[00:00] Melanie Esther:

“Ik weet niet hoe mensen binnenkomen, maar ik weet wel hoe ik wil dat ze weglopen”. Hoe wil je dat je publiek wegloopt na je show? Dat was voor mij wel echt een eyeopener waarin ik dacht: wow, denkt iemand hierover na? En dat zal vast wel zo zijn, maar voor mij, en ik hoop voor heel veel luisteraars met mij, en ons, zette me dat wel echt aan het denken van ja, dit is een beleving he? Dit is een ervaring. Dit zijn mensen die hiernaar uitkijken, die het in hun agenda zetten. En wat wil je ze geven?

[00:39] TUNE

Hey!

Ik ben Vincent de Raad en ik ben Melanie Esther en wij zijn 'The Live Coaches.' Wij coachen artiesten in het vertalen van hun unieke verhaal naar een live ervaring op het podium.

In onze podcast gaan wij in gesprek met experts van voor en achter de schermen uit de live muziekindustrie. We praten over alle verschillende onderdelen van live. In elke aflevering staat een ander element centraal. Van performance tot visuals en van styling tot licht, alles komt aan bod.

We bieden je nieuwe kennis, inzichten en meteen toepasbare tips om van jouw optreden een ervaring te maken!

Check onze insta @thelivecoaches voor foto’s en video’s van alle voorbeelden die voorbijkomen.

Ready? Let’s go!

[01:37] Vincent:

Leuk dat je luistert naar The Live Coaches. Dé podcast voor artiesten die van hun optreden een ervaring willen maken. Dit is de laatste aflevering van het eerste seizoen. En dus is het tijd om terug te blikken, te reflecteren en om lessen te trekken.

Deze aflevering is een afsluiting, maar je zult merken dat het ook een heel mooi startpunt kan zijn als dit de eerste aflevering is die je luistert. Er komen verschillende fragmenten uit het seizoen voorbij die je een goed beeld geven van de vibe van de afgelopen tien afleveringen. Die kun je dus ook gebruiken om te kijken bij welke aflevering jij het beste kunt beginnen.

We beginnen dit gesprek door het kort te hebben over hoe wij het maken van dit seizoen hebben ervaren en wat The Live Coaches in onze ogen nu eigenlijk is, of aan het worden is.

Vervolgens onthullen Melanie Esther en ik onze favoriete fragmenten uit het seizoen. Dit zijn de momenten die ons raakten, kippenvel gaven en die het beste samenvatten of illustreren waar wij als The Live Coaches voor staan.

Tot slot lichten we alvast een tipje van de sluier over wat we dan nú gaan doen als The Live Coaches en daarna hebben we nog een bijzondere afsluiting.

We hopen dat dit gesprek je zal inspireren en je misschien wel op een nieuwe manier na zal laten denken wanneer jij aan de slag gaat met je volgende show. Heel veel luisterplezier.

Ja, welkom allemaal.

[03:06] Melanie Esther:

Welkom.

[03:09] Vincent:

Bij deze laatste aflevering van dit eerste seizoen van The Live Coaches. And what a ride it’s been.

[03:16] Melanie Esther:

Maar echt.

[03:17] Vincent:

Ja. We zijn weer met zijn tweeën, geen gast deze aflevering, gewoon weer Melanie Esther en ik.

[03:22] Melanie Esther:

It’s just us.

[03:23] Vincent:

En we gaan terug en vooruitkijken naar waar we allemaal zijn geweest en waar we misschien nog allemaal naartoe gaan. Hopelijk met jullie samen. Sowieso al super bedankt voor het luisteren allemaal. Gewoon echt, er was niks en nu is er iets. En dat iets dat gaat nog veel meer worden en dat is een van de dingen waar we het in deze aflevering over gaan hebben. Goed, om te beginnen, ja, Melanie, als je deze rit moet omschrijven, deze journey van bijna een jaar nu, ja, hoe was het om dit te maken voor jou?

[04:05] Melanie Esther:

What a ride it’s been. Voor jou als luisteraar was er natuurlijk om de twee weken een aflevering. Maar wij zijn hier eigenlijk, nou ja, inderdaad, een jaar, nog wel langer mee bezig geweest. Van het idee tot, letterlijk waar we nu zijn, de laatste aflevering opnemen. Van dit seizoen. De laatste aflevering van dit seizoen opnemen.

En we hadden natuurlijk een doel en dat was: meer kennis delen. Meer kennis brengen over dit onderwerp. Een platform creëren wat dat doet. Is wel echt, ja, dat voel ik heel erg. Van dat we dat – dat we wel echt een plek hebben waar je kunt zeggen van, hey ga daar heen als je iets wilt leren over van je optreden een ervaring maken. En ik denk dat we daar allebei heel trots op zijn. Dat we, ja, zo’n mooi product hebben afgeleverd wat zoveel inspiratie kan zijn voor velen.

[05:03] Vincent:

Ja. Ik vind het zo grappig hoe het bij ons alletwee volgens mij ontzettend kriebelt om naar de toekomst te gaan al. Het is een beetje, ja, dit is een seizoensafsluiting, maar absoluut niet het einde van The Live Coaches. Het is niet het einde maar het begin. En dat is het – dat voelt ook wel echt zo. Nu gaan we inderdaad straks pas praten over: waar is het dan het begin van? Of wat dan nu? Maar misschien iets wat nu wel goed is om te bespreken, om echt deze aflevering mee te starten, is een soort van opnieuw een antwoord geven op wat het eigenlijk is wat we aan het doen zijn. Wat is The Live Coaches?

Toen we de introductie voor dit seizoen opnamen toen waren we eigenlijk nog maar, ja, vers uit het ei gekropen als het ware, toen waren we nog heel erg aan het ontdekken wie wij waren en aan het worden waren ook als Live Coaches en waar dit heen ging. En dat is in een zekere zin nog steeds wel zo, maar we zijn wel een heel podcastseizoen en een heel jaar verder. En er is veel meer. Dus, ja, ik ben dan degene die vaak vragen stelt, dus dan vraag ik hem maar gewoon aan jou

[06:15] Melanie Esther:

Nee, mag ik hem aan jou stellen?

