01:34:10] Ja, ja, ja. Terwijl je al heel lang met groen misschien zou spelen, maar doordat die ruimte er is om er opeens te zien...

Speaker2: [01:34:14] Precies, niet over nagedacht. En dan word je gedwongen om erover na te denken. En wat dat betreft ben ik niet jaloers. Of ook ja, zo van is het denk ik lastig als je als artiest in coronatijd bent opgekomen en opeens op grote festivals gaat spelen en opeens overal een mening over moet hebben. Terwijl je er gewoon nog niet in hebt kunnen glijden zoals bij mij dat het geval is geweest. Maar ja, dan is het vragen van hulp denk ik ook chill. En mensen die je vertrouwt. Meningen. Maar dat is, weet je wat ik bedoel? Van, ik ben blij met de positie waar ik nu ben, maar dat is ook omdat ik zoveel tijd heb gehad om een mening te kunnen vormen over iets. En dan nog steeds denk ik, wat ik zei, als ik vijf jaar verder ben kijk ik terug en dan denk ik: ugh, dat pak? Waarom?!

Vincent: [01:34:58] Is er nou iets die wat je met al die ervaring en die langzame soort van al die lessen die je gaandeweg hebt geleerd, wat je die Torre in 2007, 2008, mee zou geven? Als je die nu iets mee zou kunnen geven? Over al dat live spelen?

Torre: [01:35:14] Nou, ik denk dat ik precies de goede dingen heb gehoord op de juiste momenten. Maar ik denk dat ik misschien tegen mezelf zou zeggen, je hoeft niet stoer te doen. Probeer… Ga zo snel mogelijk op zoek naar een eigen stem of ga... Experimenteren gewoon elke show en probeer iets nieuws uit, ook al is het eng. Maar ik heb op het juiste moment gehoord dat iemand, hoorde ik met - Mijn toenmalige manager die zei tegen mij dat zij hoorde van mensen dat ze mij nog niet zag, dat ze mij niet zo'n goeie frontman vonden. En dat was vlak voor een show, dat ze dat tegen mij zei. Was echt zo van: ughh fuck. Waar ik echt een beetje pissig van werd. Zo van, fuck you! Maar dat zorgde er wel voor dat ik die avond dus echt gas erop gaf. En toen was er letterlijk onze publisher die toen die zei van, "wow, ik ik vind jou echt een goeie frontman." Echt zo van, "zie je wel?!"

Melanie Esther: [01:36:12] Echt letterlijk precies op het juiste moment de goede dingen.

Torre: [01:36:15] Precies. Ja ja, maar dan, dat zijn van die dingen die ik gewoon denk ik op het juiste moment gehoord heb ook. En dat je ook jezelf terugziet en dat je durft om naar jezelf te kijken en daar iets mee te doen. I don't know. Kijk, we praten een beetje alsof ik de waarheid in pacht heb, alsof ik weet hoe het zit. Maar dit is gewoon mijn weg geweest.

Melanie Esther: [01:36:37] Ja, van je eigen proces en dat inspireert natuurlijk ook.

Fragment: [01:36:40] De Staat ‘Witch Doctor’ Live op Lowlands 2019

Melanie Esther: [01:37:32] Ik heb nog één vraag. We hebben niet - in de voorbereiding niet per se vragen ontwikkeld over styling en dat is misschien omdat je dat wel vraagt bij een Son Mieux waar je ziet dat er heel veel van styling en dat daar focus op ligt. Maar eigenlijk wil ik het juist ook aan jullie vragen van, jij zei ook dat van, "oh, dat ik over vijf jaar denk: oh dat pak", maar wat is de rol van styling in jullie act en hoe beïnvloedt dat ook de ervaring die jullie neerzetten?

Torre: [01:37:58] Nou ja, die rol is denk ik redelijk groot. Zoals alle elementen die je kan manipuleren zijn. Het grappige aan ons is dat we allemaal best wel hele andere mensen zijn, ook een andere smaak hebben. Een andere stijl wat dat betreft. We zijn een soort Spice Girls waarbij iedereen echt anders is. Dus het is altijd - en dat moeten we denk ik ook gewoon omarmen. Dus iedereen heeft een andere kledingsmaak. En dingen die we dan wel doen, bijvoorbeeld bij shows, is zeggen van - is een kleurenpalet aanhouden waardoor het automatisch veel sneller bij elkaar past. Bijvoorbeeld bij de rood geel blauwe shows, hebben we best wel sterke keuzes gemaakt. Als in rood gingen we eigenlijk in het zwart allemaal. Misschien kleine accentjes in andere dingen. De gele show was zwart wit. De blauwe show was vooral wit. En dat werkte ook heel goed met de achtergrondkleuren. En dan maakt het onszelf gewoon makkelijk. Dat, het past gewoon bij elkaar. Ook al is Rocco heeft veel meer, ja, hoe noem je dat? Soort van straat vibe qua kleding? 

