Inspiratie
Hieronder vindt je een lijst van alles wat we bespreken in de podcast.
Klik op de term voor meer informatie.
Connect met The Live Coaches:
The Live Coaches: Instagram - Website
Melanie Esther: Instagram - Website
Vincent de Raad: Instagram - Website
Atze de Vrieze
https://www.instagram.com/atzedevrieze/?hl=nl
https://twitter.com/atzedevrieze
https://nl.wikipedia.org/wiki/Atze_de_Vrieze
https://3voor12.vpro.nl/auteur~f04d333d-d9a7-4400-bade-f8c5b0925395~atze-de-vrieze~.html
Weird Hit Wonder (podcast)
https://open.spotify.com/show/7dP4QswmibH2bV6v9khocD?si=b98cbe15329a4e14
Blauwe M&M’s (podcast)
https://open.spotify.com/show/3jA65uAHpdj82mfevlQP2V?si=b0c1540b957f4b75
De Machine (podcast)
https://open.spotify.com/show/1ScjjwALYoMQr290dXVbEW?si=7c69bdfe83a341a8
Niels Aalberts (journalist)
https://www.instagram.com/niels.aalberts/
https://www.linkedin.com/in/nielsaalberts/?originalSubdomain=nl
Malou Miedema (journalist)
https://www.instagram.com/maloumiedema/
https://twitter.com/MalouMiedema
https://www.linkedin.com/in/malou-miedema-80519a189/?originalSubdomain=nl https://3voor12.vpro.nl/auteur~ebbe87a8-2951-4e34-bf7f-a1c25b25aae5~malou-miedema~.html
Studio Pandora (studio)
TivoliVredenburg (zaal)
https://www.tivolivredenburg.nl/studio/
Stromae (artiest)
https://nl.wikipedia.org/wiki/Stromae
3voor12 (mediaplatform)
https://3voor12.vpro.nl/service/overzicht/faq.html
Nick Cave (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/Nick_Cave
Best Kept Secret (festival)
https://www.bestkeptsecret.nl/faq
Mojo Barrier (hekwerk)d
https://3voor12.vpro.nl/artikelen/overzicht/2018/maart/John-Mulder-Mojo-Barrier-hekje.html
https://www.mojorental.com/nl/mojo-belemmeringen/
Rosalia (artiest)
https://www.instagram.com/rosalia.vt/
https://nl.wikipedia.org/wiki/Rosal%C3%ADa_(zangeres)
Lizzo (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/Lizzo
https://www.instagram.com/lizzobeeating/
Christine and the Queens (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/Christine_and_the_Queens
Jessie Ware (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/Jessie_Ware
Snoop Dogg (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/Snoop_Dogg
Depeche Mode (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/Depeche_Mode
Cato van Dijck (artiest)
https://www.instagram.com/catovandyck/
My Baby (artiest)
https://nl.wikipedia.org/wiki/My_Baby_(band)
RAYE (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/Raye
Oscar Winning Tears (song)
https://open.spotify.com/track/0iO2iCAjtX0t5duvczNQt6?si=c4711dbc88ab4336
Setlist.fm (website)
Paradiso (venue)
https://www.paradiso.nl/info/over-ons
PJ Harvey (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/PJ_Harvey
PJ Harvey in Paradiso (2011) de show waar Atze het over had met een échte toegift
Oor recensie: https://oor.nl/concerten/zwarte_magie_van_pj_harvey/
Let England Shake (album)
https://open.spotify.com/album/2JfiVMvVhdueC48EmskS7t?si=xoItXRmaQQqOJsGqtSmdIQ
De Machine aflevering over toegiften (podcastaflevering) (time stamp segment: 14.40 min)
https://open.spotify.com/episode/3aP7s9vrXkLkQ0ZA4eFNBA?si=89a5324cd7a94713
Marylin Manson (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/Marilyn_Manson
Brabanthallen (venue)
https://nl.wikipedia.org/wiki/Brabanthallen_%27s-Hertogenbosch
Tyler, the Creator (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/Tyler,_the_Creator
AFAS Live (venue)
https://nl.wikipedia.org/wiki/AFAS_Live
Body Dysmorphia (song)
https://open.spotify.com/track/7FYTCG4IXEtar8f2zmd3jk?si=f03e3e9fea294119
De Toegift (artiest)
https://www.instagram.com/wijzijndetoegift/
https://www.wijzijndetoegift.nl/over-ons
Dua Lipa (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/Dua_Lipa
Beyoncé (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/Beyonc%C3%A9
RAYE rukt zich los (artikel)
Melkweg (venue)
https://www.melkweg.nl/nl/over-ons/
Polydor (platenmaatschappij)
https://nl.wikipedia.org/wiki/Polydor
David Guetta (DJ/Producer)
https://en.wikipedia.org/wiki/David_Guetta
Jax Jones (DJ/Producer)
https://en.wikipedia.org/wiki/Jax_Jones
Universal Music Group (platenmaatschappij)
https://en.wikipedia.org/wiki/Universal_Music_Group
Warner Chappell Music (platenmaatschappij
https://en.wikipedia.org/wiki/Warner_Chappell_Music
Lowlands (festival)
https://lowlands.nl/over-lowlands-2023/
Alphatent (mainstage Lowlands)
Melkweg Max (zaal)
Foals (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/Foals_(band)
Foto of video: zanger die naar de zijkant ipv naar voren kijkt
The Libertines (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/The_Libertines
Eefje de Visser (artiest)
https://nl.wikipedia.org/wiki/Eefje_de_Visser
Conservatorium Haarlem (opleiding)
https://www.inholland.nl/conservatorium-haarlem/
The Common Linnets (artiest)
https://nl.wikipedia.org/wiki/The_Common_Linnets
Waylon (artiest)
https://nl.wikipedia.org/wiki/Waylon_(zanger)
Ilse de Lange (artiest)
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ilse_DeLange
Eurovisie Songfestival (evenement)
https://en.wikipedia.org/wiki/Eurovision_Song_Contest
S10 (artiest)
https://nl.wikipedia.org/wiki/S10_(artiest)
De Machine podcast over performance S10 op songfestival
https://open.spotify.com/episode/2BMJ8K9E2u4mtZ2dNL0SZg?si=2c662ba40aa34089
Goldband (artiest)
https://nl.wikipedia.org/wiki/Goldband
Super Bowl (evenement)
https://en.wikipedia.org/wiki/Super_Bowl
The Sign (song)
https://open.spotify.com/track/7GSwmKxanoWEdpurOCldDe?si=638a5e80cf0d4b2e
Boys (song)
https://open.spotify.com/track/1ITsmuChPVC05ogvorAyVu?si=fd463a9db5c1480b
Grrrls (song)
https://open.spotify.com/track/1iV2uSjP8BfHTXVLblBOxI?si=7a82de67a588453b
Popronde (showcase festival)
Snelle (artiest)
https://nl.wikipedia.org/wiki/Snelle_(artiest)
Blijven Slapen (song)
https://open.spotify.com/track/1Fc6lVQFPOcEVz3QWEzXWL?si=4da9a21aa5a74b1b
Maan (artiest)
https://nl.wikipedia.org/wiki/Maan_(zangeres)
Froukje (artiest)
https://nl.wikipedia.org/wiki/Froukje_Veenstra
Ik Wil Dansen (song)
https://open.spotify.com/track/1wtitk4juQiKZpFGeqS5oq?si=bad7b42330ce4857
Tame Impala (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/Tame_Impala
Motor City Drum Ensemble (DJ/Producer)
X-Ray (Lowlands stage)
Alex Turner (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/Alex_Turner
Interview 3voor12 met Alex Turner
https://3voor12.vpro.nl/artikelen/overzicht/2016/April/Last-Shadow-Puppets-interview.html
Arctic Monkeys (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/Arctic_Monkeys
Lizzo bezorgt Best Kept Secret de leukste show van het weekend (artikel)
Ziggo Dome (venue)
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ziggo_Dome
Noorderslag (showcase festival)
TLC S2 - ATZE DE VRIEZE - TRANSCRIPT
Atze: [00:00] Ik weet niet zozeer of ik het als fout zou willen benoemen, maar als ik iemand een tip zou mogen geven, zou ik denken: neem het idee van wat live performen is al mee in de studio. En als je kijkt naar iemand als Stromae bijvoorbeeld, die doet dat natuurlijk waanzinnig goed. Die heeft elk nummer, heeft een choreografie en een beeld. Maar je weet ook gewoon dat daar in de studio al over nagedacht is. Het is niet zo dat je dus eerst denkt van: ik maak een nummer en dan ga ik eens kijken hoe ik dat ga uitvoeren. Nee, dat is één ding, het is één kunstvorm. Het is ook niet alsof, bij wijze van spreken, het live performen vieze marketing is van je edele kunst in de studio ofzo. Nee, het is één ding. Sterker nog, het zou eigenlijk moeten draaien om live, vind ik.
Tune [00:46]
Hey!
Ik ben Vincent de Raad en ik ben Melanie Esther en wij zijn 'The Live Coaches.' Wij coachen artiesten in het vertalen van hun unieke verhaal naar een live ervaring op het podium.
In onze podcast gaan wij in gesprek met experts van voor en achter de schermen uit de live muziekindustrie. We bieden je nieuwe kennis, inzichten en meteen toepasbare tips om van je optreden een ervaring te maken!
Check onze insta @thelivecoaches voor foto’s en video’s van alle voorbeelden die voorbijkomen en ga naar www.thelivecoaches.nl voor shownotes, transcripts en meer info over onze coaching en workshops.
Ready? Let’s go!
Vincent: [01:46] Leuk dat je luistert naar The Live Coaches, dé podcast voor artiesten die van hun optreden een ervaring willen maken.
In ons eerste seizoen gingen we in gesprek met de mensen die live ervaringen maken. In dit tweede seizoen verbreden we ons vizier en verkennen we perspectieven die tot nu toe nog niet aan bod kwamen.
Toen wij in 2020, midden in de pandemie, The Live Coaches oprichtten, begonnen we met het op youtube bekijken en analyseren van heel veel shows. Dit was onze manier om onze visie scherp te stellen en in een tijd zonder concerten toch nieuwe inzichten te krijgen in live.