[06:19] Vincent:

Ja, dat mag.

[06:22] Melanie Esther:

Hoe zou jij The Live Coaches nu beschrijven?

[06:25] Vincent:

Het klinkt misschien een beetje cliché, maar het is… het is wel echt iets groters dan een podcast of een plek waar je coaching kunt krijgen. Het is echt een… En dat is het steeds meer en dat begint steeds meer vorm te krijgen. Het is echt een idee, het is echt een visie op hoe dit zou kunnen. En dat is het echt. En ik merk ook steeds meer dat dat is eigenlijk over de tijd helderder geworden en dat wordt steeds helderder. Melanie Esther en ik die hebben in de afgelopen week voor het eerst een echte coaching als The Live Coaches gegeven. Een online workshop voor Kunstbende.

En tijdens het ontwikkelen van die workshop kwamen we er eigenlijk van nature achter dat ideeën zich zegmaar vormen over die tijd. Over die gesprekken met gasten, over nog steeds elke donderdag drie uur met elkaar praten. Over die visie en nog steeds shows bekijken en nu gelukkig ook weer tickets kopen voor shows en naar shows gaan. En wat we eigenlijk merkten, om even naar het punt te gaan, wat we merken is dat er zich ook echt een methodiek ontwikkelt. Echt een visie die concrete vormen aan begint te nemen. Die je zou kunnen samenvatten als het ware. Dus wat is The Live Coaches nu? The Live Coaches is die visie denk ik.

Nu ben ik wel benieuwd: hoe klinkt dit voor jou? Ben je het hiermee eens? Waar ben jij hiermee?

[07:53] Melanie Esther:

Nou, toen je dat allemaal zo zei… Kijk, The Live Coaches geeft coaching, workshops en heeft een podcast, maar The Live Coaches heeft een visie. En het is echt een idee van een… We hebben een doel, we willen meer vertellen, meer delen, meer platform creëren voor ‘live’. Voor performance. En daarover praten en echt een platform creëren voor het – voor de ambacht ‘liveshows’. Want dat is het echt. Iemand had het over een bakker en broodjes maken…

[08:27] Vincent:

Ja, Rakesh.

[08:28] Melanie Esther:

Rakesh. Terug naar aflevering één, we gaan al een beetje die kant op. Dát, weet je wel? Maak broodjes. Maak een show. En ja, apart from, het ding wat we samen hiervoor voelen, voel ik ook gewoon echt een missie van, ja, dit is gewoon… Het is heel groot om te zeggen dat het een levensmissie is en dat ik hiervoor op aarde ben, maar ik heb toch een beetje die sprankeling in men gevoel als ik denk over The Live Coaches en de ideeën die we hebben. Ja.

[09:00] Vincent:

Ik vind het ook wel grappig als je het over Rakesh hebt die zegt inderdaad “bak brood”. Ik ga meteen dan van aflevering één naar aflevering tien waarin Typhoon zegt “eigenlijk lever ik gewoon een service”.

[09:10] Melanie Esther:

Ja, oh ja. Maar dat is wat ik zei, een ambacht. Het is echt iets op zichzelf.

[09:16] Vincent:

Ja. Nee, ik merk ook wel… Dat op popacademies leer je optreden, maar je leert niet per se een show te maken. Je leert hoe je een optreden geeft. Je geeft veel optredens maar je maakt niet echt shows. Meestal. Tenzij je het echt zelf doet. En dat is denk ik een groot verschil. En ik denk dat wij praten nu he, we zijn nu met verschillende partijen in gesprek over workshops enzo, en dat komt ook naar voren: The Live Coaches is echt iets anders dan performance coaching. En wij hebben het niet zozeer over ‘leer samenspelen met je band’ en ‘hoe sta je op het podium?’ is een onderdeel van wat wij doen, maar eigenlijk wat wij doen is kijken: hoe zet je een show neer? Hoe vertel je een verhaal? En hoe vertel je een verhaal, in deze setting komt dat niet zozeer aan bod bij waar de meeste artiesten in Nederland in opgeleid worden, of kennis over hebben.

Misschien, om even een beetje door te gaan ook, is – we hebben nu dus, ja, tien afleveringen met tien gasten opgenomen over alle verschillende aspecten van live.

[10:29] Melanie Esther:

Ja, we hebben natuurlijk zoveel mensen gesproken en het leek ons tof om eens met elkaar in gesprek te gaan over, ja, wat ons nu echt is bijgebleven, waar we het meeste uit hebben gehaald, wat we anderen zouden willen vertellen en daarom hebben wij eigenlijk drie vragen samen ontwikkeld die we moesten beantwoorden, los van elkaar. Die vragen gaan we zo meteen een voor een beantwoorden met fragmenten uit de podcast.

En de eerste vraag is voor Vincent. En die vraag is: als je iemand zou vertellen over de podcast en je laat ze één fragment horen, welk fragment zet je dan op en waarom?

[11:14] Vincent:

Ik vind dit zó moeilijk. Een van de fragmenten die als eerste in mij opkomt is wat ik noem ‘leren willen’. Is in aflevering twee met Toon Rooijmans over concepting. Waarin hij op het einde, op de finishlijn van een hele mooie aflevering nog een heel persoonlijk verhaal vertelt eigenlijk, met een hele krachtige boodschap. Namelijk: leer willen.