Torre: [01:39:08] Streetstyle.

Vincent: [01:39:09] Tim is ook een stuk losser. Vedran, de gitarist is vrij strak en klassiek. Ik zit ook iets meer in de klassieke hoek. Al probeer ik daar wel een beetje mee te spelen. En ja, dus eigenlijk is iedereen een beetje voor zichzelf. Alleen als het gaat over fotoshoots of grote shows of tours, dan kunnen we wel een soort van afspraak maken. En dat gaat vooral over kleurpalet eigenlijk. Dus ja, je ziet soms gewoon wel eens bands dat er - iedereen heeft een beetje zwart aan en één toevallig een wit hemd of zo en dan is gewoon - dat is gewoon heel weird. En dat kan wel. Als het de frontman is of zo, dan is het een keuze misschien. Het kan sowieso, natuurlijk, maar dat soort dingen kunnen gewoon heel erg opvallen zonder dat dat bewust een keuze is geweest of zo.

Melanie Esther: [01:39:58] Ja, okee.

Torre: [01:39:58] Ja maar. Dus ja, het is. Het is zeker een element, vooral als je het hebt over persfoto's die twee jaar lang circuleren en zo.

Melanie Esther: [01:40:08] Zeker, ja.

Vincent: [01:40:09] Ja, maar ook wel toch het type kleding. Dat dat jij een pak aan hebt maakt voor jouw performance, hoe die overkomt, wel echt veel uit.

Torre: [01:44:56] Ja, het heeft iets. Ik vind het leuke aan een pak is. Het heeft iets heel erg burgerlijks, maar het heeft ook iets heel erg autoritairs. En ik vind het wel leuk om daar mee te spelen of zo. Ik denk dat als ik zeg maar een broek en een t shirt aan zou hebben, dan was het heel anders geweest.

Vincent: [01:40:33] Ja, totaal.

Torre: [01:40:33] Maar dat is ook een beetje gegroeid hoor. In het begin zag ik er helemaal niet zo uit. Was het vooral, was het een broek en een bloesje en. 

Melanie Esther: [01:40:41] En een shirt.

Torre: [01:40:42] Ja, eigenlijk wel. Maar geen t shirt of zo, maar gewoon een bloesje en een... Maar dan zat ik ook nog veel meer van: we zitten in die desert rock hoek. En dat ziet er een beetje zo uit. Zo van, de eerste jaren zijn gewoon nog veel meer nadoen en daarbij willen horen. En op een gegeven moment vind je misschien toch iets meer je eigen stem ofzo.

Melanie Esther: [01:40:56] Ja.

Vincent: [01:40:59] Ik vind het wel een interessante keuze dat jullie dan wel bijvoorbeeld een Rocco vrijlaten om niet in pak onderdelen op het podium te staan. Want je zou denk ik misschien als band snel dan zo zijn van, ja je moet wel een pantalon aan of zo, want dat is nou de stijl van de band of zo. En hij doet het helemaal niet. Hij gaat er juist tegenin. Voor mijn gevoel een beetje. Hij doet gewoon zijn eigen ding.

Torre: [01:41:19] Dat is ook onze kracht, dat weet ik ook wel. Zo van, wij zijn twee hele andere personen en dat werkt juist ook vet. Al helemaal als we tegenover elkaar staan met de Pikachu dans of zo. Dan is het gewoon zo van, ja, wat ik zei: het Backstreet Boys, Spice Girls - daar is natuurlijk de focus van dat ze allemaal zo anders mogelijk zijn, zodat ze een zo groot mogelijk publiek aanspreken of zoiets? Weet ik veel wat 't idee is maar, dat idee heb ik dan. En bij ons is het gewoon ja, we zijn allemaal heel anders dus laten we dat gewoon vooral omarmen maar er wel voor zorgen dat niet toevallig iemand een roze lappendeken aanheeft en anders allemaal strakke pakken of zo. Zo van - en dan kun je vaak met kleur, kun je al heel vaak dat een beetje temmen.

Melanie Esther: [01:41:59] Ja.

Vincent: [01:41:59] Cool! Dan de alien-vraag, dat is waar we een beetje altijd mee eindigen.

Torre: [01:42:07] De alien-vraag?

Vincent: [01:42:08] Ja, die stellen wij elk interview als laatste vraag. En eh, daar proberen we, nou, we gaan zien wat er gebeurt. Ik ga niks vertellen. Ik ga gewoon die vraag stellen. Stel je voor er landt een alien op aarde en die weet helemaal niets van wie wij als mensheid zijn, of van deze planeet of van onze cultuur. Die heeft echt zero context. En jij krijgt de kans om die alien kennis met ons te laten maken en dat doe je door die alien mee te nemen naar een concert. Mag van jullie zijn, mag, maakt niet uit. Hoe zou je die alien dan uitleggen wat een concert is?