Het analytisch bekijken van shows en leren herkennen wat je goed en minder goed vindt en waarom, is een essentiële skill (voor een artiest) waar vaak te weinig of helemaal geen aandacht aan wordt geschonken. Juist deze vaardigheid is de sleutel tot het ontwikkelen van een sterke visie op je eigen live ervaring.
Het kunnen herkennen (van) wat je anders wilt doen, inbeelden van hoe het anders zou kunnen, en het communiceren van die visie aan anderen is de voedingsbodem die nodig is om een goede live ervaring te kunnen maken.
Daarom spreken we deze aflevering met iemand die van zijn observatie skills zijn werk heeft gemaakt en onderzoeken we wat je als artiest kunt leren van hoe een criticus kijkt naar shows.
Dat doen we met niemand minder dan muziekjournalist, recensent en podcast maker: Atze de Vrieze.
Melanie Esther: [03:07] Atze is al sinds 2006 een vaste kracht bij 3voor12. Hij doet interviews, festival verslagen en maakt verschillende podcasts, waaronder Weird Hit Wonder, Blauwe M&M’s en natuurlijk De Machine, waarin hij samen met Niels Aalberts en Malou Miedema, om de week de belangrijkste ontwikkelingen achter de schermen in de muziekindustrie bespreekt.
Een absolute must listen als je als artiest op de hoogte wilt zijn van alle laatste ontwikkelingen. In ons gesprek vol verhalen en praktische voorbeelden bespreken we waarom het belangrijk is om te spelen met de regels van het spel, waar de werkelijke waarde van een live concert ligt en waarom artiesten volgens Atze al tijdens het schrijfproces na zouden moeten denken over de live ervaring die ze neer willen gaan zetten.
Geniet van dit bevlogen en inspirerende gesprek met Atze de Vrieze.
Vincent: [04:03] Atze de Vrieze, welkom bij The Live Coaches.
Atze: [04:05] Ja,
Melanie Esther: [04:06] Welkom.
Atze: [04:06] Heel leuk.
Vincent: [04:07] Om te beginnen misschien, wij sturen elke gast een email en die had ik ook aan jou gestuurd en daarin had jij al een beetje beschreven waar je eigenlijk allemaal op let als je concerten bekijkt. Kun je dat vertellen, van jij gaat naar een concert…
Atze: [04:22] Ja, het gekke is eigenlijk als je nu aan mij vraagt, waar kijk je naar? Dan is dat eigenlijk bij elk concert anders. Maar er zijn een aantal parameters. Natuurlijk kijk je naar of iemand goed kan spelen, maar je kijkt ook: wat zijn de momenten in een show? Zijn er momenten in een show die er bovenuit steken? Maar ook hoe ziet het eruit en hoe onderscheidt de vorm van het concert zich van andere concerten? Want je ziet, op dit moment zijn er ontzettend veel concerten natuurlijk. Zeker als je bedenkt dat de basis van alles tegenwoordig toch vooral een festival is waar je op één dag misschien wel vijftien acts ziet. En ik merk bijvoorbeeld zelf dat ik, zeker ook toen we weer terugkwamen na naar die twee jaar stilte, dat ik dacht van ja, ik wil iets zien wat anders is. Iemand die gewoon z'n gitaar inplugt en gaat spelen is voor mij vaak niet meer genoeg.
Dan denk ik: ja, dat heb ik wel gezien. Dus daar moet iets, er moet iets gebeuren. Er moet iets zijn dat je onderscheidt van andere, allerlei andere acts. Maar wat dat dan is, dat hangt - dat kan totaal verschillend zijn. Iemand kan heel verstilde muziek maken, iemand kan totaal uitpakken met confetti en gekkigheid. Het kan allemaal, maar er moeten in elk geval momenten zijn in zo'n show dat er iets gebeurt. Dat zijn momenten die je wilt doorvertellen aan iemand anders en misschien wel de momenten die je zou willen filmen.
Dat is een beetje een lastige ding he? Het filmen van concerten is - aan de ene kant is dat heel irritant, aan de andere kant zie ik soms ook dat… Het is zo normaal geworden en ik heb niet de indruk dat het bij iedereen die staat te filmen per se een doorbreking van de magie is. Dat zou je wel denken. Dat is ook het beeld he van, "moeten die mensen nou per se met hun telefoon?" Maar ik zie soms mensen die met hun telefoon in hun hand staan en die helemaal op aan het gaan zijn in een concert. Dan denk ik: okee, dus het één sluit het ander niet uit. Ik wil niet per se zeggen dat ik ervoor ben dat iedereen de hele show staat te filmen hoor, maar…
Vincent: [06:26] Heb je een idee van waar die drang vandaan komt? Omdat als die ervaring zo intens is, dan onthoud je hem toch sowieso wel? Dat ze dan toch een token?
Atze: [06:35] Ja, dat - ik weet het eigenlijk niet waarom mensen dat massaal doen. Kijk, ik doe het zelf ook wel eens, maar ik heb dan het gevoel van, ja ik doe ook voor de mensen die thuiszitten en willen weten hoe het is, maak ik een filmpje. Maar ja, er zijn mensen die maken van elke - ik heb laatst, vorig jaar een keer ruzie gehad met iemand trouwens, die de hele tijd stond te filmen.
Melanie Esther: [06:55] Oh, spill the juice.
Atze: [06:57] Ja, ik was bij Nick Cave op Best Kept Secret en daar was iets. Hij deed iets bijzonders in de vorm en daar heb je het alweer he. Dus hij maakt een onderscheid tussen zichzelf en alle anderen. Wat deed hij? Hij had een soort barrier op het hek gemaakt, op de Mojo barrier vooraan en daar stond hij ongeveer één derde van het concert op. En ik weet niet of jullie de recente platen van Nick Cave kennen, maar er is nogal wat gebeurd in zijn leven.
Vincent: [07:26] Ja, zijn zoons. Ja.
Atze: [07:27] Hij heeft twee zoons verloren. Waarvan één al een jaar of, nou, ik denk tien jaar geleden inmiddels en de andere anderhalf jaar geleden. En daar heeft hij ook platen over gemaakt inmiddels. Die gaan over rouwverwerking en dat zijn natuurlijk hele intieme platen. En wat hij nou doet en dat doet hij de afgelopen jaren steeds. Dan gaat hij die emotionele nummers en ook sommige heftige nummers die over dit soort onderwerpen gaan, staat hij op die barrier te zingen. En het is heel grappig om te zien hoe dat werkt, want hij staat in feite naar de eerste vijf rijen te zingen, dus hij kijkt die mensen echt aan. Hij raakt ze aan. Hij doet zijn handen naar ze toe. Mensen grijpen zijn hand ook en op de een of andere manier, door de manier waarop dat gefilmd is, want dat is natuurlijk een belangrijk element van bijna elke grote show op dit moment, dat je schermen hebt. En dat is vaak meer dan alleen maar een scherm waarop je het ziet. Daar is ook vaak over nagedacht: hoe laat je het zien? Nou, de manier waarop hij dat liet zien op die schermen vertaalde het toch naar het grote veld, terwijl hij echt naar die eerste paar rijen stond te zingen.
Melanie Esther: [08:26] Mooi, ja.
Atze: [08:28] Maar toen stond er dus een man en die stond, die stond dus alles te filmen. Gewoon alles. Dus elke keer dat hij zo dichtbij komt. Toen...
Melanie Esther: [08:38] Want jij stond ook zo vooraan?
Atze: [08:39] Ik stond ook zo vooraan. Ik wist dat dit ging gebeuren dus ik ging helemaal vooraan staan.
Melanie Esther: [08:44] Je wilde bij de ervaring zijn.
Atze: [08:45] En ja natuurlijk doen mensen dan even hun telefoon omhoog. Maar op een gegeven moment dacht ik van: ja maar deze man staat dus echt het contact te doorbreken. Want die, die zanger, die artiest, die staat hier letterlijk iedereen in de ogen te kijken. En toen vroeg ik op een gegeven moment na een nummer of acht wat hij elk nummer het hele nummer stond te filmen vroeg ik, "ben je een documentaire aan het maken?" En toen werd ie heel geïrriteerd en zei die, [murmert] - toen, zijn vrouw ook die trok hem bijna weg, want hij begon echt boos te worden. Toen zei ik van, "ja maar hier, hij is hier he? Hij is hier."
Dus ik heb daar echt een dubbel gevoel bij en het - ik zie dus daar op dat moment zag ik gebeuren dat die man gewoon ook mijn beeld zat te verstoren want - maar ik vond het vooral ook asociaal naar de artiest toe die op één meter, letterlijk één meter afstand, in mensen hun ogen aan het zingen was. Ik heb dus, op het moment dat het intiemer wordt, dan wordt het lastiger. Dan heb ik er meer moeite mee. Op momenten dat het heel spektakel heel spectaculair is. Ja, dat, dat wil je op de een of andere manier. Kennelijk willen mensen dat vastleggen.
Melanie Esther: [09:49] Ja.
Vincent: [09:50] Ik vind het ook überhaupt dat interessant wat je zei over dat performen eigenlijk voor camera's, of camera's in een zo'n hoek, je ziet het heel veel, je zag het. Nou heet ze nou...
Melanie Esther: [10:00] Rosalia.
Vincent: [10:01] Rosalia die letterlijk performt eigenlijk door een camera heen. Bijna.
Atze: [10:06] Ja, die ook echt al haar dansers camera's mee gaf.
Melanie Esther: [10:08] Ja, ik was daar, het was echt alsof je gewoon naar een videoclip keek, maar bij de videoclip was. Het was heel bijzonder.
Atze: [10:13] Ja, maar toch had je het gevoel dat het live was?
Melanie Esther: [10:15] Ja. Ik keek naar een videoclip-opname en ik was daar.
Vincent: [10:20] Want wat is dat live gevoel dan? Als ze naar een camera performt?
Melanie Esther: [10:24] Ja, omdat wel fysiek voor je gebeurt. Maar de camera was zeg maar echt een onderdeel van... bijvoorbeeld, nou, Lizzo, zijn wij ook geweest, jij ook.
Atze: [10:31] Ja.
Melanie Esther: [10:31] Melanie Esther: Dus het is ook leuk om het daar nog over te hebben. Daar was het gewoon: er werd gefilmd. Waarbij was het echt, het was dé act was dat zij gefilmd werd. Daar zat wel echt een heel andere gedachte achter vond ik.