[11:44] FRAGMENT TOON: LEER WILLEN

Ik heb ooit een toespraak moeten houden op men diploma-uitreiking, Ik was een beetje voor t’ blok gezet. Ik ga even twee minuten uitweiden. Ik was voor het blok gezet om er een jongen, die in dezelfde lichting zat, was gevraagd om een toespraak te houden. Als enige student. Maar hij durfde niet. Dus een kwartier van tevoren, was hij van: “yo, jij kunt best wel goed presenteren, kan jij het van mij overnemen, want ik durf het echt niet. Toen dacht ik bij mezelf, “ja, fuck it ook gewoon.” Kwartier lang druk lopen maken over wat ik nou ging vertellen, en toen stond ik daar en toen zei ik…

Toen had ik mijn ervaring gedeeld van een gefaald afstudeerproject. En mijn les daaruit. Wat eigenlijk tot de kern komt. Ik kreeg in dat afstudeerproject alle vrijheid, in dat gefaalde afstudeerproject. Alle vrijheid die ik maar kon bedenken. Ik had geen kaders. En dan is het aller moeilijkste om te weten wat je wilt. Willen is een werkwoord. Weten wat je wilt, willen, ik wil, is het aller moeilijkste wat er is. Want het moet echt helemaal vanuit jezelf komen. En probeer… ga leren willen. Leer te willen. Dat is wat je moet leren. Leer willen, dat is het allerbelangrijkste. Vanuit daar komt de rest. Vertrouw erop. Ik krijg kippenvel.

Melanie Esther:

Ja, ik ook. [Lacht]

Vincent:

Vet…

[13:13] Vincent:

En dat is wel echt een thema ook in The Live Coaches als visie, in deze podcast, in al deze afleveringen, van, he, we begonnen heel erg bij ‘okee, je… trek maar zwart aan.’ Of: tuurlijk staat de drummer in het midden achter dan de zanger ervoor – of zangeres – dan de gitarist en de bassist aan de zijkanten bijvoorbeeld. En allerlei dat soort ‘standaard-keuzes’. En wij zijn inmiddels heel erg op de strekking uitgekomen van, okee, dat is niet inherent goed of fout maar het is wel belangrijk dat je die keuzes ergens op baseert. En volgens ons is dat ofwel het verhaal wat je wilt vertellen, de boodschap die je hebt, of het gevoel wat je je publiek wilt meegeven. In de woorden van Typhoon: je bepaalt niet hoe mensen binnenkomen maar wel hoe ze weglopen. En dat dan ‘reverse engineeren’. En voor mij is ‘leren willen’ dat fragment van ‘leer willen’ heel erg tekenend voor dat principe.

Van: leer eens waarom je iets wil. Waarom doe je dit? En hij, in dat fragment zegt ie ook heel erg van: als alles mag, als alles kan, is het aller moeilijkste weten wat je wilt. Wil ik dat iemand een zwart t-shirt aanheeft of een wit t-shirt? Weet ik veel. En in de plaats van die ‘weet ik veel’ daar kan een visie komen en die visie die moet je ontwikkelen als artiest, en die is er niet per se als je hele toffe muziek maakt. Dat wil niet per se zeggen dat jij weet van: mijn band moet een zwart of een wit t-shirt aan. Dus je moet bij jezelf nagaan wat dat moet zijn en wat het punt is eigenlijk wat jij met die show hebt die je geeft. Dus dat is eigenlijk – dat is waarom dat fragment als eerste bij mij opkwam.

Nu ben ik heel benieuwd naar jouw antwoord op dezelfde vraag. Ga ik hem gewoon nog een keer stellen: als je iemand vertelt over de podcast en je laat ze één fragment horen, welk fragment zet je dan op en waarom?

[15:17] Melanie Esther:

Nou, mijn… Het stuk wat ik zou laten horen is ook een stuk uit de aflevering van Toon.

[15:24] Vincent:

Oh okee.

[15:25] Melanie Esther:

Ik denk dat dat heel veel zegt over de visie van The Live Coaches, dus misschien kunnen we daar zo ook nog iets meer op ingaan. Maar het stuk wat ik iemand anders zou laten horen is ‘stel vragen’.

[15:37] FRAGMENT TOON: STEL VRAGEN

Ik vraag altijd van, “wat wil je…” Ik ben gewoon meestal aan het luisteren. Zo van, “okee, wat wil je… wat is het album, waar gaat het over?” Wat wil je bereiken? Wie ben jij? Waar kom je vandaan? Wat heb je al meegemaakt als artiest? Wat zijn je ervaringen?

Wat ik voornamelijk belangrijk vind is: wat is het verhaal dat je wilt overbrengen? Wat vind je belangrijk in je performance? Ben je comfortabel op stage? Wil je juist meer op de achtergrond staan? Wil je dat je muziek spreekt of wil je dat jij meer naar voren komt? Dat zijn best wel belangrijke elementen daarin.

[16:12] Melanie Esther:

Ik heb dit stuk gekozen omdat je alles wilt baseren op een gedachte, op een keuze, die je eerder hebt gemaakt over je show. En ja, in dat stuk over ‘stel vragen’, stelt Toon gewoon heel veel vragen en dat is ook gewoon hoe ik het werken aan een show zie van: stel vragen. En beantwoordt ze, voornamelijk, beantwoord de vragen die je jezelf stelt of die iemand anders je stelt.

Van, ik denk dat The Live Coaches heel erg uitstraalt, en wat in alle afleveringen terug is gekomen, van: denk na. ‘Denk na’. Misschien is dat de conclusie van ‘leer willen’ en ‘stel vragen’: denk na. Bepaal wat je wilt. En dat is zo belangrijk en ik zie dat ook heel erg als visie van The Live Coaches. Voordat je überhaupt bepaald wat je aanhebt of hoe het licht eruitziet of wat er op het podium staat, aflevering twee, concepting: denk na.

[17:10] Vincent:

Ja.

[17:11] Melanie Esther:

Nou ja, dat zou ik ook iemand zeggen van, denk na. Maak niet zomaar een keuze maar baseer het ergens op. En, nou ja, inderdaad: denk na, stel vragen en leer willen. Dat zie ik wel echt als, ja, iets wat ik en wat we nu ook nog veel meer willen uiten en delen en wat zo belangrijk is om je bewust van te zijn als artiest.