Torre: [01:42:40] Uh. Een... Ja, goh. Ik denk een. Een soort tribale samenkomst en viering van het moment. Of zo? Zoiets. Ik denk, dat tribale is wel belangrijk.

Vincent: [01:43:15] En waarom vinden wij mensen dat zo tof om dat te doen? Daar naartoe te komen met z'n allen?

Torre: [01:43:25] Uhm ja, ik denk dat dat gewoon.

Vincent: [01:48:12] Als je het niet snapt. Wat zeg je dan van ja, waarom is dit nou vet? Waarom doen we dit? 

Torre: [01:43:31] Kijk, als die Alien geen concept heeft van familie en groepen, als dat allemaal solo aliens zijn, dan zal ie dat niet snappen. Maar anders begrijpt ie dat wel. Denk ik. Uhm ja. Wat wil je dat ik zeg hierover?

Vincent: [01:43:50] Ja, dat weet ik niet. Jij komt met groepen. Dat is toch dat samenkomen uiteindelijk dan - dat tribale samenkomen. Is dat?

Torre: [01:43:57] Ja, ik denk dat het heeft gewoon daar iets te maken met je identiteit. Het heeft veel te maken ook met je identiteit. Ik bedoel, waarom ga je naar? Het heeft te maken met jezelf uiten, ook daar in dat publiek. En ergens bij horen. En ook niet. Ik denk dat het voor iedereen ook weer anders is hoor, om bij een show te zijn.

Vincent: [01:44:24] Wat is het voor jou?

Torre: [01:44:25] Het is ook vluchten misschien. Voor mij?

Vincent: [01:44:30] Ja.

Torre: [01:44:31] Ik denk toch gewoon vooral entertainment.

Melanie Esther: [01:44:33] Maar dat is ook zeker waar.

Torre: [01:44:37] Ja. Ik denk als ik naar een show ga, ga ik niet heel erg voor dat tribale aspect ervan.

Vincent: [01:44:43] Nee.

Torre: [01:44:44] Maar ja, dat hangt er misschien een beetje van af. Ik vind vaak al die mensen om mij heen irritant. Ik wil het gewoon zien. 

Torre: [01:44:53] Jij wilt in de skybox gewoon?

Torre: [01:44:55] Ja, nou ja. Als er zitplaatsen zijn dan neem ik ze vaak wel.

Melanie Esther: [01:54:59] Ik ook. Ik doe dat ook de laatste tijd. Maar ik vind het ook wel de stilte soort van, die in dit antwoord zit vind ik ook heel veelzeggend. Van het is heel veel en het is heel breed. En je zegt, weet je wel? Je zegt ontzettend rake dingen, maar je zegt ook: ik weet ook niet alles. Weet je wel? Het is zo breed, het is voor iedereen anders. Iedereen heeft een andere ervaring. Hoe je een show maakt is voor iedereen anders en daar kunnen we uren over praten.

Torre: [01:45:22] Ja, ik denk dat het samenzijn wel een van de redenen is waarom het nog lang blijft bestaan. Als je het hebt over de dreiging van AI die een hoop dingen overneemt, is denk ik het samenzijn en de, het performatieve ervaren met een groep of een soort moment delen. Ja, dat is iets wat volgens mij nog wel effe blijft. Dus dat is, ik denk dat dat een essentieel ding is. Toch het samen iets doen.

Vincent: [01:45:52] Ja, toch ook wel iets, zo'n magisch aspect wat er aan zit. Van toch wel een beetje van ja, je. Je gaat met vijftienhonderd wildvreemde mensen in een ruimte staan en je doet het licht uit en dan komt er iets.

Torre: [01:46:01] Ja, en er gebeurt iets en het is een enge massa die gemanipuleerd wordt. En hoe dan? En wat is het resultaat daarvan? Het is spannend.

Vincent: [01:46:10] Ja. Dank je wel.

Torre: [01:46:12] Ja, jullie bedankt. 

Melanie Esther: [01:46:13] Heel erg bedankt!

Vincent: [01:46:14] Dank je wel. Leuk!

Outro: [01:46:15]

Leuk dat je luisterde naar The Live Coaches. 

Volg ons op Instagram via @thelivecoaches om op de hoogte te blijven van nieuwe afleveringen, foto’s en video’s van alle voorbeelden die voorbij zijn gekomen en meer. Alle informatie over onze coachings vind je op onze website: www.thelivecoaches.nl. 

Heel erg bedankt voor het luisteren en tot slot, heb je wat geleerd? Ben je geïnspireerd? Vond je dit een toffe podcast? Deel deze aflevering dan met je vrienden, dan maken we samen van elk optreden een ervaring.