Atze: [10:44] Ja, en dat is, dat is wel tof. Want je, kijk, zij speelde wat dat betreft niet alleen met het feit - op een creatieve manier, met het feit dat shows sowieso gefilmd worden. Ze maakt het onderdeel van haar act, maar ze maakt ook het feit dat iedereen ook met zijn telefoontje omhoog staat, ook onderdeel van een soort reflectie van wat gebeurt daar nou eigenlijk met die shows?
Melanie Esther: [11:04] Ja, dat die dansers aan het filmen waren ook.
Atze: [11:05] Die dansers zoals jij dat op de eerste rij ook zou staan doen.
Vincent: [11:09] Geeft dat dan toestemming of wat? Wat, hoe, wat doet dat dan? Of welke functie denk je dat dat heeft dat ze dat zo reflecteert?
Atze: [11:15] Ja, dat weet niet. Dat zou je eigenlijk aan haar moeten vragen. Misschien ook een leuke gast voor de podcast.
Melanie Esther: [11:18] Leuk gast. [allen lachen] Zei heeft ook heel veel gedachten over haar live show.
Atze: [11:22] Ja, zeker ja.
Melanie Esther: [11:22] Ja, wie niet hopelijk. Maar...
Atze: [11:24] Ja, Nou ja, wat ik aan die shows van een Rosalia en ook een Lizzo die zijn natuurlijk echt - dat zijn echt big budget producties natuurlijk. Dat kan natuurlijk een beginnende act kan dat natuurlijk niet, maar wat je wel ziet is dat indie acts - gewoon alternatieve gitaar indie acts vaak - steeds vaker ook gaan nadenken over: hoe doe ik het? Hoe zie ik eruit? Waar sta ik? En er worden soms ook wel opvallende keuzes gemaakt over wat een performance is. En ik vind die keuzes wel stoer.
Bijvoorbeeld Christine in Queens. Dat is op zich geen kleine act meer natuurlijk, maar die heeft een band en die heeft dansers en die heeft eigenlijk een relatief hele kleine band. Ik weet niet hoe het overigens nu is, maar een paar jaar geleden toen ik haar zag dacht ik: okee, je hebt eigenlijk een hele kleine band. Je hebt ervoor gekozen om dansers in je crew op te nemen, want alles kost geld natuurlijk. Iedere persoon die je meeneemt die moet een hotel en die moet betaald worden, et cetera. Dat zag ik ook bij Jessie Ware op Best Kept Secret. Die had helemaal geen band. Die had wel dansers.
Dus die kiest ervoor, uit kostenoverweging, wat ga ik nou doen? Vind ik het belangrijker dat het live oogt? Dat je ziet dat er muzikanten aan het spelen zijn? Of is de muziek goed genoeg en gaat het erom dat mensen mij iets zien doen met mijn dansers, mijn performers? En je ziet bij grote shows, best vaak, zelfs dat er live gespeeld wordt en dat je de band niet ziet. Dat de band achter het podium staat of in de coulissen. Snoop Dogg bijvoorbeeld, had op een gegeven ook zijn band in een soort orkestbak. Dat is dus live, maar het is niet belangrijk om dat per se te laten zien. Het gaat om de artiest en het gaat om de choreografie ervan.
Melanie Esther: [13:07] Ja, ja.
Vincent: [13:09] Wat kun je hier als... Zeg maar, als je dan artiest bent met weinig middelen? Wat kun je hieruit meenemen? Wat zegt dit? Ja, wat kun je hiervan leren denk je? Hoe verandert dit...
Atze: [13:23] Ja, ik denk - kijk, je ziet allerlei verschillende vormen ervan, maar ik denk dat het uiteindelijk van belang is om te kijken van: okee, wat, wat ben ik? Wat maak ik? En hoe kan ik dat versterken op het podium? Met een visueel idee. Dat kan ook betekenen dat je gewoon bepaalde type kleren aandoet of - maar zeker ook een harde keuze kan zijn om ja, wat voor instrumenten neem ik mee? Ga ik nou een keer een plaat maken met hele andere instrumenten omdat het gewoon visueel ook heel anders oogt? Dat je zegt denkt: hey, wacht even, hier is echt iets, iets gedaan.
En kijk, dat wordt natuurlijk, dat is natuurlijk niet nieuw hè, want Depeche Mode in de jaren tachtig deed dit al door met een taperecorder op het podium te staan. En iedereen had zoiets van: what the fuck is dat? Ja, dat is eigenlijk een soort extra bandlid. Je kunt met samplers werken op het podium, je kunt dingen mee laten lopen. Ik denk dat er ook best veel artiesten zijn van nu die superstrak en overtuigend klinken, waarvan je niet wilt weten hoeveel je meeloopt. Dat kan een keuze zijn omdat je denkt van: ja, dan kan ik dus dingen uitvoeren die ik fysiek niet kan uitvoeren op het podium omdat ik daar te veel mensen of te veel lagen voor aan moet brengen.
Vincent: [14:36] Wij hadden dit gesprek een paar weken geleden met Cato van Dijck van My Baby. Zangeres. Zij spelen wel alles live met zijn drieën eigenlijk. Maar dat. We hadden het erover dat dat vaak voor publiek waarschijnlijk helemaal niet duidelijk was en dat die er eigenlijk bijna vanuit gingen dat het misschien niet allemaal live was.
Atze: [14:49] Dat het niet live was. Ja.
Vincent: [14:50] En dat het juist - dat je bijna als act een soort van conflict hebt met jezelf. Van hoeveel moeten we nou echt gaan aantonen of zeggen of in arrangement aanbrengen live dat het live is, maakt dat nog uit? Maakt het uit voor ons?
Atze: [15:06] Ja, nou ik - als ik als ik denk aan My baby, dan denk ik vooral aan die gitarist die altijd heel graag wil laten zien dat ie alles live doet. En naar mijn idee ook. Dat is mijn smaak hè? Andere mensen vinden dat juist te gek aan My baby, ik vind dat dus niet tof. En daar merk ik dus aan: vingervlug gitaarspelen is voor mij niet per se een must. Ik vind dat ook soms gewoon te overdreven overkomen. Denk ik nu over na terwijl je het op tafel gooit. Er zijn ook natuurlijk categorieën concerten waar mensen juist daarvoor gaan. Als je naar een progrock band gaat, dan wil je die lange gitaarsolo. Dan wil je zien hoe veel instrumenten er bespeeld worden en hoe geweldig dat allemaal in elkaar zit. Maar dat hoeft dus niet per se. Dat is niet een element aan een pop show die voor iedereen geldt.
Melanie Esther: [15:58] Ja.
Vincent: [15:59] Op welke manier ben jij hier anders naar gaan kijken dan toen jij je eerste concerten zag? Is dat veel veranderd? Hoe jij kijkt? Of dacht je er eigenlijk toen ook al zo over?
Atze: [16:07] Dat element van virtuoos muzikantschap bedoel je, of?
Vincent: [16:10] Het live, het moet iets meer hebben dan gewoon je gitaar inpluggen en...
Atze: [16:14] Nou, ik merkte het zeker - toen ik terugkwam van Corona merkte ik het heel erg. Maar het is altijd. Ik heb het wel altijd gehad dat ik als een band gewoon heel goed spelen dat ik denk: ja okee, en nu?
Melanie Esther: [16:25] Maar waar komt dat door? Waarom moet er voor jouw gevoel iets bij zijn? Waarom is het niet genoeg.
Vincent: [16:29] En misschien wel, wat kom jij halen bij een concert misschien wel. Wat heb jij? Wat wil jij krijgen daar van die artiest?
Atze: [16:35] Nou, ik wil vooral dat het iets toevoegt aan de muziek en in principe is het zo dat - kijk, we luisteren allemaal - we kunnen allemaal naar heel veel muziek luisteren. En elke vrijdag zijn er weer bakken vol met nieuwe muziek. En op de een of andere manier is het in een podium setting zo veel makkelijker om muziek te doorgronden, de dynamiek te zien en te horen. En ik wil gewoon graag dat die dynamiek echt binnenkomt. Dus dat je weet ook als je zelf je eigen repertoire gaat spelen, waar die kansen liggen om dingen uit te spelen. Ik was vorige week bij RAYE, die Engelse popzangeres die nu heel erg aan het doorbreken is.
Ik zat naar die plaat te luisteren van haar en het eerste nummer heet 'Oscar Winning Tears' en dat begint eigenlijk vrij rustig en er zit, op tweederde van dat nummer zit een uithaal van haar stem dat je al weet van: okee, dit nummer moet ze als eerste doen, zoals het ook op de plaat als er staat. Dat gaat ze ook live doen en ik zat al te kijken op setlist.fm. Ja hoor, inderdaad. En dan weet je al: okee, dit is dus het moment dat iedereen in één keer erbij is, dat je in één keer weet wat ze in huis heeft. En dat is een element dat in die song al ingebouwd is. Maar dat niet alleen. Het is ook perfect geschikt om als eerste nummer in een set te worden gespeeld,
Dus je hebt een moment nodig. En op de een of andere manier: een goede set heeft altijd een paar van die momenten. En dan moet - je moet iets aan het begin hebben en meestal heb je daarna een paar nummers die een soort van voorbij glijden. Dat zijn de mindere nummers, die moeten wel gespeeld worden. En dan op tweederde, of op de helft van het optreden klapt er iets open. Dat kan natuurlijk een act zijn die elke avond gedaan wordt. Kan ook een bepaald nummer zijn dat een intensiteit heeft of een fan favorite. Maar je wil gewoon die elementen waardoor alles en iedereen er echt even bij is en je denkt: wauw, ja dit is bijzonder, hier ben ik echt bij!
Melanie Esther: [18:38] Klinkt wel een beetje alsof er een receptuur is voor een live ervaring maken als je het zo zegt.
Atze: [18:43] Ja, die is er op zich ook natuurlijk wel. Maar, nou laat ik het zo zeggen, er zijn een heleboel recepturen. En er zijn ook een heleboel clichés. He? Zoals bijvoorbeeld het vervelende fenomeen toegift.
Vincent: [19:02] Ja, die heb ik hier ook op een blaadje voor me staan inderdaad.
Atze: [19:04] Ja toegift. Weet je...
Melanie Esther: [19:07] Wat is er vervelend aan?