Okee. Vraag twee.

[17:36] Vincent:

De tweede vraag.

[17:38] Melanie Esther:

De tweede vraag. Welkom bij de tweede ronde. Wat heeft je verrast? Is er een moment geweest wat jou echt een andere kijk heeft gegeven op ‘live’?

[17:50] Vincent:

Ja. Wat ik hier heel grappig aan vind is dat bij mij het antwoord wat hier opnieuw staat is ‘alles is een keuze’. Dus, we’re going in circles.

[18:04] Melanie Esther:

Sinds de aflevering met Freek heb jij dat ook heel vaak gezegd voor onszelf. Maak heldere keuzes.

[18:11] Vincent:

Ja, maak een keuze en – zoals Freek het zei – go wit hit all the way. Weet je wel? Eentje waar ik heel erg aan moest denken was een fragment van Rakesh waarin hij zei: houd het simpel want het wordt vanzelf ingewikkeld.

[18:25] FRAGMENT RAKESH: HOUD HET SIMPEL WANT HET WORDT VANZELF INGEWIKKELD

Wie ben jij en waar ga je heen? Heel vaak jezelf afvragen, “wat ben ik nou echt aan het doen?” Ik doe dat soms dertig keer per dag: “wacht even, stop, wat ben ik nou echt aan het doen?” En als je het antwoord niet in één zin kunt geven, stop daarmee gewoon. Wat ben je nou aan het doen weet je wel? “Ja, we moeten dit zodat we dat en als we dit dan dat…” Een soort leipe misconceptie dat als je iets; dan dat. Nee, onzin. Je hoeft helemaal niks. Ga gewoon terug naar de kern. Houd het simpel want het wordt vanzelf ingewikkeld.

[18:52] Vincent:

En ik denk dat dat ook heel erg ‘maak heldere keuzes’ is in andere woorden. “Maak een heldere keuze en go with it all the way” is hetzelfde als, “houd het simpel want het wordt vanzelf ingewikkeld”.

[19:05] Melanie Esther:

Inderdaad, houd het simpel. En als je inderdaad heldere keuzes maakt dan kun je ook voor heldere vertaalslagen live zorgen.

[19:14] Vincent:

Nog een fragment trouwens wat voor mij dit – er zijn er tientallen in de podcast. Maar nog een fragment, die dit heel erg voor mij illustreerde, was in de aflevering van Titus. Waarin hij zei dat hij met verschillende artiesten, waaronder Wende volgens mij, in gesprek was en dat ze zeiden van, ik weet niet of ik iets wil zeggen. En Ronnie Flex ook, dat hij, Ronnie Flex die wilde graag vertellen hoe die zijn liedjes had gemaakt en dat kwam er eigenlijk in de repetities niet zo goed uit. En dat hij in de pauze van de repetitie vroeg van, “wil je eigenlijk wel iets vertellen?”

[19:50] FRAGMENT TITUS: WIL JE EIGENLIJK WEL IETS VERTELLEN?

Ik heb zowel bij Wende als bij Joost Spijkers – die begon dan zo’n beetje aarzelend tegen mij te zeggen, “ja, ik heb eigenlijk niet zo’n zin om tussen de nummers door te praten.” Snap je? “Ik heb geen zin om te zeggen: ‘hallo, goedenavond, fijn dat jullie er zijn.’ Hoe moet dat nou?” Ik zei, “nou, dan doe je dat niet.” En zowel bij die show van Wende als bij die van Joost, praatten zij helemaal nul en zijn het alleen maar de nummers die, ja niet het verhaal vertellen, maar die de boog maken. Zal ik maar zeggen. Dus het hoeft niet.

[20:30] Vincent:

Je hoeft niets te zeggen. En dat vond ik ook heel sterk: als je niet wilt praten, doe het dan niet. En zeg dan ook gewoon niks de hele show, want dan wordt het weer spannend. En dat is wat Titus heel mooi illustreerde en dat is opnieuw: maak een heldere keuze en go with it all the way.

[20:49] Melanie Esther:

Mooi.

[20:51] Vincent:

Okee, nu ben ik heel benieuwd. Wat heeft jou verrast? Heb je een voorbeeld van iets wat jou echt een andere kijk op live heeft gegeven?

[21:01] Melanie Esther:

Zeker. Voor mij was dat in de aflevering van Typhoon. Het stuk, je benoemde het net al, waarin hij zegt, “ik weet niet hoe mensen binnenkomen, maar ik weet wel hoe ik wil dat ze weglopen”.

[21:17] FRAGMENT TYPHOON: IK WEET NIET HOE MENSEN BINNENKOMEN, MAAR IK WEET WEL HOE IK WIL DAT ZE WEGLOPEN.

Voordat je op komt heb je de hele show al gezien. En ik dacht van: ah, dat is precies hoe dat bij mij ook werkt. Dus het is eerst terug naar binnen gaan. Van, wat wil ik – wat zou ik willen zegmaar? Weet je wel? Met welk gevoel wil ik dat mensen weglopen? Ik weet niet hoe mensen aankomen, maar ik heb wel een idee van hoe mensen weglopen. Nou ja, en dan is het een soort van reverse engineering.

[21:43] Melanie Esther:

“Ik weet niet hoe mensen binnenkomen, maar ik weet wel hoe ik wil dat ze weglopen”. Hoe wil je dat je publiek wegloopt na je show? Dat was voor mij wel echt een eyeopener waarin ik dacht: wow, denkt iemand hierover na? En dat zal vast wel zo zijn, maar voor mij, en ik hoop voor heel veel luisteraars met mij, en ons, zette me dat wel echt aan het denken van ja, dit is een beleving he? Dit is een ervaring. Dit zijn mensen die hiernaar uitkijken, die het in hun agenda zetten. En wat wil je ze geven?

