[00:00] Vincent:

Het is donderdag 12 december 2019. Om 8 uur ’s avonds stap ik vanuit de koude Amsterdamse avond de warmte van het knusse zaaltje Bitterzoet binnen. Jong en oud staat in de zaal gemoedelijk met elkaar te praten. Ik haal een biertje aan de bar en ga in een verhoogd hoekje schuin achter in de zaal staan. Voor me staan een vader en zijn twee jonge kinderen die in spanning wachten op het begin van de show. Het werd een avond die ik niet snel zal vergeten.

Het is de laatste show van de tour van Naaz. Eind 2019 is ze op haar hoogste punt tot dan toe. Ze tourt Europees mee met Melanie Martinez en sluit haar eigen headline-tour af met drie uitverkochte shows in Bitterzoet. Maar, die avond was ze heel ziek. Op de dag zelf was het nog onduidelijk of de show überhaupt wel door zou gaan.

Na nog even wachten kwam Naaz, iets later dan gepland, het podium op. De intro begon, haar inzet kwam, maar het lukte niet. Ze barst in huilen uit.

Maar dan gebeurt het: het publiek in de zaal neemt het genadeloos hard van haar over. Ik krijg nog steeds kippenvel als ik terugdenk aan dat moment. En in dat moment realiseer ik me dat haar publiek daar helemaal niet is om haar te horen zingen. Het is zoveel meer dan dat.

In deze aflevering: de rol van het publiek – met: Naaz

[01:31] TUNE

Hey!

Ik ben Vincent de Raad en ik ben Melanie Esther en wij zijn 'The Live Coaches.' Wij coachen artiesten in het vertalen van hun unieke verhaal naar een live ervaring op het podium.

In onze podcast gaan wij in gesprek met experts van voor en achter de schermen uit de live muziekindustrie. We praten over alle verschillende onderdelen van live. In elke aflevering staat een ander element centraal. Van performance tot visuals en van styling tot licht, alles komt aan bod.

We bieden je nieuwe kennis, inzichten en meteen toepasbare tips om van jouw optreden een ervaring te maken!

Check onze insta @thelivecoaches voor foto’s en video’s van alle voorbeelden die voorbijkomen.

Ready? Let’s go!

[02:29] Vincent:

Leuk dat je luistert naar The Live Coaches. Dé podcast voor artiesten die van hun optreden een ervaring willen maken. Dit is de vierde van tien afleveringen van dit eerste seizoen van The Live Coaches, waarin we elke aflevering een onderdeel of aspect van live bespreken met een expert van voor of achter de schermen.

Deze aflevering hebben we het over de rol van het publiek.

Dat doen we met niemand minder dan Rotterdamse singer, songwriter, producer: Naaz.

In 2017 denderde ze op 17-jarige leeftijd de Nederlandse popscene binnen met haar – op haar slaapkamer geproduceerde – Bits Of Naaz EP. De EP werd meer dan 50 miljoen keer gestreamd en bezorgde haar meteen 2 Edisons. Sindsdien bouwde ze een bijzondere band op met haar fans en kregen ook haar shows een unieke reputatie.

Ze vertelt openhartig over de grote hoogtes en diepe dalen die ze al meemaakte, haar visie op de rol van het publiek bij haar concerten, wat zij van het team van Sigrid en Aurora leerde over het maken van liveshows, en nog veel veel meer.

Bereid je voor op een emotionele reis, waar jij hopelijk net als wij een heleboel inspiratie en belangrijke lessen uit zult halen.

[03:42] Melanie Esther:

Voor een aflevering over publiek moet je natuurlijk in gesprek gaan met een artiest. En wij wisten al heel snel dat we supergraag wilden spreken met Naaz hierover. Naaz is supererg gegroeid in haar performance en je ziet, hoort, voelt, en ervaart dat ze haar publiek echt op nummer één zet tijdens liveshows. Hoe ze hierin is gegroeid, wat haar visie is op de interactie met het publiek, en wat haar succes en faal-momenten, verbeterpunten en kansen zijn, die deelt ze allemaal in de podcast. We zijn heel blij dat Naaz zo open is over haar ervaringen en zijn heel benieuwd wat jullie ervan vinden, dus heel veel plezier met luisteren.

[04:20] Vincent:

Hey, Vincent hier. Voordat we beginnen met de aflevering, nog een korte mededeling.

We nemen deze podcast op afstand op. Waarbij iedereen zichzelf lokaal opneemt. Helaas ging er dit keer iets mis met de opname van Naaz, waardoor alleen het eerste deel van het gesprek is opgenomen. Gelukkig hadden we de opname van de call nog, maar door een slechte internetverbinding wisselt de kwaliteit van die opname nogal.

De wissel naar de call zit ongeveer rond de 20 minuten waarna de kwaliteit van het geluid van Naaz dus wisselend en wat minder is. Onze excuses hiervoor. Gelukkig maken de verhalen en lessen van Naaz veel goed. En we hopen dan ook dat je alsnog zult genieten van de aflevering. Heel veel luisterplezier.

[05:04] Vincent:

Naaz, welkom bij The Live Coaches.

[05:07] Naaz:

Dankjewel.

[05:09] Vincent:

Mijn allereerste vraag gaat terug naar jou als bezoeker van concerten. Ik las dat jouw allereerste concert Tove Lo in de Melkweg was, en ik vroeg me af hoe dat voor jou was en wat die ervaring betekende voor jou?

[05:23] Naaz:

Okee, dus dat was mijn eerste concert en zij is wel echt een beetje de reden geweest dat ik muziek ging produceren en dat ik destijds een beetje men stijl aan het ontdekken was. Zij was een heel goed voorbeeld voor mij van okee: hoe maak je toegankelijke muziek wat toch heel erg eigen is? Hoe zorg je ervoor dat je, weet je, als Zweedse vrouw in Nederland een concert kan uitverkopen, everybody can relate to you, maar je bent toch helemaal jezelf, je past jezelf helemaal niet aan.

Ik weet nog dat ik heel goed ging kijken naar de band en haar band met de band en hoe de band op haar reageerde, en of ze elkaar wel leuk vinden, of dat het gewoon een ingehuurde band was, of dat het wel echt haar vaste band was; dat vond ik dan ook heel veel zeggen over een artiest. Van: oh, huur je gewoon een band in, of héb je een band?

[06:13] Melanie Esther:

Dus bij je eerste concertervaring was je al zo bezig met al die vragen?

[06:18] Naaz:

Ja. Ja, weet je, ik was er echt heel erg mee bezig. Er was op een gegeven moment een moment; ze had een hele grote band, dus het eerste wat ik dacht was: oh, ze heeft wel veel budget! [Allen lachen]

En toen zag ik haar dus, en ik ging een beetje naar het licht kijken. Ik dacht: oh, okee, ze hebben ook wel veel met het lichtspel gedaan zegmaar. En toen gaf ze een shout out aan iemand aan iemand in de band en die reageerde heel erg leuk terug op haar, dus toen dacht ik: oh leuk, dus ze is leuk, want je kan vaak wel zien aan een band of ze gewoon ingehuurd zijn en het doen voor het geld of dat ze het doen omdat ze het ook gewoon echt heel vet vinden. En dan vind ik – naar mijn gevoel zegt dat ook wel een beetje iets over de artiest weet je? Ze spiegelen elkaar heel erg. En ik kon dus zien dat haar band haar leuk vond, dus dat vond ik een soort reassurance van: ah, mijn favoriete artiest is een goed mens gelukkig.

[07:13] Vincent:

En deze aflevering gaat dus over de rol van het publiek bij dat concert. Deed zij veel aan communicatie met het publiek? Kun je je herinneren hoe dat voelde, die band met haar?