Atze: [19:08] Nou, ze zijn bijna altijd natuurlijk nep. Een toegift. Een echte toegift is natuurlijk dat je met de zaal zo enthousiast bent dat de artiest niet anders kan dan nog een keer terugkomen. En dat is natuurlijk nooit zo.
Melanie Esther: [19:20] Nee.
Atze: [19:21] Want het staat gewoon op de setlist dat er nog twee nummers komen. En je kan ook zelf op de setlist van gisteren zien dat ze dat gisteren ook gedaan hebben.
Melanie Esther: [19:29] Ja.
Atze: [19:30] En ik kan me - ik weet niet of jullie je dat kunnen herinneren, maar ik kan me eigenlijk uit mijn eigen concerthistorie maar één keer herinneren dat ik een echte toegift heb gezien. Een échte. En dat was hun in Paradiso bij PJ Harvey. Die had een geweldig mooie plaat gemaakt, 'Let England Shake' en die stond hoog in de jaarlijstjes. Concert was uitverkocht. Er was een tweede concert, dus ze speelde twee avonden achter elkaar. En het was heel erg goed. En ze deed een toegift, twee nummers of drie nummers. Twee nummers volgens mij.
En toen was het klaar. En het was ook echt de bedoeling dat het klaar was. Maar het publiek bleef zo waanzinnig lang door bulderen, dat je - het voelde alsof de Paradiso in zou gaan storten. En je weet dan die kleedkamer van Paradiso zit daaronder. Je weet dat het - dat bijna het stof naar beneden komt, van dat gedonder in die zaal. En toen kwam ze dus terug - en ik heb het later nog terug - ik heb het laatst nog teruggezocht omdat we het in De Machine een keer over setlists - over toegiften hadden. Ze heeft die hele toer maar één keer dat gedaan. Dus dan weet je gewoon: okee, dit was een echte.
Melanie Esther: [20:35] Ja.
Atze: [20:36] Ik vind het ook wel leuk dat sommige artiesten wel proberen daarover na te denken hoor. Van hoe doe je dat nou? Want het moet toch voor veel artiesten toch ook wel een beetje ongemakkelijk voelen om af te gaan en terwijl je weet iedereen in de zaal die weet...
Melanie Esther: [20:49] We komen weer terug.
Atze: [20:50] Je komt weer terug. En als het een niet zo goed concert was, dat heb ik ook wel eens meegemaakt bij Marilyn Manson ofzo
Vincent: [20:54] Dat mensen niet roepen om...
Atze: [20:55] Marilyn Manson in de Brabanthallen. Dat was echt een matige show en mensen die riepen niet eens die klapten niet eens. Niemand riep van...
Melanie Esther: [21:01] Oh, pijnlijk.
Atze: [21:02] Ja, dat blijft dan zes minuten stil en dan kom je toch maar terug. En dan.
Vincent: [21:07] Echt? Ah nee, maar dan moet je gewoon niet meer terugkomen, toch? Als ze er niet om roepen, dan is het klaar.
Atze: [21:11] Ja, kennelijk heeft de artiest dan toch het gevoel,
Melanie Esther: [21:13] Het staat op de setlist.
Atze: [21:14] Dan heeft ie toch bij wijze van spreken zijn beste nummer bewaard van die setlist, dus, voor die toegift, dus daar kun je ook niet mee.
Melanie Esther: [21:21] Nee.
Atze: [21:22] Maar het doorbreken van - het spelen met de regels van het spel en met de receptuur, dat maakt het interessant. Net zoals dat je, de opbouw van een popsong, daar is ook een receptuur voor, maar juist het net en andere keuze maken... Een dance track ook. Je kunt wel zeggen van ja, je moet eerst beginnen met een kick drum die loopt en dan doe je elementen van percussie toevoegen en een melodietje en dan doe je een break en dan laat je hem terugklappen. Maar je moet zorgen dat dat net anders gebeurt dan al die andere dance tracks die er al zijn. Dan kun je iemand verrassen.
Melanie Esther: [21:53] Was jij bij Tyler, the Creator?
Atze: [21:55] Ja, in AFAS. Met die berg.
Melanie Esther: [21:57] Ja, die deed dus geen toegift.
Atze: [21:58] Nee.
Melanie Esther: [21:59] Die stopte gewoon. En toen dacht ik: nice. Dus het is ook grappig dat het dus de andere kant ook op werkt. Dat als je het dus niet krijgt, nou ja, wat jij ook eigenlijk een beetje zegt, dat je dan dus ook blij kan zijn dat het dus niet gedaan wordt omdat het zo cliché is.
Atze: [22:11] Ja.
Melanie Esther: [22:12] Ik vond het bij hem heel erg passen.
Atze: [22:13] Ik vind het eigenlijk nooit erg. Zeker niet als gewoon de - Kijk, je moet natuurlijk niet hebben dat je favoriete nummer niet gespeeld is waarvan je denkt: ja, die moet wel. Maar ja, ik vind helemaal niet erg als. Ik vind het ook nooit zo erg als concerten niet zo lang duren eerlijk gezegd. Ik hoef echt niet zo nodig naar een concert van drie uur of ook niet een concert van twee uur eigenlijk.
Melanie Esther: [22:35] Waarom niet?
Atze: [22:36] Vind ik gewoon te lang. Voor mij hoeft het dus niet per se heel lang te duren en al helemaal niet dat afgaan. Dat was ook bij RAYE, die deed ook zoiets geinigs. Die zei, "nou, ik ga nu af en dan kom ik zo weer terug.”
Melanie Esther: [22:49] Oh die zei het gewoon letterlijk?
Atze: [22:51] Die zei het gewoon, maar wat ze dus ook deed, is van achter de speakers van achter de versterkers stond zij de mensen nog een beetje op te jutten van - ze was er eigenlijk nog. Dus je had niet de illusie dat ze niet terug zou komen want je zag haar gewoon nog. Dat was ook een ja, dat zijn gewoon leuke frisse dingen. Ja. Overigens…
Vincent: [23:11] Ja?
Atze: [23:12] Sommige dingen... je moet ook soms het gevoel dat er iets echts gebeurt he? En die RAYE, waar ik het net over had, die deed ook iets spectaculairs. Die heeft een paar nummers op haar plaat staan die gaan over hele kwetsbare dingen. Een nummer gaat over 'Body Dysmorphia' heet dat nummer. Dat gaat over zelfhaat of over haat voor je lichaam. Heeft namelijk alles te maken met eetstoornissen en depressie en dat soort dingen. En een nummer dat gaat over seksueel grensoverschrijdend gedrag, of eigenlijk gewoon over verkrachting. Dus wat deed zij, zij speelde haar set. Ze begon met een nummer of zes, zeven. Het waren - Het is goed en je kon zien dat ze goed kon zingen. Ze had erover nagedacht hoe de band eruit moest zien, et cetera. Toen deed ze daarna een paar nummers achter de piano als een soort van grabbelton uit haar...
Melanie Esther: [23:58] Verleden toch?
Atze: [23:59] Uit haar verleden. En toen, toen zei ze, "ja, Ik ben een beetje zenuwachtig voor het volgende nummer" en toen ging ze zich uitkleden. Toen ging ze in haar ondergoed staan. En toen ging ze uitgerekend die twee nummers staan zingen. Die zo kwetsbaar zijn. En dat was zo'n moment, zo'n soort van bevrijding. En iedereen omhelsde haar dus ook virtueel in die zaal. Waardoor daarna ook iets los ontstond en alles moeiteloos en spontaan voelde.
En ik heb er dus wel over na zitten denken. Ik weet nog steeds niet hoe het nou zit, maar het voelde alsof ze dat voor de allereerste keer deed. En het was ook de eerste show van haar Europese tour, dus het kan ook zijn dat het de eerste keer was, maar op het moment dat je dat veertig keer gaat doen in het komende seizoen is het toch anders. Dus je moet in elk geval de illusie hebben dat hier iets kwetsbaars gebeurt, dat hier schroom afgeworpen wordt en dat hier iemand op zijn kwetsbaarst een intiem nummer staat te zingen.
Melanie Esther: [24:54] Ja.
Atze: [24:55] Maar dat had effect dus, niet alleen op die twee nummers, maar ook op de nummers die daarna kwamen. Want daarna ging ze...
Melanie Esther: [25:01] Ja, ging ze zich dan weer aankleden?
Atze: [25:03] Ze had een soort baljurk deed ze weer aan en ze maakt een grapje.
Melanie Esther: [25:05] Op het podium?
Atze: [25:06] Nee, dat deed ze even in de coulissen.
Melanie Esther: [25:08] Oke, oke.
Atze: [25:09] Dus er gebeurt iets wat effect heeft over de rest - hele rest van de show. En dat zie je eigenlijk bij showelementen waarbij een show openbreekt, die hebben, die werken door naar de rest van de show. Dat sijpelt als het ware door. Vanaf daar is alles anders.
Melanie Esther: [25:25] Ja.
Vincent: [25:27] Dan heb je dus zeven of acht nummers gespeeld en dan is er dat moment eigenlijk wat je zo zegt.
Atze: [25:31] Dan is het dat moment, ja.
Vincent: [25:32] Een beetje op de helft van de set ongeveer.
Atze: [25:33] Ja.
Melanie Esther: [25:34] Maar dat vind ik ook wel interessant, want wij zijn ook heel veel bezig met wat als je dus en dat weinig tot geen middelen hebt of inderdaad geld of andere mensen die je daarbij helpen? En net had je het inderdaad ook over okee, hele grote shows, ja daar kan natuurlijk alles, daar kan veel meer, maar bijvoorbeeld bij RAYE, je uitkleden dat kan in feite elke artiest doen.
Atze: [25:51] Ja ja ja.
Melanie Esther: [25:52] Zegmaar zo. En bij RAYE gaat het natuurlijk heel letterlijk - die songs die gaan - je hoort letterlijk als je het luistert weet je waar ze het over heeft. Maar dat vind ik wel interessante voorbeelden ook van, ook voor artiesten die hiernaar luisteren van: er zijn ook zoveel dingen die je wel ook kan doen en waar wel al die effecten in zitten zeg maar. En ik ben ook wel benieuwd van, heb jij bepaalde voorbeelden die je in shows hebt gezien? Misschien van groot en misschien van kleine artiesten waarvan je zegt: hey, dit zijn elementen die waar iets open is gegaan, eigenlijk wat je net zei, die dus niet veel middelen hebben gekost of gevraagd?