Ik ben natuurlijk zelf ook veel bezig met doelgroepen en ‘wie wil je aanspreken?’, en ‘wie wil je als fan?’ en ‘hoe ga je daarvoor zorgen?’ Maar ik denk dat soms artiesten voor lief nemen dat je publiek er is. En nadenken van: wat wil ik dat dit met hen doet? De basis is van ook een show maken. En dat maakt het ook menselijk. Want het verhaal wat jij gaat vertellen is menselijk. Dus nadenken over van, ‘wat moet het met de ander doen?’ Ik denk dat dat echt heel veel bijdraagt aan – aan keuzes die je – aan heldere keuzes die je wilt maken.

[23:00] Vincent:

Mooi, mooi. Ja ik denk, er is altijd zo’n tweedeling van: het artiest-zijn is ergens een soort van heel iets egocentrisch waarin je jezelf uit en jezelf op een podium neerzet en mensen laat luisteren naar wat jij hebt meegemaakt of hoe jij het ziet. En ergens anders is het, is het juist de soort van grootste vorm van vrijgevigheid want je geeft eigenlijk mensen…

[23:32] Melanie Esther:

Ja, your heart.

[23:33] Vincent:

Jezelf, om zich aan vast te klampen, om iets mee te kunnen. Om zichzelf in te verliezen. Om even hun – om even zichzelf te vergeten.  En ik denk dat die tweedeling daarin – dat is voor iedere artiest anders, waar dat ligt, in hoeverre dat in balans is en – maar ik denk wel dat dat heel erg hieraan raakt. Ik vind het gek dat het niet vanzelfsprekender is misschien, of misschien heb ik gewoon niet met de juiste artiesten gewerkt, of ben ik niet in de juiste kamers geweest, maar dat je op deze manier hierover nadenkt van: je hebt zo’n mooi talent, je hebt zo’n mooi iets in handen wat je – waar je jouw alles instopt en wat in sommige gevallen ook iemand anders alles wordt – he? En je kunt als muzikant door eigenlijk gewoon – he? Door wat voor jou op een gegeven moment een soort van natuurlijk iets wordt, een liedje spelen, ergens op een podium stappen en dit doen. Kun je mensen echt heel veel geven. Het is echt zo’n onevenredig iets. Van hoe makkelijk het is, als je dit tien jaar doet, om een liedje te spelen, zo groot is dat een gift voor iemand anders.

[24:53] Melanie Esther:

Zeker.

[24:54] Vincent:

En als je als artiest – ik denk dat je dat wel aan je – ook aan jezelf en aan je talent verschuldigd bent als artiest. En ook aan het podium en de aandacht die je claimt. Zegmaar, jij bent van de social media, maar zegmaar, alles wil op dit moment je aandacht en hoe mooi is het dat je met enkele tientallen, een paar honderd, een paar duizend mensen ergens in een kamer of in een tent staat en dat alle aandacht op jou gericht is en dat je daar op die plek staat? En wat je daar dan komt doen.

En ik wil hier niet mee zeggen van, oh je moet een soort verlichting geven aan iedereen, of je hebt een enorme verantwoordelijkheid daar liggen dat het maar altijd een soort van dat waard moet zijn. Ik denk dat dat een hele grote druk is die niemand op zichzelf zou moeten leggen. Maar ik denk wel dat je je er bewust van mag zijn van hoe uniek die positie is en dat – ja, dat je er rekening mee mag houden. Van: wat wil ik mijn publiek meegeven? En als dat gewoon ontsnapping is of even puur entertainment, dat dat net zo veel waard is als een hele inspirerende speech of een heel inspirerend liedje of verhaal.

[26:05] Melanie Esther:

Ja.

[26:09] Vincent:

Okee, de derde vraag. Je favoriete voorbeeld van een artiest en diens vertaling naar live?

[26:18] Melanie Esther:

Ik moest er effe over nadenken omdat er natuurlijk heel veel artiesten besproken zijn, en toen ging ik nadenken en toen dacht ik: nee, eigenlijk weet ik het wel. En dat is de aflevering van Naaz over ‘Het Publiek’. Waarin zij beschrijft wie haar publiek is. Nou, en dan met Naaz haar vertelstem, só beautiful.

[26:42] FRAGMENT: NAAZ BESCHRIJFT HAAR PUBLIEK

Ik denk dat wat mijn shows mijn shows maakt en wat sommige van mijn shows minder leuke shows maakt, is dat het publiek een bepaalde groep mensen is die meer – het is niet echt van, “oh, ik ga met een vriendin naar een concert”, het is, “ik ga met een hele groep mensen naar een concert.”

Het voelt zegmaar meer van, ik weet niet, als ik daar sta – Ik denk – Ik als persoon ben echt heel erg onzeker en heel erg zelfverzekerd tegelijkertijd. Ik ben heel erg onzeker tussen, in het dagelijks leven, tussen mensen. Maar als ik Naaz de artiest op een podium ben, dan ben ik wel heel zelfverzekerd. Waarom? Omdat de mensen in mijn publiek, zijn alle mensen die ik altijd nodig heb gehad in mijn leven, maar niet kon vinden. Omdat er zoveel verschillende soorten mensen zijn op de wereld en je bepaalde interesses moet kunnen delen om like minded mensen te vinden.

En ik denk dat mijn muziek ook door de tekst en mij als persoon en ook het feit dat ik niet een hele grote artiest ben, een heel bepaald soort denkwijze van mensen, like say, mensen die een beetje hetzelfde denken naar elkaar toe trekken, waardoor mijn shows heel erg veel vriendschap uiten en je heel veel vriendschap kan vinden in elkaar in het publiek.