[07:25] Naaz:

Ja, ja. Kijk, het was natuurlijk mijn eerste concert, dus alles was van: wow! Weet je, alles was een soort “what’s happening here? -moment”. Ik weet nog dat ze op een gegeven moment zo met haar armen begon te zwaaien en dat iedereen dat ook begon te doen. En als je nog nooit naar een concert bent gegaan is dat echt een soort leip ding van: wow, look at that power! Dat je gewoon een heel publiek dat kunt laten doen alleen omdat jij dat doet. Dat is toch gek?

Dus ik weet nog dat ik dan toen tegen mijn broer zei van, “wow, dat is echt slim dat ze dat doet want nu heeft heel het publiek heeft helemaal de focus op haar weer.”

Ja, en dat ze af en toe bepaalde tracks wat langer had gemaakt of live rendaties ervan had gemaakt zodat het publiek af en toe kon meezingen. En ik merkte dat ik als publiek daardoor, als super super superfan, dat echt het allerleukste vond, omdat dat mijn manier was van dankbaarheid naar haar kunnen uiten. Dus als zij mij dan vraagt, “zing mee”, als zij mij vraagt, “beweeg je armen”, “doe iets”, dan denk ik: oh okee is goed!

Weet je? Want, eerst zegmaar – de enige manier hoe je dankbaarheid kunt uiten is klappen toch? Zo hard mogelijk. En hard schreeuwen. Maar nu vraagt zij jou om iets, dus je kan iets terug doen. En dat voelt heel erg powerful, als je echt superfan bent, dat je iets terug kan doen voor jouw idool. Dus ik weet wel dat ik als publiek zijnde, het echt superleuk vond dat zij zoveel aan het interacten was.

[08:54] Vincent:

Wat mooi dat je dat zo ziet, dat jij iets – dat je ook echt aan het denken bent aan die persoon in die zin dat je denkt: ik wil iets terugdoen op dit moment voor die persoon.

[09:02] Naaz:

Ja, maar ik denk dat iedereen dat onbewust wel heeft weet je? Dat is waarom je dus harder, weet je, dat je je handen klapt en dat je handen pijn doen van het klappen. Omdat je gewoon zo graag wilt – of dat je de volgende dag geen stem meer hebt want je hebt zo hard geschreeuwd. Ja dat doe je omdat je gewoon wilt dat zij of hij of hun zegmaar jouw stem horen weet je. Ik ben wel heel erg veranderd van wie ik toen was. Alleen de persoon die ik nu ben als ik naar een concert zou gaan is voornamelijk weten hoe het is om daar te staan en daardoor ook weer heel veel terug te willen geven als publiek. Omdat ik de artiest bepaalde strength wil geven.

[09:39] Vincent:

Dit leidt heel mooi naar de aanleiding eigenlijk, de allereerste keer dat ik na ging denken over de rol van het publiek. We hebben ongeveer zes maanden naar het maken van deze podcast toegewerkt, en in die zes maanden is een van de dingen die wij deden was het maken van concertanalyses.

Wij gingen op Youtube vanuit het publiek gefilmde concerten bekijken en helemaal kijken naar wat gebeurde daar, hoe werkt dit nou eigenlijk? Van allerlei verschillende artiesten.

En een van de eerste concerten die we deden dat was een concert van Shawn Mendes. En Shawn Mendes die zegt continue, tussen alles wat ie zingt door, “scream it!!”, “sing it!”, de hele tijd. En dat viel echt heel erg op, het was echt bijna non stop. En zijn publiek zong keihard mee alles, maar daar hoefde die dat helemaal niet voor te vragen.

En ik ging in mijn analyse nadenken van: waarom doet hij dat nou de hele tijd? Waarom zegt hij dat? Wat betekent dat? Ik was heel erg op zoek ook naar wat is nou de message van een artiest, of wat is het verhaal wat ie nou eigenlijk aan het vertellen is?

En Shawn Mendes zegt helemaal niet zoveel. En, het einde van mijn conclusie van die analyse was eigenlijk dat het publiek bij Shawn Mendes de show is. En ik zei daar dit over:

“Bij een optreden van Shawn Mendes is het publiek de show. Hij geeft ze een lichtgevende polsband en roos en laat ze naar elkaar kijken, hij richt de microfoon op hen en laat ze met elkaar zingen. Zonder veel woorden te gebruiken zegt Shawn Mendes: kijk om je heen, luister naar elkaar, niks aan toe te voegen.”

En nu ben ik heel benieuwd, hoe zou jij de rol van het publiek bij jouw concerten omschrijven?

[11:20] Naaz:

Okee, first of all, dat is echt een hele goeie wat je zegt. Ik zou zeggen, bij mij, ik denk dat wat mijn shows mijn shows maakt en wat sommige van mijn shows minder leuke shows maakt, is dat het publiek een bepaalde groep mensen is die meer – het is niet echt van, “oh, ik ga met een vriendin naar een concert”, het is, “ik ga met een hele groep mensen naar een concert.”

Het voelt zegmaar meer van, ik weet niet, als ik daar sta – Ik denk – Ik als persoon ben echt heel erg onzeker en heel erg zelfverzekerd tegelijkertijd. Ik ben heel erg onzeker tussen, in het dagelijks leven, tussen mensen. Maar als ik Naaz de artiest op een podium ben, dan ben ik wel heel zelfverzekerd. Waarom? Omdat de mensen in mijn publiek, zijn alle mensen die ik altijd nodig heb gehad in mijn leven, maar niet kon vinden. Omdat er zoveel verschillende soorten mensen zijn op de wereld en je bepaalde interesses moet kunnen delen om like minded mensen te vinden.

En ik denk dat mijn muziek ook door de tekst en mij als persoon en ook het feit dat ik niet een hele grote artiest ben, een heel bepaald soort denkwijze van mensen, like say, mensen die een beetje hetzelfde denken naar elkaar toe trekken, waardoor mijn shows heel erg veel vriendschap uiten en je heel veel vriendschap kan vinden in elkaar in het publiek.

En ik denk dat wat mijn shows maakt wat het is, wanneer mijn publiek er is, dus niet als ik ergens sta zonder publiek, is… ja, dat klinkt echt overly romantic maar het is wel zo maar: de blik in iedereens ogen. Het is echt een soort kinderlijk blik. Het is echt een soort kinderlijk blik van: oh my god, what a fairytale to be here, weet je. Het is allemaal heel erg liefdevol, het is heel vriendschappelijk. Iedereen weet dat ze misschien een nieuwe beste vriend of vriendin kunnen vinden in deze ruimte en dat is ook heel vaak gebeurd en dat is dus nu een beetje een soort het imago van de show geworden.

En iedereen weet ook dat ik mezelf niet als hoger dan hun zie ondanks dat ik hoger op een podium sta. Omdat iedereen kan zien dat ik op dat moment honderdduizend miljoen gedachtes door men hoofd heb waardoor ik ook op dat moment heel onzeker ben en waardoor ik eigenlijk een beetje hetzelfde als de rest ben. Ik denk dat ik niet echt een “sterren-vibe” heb op het podium. Ik denk niet echt dat ik een superstar ben op het podium. Ik ben meer gewoon precies zoals hun, maar dan op het podium.

[14:07] Melanie Esther:

Wat mooi. Dus het is eigenlijk ook een soort, ja, een ontmoetingsplek eigenlijk jouw concert?

[14:13] Naaz:

Ja, zo zie ik het eerlijk gezegd wel heel erg. Weet je, ik hoor ook heel veel verhalen van mensen die dan zichzelf gewoon ontdekken bij men concerten, of vrienden hebben gemaakt, of hun vriendjes of vriendinnetjes daar hebben gevonden. Of, eigenlijk zegmaar zelfs dingen zoals hun seksualiteit ontdekken. Wat dan naar voren komt omdat je bij mijn concerten, en bij heel veel artiesten hun concerten, mensen ontmoet die gewoon zoals jij zijn die dan bevestiging ook bieden van: oh hoe ik ben is gewoon okee.