Atze: [26:26] Uh… Er zijn natuurlijk ontzettend veel van de voorbeelden, maar ja, ik herinner me laatst een act die heet 'De Toegift'. Dat is wel grappig in de context van dit. Nou, wat zij dus doen. Dat is een band uit Zeeland, maakt een soort psychedelische folk. In het Nederlands. En wat zij dus deden als grappig uitgangspunt was: hij zij, ja - het begon met een soort verhaal. Dat is overigens dus niet halverwege de set, maar in het begin.
Hij begon met een verhaal van, "ja, ik loop door de stad en het is donker en er is niemand op straat. Het is al laat. En ik hoor muziek." Dus hij komt langs een café en daar is kennelijk een band aan het spelen. En die band is al een heel end. Die is namelijk toe aan: de toegift. En op dat moment stapt hij dat café binnen en de illusie die je als bezoeker in die zaal op dat moment hebt, is dat je in dat magische moment binnenkomt. En dat werkt dus. Op dat moment.
Op de een of andere manier heb je meteen die late night sfeer te pakken en heb je het gevoel dat we niet net begonnen zijn, maar dat we al helemaal ons hart verwarmd is door het optreden. En dan gaan ze spelen. Dat vond ik wel een slimme vondst.
Melanie Esther: [27:42] Eigenlijk een soort van het visualiseren met je publiek.
Atze: [27:45] Ja.
Melanie Esther: [27:46] Dus iets voor je zien en daar allemaal inzitten.
Atze: [27:47] Je roept iets op.
Melanie Esther: [27:48] Ja.
Atze: [27:49] En dat was natuurlijk het groot goedkoopste special effect dat er was. Dat kost helemaal niks, dat was gewoon een verhaal.
Melanie Esther: [27:54] Ja.
Atze: [27:56] En dat kan natuurlijk altijd. Je hoeft niet per se een ronkende machine op het podium te hebben staan waar je een kunstenaar drie maanden aan hebt laten sleutelen om dat voor elkaar te krijgen.
Melanie Esther: [28:06] Ja.
Vincent: [28:07] Jij hebt - in die prompt mail had jij al een beetje op een rijtje gezet waar je allemaal op let enzo. Van, is het groot, is het subtiel? Sommige van deze dingen zijn ja, je kunt het een groot effect noemen. Ergens is het ook wel weer subtiel of zo?
Atze: [28:20] De dingen waar we nu net daarvoor hebben gehad bedoel je?
Vincent: [28:21] Ja, je uitkleden is ergens natuurlijk een heel groot ding, maar het is wel een groot ding wat iedereen kan doen.
Atze: [28:28] Ja, ja en het is ook - nou, wat ik net al zei van, als je dit veertig keer gaat doen, dan is het toch anders. En op zich is natuurlijk een popster die in haar ondergoed op het podium staat helemaal niet per se uniek. Dat doet Dua Lipa ook en Beyoncé ook.
Vincent: [28:40] Helemaal niet gek. Nee.
Melanie Esther: [28:44] Dat is hun standaard-outfit.
Atze: [28:45] Dat is hun standaard outfit. Daar vliegen ze zo die zaal mee in. Maar dat is, dat spelen met dat element, ja, dat is inderdaad dat kan iedereen, maar dat moet je ook maar net kunnen. Ik denk dat je heel goed moet nadenken als artiest: waar ligt mijn kracht? En wat is eigenlijk het verhaal wat ik wil vertellen? En hoe breng ik dat over?
Melanie Esther: [29:04] Ja.
Vincent: [29:06] Ja, en ook of zo'n effect werkt heeft denk ik heel erg te maken met verwachtingen waar je mee binnen komt lopen. Zegmaar, bij Dua Lipa is de verwachting dat ze in haar ondergoed misschien al staat te dansen. En is dat niet gek als ze – zelfs als ze wel een broek aantrekt en dan uitdoet, dan denk je van - dat is niet hetzelfde effect als als dat RAYE het doet.
Atze: [29:21] Nee, precies. Terwijl muzikaal het ook weer niet zover uit elkaar ligt. Het is allebei popmuziek en modern en R&B invloeden. Allebei uit de UK. Ja, dus daar zitten ook overeenkomsten maar, toch in de manier waarop RAYE zich dan in de eerste nummers neerzet met dat hele stijlvolle pak en overigens kan Dua Lipa ook heel stijlvol zich kleden hoor, daar gaat het niet om, maar die, die heeft ook dat sexy element en dat is bij RAYE, is dat niet hetzelfde. Is gewoon echt anders.
Melanie Esther: [29:50] Ja.
Vincent: [29:51] Wat mij wel opviel in jouw artikel en in jouw interview met RAYE, vertelde ze ook dat ze, dat het nu geld koste, de Tour.
Atze: [30:00] Ja.
Vincent: [30:01] Dat ze verlies draaide eigenlijk nog minimaal een jaar.
Atze: [30:04] Terwijl ze dus de Melkweg Max uit stond te verkopen die avond.
Vincent: [30:07] Precies. En ze had een hele grote band bij zich volgens mij en daar zal het wel deels aan liggen. En een decor en uiteindelijk is dan toch zo'n effect wat die avond een beetje maakt dat ze zich uitkleedt.
Atze: [30:16] Ja.
Vincent: [30:17] Denk je dat het nodig was voor haar? Snap je die keuze?
Atze: [30:21] Nou, RAYE heeft een beetje een apart verhaal omdat zij, zij heeft al een carrière van nou bijna tien jaar of zo en zij schrijft voornamelijk voor andere mensen. En zij heeft op haar zeventiende een contract getekend bij Polydor. Grote platenmaatschappij waar dus ook geld achter zit. En zij wilde graag platen uitbrengen. Maar die platenmaatschappij, die zag daar niet zoveel in en die wilde hij eigenlijk singles laten doen. En het liefst ook een feature bij David Guetta en een feature bij Jax Jones. En daar heeft ze ook hits mee gescoord en mensen kennen haar daardoor. Maar zij zat er dus heel gefrustreerd in, want zij wilde gewoon zelf haar plaat haar brengen. En dat heeft uiteindelijk gedaan in eigen beheer, dus dat betekent: er zit dus geen grote geldschieter achter, geen Universal of Warner. En dat maakt haar geval ook wel weer interessant omdat dat betekent dus in feite dat ze vergelijkbaar is met iedereen die zelf ook wat wil.
Melanie Esther: [31:18] Ja.
Atze: [31:19] Ja, ik vond het wel fascinerend dat zij zei van ja, nee, ik moet commerciële shows doen voor bedrijven en zo voor merken. Voor Amazon had ze geloof ik opgetreden en voor een kledingmerk. En daar, daar verdiende ze dan geld mee waarmee ze de kosten kon dekken voor de show. Maar daar zit duidelijk ambitie achter. Dat is het natuurlijk. En dat is natuurlijk niet voor iedereen weggelegd als die begint om maar gewoon effetjes gewoon boven je stand te leven. Want dat doet zij dus kennelijk.
Maar als je ook ziet, het decor waar ze mee werkte. Ze had een soort van extra laag op het podium van een meter hoog ofzo, en waar je - je ziet gewoon dat het decor waar ze mee staat te werken, dat dat bedoeld is voor een Lowlands Alpha tent, niet voor een Melkweg Max. Melkweg is geen kleine zaal, maar het is bedoeld voor de AFAS minimaal, waardoor je ruimte krijgt tussen die decorstukken en die band.
En dat vind ik overigens ook wel interessant van als je denkt aan grote podia, waar ga je staan? Nou, als je dus niet zo'n enorm decor hebt, wat ga je dan doen? Ga je heel ver uit elkaar staan? Er zijn ook bands die kiezen ervoor om juist heel compact op elkaar te gaan staan. Of ik herinner me de Engelse band Foals bijvoorbeeld, waarbij de zanger wel min of meer voor op het podium ging staan, maar schuin dus niet naar het publiek stond te zingen en naar een andere muzikant toe. En ja, zo zijn er, er zijn zoveel voorbeelden van keuzes die je kunt maken op het podium die het anders maken. The Libertines bijvoorbeeld, die Engelse band, die hebben de gewoonte altijd gehad om met de twee zangers die ze hebben, Carl en Pete, in één microfoon te zingen. Ja, dat is nergens voor nodig, technisch gezien. Maar wat geeft het een effect.
Melanie Esther: [33:07] Ja.
Vincent: [33:07] Ja.
Atze: [33:08] Dat heeft het effect dat het eigenlijk twee vrienden zijn. En ook al hebben ze op gegeven moment knallende ruzie gekregen op het moment dat ze weer terug zijn en ze staan weer met z'n tweeën in de microfoon te zingen, dan heeft dat een effect van kameraadschap.
Dus dat zijn eigenlijk hele eenvoudige tweaks op wat je gewend bent. Waar staat de zanger? Zet je de drummer op een andere plek dan wat je gewend bent, middenachter? Dat soort dingen, die werken gewoon. Zie ook de show van Eefje de Visser waar iedereen naar heeft staan kijken van: wauw wat gebeurt hier? Daar zie je dus ook dat in die backing vocals. Ze heeft twee zangeressen mee. Die staan niet achteraan. Die staan direct naast en direct achter haar en vormen een choreografie. En dat, dat zijn gewoon dingen die werken.
Melanie Esther: [33:53] Ja, beeldvorming.
Atze: [33:54] Een beeld. En het hoeft niet per se duur te zijn. Overigens wil ik niet beweren dat alles bij Eefje de Visser gratis is, maar
Vincent: [34:00] Die spiegel, maar...
Atze: [34:01] Dit soort keuzes hoeven niet duur te zijn.
Melanie Esther: [34:02] Ja.
Vincent: [34:02] Ja, precies.
Melanie Esther: [34:03] Wij hadden het - Wij geven ook les op het conservatorium van Haarlem en daar hadden we - daar kijken we vaak video's ook natuurlijk van concerten met onze studenten. En daar hadden we laatst het voorbeeld van the Common Linnets op het Songfestival. Waylon en Ilse Lange, waar zegmaar één mic stand is en die gaat dan uit elkaar wat ook echt precies die weg weer laat zien die op het podium stond. En daar zit ook een soort van helemaal die spitsing, maar wel eigenlijk samen zijn, maar toch niet, zeg maar. Dat zit daar ook heel erg in. En dat is inderdaad: wat voor mic neem je mee? Zit daar natuurlijk heel erg in ook. Wat voor mic stand.