En ik denk dat wat mijn shows maakt wat het is, wanneer mijn publiek er is, dus niet als ik ergens sta zonder publiek, is… ja, dat klinkt echt overly romantic maar het is wel zo maar: de blik in iedereens ogen. Het is echt een soort kinderlijk blik. Het is echt een soort kinderlijk blik van: oh my god, what a fairytale to be here, weet je. Het is allemaal heel erg liefdevol, het is heel vriendschappelijk. Iedereen weet dat ze misschien een nieuwe beste vriend of vriendin kunnen vinden in deze ruimte en dat is ook heel vaak gebeurd en dat is dus nu een beetje een soort het imago van de show geworden.

[28:48] Melanie Esther:

Zo mooi en zó puur. En dat komt ook weer terug op het antwoord van mijn vorige vraag: je weet niet hoe mensen binnenkomen, maar wel – je weet wel hoe je wilt dat ze weglopen. Naaz haar shows zijn voor publiek zo verbindend. Zo begripvol. En zo persoonlijk. En dat, ja, hoe zij daar haar visie over had vond ik echt heel mooi. En echt vanuit haar. En… ja, ik geloof ook daarin de vertaalslag makende naar onze luisteraars, dat: jij kunt hier ook over nadenken. En jij kunt dit publiek, wat jij wilt dat – dat je wilt aanspreken, óók aanspreken. En ook een sfeer creëren die past bij jou. Wat dat ook maar moge zijn. Dat was mijn favoriete stuk.

En jij? Heb jij één voorbeeld van een artiest wiens voorbeeld je echt heel tof vond?

[29:49] Vincent:

Ik ga dan toch terug naar Freek en de Staat op Lowlands. Het begin van die show. Waarin hij beschrijft waar zijn keuzes vandaan kwamen. Zij stonden daar omdat The Prodigy, ja, Keith Flint, de zanger van The Prodigy, was overleden en Torre die had al een keer een cover van The Prodigy gemaakt. Jaren daarvoor. En die deden ze toen als intro van hun set.

[30:21] FRAGMENT: FREEK BESCHRIJFT DE INTRO VAN DE STAAT OP LOWLANDS

Die show kun je op Youtube vrij goed terugkijken. Daar staat dan… Ik begin heel bewust met een positie te maken waar ik Torre probeer los te zetten van de band, dat hij het eigenlijk alleen doet.

Melanie Esther:

En hij staat ook in de hoogte toch, op een plateau?

Freek:

Ja. Dus ik probeer daar ook nog een keer een beetje een soort van… Kijk, dit gaat kitsch klinken, maar wel hem ergens dichterbij of ergens boven uit te zetten. Het publiek naar boven te laten kijken. Dat zijn voor mij dingen, van als iets gaat over of is voor een overleden iemand, dan vind ik het fijn als je mensen naar boven laat kijken. En daar ook de ruimte voor geeft om daar zelf iets bij te denken. Dus dan moet je niet te veel doen, maar je moet wel ook een beetje richting van kijken geven en daar dus ook voor kiezen van bepaalde dingen, ja, er staan dan op dat moment ook nog vier bandleden op het podium. Ik vind het wel fijn als ik dan zo’n show kan beginnen zonder een heel hard applaus, open doekje, dus die bandleden moeten dan wat mij betreft wel in het donker op en die focus moet op dat moment liggen bij die eenzaamheid en niet bij dat groepsverband.

[31:32] Vincent:

Ik weet nog dat wij die show analyseerden en daar nog een discussie, of een, ja, een soort gesprek over hadden. Van: wat was er nou het begin van die show het is een beetje een atypisch begin van een show want het knalt er niet in. Het is een soort van heel, ja, bijna een soort interlude meer dan echt, he, de show begint eigenlijk pas na dat vrij lange interlude.

En toen hij vertelde waarom dat was en hij zei – en die keuzes die hij had gemaakt en hoe hij het publiek stuurde. En dat hij vond van, als er iemand is overleden dan wil ik mensen omhoog laten kijken, en wil ik ze ook een bepaalde ruimte geven om iets te denken. En alle keuzes die daarbij komen kijken. Van okee, als je dus mensen wilt focussen omhoog dan moet je dus de artiest hoog neerzetten. Die had hij uitgelicht bijna als een soort van vanuit de hemel was. Met twee van die witte heldere spots achter hem. En dan laat je de bandleden, die wil je dan niet dat die opkomen want die staan daar dan al muziek te maken, en dat ze dan applaus krijgen en dat het heel euforisch is. Nee, die komen in het donker op. En dan ontstaat er niet applaus.

En al die gedachtes die samen kwamen om dat moment ook een soort – om te laten zien van: dit is een moment en daar mogen we notie aan geven. Van, dit is – iedereen wist al dat zij daar stonden om die reden en dat vond ik echt, dat vond ik echt ontzettend mooi. Ik weet nog echt dat hij dat zei en dat ik dacht van: wauw, ja.

[33:07] Melanie Esther:

Mooi, nou, volgens mij hebben we heel veel besproken en we kunnen hier uren over doorpraten. Misschien komt er ooit een vorm waarin we dat nog gaan doen. We hebben veel ideëen. Maar misschien is het goed om nu verder te gaan naar het tweede onderdeel: the future. Of misschien niet eens ‘the future’ maar, ja, de komende maanden, de komende tijd. We hebben het natuurlijk gehad over ‘wat is The Live Coaches nou?’ Wat gaan we doen? What is the plan?

[33:44] Vincent:

Ja, nou ja, natuurlijk de coachings. Dat is echt een ding wat denk ik nu meer naar de voorgrond gaat komen. Talks en coachings en dat soort dingen. Dat zijn we nu druk aan het doorontwikkelen en ook al aan het doen en dat wordt alleen maar meer. Daar hebben we heel veel vertrouwen in. En ja wat nog meer? Of ten minste, waar ga jij nu heen met jouw gedachten?