Waartegen, waar, als je op werk bent of naar school gaat ofzo, je weer een mengelmoes van allerlei verschillende soorten mensen weer ontmoet waar misschien maar een heel klein gedeelte of misschien zelfs niemand zoals jij is, waardoor je je weer heel alleen voelt. En bij deze concerten krijg je gewoon ziek veel bevestiging dat wie jij bent ook iets is wat gevierd kan worden.

[15:05] Vincent:

En jouw rol is dan eigenlijk een soort facilitator van dat moment, of jij maakt dat moment mogelijk eigenlijk dan.

[15:12] Naaz:

Ja. Ik zie het eigenlijk wel echt zo, weet je, want ik heb een tijd gehad – ja, nog steeds eigenlijk, dat ik gewoon niet echt weet – een soort van – wat ik wil bereiken als artiest, weet je? Ik bedoel, ik maak gewoon muziek waar ik heel veel van houd en ik ben gewoon wie ik ben. En hoe het zo is gelopen met mijn shows dat is allemaal niet expres gegaan, dat is heel organisch gegaan dat het zo is gegaan. En ik heb vaak dus bij shows dat ik dan heel erg merk van: soms moet je gewoon bepaalde dingen zeggen op dat moment, weet je, dat je band zoiets heeft van: huh, maar nu gaan we toch die volgende track spelen? Nee, effe effe… ik zie iets hier gebeuren en ik moet het effe aankaarten en ik moet effe proberen om een soort impact te hebben op iemands leven, weet je?

Want, ik zeg heel vaak tegen mensen van, je kunt je soms zo machteloos voelen als gewoon een gewoon mens. Je hebt zoiets van, ja, ik kan de wereld niet veranderen, ik kan niks doen, ik kan niemand helpen. En ik had een keer een liedje geschreven van, je zegt dat je de wereld niet kunt veranderen maar je hebt mijn wereld veranderd en dat is echt al iets heel groots.

Er hoeft ook helemaal geen longevity aan te zitten, weet je? Er hoeft geen longevity te zitten achter de dingen die je doet in een show en wat dat veroorzaakt. Dat hoeft gewoon, alleen maar goed te zijn al voor die ene nacht en dat en dat kan al een soort butterfly effect creëren dat iemand net anders gaat denken door die ene nacht, maar nooit zal weten dat het door die ene nacht komt. Weet je? Dus… Ja, dat is een beetje hoe ik een Naaz concert zie. Heel lang. [Lacht]

[16:52] Vincent:

Nu wil ik eigenlijk helemaal terug naar waar het begon, zodat we de weg daarnaar toe een beetje kunnen gaan ontleden om te kijken of we erachter kunnen komen, of welke beslissingen jij hebt gemaakt in de tussentijd, wat er is veranderd, om het daar te laten komen. Hoe begon live spelen voor jou? Waar begon dat proces voor jou, hoe is dat begonnen?

[17:10] Naaz:

Okee, dit is eigenlijk best wel een leuk verhaal. Ik had dus een showtje, een soort privé show, een soort “invite-only” show in Paradiso kleine zaal. Waar er eigenlijk alleen maar een soort muziekindustrie mensen werden uitgenodigd. En dat was ook een soort van heel heftig allemaal want er kwamen mensen uit Engeland enzo. Dus het voelde echt, de pressure was up here. En…

Kijk, ik had een aantal repetities gehad en er werd eigenlijk altijd wel herhaald over dat ik gewoon echt niet kan dansen en niet kan bewegen. En dat ik gewoon echt daar heel erg slecht in was. Als in: dat ik gewoon geen gevoel voor ritme had en echt een soort stijf stijve plank was. En niet op de maat kon bewegen, dus het was voor mij heel awkward.

Ik had ook het gevoel dat ik niet heel goed live kon zingen. Omdat ik, ik had nooit echt zangles gehad. Dus als je dan nerveus werd en je ademhaling ging omhoog, dan zou ik gewoon heel slecht zingen. Ik wist niet echt hoe ik dat in controle moest houden als ik dan ook nerveus was.

En, ja, zegmaar, niemand in mijn team wist echt hoe je een liveshow moest maken of hoe je een band bij elkaar moest rapen, dus we hadden gewoon een band bij elkaar geraapt. Een van hen was dan mijn drumdocent bijvoorbeeld, en allemaal van dat soort dingen. En we hadden een soort liveshowtje in elkaar gegooid. En ja, de onzekerheid lag echt over 9000. Ik had echt zoiets van, okee, ik… Zegmaar, deze show gaat ervoor zorgen dat al deze mensen van de muziekindustrie zoiets hebben van: oh, dit gaat niks worden met haar.

Dus ik voelde zieke anxiety. En “op de dag van”, kreeg ik ineens een soort vlaag van “fuck it” over me heen. Van, weet je wat Naaz, soms moet je gewoon accepteren dat je iets niet kunt, dus je bent gewoon heel erg slecht hierin, maar als je heel slecht hierin bent dan kan het ook niet meer als een verrassing komen als iedereen straks heel erg teleurgesteld in je is omdat het zo slecht is gegaan. Dus, weet je, blijf maar gewoon kalm want je weet het al, dus het is geen shock meer.

En dat gaf me heel veel zelfverzekerdheid, for some reason. En ik ben het niet aan het overdrijven, het is niet zo achteraf van, “oh, ik heb een 9 voor wiskunde, oh, ik had niet geleerd.” [Iedereen lacht] Weet je? Het is niet zo’n situatie, het was wel echt heel erg serieus dat ik gewoon echt niet goed was en dat iedereen zoiets had van: what the fuck? En ik had dus een soort leipe acceptatie, zelfacceptatie gehad van: ja, je bent hier gewoon niet goed in maar je bent wel goed in andere dingen, dus,

[19:42] Switch naar Zoom audio

wees niet surprised als mensen een beetje gekker gaan kijken en accepteer het maar gewoon. En op een gegeven moment stond ik op het podium, na een soort leven lang kijken naar andere artiesten en hoeveel beter zij dan mij zijn en dat ik nooit zoals hun zou zijn, en ik besloot om in plaats van proberen te dansen als Tove Lo, te interacten als Alessia Cara, te schrijven zoals die, te zijn zoals die, dacht ik: ah, ik zet het allemaal effe uit en ik ga gewoon effe Naaz zijn weet je? Ik laat men persoonlijkheid gewoon spreken.

En die show ging zó goed. En als ik filmpjes terugkijk was het helemaal niet per se feitelijk gezien een goeie show, maar ik denk dat de charisma en ik als persoon, en dat ik gewoon vulnerable durfde te zijn, dat dat uiteindelijk het publiek zo inpakte om zo juist ervan te houden en van mij te houden op dat moment.

En dat creëerde zoveel zelfverzekerdheid voor mij van, okee, ik hoef niet de beste te zijn om toch wel de beste te zijn op dat moment op een andere manier. Ik hoef niet feitelijk gezien heel goed te zingen, feitelijk gezien heel goed te dansen, om wel te dansen als hoe Naaz zou dansen en hoe Naaz zou zingen. En zo begon het eigenlijk. Het begon vanuit een show die eigenlijk helemaal niet zo goed was, maar wel perfect was door de oprechtheid erachter.

[21:09] Melanie Esther:

Eigenlijk begon het dan ook een beetje bij een stuk acceptatie, inzien, zelfbewustzijn.

[21:14] Naaz:

Acceptatie van: ik ben er nog niet, en dat is okee. Ik ben nog niet goed genoeg en dat is okee. En ik moet niet met mezelf omgaan alsof ik al daar ben weet je? Ik moet met mezelf omgaan voor hoe ik daar op dat moment sta en accepteren dat sommige mensen gewoon dat niet cool gaan vinden en daardoor niet meer verrast zijn als ik die reacties ga krijgen.