Atze: [34:34] Ja, en dat is waar Nederland op het Songfestival de afgelopen jaren natuurlijk in uitblinkt. Door te zeggen van, we maken een aparte keuze in de manier waarop we het vormgeven. Dat was bij S10 vorig jaar ook die. Iedereen zat af te wachten. Wat gaat er gebeuren? En je ziet soms de grootste confetti kanonnen na. Geen confetti, want dat kun je in de tussentijd niet opruimen, maar enorme visuele erupties. Terwijl de keuze bij S10 was om het heel, heel simpel te houden. En waardoor je ook het gevoel had dat je een traan bij haar kon zien. En die was er ook echt, maar die zag je pas...
Moet je voorstellen dat er op dat moment van allerlei andere dingen gaande waren. Dat ze dansers om zich heen had gehad of dat er een groot beeld had - omdat er zo veel gefilmd moest worden. Nee, er was alleen maar een close up. En ja, over dat soort dingen nadenken van: hoe kom ik, hoe krijg ik de focus op waar ik het wil hebben? Ja, dat maakt ook liveshows op festivals en concertzalen interessant.
Vincent: [35:33] Wat ik wel boeiend vind is dat heel vaak ook in - als ik dingen van jou lees of hoe wij naar concerten kijken, dan kijken we naar allerlei subtiele dingen die misschien de normale bezoeker niet zal zien of niet zal aanvoelen. Een soort diepere laag die achter keuzes zit. En die misschien alleen de echte fans of de analytici zeg maar op zullen merken ofzo. Denk je dat het belangrijk is om als artiest wel echt na te denken over dat soort subtiele dingen? Of zitten die er? Hoe denk je daarover?
Atze: [36:04] Ja, maar die, kijk, misschien merk je ze niet op, maar je voelt ze wel. Ook als je niet doorhebt dat het niet echt is. Of soms is het juist - ik bedoel - een goed voorbeeld van wederom een toegift die niet echt was, maar toch voor heel veel mensen in de zaal wel echt voelde. Dat is dus ook weer zo'n slimme truc, was bij Goldband hier in november 2021, toen alles weer even mocht. Toen waren ze klaar, en stuurden ze een roadie het podium op om de lichten te gaan afbreken. En het zaallicht ging aan. En dan weet je als concert liefhebber: ja shit, echt klaar.
Melanie Esther: [36:40] Het is klaar.
Atze: [36:41] Natuurlijk was het niet klaar: er moest nog een hit komen. En die zaal ging dat scanderen. En toen kwamen ze. Als kijker heb je misschien het gevoel dat je ze echt terug aan het roepen bent op dat moment. En daar moet je natuurlijk juist - die illusie moet je een beetje gebruiken als als... Er zijn heel veel signalen die fans in de zaal wel opmerken, maar niet precies begrijpen wat er dan gebeurt. Dat hoeft ook niet per se, dat is juist. Het is een beetje goochelen ook toch soms, liveoptreden.
Vincent: [37:13] Zijn er dingen die jij, ja beginnendere artiesten, kleinere artiesten vaak missen als kansen die die jij vaak opmerkt? Zijn er bepaalde dingen die - vaak gemiste kansen zeg maar, die hij opmerkt? Dingen, als jij een masterclass zou geven aan de artiesten op het conservatorium dat je zou zeggen van, als je nou aan je show denkt, denk effe hieraan, of mis deze kans niet.
Atze: [37:44] Ik weet niet zozeer of ik het als fout zou willen benoemen, maar als ik iemand een tip zou mogen geven, zou ik denken: neem het idee van wat live performen is al mee in de studio. En als je kijkt naar iemand als Stromae bijvoorbeeld, die doet dat natuurlijk waanzinnig goed. Die heeft - elk nummer, heeft een choreografie en een beeld. Maar je weet ook gewoon dat daar in de studio al over nagedacht is. Het is niet zo dat je dus eerst denkt van: ik maak een nummer en dan ga ik eens kijken hoe ik dat ga uitvoeren. Nee, dat is één ding, het is één kunstvorm. Het is ook niet alsof, bij wijze van spreken, het live performen vieze marketing is van je edele kunst in de studio ofzo. Nee, het is één ding. Sterker nog, het zou eigenlijk moeten draaien om live, vind ik. Dat is toch waar de beleving van popmuziek het meest intens is. En er zijn natuurlijk mensen die helemaal niet van performen houden. Die hebben natuurlijk een probleem in deze tijd, want het gaat om performen. En daar maak je indruk. Dus denk daar in de studio al over na.
Melanie Esther: [38:46] En daar is op zich ook wel weer een oplossing voor natuurlijk.
Atze: [38:49] Maar dat betekent niet dat je per se bij wijze van spreken een pakje moet verzinnen bij elk nummer ofzo. Maar bedenk: wat voor nummer heb je nodig in een set? En sommige acts doen dat natuurlijk ook. En dat hoor je gewoon als je een plaat uitbrengt, dan hoor je al gewoon van ja, dit is het moment waar iedereen samenkomt. En dit is de de de klapper. Dit is het intieme moment. Ja, hoe ga je daarmee om?
Melanie Esther: [00:39:12] Ik zag dat bij de Super Bowl waren er op TikTok heel veel video's van mensen die gingen voorspellen hoe de show zou beginnen.
Atze: [39:19] Van Rihanna?
Melanie Esther: [39:20] Ja, en dan zeiden sommige mensen van, oh ik denk dat ze met deze song begint. Spotlights uit, zij komt op, licht aan. Licht uit. Nou ja, zo gingen mensen dat helemaal voor de... En toen dacht ik, voordat ik naar Lizzo ging, dacht ik: oh, laat ik eens nadenken over hoe ik denk dat zij zou beginnen. En toen dacht ik dus aan het eerste liedje van haar album The Sign. Dan zegt ze van, "Hi, motherfuckers, did you miss me? En toen dacht ik: oh, het zou zo vet zijn als ze zo opkwam. En ze kwam ook zo op zeg maar.
Atze: [39:44] Ja, maar wat denken jou dat dat in de studio gegaan is?
Melanie Esther: [39:46] Ja, zo.
Vincent: [39:46] Dat is gewoon geschreven als opener van de set.
Melanie Esther: [39:48] Ja.
Atze: [39:49] Ja, daar ben ik vrij zeker van.
Melanie Esther: [39:50] Ja.
Atze: [39:51] En ze heeft ook bijvoorbeeld Lizzo, die had een nummer 'Boys'. En ze heeft nu een nummer 'Grrrls' op haar nieuwe plaat geschreven. Met de sample van de Beastie Boys erin. En je weet gewoon: ah die gaat ze matchen met elkaar. Die komen na elkaar in de set. En dat was ook zo. Dus dan krijg je dus: eerst worden de meiden aangesproken, "where my girls at?" Zo gaat het nummer ook. En ik weet niet meer welke eerder was Boys of Grrrls, maar - en vervolgens laat de mannen zich aan allemaal horen. Dus dat is dat is een interactie moment wat in de studio al bedacht is dat je denkt: okee, we hadden al Boys, we gaan nu Grrrls maken en dat gaan we helemaal uitspelen in de set
Melanie Esther: [40:27] Ja.
Vincent: [30:28] Je moet ook in een zekere zin dan heel ambitieus in de studio zitten, want je moet die - Je moet eigenlijk al in die studio beseffen van: ik ga dit doen. Zeg maar. Misschien ben ik nu op een plek waar dit allemaal heel erg voorbarig is om hierover na te denken. Want ik heb nog helemaal niet zoveel live te spelen. Of als ik sta dan sta ik in, ja, in een café te spelen ofzo. Of de Popronde te doen.
Atze: [40:47] Ja.
Vincent: [40:48] En toch.
Atze: [40:48] Ja, nou ja, dat is zo. En ik denk ook dat je niet bang moet zijn om na te denken hoe je een nummer dat bijvoorbeeld je favoriete nummer voor de fans is, dat je dat ook nog eens extra aanzet live of er nog een minuut aan bedenkt. Ik zag dat snelle laten doen. Die had - die deed 'Blijven Slapen', zijn grote hit met Maan. En daar zat een stukje van anderhalve minuut achteraan waarin iedereen helemaal losging. Dat zit niet in de studioversie, maar wel in de live versie. En dat is natuurlijk wat mensen altijd te gek vinden, als er een lange versie van het beste nummer komt waar je helemaal op uit je dak kan gaan. Dat doet - Froukje doet dat bijvoorbeeld ook. Die weet gewoon welke nummers ze aan het einde van de set heeft. Waar je - je doet natuurlijk 'Ik Wil Dansen' aan het einde. En natuurlijk doe je dat op die manier.
Vincent: [41:37] Een soort undercurrent, een soort thema in dit gesprek, is dat - een tijdje geleden hadden we het al een beetje over van ja, hoe erg is het als het niet allemaal live is? Of wat is live waard? En nu hebben we het eigenlijk weer over een soort van gemaaktheid die gewoon goed werkt. Die traan bij Lizzo was ook zo'n ding. Dat werd heel groot in beeld gebracht dat ze...
Atze: [41:54] Ja, dat ze even emo was. Dat ze even vol schoot. Dat geloofde natuurlijk niemand.
Vincent: [41:55] Dat ze even emo was en vol schoot.
Melanie Esther: [41:58] En ze was vandaag emo en niet gisteren.
Atze: [42:00] Nee, dat snap ik. Ja, "you're the greatest crowd ever."
Melanie Esther: [42:05] Er was dus één moment bij Lizzo en zij kreeg dus een roos van elke danseres. En die rozen deelde ze weer uit aan het publiek. En daar zag ik dus zo'n hidden meaning van: okee, weet je wel, give -- of receive love but also give it away. Zeg maar dat. Dat zag ik daar heel erg in terug, van, liefde is niet alleen maar om voor jezelf te houden maar...
Atze: [42:25] Symboliek die er ook echt daadwerkelijk ingestopt is natuurlijk. Ja.
Melanie Esther: [42:28] Ja, ja.