[34:12] Melanie Esther:

Ik denk waar we het net een beetje over hadden van, we hadden een doel, en dat was meer kennis delen over live coaching. En we zijn zo blij dat daar tien fantastische mensen met ons aan bij hebben gedragen. Die hun kennis en ervaringen wilden delen. Sowieso voordat we hiermee verdergaan: thanks to everyone. We hebben natuurlijk superveel contact gehad tussendoor met iedereen en als de aflevering uitkwam appjes gestuurd en met elkaar gepraat. Zij zijn die kennisdelers. Zij zijn die ervaringsdeskundige professionals die, ja, met ons – of ja, ons hebben geholpen aan het neerzetten en het breder delen van dit onderwerp.

[35:01] Vincent:

Absoluut. Huge shout out naar alle gasten.

[35:03] Melanie Esther:

Shout out naar alle gasten.

[35:05] Vincent:

Ja, maar echt. Dat is wel echt te gek hoor.

[35:08] Melanie Esther:

Ja, en, I mean, we’re so happy dat zij met ons de kennis wilden delen. Nou, volgens mij kunnen we daar ook een podcast over maken hoe blij we daarom zijn. Maar ja, dat was het eerste doel. Het meer kennis verspreiden over dit supermooie onderwerp. En nu is die volgende stap het ook, ja, toepassen. En dat gaat nu dan de focus zijn in coachings en in workshops. In samenwerking met organisaties of productiehuizen. En ja, de vorm staat nooit vast. Ik denk dat dat misschien wel de main-feeling is voor de toekomst. The Live Coaches is een visie, is een idee van hoe iets kan en zou kunnen en dat blijven we altijd onderzoeken, wat die vorm daarin is.

[36:05] Vincent:

Ik denk ook wel dat het, die kennisdeling die is, weet je, die is niet voorbij. Dit was een soort van ‘stage 1’. En ik denk, he, ik ben nu al aan het nadenken hoe kan de website beter? En hoe kunnen we beter daar uitleggen wat we allemaal hebben geleerd? En nog meer inspiratie ook delen en voorbeelden laten zien. En hoe kan de Instagram beter? En hoe kunnen we daar nog meer delen? En hoe kunnen wij zelf altijd blijven leren?

En ik denk dat er ook echt nog wel meer aan podcast zal komen van ons. En dat is misschien niet over twee maanden en ook misschien niet over zes maanden, maar misschien wel over – langer dan dat. En ik denk dat wij zeker, nou, we hebben nu zelfs al wat mailtjes uitstaan naar wat mensen van, ‘wil je praten?’ En dat is ook gewoon omdat wij heel nieuwsgierig zijn wat zij denken. En dat wij denk ik alletwee ontzettend leergierig zijn. We willen altijd blijven groeien en altijd door blijven gaan en dat is denk ik een heel belangrijk onderdeel van de spirit van The Live Coaches. Is: hoe kan het – hoe kan het helderder? Hoe kan het rijker? Creatiever? He? Hoe kan het meer ons zijn? Hoe kan het meer jou zijn als artiest?

[37:19] Melanie Esther:

Uhu, mooi.

[37:20] Vincent:

En ik denk dat die zoektocht pas net begonnen is.

[37:25] Melanie Esther:

Well, this feels like een strikje. Een heel mooi strikje met mooi inpakpapier en een mooi kaartje geschreven voor ja, een outro, een samenvatting, een afsluiting. Maar zeker niet het eind. Het begin. We hebben zoveel ideeën zoveel doelen, zoveel geloof. En we hopen dat jullie met ons meegaan op onze reis, in ons verhaal, wat jullie verhaal is en waarin we hopen jullie te inspireren in dit alles. Volg ons op Instagram om daar van alles op de hoogte te blijven. Dat is het platform waar we het meest actueel delen. En ja, ik hoop dat je met ons meereist en dat we een hele mooie reis gaan hebben met elkaar.

[38:25] Vincent:

Ja. Hop on our UFO. Om mee af te sluiten, denk ik, want daar hebben we eigenlijk altijd mee afgesloten: de alien vraag. We hebben elke aflevering onze gast gevraagd wat een concert is. Als je dat aan een alien zou moeten uitleggen die helemaal niks weet, hoe leg je dat dan uit? Wat is het nou eigenlijk? Wat is de essentie van dat rare ritueel wat een concert is?

Dus bij deze, Melanie Esther, stel je voor, er land een alien op aarde en die alien die weet helemaal niets van wie wij zijn, van onze cultuur, van onze gewoontes. En jij krijgt de kans om die alien kennis te laten maken met ons mensen op deze aarde. En dat doe je door die alien mee te nemen naar een concert. Hoe leg je die alien dan uit wat een concert is?

[39:28] Melanie Esther:

Damn. Ik wist niet dat ik die ooit zou moeten beantwoorden deze vraag. Ja… Voor mij is een concert een plek waar je jouw verhaal kunt vertellen. En ik heb zoveel mooie antwoorden gehoord. En wat het voor mij gewoon echt is, is die plek waar je je verhaal kunt vertellen en waar je keuzes kunt maken die je baseert op dat verhaal. En dat dat ervoor zorgt dat je echt een wereld kunt schetsen en dat is jouw wereld. En als ik dat zo beschrijf dan is het bijna een soort van droom ofzo. Dat je dat kunt doen. Wie kan nou anderhalf uur, twee uur, twee-en-een-half-uur iemand, of heel veel mensen meenemen in jouw wereld? Ja, voor mij klinkt dat echt als ‘the dream’. Dat is echt iets heel bijzonders.

Dat heb ik ook écht geleerd: wat is een concert een bijzondere ervaring. Ja, om in dat alien-antwoord te blijven: eigenlijk stappen ze in jouw universe. En misschien is een concert wel een beetje een alien-ship. Een plek die eigenlijk niet te bevatten is, maar wat je voelt. En dat zei Glenn ook heel mooi: wijs naar men hart. Voel maar wat het is.

[40:53] Vincent:

Iets buitenaards.