[21:41] Vincent:

Had jij toen nog een soort van… Dat is best wel een raar publiek om voor te spelen altijd, een industriepubliek. Want een industriepubliek is altijd best wel nors. Die staan altijd heel serieus te kijken. Deed jij daar nog wat mee, negeerde je dat, hoe ging je daarmee om?

[21:55] Naaz:

Nou ja, ik was toen natuurlijk gewoon een soort net een nieuwe artiest en dat gebeurt altijd in de muziekindustrie toch van, “oh, nieuwe artiest, fresh, leuk”, dus iedereen is super hyped. Dus het is een beetje anders. Ik denk dat als ik nu voor een industriepubliek zou spelen, dat ze dan wel echt kut zouden zijn. [Iedereen lacht] Maar, destijds weet je, ik was een 19-jarig meisje en ik was helemaal nieuw, en ik was nog helemaal de cool new girl around.

Dus ja, je hebt bij industry events en ook bijvoorbeeld bij shows, grotere soort merkshows ofzo – bijvoorbeeld op een gegeven moment had ik een show voor Chanel en dat is supercool, alleen het publiek geeft geen fuck want iedereen is daar om voor zichzelf te gaan marketen, weet je? Dus iedereen is gewoon aan het praten. En dat is superkut als artiest, alleen ja, ik kon twee dingen doen: ik kon me onzeker laten maken of gewoon de feiten zien, namelijk: het ligt niet aan mij. Ze zijn gewoon met zichzelf bezig. En that’s fine, want het zijn niet mijn fans ofzo. Dus ze zijn hier niet voor mij, dus het is okee.

[22:54] Vincent:

Hoe moet ik dat voor me zien dat je dan als het publiek, ofwel zegmaar daar – ja, zeg, als het publiek daar voor zichzelf is, ze staan gewoon met hun handen over elkaar te kijken, of ze staan te praten met elkaar, hoe ga je daarmee om in je interacties met het publiek?

[23:09] Naaz:

Ja, je kiest er dan wel echt voor om het niet te doen, want anders sta je wel echt een beetje voor lul, en dan breng je jezelf naar mijn gevoel ook een beetje omlaag in je performance. Wat ik het beste vond was gewoon accepteren van zij zijn hier voor zichzelf, ze willen gewoon netwerken, het is okee, we zijn bij een Chanel event, of course, weet je? Of we zijn bij een Universal Music event, of course, iedereen wil zichzelf naar de top werken. I don’t really care, doe je ding weet je.

En zelf wel altijd je honderd procent geven. Want het staat veel stoerder om – maakt niet uit, ook al luistert niemand, om toch je alles te geven, dan dat je dan ook expres een soort minder goed gaat zingen of minder gaat performen of meer in de energie gaat inleveren. Want dan, eigenlijk, you just give in to the situation. Maar ik ga niet mezelf minder goed opstellen omdat andere mensen niet naar mij luisteren. Ik bedoel, ooit had ik al deze muziek gemaakt en luisterde niemand sowieso, dus weet je, ik denk dat het heel erg powerful is… 

Ik weet nog dat ik een keertje een show had ergens en er was een artiest ook en die artiest die vroeg aan of ik mijn show kon wisselen met die van haar omdat zij nog niet helemaal voorbereid was. Dus ik zei, “okee is goed, ik wissel mijn tijdslot wel met jou.” En het was echt zo’n merk event, dus niemand luisterde echt.

Maar toen besloot ik wel om heel heftig interactie te gaan doen en ik ging echt schreeuwen van, “kom op guys!” Weet je? Ik weet dat jullie hier allemaal gewoon aan het netwerken zijn maar, it’s my moment now. Weet je, ik was gewoon heel eerlijk, zo van: kom op. En op een gegeven moment kreeg ik het publiek echt superhard mee met me. En toen zei die andere artieste zegmaar, “ja, ik had me niet heel erg voorbereid want ik dacht dat het gewoon een klein showtje was.” En toen zei ik tegen die persoon van, “luister, ook al speel je voor twee mensen in een bar of voor 20.000 mensen in de Ziggo, je geeft altijd je 100%, want die ene persoon daar kan het verschil zijn.” En dat heb ik wel echt altijd gedaan.

[25:13] Vincent:

Voelde die shows nog als Naaz-shows, als dan de publieksinteractie dan weg was?

[25:18] Naaz:

Ja, omdat dan zou ik gewoon interactie hebben met men band en dan zouden we gewoon lachen en dan zouden we ook een klein beetje mensen uitlachen weet je? Het zou – gewoon op een soort van grappige manier van, “oh, weet je, iedereen is gewoon met zichzelf bezig, maar wij eigenlijk ook, weet je? [Inaudible]

[25:33] Vincent:

Ja. Een beetje dat balletje energie op het podium houden in plaats van overgooien bijna.

[25:38] Naaz:

Ja, precies. Kijk, ik spreek er natuurlijk nu wel heel zelfverzekerd over, er zijn ook momenten geweest waar ik dat soort shows deed en gewoon echt dacht van: oh my god, wat doe ik hier? Weet je? Dit is zo embarrassing. Maar nu ik wat ouder ben geworden en huur moet betalen denk ik: ah joh, whatever. [Iedereen lacht]

[25:59] Vincent:

Ja, toen had jij dus die periode op het begin, waarin jij allerlei industrieshows speelde. Je speelde heel vroeg al op Lowlands ook, in 2017 volgens mij. Was dat nog een bijzondere ervaring voor je, zo’n show?

[26:13] Naaz:

Ja, Lowlands was echt super bijzonder omdat, ik was heel erg bang dat mensen me niet goed genoeg vonden voor Lowlands omdat het was nog maar men vierde show ooit.

[26:21] Melanie Esther:

Wow.

[26:22] Vincent:

Wauw.

[26:23] Naaz:

Ja, het was wel logisch geweest als het niet goed genoeg was. Maar het publiek was zo intens liefdevol, dat ik gewoon, ja, dat heeft me echt heel veel zelfverzekerdheid gegeven. En tegelijkertijd, ik denk ook wel een goed ding voor mij om te zeggen, is dat ik ook diezelfde zelfverzekerdheid die ik toen aan het opbouwen was echt flink had verloren toen ik Eurosonic speelde. Omdat, er waren hele leipe dingen met het geluid gebeurt, waardoor mijn geluidsman uiteindelijk gewoon zijn handen naar achteren deed en zei, “sorry, maar ik kan er gewoon niks meer aan doen.” Als in, ik heb het over een stagiaire van het podium, die had onze kabels eruit getrokken omdat die dacht dat het van een andere band was.

[27:11] Vincent:

Nee.

[27:12] Naaz:

Dus heel mijn soundcheck was weg. En toen moest ik het podium op en niks heeft ooit zo kut geklonken als die show van mij toen. En ik zag gewoon al die industriemensen keihard praten en op me neer kijken. En ik zag gewoon dat ze tegen elkaar zeiden van, “ja, die hype van Naaz, ja, ze heeft het niet waargemaakt.”

Het deed zo veel pijn. Want iedereen wist hoe belangrijk Noorderslag was weet je? Zo van, dat was echt een soort maak het of kraak het moment. En ik verloor echt, no joke, die dag kreeg ik een angst voor het podium. Dat was echt de dag dat het begon. En ik heb echt een jaar lang moeten werken aan niet meer huilen voor een show, omdat ik vond het gewoon – Weet je, ik las die recensies over mezelf, ik las wat voor dingen mensen over me zeiden allemaal, en je moet begrijpen dat ik ging van meisje die bijna geen vrienden had en een soort leip gepest werd op school, naar in een half jaar ineens op Lowlands spelen, Edisons winnen, 50 miljoen streams op men EP die ik in men slaapkamer heb gemaakt, naar weer in een keer bam op de grond dat iedereen weer zegt van, “oh, you suck.”