Atze: [42:29] Ja. Maar ik ben sowieso wel echt dol op artiesten die dat soort dingen doen, die gewoon echt iets, iets in hun werk sterk naar voren brengen. Die verhalen vertellen.
Melanie Esther: [42:42] Ja, wij ook.
Vincent: [42:45] Ja, dat is misschien nog wel een goed iets van moet, heeft, Zit er altijd een soort boodschap of een soort van intentie in een goed concert? Heeft het dat echt nodig? Moet het op die manier ook meer zijn dan gewoon vijftien liedjes spelen? Maar moet je er artiest ook op die manier over na hebben gedacht? Ik wil hem nu echt iets meegeven. Of ik?
Atze: [43:07] Nou, dat werkt vaak wel het beste. Er zijn natuurlijk ook artiesten die gewoon een uur lang hele goede liedjes staan te spelen. Dat kan natuurlijk ook. Maar er ontstaat natuurlijk vaak betekenis die mensen mee naar huis nemen. Een punt waardoor mensen liedjes in hun hart sluiten. Maar het hoeft niet natuurlijk. Je kan ook gewoon een geweldige garagerock band hebben waarvan je geen idee hebt waar ze over zingen. En ook zo'n band als Tame Impala bijvoorbeeld, hebben mensen nou een idee waar die liedjes over gaan? Als je nu vraagt wat is de? Wat... Er zit wel betekenis in natuurlijk, maar als je het aan een gemiddelde bezoeker van een Tame Impala concert gaat vragen waar het concert nou over ging, dan gaat het toch over het visuele aspect en over hoe mooi die muziek is en het gevoel wat je krijgt.
Melanie Esther: [43:48] Het gevoel ook dat je krijgt. Ja, die trip.
Atze: [43:50] Maar niet over, ja, elementen van eenzaamheid waar hij steeds op terugkomt. Daar zijn mensen helemaal niet zo mee bezig voor mijn gevoel. Terwijl bij RAYE was dat heel duidelijk wél het geval. Die betekenis van die songs en Lizzo natuurlijk helemaal. Lizzo met haar body positivity en al die dingen die erbij komen kijken.
Melanie Esther: [44:08] Self love. Ja
Atze: [44:09] Die maakt ze natuurlijk heel erg expliciet.
Melanie Esther: [44:10] Ja, maar dat is ook heel erg van - dat zeggen wij ook heel erg van: welke live ervaring wil je geven? Wat is de ervaring die je je publiek wilt meegeven met je show? En dat is bij een Tame Impala heel anders. Dat begon inderdaad met die pil een soort van, die mensen moesten of waarvan ze zeiden van, "het is nu tijd om je pil te nemen en dan gaan we op een trip."
Atze: [44:25] Ja, ja, ja.
Melanie Esther: [44:26] Dat gaat ook veel meer over gevoel en beleving dan Lizzo, die inderdaad letterlijk zegt van "I'm glad you're still here" zeg maar dat.
Atze: [44:33] Ja, “you're special.”
Melanie Esther: [44:34] Daar zit natuurlijk ook heel veel. Ja, daar zit natuurlijk een heel groot verschil in ook.
Atze: [44:38] Ja.
Melanie Esther: [44:38] “I'm so glad that you're still with us” , dat was hem.
Vincent: [44:42] Wat ik wat ik me nog wel afvroeg - waar wij - wat nog nooit terug is gekomen in onze podcast. Wat vaak voorkomt in reviews over shows was, is 'de ruimte vullen' als concept. Wat is dat, de ruimte vullen?
Atze: [44:55] Je bedoelt dat het als compliment bedoeld wordt als iemand de hele ruimte vult?
Vincent: [44:58] Ja, of als iets negatiefs. Als iemand niet de hele ruimte vulde. Wat is dat eigenlijk, de ruimte vullen?
Atze: [45:05] Ja, dat is een goeie vraag hoe je dat moet definiëren. Ik denk dat iedereen hier een beeld bij heeft van wat dat betekent. Maar. Het heeft natuurlijk met volumes te maken. Dat is één, maar dat heeft iedereen. Het heeft te maken met charisma. Kun je, kun je zichtbaar zijn tot ver op het veld. En het heeft te maken met het creëren van een moment waar iedereen bij aanwezig is. En dat heeft een DJ nodig. Dat heeft een artiest nodig. Een moment dat iedereen naar jou kijkt. En dan. Dan ontstaat er een collectieve ervaring en dat is waar je voor naar een concert gaat. Dat je. Wat ze zo mooi noemen "een oceanic feeling", dat je dus onderdeel wordt van het geheel en opgaat in het geheel en niet meer jezelf bent, maar samen één crowd bent.
En dat is wat je wil. En op het moment dat iemand qua overtuigingskracht nog niet ver genoeg is, ontstaat dat moment niet. En dan mis je dat. En het kan dus met kwaliteit van spelen te maken hebben. Kan met het materiaal te maken hebben. Kan ook met de vertaling van het visuele idee te maken hebben. Kan ook te maken hebben met het feit dat je misschien wel goed kunt spelen, maar in een te grote tent staat. Dat kan natuurlijk. Dat kan natuurlijk heel pijnlijk voelen. Of ja, dat mensen gewoon toch met andere dingen bezig zijn en er in en uitlopen. En dat is ook iets heel geks, want dat zei ik al, op een festival, je loopt ergens binnen en je voelt gewoon aan van wil ik hier zijn of niet.
Melanie Esther: [46:42] Ja.
Atze: [46:44] En dat is bij dj's ook zo. Als je op een dancefestival bent dan wil je gewoon: je loopt de tent binnen, iedereen die op dancefestivals komt weet ook hoe vervelend het is dat er van die vriendengroepen van tien man zijn die dan na tien minuten denken: nee, uh, we gaan toch effe in tent B kijken. En dan gaan ze weer met z'n allen door de dansvloer waar jij lekker probeert te dansen. En dat, dat heb je op festivals natuurlijk aan de lopende band. En op het moment dat je dat moment creëert dat iedereen daar wil blijven, ja, dan ontstaat er iets magisch. En dan heb je het over de ruimte vullen.
Vincent: [47:19] Mmm.
Melanie Esther: [47:20] Dat is ook wel interessant inderdaad dat bij een festival een soort van de opdracht ook is: okee, hoe zorg je dat mensen blijven?
Atze: [47:27] Ja.
Melanie Esther: [47:28] Terwijl inderdaad bij een RAYE in de Melkweg iedereen daar is om te blijven.
Atze: [47:31] Ja, ja, zeker. Ik herinner me bij een DJ die ik een keer zag draaien Motor City Drum Ensemble, die veel disco en house draait en die draaide op Lowlands in de X-Ray, wat op zich een kleine tent is, maar - ik zag hem de hele tijd loeren naar de zijkant van de tent. Niet naar de mensen die voor hem stonden, maar naar de zijkant naar de rand van de... Eigenlijk de mensen die op het punt stonden om er in of er uit te stappen.
En dat lijkt me best wel moeilijk als je op het podium staat. Hoe? Hoe doe je dat nou? Hoe krijg je die mensen erbij? En ik? Ik heb Alex Turner daar ook een keer over gesproken. Van de Arctic Monkeys. Die had ik op Lowlands gezien en ik zag hem ook zo heel erg ver in de verte turen. En toen zei die daar ook over van "ja, dat, ik moet het gevoel hebben dat ik daar de mensen bereik. Die moet ik hebben." En dat is echt moeilijk. En ik ben ook niet artiest genoeg om te kunnen uitleggen hoe je dat doet natuurlijk.
Vincent: [48:29] Nee precies. Ja, ja, de volgende vraag, maar dat is...
Atze: [48:32] Maar het is wel - je ziet wel wanneer het gebeurt.
Vincent: [48:36] Maar dit is natuurlijk eigenlijk superbelangrijk, want juist beginnende artiesten of artiesten die aan het groeien zijn in het begin, die spelen vaak niet zelf een zaal, Maar of ze zijn voorprogramma in een in een clubshow of ze spelen kleine festival spots. Heel veel, want dan hoef je niet je hele eigen publiek mee te nemen en kan je spread the gospel zeg maar. Van: dit ben ik. En dan ben je dus heel erg hiermee bezig eigenlijk.
Atze: [48:59] Ja.
Vincent: [48:50] Met mensen daar in en doe dat maar. Dat is. Je bent vaak ook nog op een met een koud publiek opgescheept
Atze: [49:05] Ja. Ja en vaak zijn dus die 'truc momenten'. Ik noem het maar eventjes trucs, omdat het gewoon dingen zijn die je van tevoren bedenkt. En als het goede ideeën zijn, dan zijn dat wel de momenten waarop je dat creëert, waarop je een aandacht creëert die misschien wel blijft. Waarvan ik net al zei: die blijft doorsijpelen in de rest van je set. En het kan dus iets heel groots zijn. Het kan iets heel spectaculairs zijn, maar het kan ook iets heel kleins zijn. Het kan ook heel intiem zijn. Het kan bijna zacht fluisterend zijn. Maar dan moet je wel heel goed daarin zijn natuurlijk.
Melanie Esther: [49:35] Ja.
Vincent: [49:36] Ja, maar dat is misschien ook als dat al is gebeurd, dan voelt zo'n iemand die die tent heel even binnenstapt dat er iets gaande is, dat er al iets gebeurd...
Atze: [49:42] Ja. Ook als je dat moment gemist hebt voel je dat het geweest is.
Vincent: [49:45] Precies ja, omdat de rest van het publiek daar eigenlijk al die zitten er zo in.
Atze: [49:48] Ja. Sterker nog, bij festivals is het ook nog eens zo dat op het moment dat je een groep mensen tegemoet loopt die net bij een show geweest is, waar dat aan de hand was. Dan voel je dat ook. Da's heel gek, maar daar wordt ook op geprogrammeerd. Op het moment dat er een festival moet - Kijk, het is logisch om te denken ja, je moet een beetje rustig beginnen. Nee, je moet ook ergens aan het begin een paar pockets van energie creëren op zo'n terrein. Dat kan met een garagerockband. Het kan zijn dat je, nou ik heb ooit Lizzo, die stond jaren geleden een keer op Best Kept Secret.
Vincent: [50:22] Ja, in dat kleine loods ding.
Atze: [50:23] In de kleinste tent.
Vincent: [50:24] Daar was ik ook bij, ja.