[40:56] Melanie Esther:

Het is – ja, maar echt! Nu krijg ik kippenvel. Het is iets buitenaards. Het is zoiets bijzonders.

[41:07] Vincent:

Mooi, ja.

[41:08] Melanie Esther:

Ja en nu kan ik natuurlijk alleen maar vragen: hoe zou jij onze alien-vriend, vertellen… De alien weet het al, maar wat als je toch nog één keer zou moeten zeggen: wat is een concert?

[41:24] Vincent:

Een concert is een ritueel. Voor mij. Het is iets, het is wel vaker vergeleken met kerkdiensten vroeger. En dat snap ik wel. Er zijn niet zo heel veel rituelen meer in ons leven en we kijken altijd een beetje tegen rituelen aan als een soort artifact uit de geschiedenis weet je wel? Uit het Engelse parlement, weet je? Dat je zo’n man ziet met zo’n pruik op enzo en dat je denkt van: waar is dat allemaal voor nodig?

En ik denk dat concerten bewijzen wat de kracht kan zijn van een ritueel. Van een bepaald stappenplan wat je doorloopt met een grote groep mensen en de kracht die dat heeft. Van samenkomen. Van samen zingen. Net zoals in voetbalstadions. Weet je wel? Dat samen zingen dat heeft echt iets. Als jij met… of karaoke, of whatever. Het brengt je samen. Het – je staat bijna nergens anders vrijwillig zo lang zo dicht op elkaar.

[42:28] Melanie Esther:

That’s fact.

[42:29] Vincent:

Weet je wel? Met allemaal vreemde mensen.

[42:31] Melanie Esther:

Wow, dat is echt waar. Sta je ergens anders zó dicht op elkaar? Filosofisch in verbinding, fysiek, lichamelijk in verbinding, met mensen die je niet kent? Nee.

[42:48] Vincent:

Weet je? En ik ga ook terug, ik weet niet meer wie dit zei, maar je komt samen, je staat in een donkere ruimte met elkaar, de lichten gaan uit. En – het was Es Devlin trouwens die dit zei – en die zei van, “het is bijna alsof je een slaapfeestje had vroeger en de lichten uitgingen en je lag daar met zijn allen wakker in het donker.” En dan komt er iets. Je gaat die reis – je stapt samen in die UFO.

Okee, om tot het punt te komen, hoe ik die alien uit zou leggen wat een concert is. Ik denk dat een concert iets anders is afhankelijk van wat jij op dat moment nodig hebt als de bezoeker of als de artiest. Ik denk dat als jij even alles eruit moet gooien en de longen uit je lijf moet schreeuwen dat het dat is. Ik denk dat als jij even heel veel mensen om je heen nodig hebt die niet per se met jou bezig zijn maar gewoon om te weten dat je niet alleen bent, dat het dat is. Ik denk dat als jij even alleen moet zijn met een single friend, die misschien wel die artiest is, dat het dat is. En ik denk dat het nog heel veel meer is. Het is ontsnapping, het is een confrontatie met de wereld, het is ook ontsnapping van die wereld.

[44:09] Melanie Esther:

Het is een feestje.

[44:10] Vincent:

Het is een feestje.

[44:12] Melanie Esther:

Het is huilen.

[44:13] Vincent:

Huilen, lachen, zoenen, dansen, springen…

[44:18] Melanie Esther:

Kapotgaan.

[44:19] Vincent:

Moshen.

[44:20] Melanie Esther:

Knuffelen.

[44:21] Vincent:

Het is al die dingen. Dus eigenlijk, als ik er nu over nadenk is het een strikvraag.

[44:31] Melanie Esther:

Heel mooi.

[44:33] Vincent:

En dat komt ook weer terug dan naar wat we eerder in deze aflevering bespraken. Als artiest heb je het voorrecht dat je de hogepriester mag zijn van zo’n moment. Elke keer weer. Ook op de meest ondankbare onbetaalde plek, sta je wel op die plek. Niet om goed te praten dat artiesten te slecht betaald worden trouwens, maar…

[44:57] Melanie Esther:

Little side note.

[44:58] Vincent:

Little side note. Maar, dat is zoiets moois en zoiets krachtigs. En ik kan niet wachten op wat artiesten daarvan gaan maken in de komende tijden nu het allemaal weer mag. Ja, ik wil misschien nog zeggen: bedankt voor het luisteren. Bedankt voor het luisteren, bedankt voor het met ons mee ontdekken, en stay tuned. Er komt meer aan. Zoals Mel al zei, check onze Instagram voor reguliere updates, bekijk onze website voor allerlei extra kennis, want we gaan er nog veel meer van maken. Houd deze feed in de gaten want er komen meer afleveringen aan. Het zal even duren, maar ze komen. En als je een artiest bent of iemand die iets met shows doet we zijn er natuurlijk voor jou.

[46:08] Melanie Esther:

You know where to find dus.

[46:10] Vincent:

You know where to find us. We willen supergraag met zo veel mogelijk verschillende artiesten, makers, kunstenaars, hoe je jezelf ook noemt, aan de slag. Want we geloven dat er hele mooie dingen kunnen gebeuren.

[46:27] Melanie Esther:

Ja, nogmaals, bedankt voor het luisteren, tot everywhere en we hopen je snel bij een concert te zien.

[46:35] OUTRO TUNE

Leuk dat je luisterde naar The Live Coaches.

Volg ons op Instagram via @thelivecoaches om op de hoogte te blijven van nieuwe afleveringen, live hacks en meer. Alle informatie over onze coachings vind je op www.thelivecoaches.nl.

Ons artwork is door Sjoerd van Schagen en onze tune is gemaakt door Flowti.

Heel erg bedankt voor het luisteren en tot slot, heb je wat geleerd? Ben je geïnspireerd? Vond je dit een toffe podcast? Deel deze aflevering dan met je vrienden, dan maken we samen van elk optreden een ervaring.