En dat voelde voor mij als een herhaling van het pesten. Het triggerde een soort bepaalde trauma’s voor me van, kijk kritiek is gewoon kritiek, het hoort helemaal niet zo erg te zijn. Maar voor mij voelde het alsof mijn jeugd weer opnieuw zich afspeelde alsof ik weer alles had verloren en iedereen weer op me neerkeek. En – ja, een maand later hadden we toen twee edisons gewonnen dus iedereen was het weer vergeten.

Maar ik weet wel dat… [inaudible] …december, van dat jaar had ik een voorprogramma show voor Jessie J gekregen in de AFAS Live en in Keulen. En Keulen reageerde gewoon heel anders op mij dan Nederland dat deed. En het publiek gaf me zo ontiegelijk veel liefde, terwijl ze me allemaal niet kenden. En ik brak gewoon na de show en ik zei, “jongens, ik durf niet meer. Ik durf niet meer. Ik vind het podium de engste plek van de hele wereld en als ik daar sta dan wil ik gewoon letterlijk wegrennen en huilen en nooit meer terugkomen.”

Maar die dag is ook de dag dat ik mijn podiumangst had verloren. Omdat ik besefte van: ik moet loslaten wat het publiek van me vindt. Want het is ook allemaal waarschijnlijk niet zo diep als ik denk. Maar, het was echt heel heftig voor me hoe een soort, één mislukte show en mensen hun respons en hoe erg mensen kunnen switchen dan op je, dat mensen die de ene dag zeggen, “wauw, we geloven in je”, meteen zeggen van, “oh, we geloven echt niet meer in je.” Op die leeftijd, weet je?

Ja, dat had me echt – en dat is wel – denk ik wel goed om te zeggen in deze aflevering over het publiek weet je? Het publiek kan je ook echt breken als artiest

[30:09] Vincent:

Ik vond het ook heel mooi dat ik las – jij had op een gegeven moment een nummer geschreven waarbij je een soort van je inner Kanye had gechanneld.

[30:18] Naaz:

Ja [Lacht]

[30:19] Vincent:

En dat je dat nummer dan als opening gebruikte zodat je je eerst heel even, het begin van je set als Kanye voelde voordat je Naaz weer was.

[30:27] Naaz:

Ja. En uiteindelijk – eerst was het Kanye en daarna werd het Queen, Freddie Mercury. En ik had wel bijvoorbeeld voor de Hayley Kiyoko tour, dat we altijd Queen gingen zingen voor de show. Om mij strength te geven weet je? Van, ah ik kan dit. En wat het ook was daarvan is dat bij Queen, bij Freddie Mercury merk je heel vaak dat – hij heeft een bepaald postuur in zijn lichaam, hij zet echt zijn borst naar voren, armen wijd, hij maakt zichzelf een soort god. En ik heb een aantal dingen daarvan uitgeprobeerd op het podium en het werkt zó leip!

Zelfs bij Naaz uit Rotterdam werkt het gewoon zo goed om gewoon je postuur confident te zetten en je armen wijd, en gewoon mensen voor je te laten applaudisseren. Van: kom op, waardeer me. Ik doe dit niet alleen voor mij, ik doe dit ook voor jullie. Ik probeer jullie gewoon een mooie avond te brengen. Appreciate me. Applaud for me, weet je? En het werkt. Het werkt echt. Want je geeft het publiek een reden om daar te zijn. Je geeft ze een reden om niet alleen maar daar te zitten of te staan, maar ook om echt ook deel van de show te zijn.

[31:36] Vincent:

Mooi! Heel mooi. Welk nummer zongen jullie van Queen voordat jullie opgingen?

[31:40] Naaz:

Een beetje eigenlijk van alles. Ik denk bijna altijd wel Bohemian Rapsody, zoals everybody else. Maar heel veel tracks. We zouden het ook heel vaak gewoon opzetten weet je? Het zou me echt heel veel helpen.

[33:04] Vincent:

Heel vet, ik zie jullie echt zo rocken in de kleedkamer. Dan komen we eigenlijk zo – ja, we hebben nu dus het einde gehad van het proces en een beetje waar het is begonnen. En ondanks dat misschien in de kern van jou nog steeds ergens die onzekerheid zit enzo, als ik jou nu – als ik de laatste zegmaar telefoonfilmpjes van mensen van die Melanie Martinez tour zag, dan was er zo’n leip verschil.

In die voorprogramma’s daar leek jij echt een soort van je stride te vinden weet je wel? Echt je flow te vinden, en zelf niet eens te begrijpen ofzo, hoe het kwam dat het publiek opeens zo goed ging.

En ik las ook dat je super demanding bent bij die voorprogramma’s. Dat je echt – nou ja, dat je heel dankbaar bent dat je ze mag doen, maar ook dat je als missie hebt dan dat iedereen aan het einde van de show een liedje meezingt wat ze nog niet kenden en dat iedereen je naam gaat Googelen. Wanneer werd dat zegmaar je doel daarmee en hoe ben je toen gaan zorgen dat dat ook ging gebeuren?

[34:01] Naaz:

Okee, dus ik had die Hayley Kiyoko tour en dat was heel leip omdat, haar publiek is echt het allerleukste publiek wat ik ooit heb meegemaakt. Het is zo intens liefdevol. En zij gaven mij zoveel energie. Ik denk echt dat die tour mij heeft gevormd tot wie ik nu ben. Omdat – ja, dat publiek, dat zou mij zo erg vieren, dat ik ook zegmaar mezelf begon te vieren en confidence begon te krijgen.

En wat ik dus merkte op een gegeven moment – op een gegeven moment kwam de Melanie Martinez tour en dat was een heel ander publiek. En de tour was opgesplitst in twee verschillende delen, we hadden de UK-tour en de rest van Europa. En de UK-tour was tijdens mijn eigen tour en de rest van Europa was dus dan begin 2020.

En wat er eigenlijk gebeurde is dat ik ging telkens van men eigen shows waar er vet leip werd gereageerd naar Melanie shows waar het publiek eigenlijk niet zo geïnteresseerd in mij was. Waar er ook echt dingen heel erg misgingen. Zoals bijvoorbeeld bij een show in Manchester van Melanie stond mijn microfoon niet aan en het publiek ging boe’en naar me. En ik dacht echt: wow, huh?

En het was zo’n shock om van die Hayley tour naar de Melanie tour te gaan. Want je verwacht eigenlijk, je denkt: ah de Hayley tour was zo leuk, let’s do it again with Melanie but like bigger and better. En ik word gewoon geboe’t weet je? Omdat men microfoon niet aan staat. Maar, ik heb dat niet gedaan. Like, oh my god. En ik weet nog dat ik van het podium afkwam en – ik had Aurora, had ik een berichtje gestuurd. Want ik was een beetje een soort van vrienden met haar geworden, en zij had zo’n leipe confidence op elk vlak. En ik had haar in tranen geappt van, het publiek heeft me net geboe’t weet je? Like, oh my god. En, zij zei tegen mij: soms als ik merk dat het publiek me echt niet tof vindt dan doe ik men ogen dicht en doe ik alsof ik voor een – in een film zit en gewoon aan het performen ben voor een imginary crowd that do love me.

En dat gaf me gewoon rust en toen ben ik naar Melanie’s team gegaan en ik heb gezegd, “luister guys, ik ben gewoon maar een artiestje uit Nederland. I don’t have the type of budget om én te touren, én een geluidsman mee te nemen. Maar de geluidsmensen van deze venues die fokken men shows op. Ze zetten men mic uit en allemaal leipe dingen. Ik heb jullie nodig, alsjeblieft. En toen is Melanie’s team echt superlief geweest, want zij hebben hun geluidsman en lichtvrouw ingezet voor mij. Wat echt een big deal is, dat gebeurd namelijk bijna nooit, dat een artiest dat gratis voor je doet. Dus dat heeft me echt gered, dat hun geluidsmensen mijn geluid hebben gedaan.