Atze: [50:25] Het was bomvol en zij had dat momentum. En iedereen wilde erbij zijn. De mensen stonden op tafels om nog een glimp op te vangen.
Vincent: [50:31] Klopt.
Atze: [50:32] Dan moet je je voorstellen dat als je bij dat concert vandaan komt en je loopt naar het volgende, dan straal je iets uit. Je straalt iets uit op dat veld van, ah het was geweldig en je ziet, ook al kan je niet verstaan wat die mensen zeggen die je tegemoetkomen, je ziet het aan ze. Je voelt het aan ze. En ze nemen het mee naar het volgende concert en daar staan ze vooraan met nog iets van die energie in zich. En het kan ook zijn dat ze bij een eettentje gaan zitten met die energie in zich. Het is een, een vibe die zich verspreidt over het terrein en dat is, dat is een van de geheimen van een goed festival programmeren is dat.
Melanie Esther: [51:05] Ik vind dat, dat gebeurt ook altijd als je een show in de AFAS of Ziggo hebt op het station van Bijlmer Arena.
Atze: [51:11] Ja. [allen lachen]
Melanie Esther: [51:12] Daar ook altijd vragen mensen die niet bij dat concert geweest zijn...
Atze: [51:15] Oh, waar ben je geweest?
Melanie Esther: [51:16] Ja. En ook in de - waar was dat - ja, ik was in de metro terug naar huis en toen was er een guy die kwam random ergens instappen en die zag natuurlijk dat iedereen er mooi uit zag en bij Lizzo hebben mensen natuurlijk een beetje glitters op hun gezicht. Nou.
Atze: [51:29] Ja.
Melanie Esther: [51:30] En toen ging een van die meiden die ging in gesprek met die guy en die zei, "jij kent Lizzo niet?" Weet je wel, zeg maar zo van. Jij weet iet wie Lizzo is? En dat was zo grappig, want die guy - het was zo van wij waren een groep die iets hadden meegemaakt met elkaar en er kwam iemand bij die daar geen idee van had en dat inderdaad precies dat gevoel wat jij.
Atze: [51:46] Ja, je hebt bij Bijlmer Arena heb je het ook weleens dat er in de Ziggo Dome en in de AFAS een show is geweest. En dan soms ook nog een voetbalwedstrijd bij Ajax. Nou ja, dat zijn eigenlijk geweldige momenten toch? Maar snap je dat is een zeldzaam soort energie, of een zeldzaam, eigenlijk gebeurt het natuurlijk best vaak. Bij goede concerten gebeurt het eigenlijk altijd. Je hebt eigenlijk niet geslaagd als artiest als je dat niet voor elkaar krijgt.
Melanie Esther: [52:14] Dat mensen erover gaan praten?
Atze: [52:15] Ja, dat mensen met zo'n gevoel naar huis gaan van tevredenheid. Je wilt uiteindelijk gewoon vol van iets naar huis gaan. Dan moet - dan moet je echt dat moment wel bereiken. Van de zaal vullen, de ruimte vullen.
Melanie Esther: [052:28] Ja, maar je zou jezelf als artiest dus kunnen afvragen van: waar wil ik dat mensen vol van zijn na mijn show?
Atze: [52:35] Ja.
Melanie Esther: [52:35] En wat voor een emotie? Wat voor gevoel?
Atze: [52:36] Met wat voor emotie laat ik achter?
Vincent: [52:40] Een beetje richting de afronding van het gesprek. Hoe snel weet jij of het of het is, of het een goede show is of gaat worden of was?
Atze: [52:47] [lacht] Dat is een goede vraag.
Vincent: [52:48] Hoe snel weet je dat?
Atze: [52:50] Ligt een beetje aan wat voor type concert het is, maar als je bijvoorbeeld kijkt op Eurosonic, een showcase festival, Noorderslag, weet je het binnen één nummer meestal.
Melanie Esther: [53:01] Ja, dat is echt waar.
Vincent: [53:02] En wat is het dan? Is het dan vaak één ding wat je merkt of wat? Wat is dat gevoel?
Atze: [53:07] Nou uh, ja, dat is een gevoel. Dat heeft veel met charisma te maken. Hoe ziet t? Hoe komt het over? Je weet gewoon: komt het over of niet? En overigens zou ik dus de tip geven aan iedereen die op een showcase festival speelt: begin met je beste nummer. En niet als laatste.
Melanie Esther: [53:23] Daar wel?
Vincent: [53:24] Ja.
Melanie Esther: [53:25] Waarom daar wel?
Atze: [53:26] Nou, omdat iedereen die jou wil zien, die gaat op tijd daar zijn en na vier nummers dan denken ze: ja, ik vind het goed of ik vind het niet goed, en dan ga je door naar de volgende. Met Popronde, speel gewoon als eerste je beste nummer.
Melanie Esther: [53:39] Omdat mensen op tijd komen om bij je te zijn?
Atze: [53:40] Nou, mensen zijn daar, staan daar, en die denken van: nou, ik laat me overtuigen. Dan kun je het beste gewoon je beste nummer meteen spelen, toch?
Vincent: [53:48] Precies.
Atze: [53:49] En als, ja, als je maar één goed nummer hebt, dan ben je natuurlijk sowieso nog niet goed genoeg bezig.
Vincent: [53:55] Dat is ook een beetje wat De Toegift doet. Breng ze meteen naar die plek waar je ze wilt hebben op driekwart van je set. Eigenlijk.
Atze: [54:02] Hoe bedoel je?
Vincent: [54:03] Nou wat De Toegift deed...
Atze: [54:04] Oh, De Toegift, de band. Ik dacht dat je het, uh ja, ja.
Vincent: [54:05] Nee, precies.
Atze: [54:06] Ja.
Vincent: [54:07] Dus wat de band De Toegift deed, van: breng ze meteen naar een plek waar je ze op driekwart wil hebben, hoe krijg je ze daar meteen?
Atze: [54:13] Ja, terwijl, kijk op het moment dat mensen speciaal voor jou komen, dan, ja dan. Dan kun je ze op een andere manier natuurlijk meenemen naar een soort finale toe. Op een moment dat mensen gewoon daar zijn om aan jou te zien: is het wat of is het niks? Ja dan, dan moet je gewoon lekker knallen. En begin ging gewoon met het beste. Ik denk dat je er vanuit mag gaan dat ook als mensen je goed vinden, dat ze niet het hele showcaseje gaan blijven kijken.
Vincent: [54:40] Dan gaan we eigenlijk naar de alien-vraag. Ik weet niet of je m al een keer hebt gehoord?
Atze: [54:43] De alien-vraag! Nee.
Vincent: [54:44] Nee, dat is leuk, wel een eerste keer. Sommige mensen kennen hem nu al, dat is eigenlijk een beetje jammer dat er al een seizoen uit is. Maar, de alien-vraag. Ja, stel je voor er landt een alien op aarde en die weet niet wie wij zijn als mensen die weet niks van onze cultuur, die heeft totaal geen context voor wat dan ook. En jij krijgt de kans om die alien kennis met ons te laten maken. En dat doe je door die alien mee te nemen naar een concert. Er even vanuitgaande dat die alien Nederlands spreekt en met ons kan communiceren, hoe zou je die alien dan uitleggen wat een concert is?
Atze: [55:21] Ja. Ik denk dat we in de corona-tijd hebben gezien dat mensen gewoon heel graag toch wel bij elkaar willen zijn en dat een concert de beste manier is om dat te doen. En we hebben natuurlijk ook - in covid-tijd zagen we ook gewoon dat cultuur vanuit Den Haag heel erg gezien wordt als iets waar je ook wel op een stoeltje naar kunt kijken en waar je waar je met een programmaboekje kunt lezen wat er aan de muur hangt of op het podium gebeurt. Maar dat popmuziek het toonbeeld is van dat mensen gewoon fysiek in contact met elkaar willen zijn. En dat is fysiek door elkaar aan te stoten, maar ook door energie op elkaar over te dragen.
Dus ik zou eigenlijk aan een alien uit willen leggen, eigenlijk waar we het net ook over hadden van: let op zo meteen gaat bij deze en deze elementen of bij deze en deze song, gaat iets gebeuren en dat is mooi, dat gaat ze verspreiden, dat gaat misschien die hele zaal vullen, en daar, daar wil ik je op wijzen. Dat zou ik willen, dat zou ik willen zeggen. Daar zie je dus een verbinding tussen mensen zoals we die echt gemist hebben de afgelopen paar jaren.
Vincent: [56:38] Een verbindings-ritueel eigenlijk.
Atze: [56:41] Een verbindingsritueel, ja. Dat klinkt bijna spiritueel, maar het is echt zo. En ik heb ook heel veel cabaretiers gehoord over dat missen van die verbinding als ze in zalen van anderhalve meter afstand moesten spelen. Als mensen lachen, dan hebben ze ook een verbinding met elkaar nodig. Met een arm die tegen een andere arm aanzit, waardoor je elkaar aansteekt. Fysiek. En dat zie je bij concerten ook. En dat, dat zou ik een alien wel mee willen geven, want dat kunnen ze vast niet buiten de aarde.
Vincent: [57:10] Zweef je allemaal de andere kant op.
Atze: [57:12] Zo is dat.
Vincent: [57:14] Dat lijkt me een heel mooie plek om te eindigen. Hartstikke bedankt dat je dit gesprek met ons wilde voeren.
Atze: [57:20] Ja.
Melanie Esther: [57:21] Heel erg bedankt.
Vincent: [57:22] Dankjewel Atze.
Atze: [57:22] Ja, graag gedaan.
Outro [57:23]
Leuk dat je luisterde naar The Live Coaches. Ik ben Vincent de Raad en ik ben Melanie Esther, en in deze aflevering gingen we in gesprek met Martijn Mulder over wat je als artiest kunt leren van de wetenschap.
Volg ons op Instagram via @thelivecoaches om op de hoogte te blijven van nieuwe afleveringen, foto’s en video’s van alle voorbeelden die voorbij zijn gekomen en meer. Alle informatie over onze coachings vind je op onze website: www.thelivecoaches.nl.
Heel erg bedankt voor het luisteren en tot slot, heb je wat geleerd? Ben je geïnspireerd? Vond je dit een toffe podcast? Deel deze aflevering dan met je vrienden, dan maken we samen van elk optreden een ervaring.