En wat ik merkte, ik droeg best wel baggy kleding bij dat eerste deel van die tour en ik stond heel onzeker op het podium. En de tweede helft van de tour had ik mijn eigen styling gedaan, een hele andere styling, ik dacht echt: okee, ik moet echt een soort gangster-elf zijn, dat is een beetje mijn vibe. En ik had men haar geknipt, ik dacht fuck it, ik moet effe een nieuw persoon zijn, ik ga men haar knippen. En ik besloot om anders op het podium te staan en ik besloot om iets gestileerder mezelf te kleden.

Dus ik kleedde mezelf iets heftiger, ik zorgde ervoor dat men schouders niet naar voren waren maar dat men borst naar voren stond en dat ik demanding was naar het publiek, “jullie gaan me leuk vinden, I don’t give a shit, I spend so much of my own money to be able to do this tour, I need it to be worth something”, weet je? Of ik heb een soort jarenlang… weet je? Ik ben niet een soort major label artiest die dat allemaal voor haarzelf voorgeschoteld krijgt. Ik moet het allemaal zelf doen. “Dit is een really big deal, I need you to love me actually.”

Dus ik begon bij een van de tracks waar ik letterlijk een zinnetje heb van, “do you love me?” Begon ik de mic naar hun te gooien van, “do you love me?” En gewoon een beetje met een bepaalde seductive blik naar ze toe kijken van – ik had echt een demanding vibe van, “you will love me, cause otherwise I’m broke as hell.” [Iedereen lacht] En ik merkte dat mijn new found uitstraling van zieke confidence en een soort “fuck weet je, ik heb het echt nodig dat jullie me waarderen, want anders laat ik echt heel veel mensen down”, weet je? Van men hele team en van mezelf ook. En het publiek zag echt die leipe confidence en ze zagen dat, niet meedoen was gewoon geen optie meer.

[38:49] Vincent:

Je ging dus eigenlijk tussen die twee legs van die tour in, ging je dus van het publiek beïnvloed hoe jouw show gaat, naar jij beïnvloedt hoe het publiek jouw show gaat meemaken. Je draaide het eigenlijk om. Je forceerde gewoon dat zij een bepaalde rol gingen spelen in jouw show.

[39:07] Naaz:

Precies. Ik had toen namelijk weer een Eurosonic show en die ging gelukkig heel goed. Na twee jaar zegmaar had ik hem weer gedaan. En er was dus een recensie van mij, volgens mij op de NRC, en het was gewoon een hele positieve recensie, alleen het begon dus van, “Naaz stond heel timide en verlegen op het podium en later brak ze door tot wie ze echt is.” En toen dacht ik ineens: timide en verlegen? Maar ik was helemaal niet timide en verlegen. Maar waarom kom ik dan zo over? En toen ging ik dus filmpjes terugkijken en toen dacht ik: oooh, ik begon men set met een rustige track, en ik zette mezelf meteen kwetsbaar in, ik had meteen men schouders naar voren, kwetsbaar in mezelf zingen. En ik besefte: nee, ook al is het een kwetsbare track, I need to look confident. Ik moet het, ik moet zelfs die rustige track stoer brengen.

En, ik sfeer het je, ik weet niet wie die recensie heeft geschreven maar het heeft me echt geholpen. Want die recensie is dus de reden geweest dat ik men Melanie tour show zo erg had aangepast en veranderd. En ja, die tour was uiteindelijk gewoon echt superleip. Het ging zo goed. Ik bedoel, halverwege de tour hebben al die fans al met elkaar besproken dat ze mij dus leuk vinden en had ik het publiek dus al meteen vanaf het begin, weet je? Want toen waren ze er al. Toen waren ze al fan. Zegmaar, hadden ze al met elkaar besproken van, “hey dat voorprogramma is cool, dus support haar.”

[40:29] Melanie Esther:

Mooi. Ik herinner me ook nog zo goed dat je toen op je stories elke keer liet zien wat je dan – ja, hoe je jezelf had gestijld die avond en dat daar al zoveel kracht in zit en dat je echt – ik weet nog dat ik toen dat zag en dacht: wow, door jouw outfit voel jij je al zo powerful en ga je waarschijnlijk zo anders dat podium op dan als je iets draagt waar je je niet confident in voelt.

[40:50] Naaz:

Dat is echt super waar weet je? Want – ja, weet je, ik had altijd, ik had een soort gedachte van: ah styling moet door een styliste gedaan worden. Maar ik had er natuurlijk helemaal geen geld voor. Dus ik had zelf men styling gedaan. En daardoor voelde ik me ook zo trots, dat ik het zelf had gedaan. [inaudible] En ik zag ook aan het publiek dat zij heel veel vragen gingen stellen over men outfits dan. Vroeger zou ik dat soort dingen gewoon stom vinden en nu dacht ik van: ja, I take pride in this. Want men outfits die representeren een beetje hoe ik me voel op dit moment. En, weet je, ook met men haar. Nu heb ik weer heel kort haar, dat is wel echt een soort mijn manier van expressing myself.

Men uiterlijk weet je, sommigen – ik weet nog aan het begin van men carrière zou ik bijvoorbeeld nooit make-up dragen op het podium en ik zou niet echt men best doen voor men outfits en men haar zou ik ook eigenlijk bijna nooit doen. Ik weet nog dat een keer, dat een fan naar me toe kwam en zei, “je hebt je haar gekamd!”

Het was gewoon echt een soort ding weet je! En ik had echt een soort overtuiging van dat mensen me gewoon moesten accepteren voor wie ik ben. Maar ik dacht: okee, maar wie ik ben is heel veel mensen. Ik hoef niet alleen maar natural Naaz te zijn. En ik had een videoclip shoot voor “Do you” van men tweede EP, en de regisseur en de cameraman zeiden gewoon tegen mij van, “Naaz, je ziet er nu gewoon zo goed uit, het is niet disrespectful bedoeld maar, kan je dat niet vaker doen voor je shows enzo? Gewoon iets meer je best doen? Want het maakt een verschil met hoe mensen je behandelen.” En toen vond ik het super shallow om zoiets tegen mij te zeggen, maar nu had ik echt zoiets van: ze hebben gelijk, weet je? Hoe ik mezelf representeer, dat maakt echt een groot verschil.

Ik bedoel, het is hetzelfde in de meeting room. Ik kan me super onzeker voelen, maar als ik daarbinnen loop en me heel zelfverzekerd gedraag, dan ben ik undeniable, en dan overtuig je mensen om ook zo over jou te denken. Ondanks dat je het eigenlijk niet zo voelt. Maar soms moet je jezelf op een bepaalde manier instellen zodat mensen je behandelen zoals hoe jij verdiend om behandeld te worden.

[42:58] Vincent:

Ik vind het echt supermooi waar we het allemaal over hebben gehad tot nu toe. Ik heb echt zo diep respect voor jou sowieso voor deze hele reis en voor waar jij nu bent, en dat je er gewoon bent en volgens mij, voor mijn gevoel en hoe ik dat zie: sterker dan ooit. Dus dat vind ik echt heel tof.

En ik wil nu eigenlijk naar dat laatste stuk van het interview doorgaan waarin we het, ook iets praktischer als het ware – dus de lessen die we net allemaal hebben gehad en de ontwikkeling nog even los pakken van ook de hele emotionele dingen die daar allemaal zijn gebeurd om dat teweeg te brengen of om dat te laten komen waar het nu is.

En je hebt het al een beetje gehad over het aanpassen aan je show aan de hand van wat mensen zeiden of aan de reactie van het publiek. En ik ben eigenlijk heel benieuwd, hoe ga jij om met het maken van een show? Waar begin je? Wat zijn de stappen die je doorloopt?

[43:52] Naaz:

Okee ja, deze wil ik namelijk heel graag delen. Omdat ik, ja, in het begin echt in het begin echt niemand had die ik kon vragen hoe je een show maakte. En daardoor dus echt hele slechte shows heb gehad. Ik zou dus wel inderdaad nu gewoon heel graag een soort stappenplan willen geven voor artiesten. Van hoe je eigenlijk zo’n show in elkaar zet.

[44:15] Vincent:

Awesome.

[44:17] Naaz:

Op een gegeven moment werkte ik heel veel in Noorwegen en ik werkte heel veel met het team van Sigrid en Aurora. En ik had dus inderdaad eigenlijk gewoon gevraagd, “hoe de fuck hebben jullie die show gemaakt? Want die show is zo goed. Hoe kan ik dat ook maken?”

En zij hebben mij dus precies uitgelegd hoe ze dat hebben gedaan en dat doe ik nu dus ook. Dus here comes… [inaudible]

[44:38] Melanie Esther:

Share the knowledge.

[44:41] Naaz:

Wonderful people. Okee, dus eigenlijk hoe ik tegenwoordig een show maak is: ik heb men tracks. En ik luister naar men tracks en ik probeer in men hoofd af te spelen hoe ze achter elkaar zouden klinken. En op die manier begin ik eigenlijk met een setlist. Ik begin eigenlijk met een setlist waar ik al het publiek in gedachte heb. Dus waar ik al bedenk van: okee, als ik deze track speel, dan is het publiek superhyped, dus dan moet ik eigenlijk een beetje op die hype blijven met de volgende track. En: okee, nu is iedereen heel moe en willen ze waarschijnlijk even een drankje halen, dus misschien moet ik nu effe een rustigere track gaan doen om weer effe rust te brengen. Okee, ik heb – nou misschien wel goed men blok van wat verdrietigere nummers te doen zodat we effe met zijn allen in die vibe zijn, en dan weer op te bouwen naar happiness. Dus ik begin met de setlist.

En in de setlist doe ik niet alleen tracks achter elkaar, maar ik verzin ook al live versies voor die tracks. Dus sommige tracks denk ik: nou, hier zou bijvoorbeeld een meezing stuk in kunnen komen. Dus ik zou bijvoorbeeld dit refreintje een paar maten langer kunnen maken, zodat ik een meezing situatie kan creëren. Hier kan ik misschien mijn drummer een drumsolo geven om een beetje hype te creëren. Misschien moet ik de outro en de intro van die en die track aan elkaar lijmen zodat er geen pauze tussen hoeft te zitten, zodat het een soort heel erg satisfying klinkt. Anders dan op de plaat. Nou ja, dus dat soort gedachtes allemaal.

Nadat ik dat heb gemaakt stuur ik het dus door naar men band en spreek ik af met men band. Waar we dus een aantal repetities inplannen. En dan vraag ik dus aan de producer van de tracks of zij de sporen, dus de losse tracks eigenlijk, door kunnen sturen naar de band. En hoe we dat dan doen is dus: alle drumsporen los en alle toetsen los. En dat zijn eigenlijk mijn twee enige bandleden. Dus als ik ook gitaar had in men band, een gitarist, wat ik trouwens nu heb want men toetsenist die speelt gitaar. Maar stel, ik had een losse gitarist, dan zou ik naar men gitarist alle gitaarsporen sturen. En ook een track met dan de rest van de track. Naar men drummer zou ik dan de track zonder drums te sturen en alle losse drums, en naar men toetsenist zou ik de track zonder alle toetsen sturen en alle losse toetsen.

Dan zou ik ze dus vertellen om dus de komende periode hun eigen parts te gaan oefenen. Iedereen moet gewoon hun eigen parts kennen. En dan plan ik dus repetities in, 8 a 10 repetities per show die we dan maken, waar iedereen dus eigenlijk hun parts al moet kennen en we dus afspreken en de tracks gewoon gaan doorspelen. En op dit moment kan iedereen het al maar klinkt het gewoon als shit want de sounds zijn gewoon nog niet gefikst.

Dus dan plan ik in dat we een aantal repetities werken aan iedereens’ parts, dus de compositie en wat er gespeeld wordt allemaal. Showelementen, langere gedeeltes, live versies van de tracks. En dan, daarna, vraag ik de producer om ook langs te komen bij de repetitie en zorgen we ervoor dat iedereens sounds ook kloppen. Dus dat: bepaalde drums moeten misschien elektrisch gespeeld worden, of getriggerd worden, dus dat er dan én elektrisch wordt gespeeld maar ook akoestisch, tegelijkertijd. Om de productie van de track iets meer tot zijn recht te laten komen en de drums gewoon juist te laten klinken. We kijken naar men toetsenist weet je, of bepaalde sounds anders moeten, of hij misschien live het net anders kan spelen dan op de plaat, en dan werken we dus echt meer aan sounddesign.

En nadat we daaraan hebben gewerkt spelen we gewoon echt een aantal keer de show achter elkaar en als we daaraan hebben gewerkt huren we een popzaal, een poppodium, eigenlijk voor een dag en gaan we de show spelen met een geluidsman in de zaal en de producer die dan samen met de geluidsman gaat kijken naar hoe het live klinkt en wat de levels zijn en dat het project op de computer, waar dus de liveshow op staat, dat daar de volumes en de levels van de tracks op kloppen, zodat je live wel echt een goede experience hebt. Dat niet de drums harder zijn dan bijvoorbeeld de gitaar op de plaat.

Dan spreek ik af met men lichtman, creëren we een lichtshow, en dan doen we nog een aantal generale repetities in een popzaal, en dan zijn we ready. En dat is mijn stappenplan en dat is mijn stappenplan van how to make a show.

[49:27] Melanie Esther:

A presentation by Naaz.

[49:29] Vincent:

Wauw. Zoveel vragen. Als ik me moet – vanaf het begin tot het einde, hoelang duurt dat proces dan, dit, wat je net allemaal verteld hebt?

[49:35] Naaz:

Okee, bijvoorbeeld: als je het echt goed doet en iedereen is professioneel, dus iedereen heeft zich voorbereid voor elke show en iedereen kent zijn parts en iedereen doet alles zoals hoe het op de agenda staat, dan zouden we binnen twee maanden wel… Nou ja, kijk, het ligt natuurlijk… nou ja, ik vind wel: je moet niet te vaak repeteren want mensen moeten ook tijd hebben om de dingen die ze geleerd hebben in die repetitie weer te kunnen oefenen. Maar ik zou zeggen acht a tien repetities, dus dan zou ik zeggen acht a tien weken ongeveer. Maar het beste is natuurlijk om wel langer te repeteren.

[50:11] Vincent:

Die stems, stuur jij dan in eerste instantie de stems van je tracks zoals ze zijn en ga je dan in de repetities live versies maken, of maak je eerst met een producer al live versies en stuur je dan de stems van die live versies?

[50:21] Naaz:

Dat eerste wat je zegt, dus we sturen eigenlijk gewoon van de tracks zelf, want je merkt dat in de repetitie, wanneer je hoort hoe alles live klinkt, dan krijg je weer zoveel ideeën erbij voor hoe de live versies zouden kunnen worden. Waardoor ik nu, in specifiek dit geval voor de show die ik nu aan het maken ben, een aparte repetitie heb ingepland waar we met zijn allen live versies gaan bedenken. En zodra we die live versies hebben bedacht dan ga ik ze met de producer uitproduceren en krijgen ze dus weer nieuwe stems.

[50:54] Vincent:

Nice. Okee, duidelijk. En je had het erover, helemaal in je eerste stap bij het bedenken van de setlist, dan ga je dus kijken ook: waar wil ik dat mensen meezingen of klappen, waar wil ik dat nummers in elkaar overvloeien, waar wil ik misschien iets zeggen? Ik kan me voorstellen dat je dat ook al een beetje uitstippelt. Hoe bepaal je wanneer je wat gebruikt, welke functie hebben die dan in jouw hoofd van tevoren? Stel je voor van: je wilt een interactie moment, weet je dan ook al of je wilt dat mensen zwaaien, of meeklappen, of meezingen? Specifiek iets gaan doen? Of maakt dat dan niet uit?

[51:27] Naaz:

Ja, ja. Dat weet ik wel. Het ligt een beetje aan de track, sommige tracks hebben dat gewoon, sommige tracks niet. Weet je? Bijvoorbeeld “Words” is echt zo’n track waar je met zijn allen met je armen mee gaat zwaaien, maar “Loving Love” is dan weer een track waar iedereen gewoon leip op moet gaan. En “Taped” is gewoon altijd een van de afsluiters want die gaat gewoon het aller hardst. Dus het is meer… Ja, het is ook een beetje de emotie die je wilt opwekken bij het publiek. Je kan het niet teveel doen, je kan niet te veel anders wordt het ook weer heel corny allemaal, dus het is wel best calculated allemaal.

[52:03] Melanie Esther:

En denk je ook echt al in het maakproces van de show na over: wat zeg ik? Wat ga ik vertellen?

[52:09] Naaz:

Ja. Want ik zegmaar, ik speel de show echt af in men hoofd. En dan weet ik gewoon van: okee, nu ga ik dit zeggen, nu ga ik dat zeggen. En dat is niet… Het is op het podium is het niet zo. Zegmaar, het is niet dat ik alles heb ingepland van: oh, nu ga ik precies dit zeggen, daar is het wel heel vaak gewoon meer spontaan, maar meer: richtlijnen van dat de band ook weet: okee, nu wil ik effe iets zeggen en nou wil ik effe wat zeggen.

[52:37] Vincent:

Heb je ook een boodschap dan in gedachte die je met de show wilt meegeven? Of is er iets in het moment waar je dan – misschien is er net iets gebeurd in de week van die show en dat je het dan daar gewoon over hebt, of heb je echt een soort van: deze tour wil ik deze message mee gaan geven aan mensen?

[52:49] Naaz:

Ik heb wel echt met elke show iets anders omdat ik sommige shows ben ik gewoon meer speels en blij en sommige shows ben ik echt super emo. En sommige shows is er iets heel ergs gebeurd in men leven en soms is er iets heel leuks gebeurd, dus het is wel echt altijd anders.

Maar de boodschap, wat ik wel altijd vasthoud, is dat ik wel wil dat de show wel echt een experience is. Alsof je naar een soort attractiepark bent gegaan en naar huis gaat en denkt: wow, dat was echt sick, dat was echt een ride.

[53:19] Vincent:

Dat doet me denken aan dat – jij hebt je show inderdaad vaker beschreven als een rollercoaster en ergens vertelde je ook dat dat ook een beetje kwam omdat de nummers van je eerste EP dus best wel vrolijk zijn en van je tweede EP best wel sad. En dat dat kwam eigenlijk door het studioproces. Dat je gewoon in die eerste EP heb je het echt allemaal zelf gemaakt en dat je het gewoon ook niet aankon om alleen maar sad te schrijven omdat je de hele dag op repeat had moeten staan. En dan bij die tweede EP had je een team, volgens mij in Noorwegen, en dan schreef je het en dan ging je gewoon weg en dan gingen zij er iets van maken en dan zei jij “tof”. En dan kon het opeens sad zijn.

En nu ben je met je eerste debuutplaat bezig. En dat je nu dus ook echt met je producer aan het kijken bent: hoe kan ik de songs die erop staan zo arrangeren dat ze zegmaar, volgens mij zei je iets als, “ook al eindigen ze sad, dat ze toch hoopvol zijn, of hoopvol klinken.” Maar, je bent dus ook in je schrijfproces al bezig met hoe je live… hoe je songs live gaan worden om te brengen voor jou.

[54:21] Naaz:

Nou, niet in men schrijfproces, meer in het produceerproces. In men schrijfproces ben ik echt een soort – zegmaar, echt zo’n crazy scientist vibes, weet je? Dat ik gewoon mad emotioneel ben en helemaal erin zit. Maar in het produceerproces, want ik had – kijk, ik had – kijk, mijn album heb ik echt al een soort zes miljoen jaar geleden al af. Alleen ik had het dus in 2020, eind 2020, nee, begin 2020 heb ik het in twee weken tijd geschreven. Ik ben echt zo’n emotieschrijver, dus ik kan hel snel heel veel maken. En toen was het een heel verdrietig album met hele verdrietige producties, en toen zei de producer zelf tegen me van…

Ik had een soort struggle met wie ik ben. Want ik merkte dat mijn Bits of Naaz EP die was een soort heel groot geworden, een soort iets te groot – iets groter dan wat handig is voor als het je eerste project ever is. En men tweede EP die had ik dan een soort met allemaal leipe producers enzo gemaakt, en toen merkte ik dat ik niet meer echt kon relaten aan mezelf. Dat ik zoiets had van: oh, beide versies ben ik niet meer. Ik ben niet meer die chick van Bits of Naaz, ik ben ook echt niet meer die chick van The Beautiful Struggle. Ik ben gewoon weer heel iemand anders, maar de Bits of Naaz sound komt wel veel meer terug omdat ik dat zelf heb gemaakt en dat voelde gewoon toch wel iets meer wie ik ben.

En dat hij, dat de producer slash mijn man tegen mij zei van, “wat Naaz Naaz maakt is dat natuurachtige gevoel in je muziek, en dat moeten we gewoon terugkrijgen. Dus ik moest ook verplicht van hem weer produceren op het album. En de tracks waren heel verdrietig, en uiteindelijk heb ik tegen heb gezegd, “ik ben die persoon gewoon niet. Weet je? Ik ben niet altijd verdrietig, ik heb gewoon hele verdrietige dingen meegemaakt, maar ik ben ook een heel erg bubbly en lichtgevend persoon juist vaak, en ik ben niet altijd donker.

En toen kwamen we dus met het idee van: wat als we de muziek heel hoopvol maken in de productie en de tekst zo cynisch laten als dat het is. Waardoor ik beide kan bereiken. Waardoor ik liveshows kan spelen zonder dat ik depressief word en telkens getriggerd raak, maar meer onbewust een message deel met mensen. Want je merkt vaak dat als iets té sad is dan hebben mensen er gewoon geen zin meer in. Hoe kan ik men boodschap toch brengen aan ze, dat ze toch gaan luisteren? Nou, door te zorgen dat ze er toch een soort van naar kunnen dansen en er blij van worden en dan onbewust toch die message van mij meekrijgen. Dus ik ben in het schrijfproces er niet mee bezig maar ik ben er in het produceeraspect héél erg bezig met live.

[57:09] Melanie Esther:

Sick. Wij hebben dit gesprek natuurlijk heel erg voorbereid en toen hadden we het op een gegeven moment – toen gingen we kijken naar dat je dus een nieuwe show hebt aangekondigd in Paradiso. En daar stond in jouw tweet, “ik ben jarig, dus ik heb een cadeautje voor jullie.” En toen zag ik die tweet en toen dacht ik: wow, dit is zo interessant, dat jij dus die liveshow aankondigt terwijl jij jarig bent, als een cadeau voor je fans, je publiek. En toen kwamen we eigenlijk op de vraag, of eigenlijk bijna de gedachtegang van: ja, waar vind jij dat de ervaring van jouw concert begint? Is dat letterlijk bij die tweet al, of is dat pas als ze de show binnenstappen? En waar eindigt ie? Waar… hoe zou jij die ervaring omschrijven?

[57:52] Naaz:

Ja. Nou, zegmaar, pre-corona, toen veel meer mensen naar mijn shows zouden komen omdat ik op dat moment echt meer in de public’s eye was. Kijk, want ik merk nu wel echt dat corona echt wel een dent in my career heeft gemaakt, weet je? Ik merkte met de Paradiso show dat er veel minder reactie op was dan wat ik twee jaar geleden zou hebben voor corona. Dus, mocht ik zegmaar meer kijken naar twee jaar geleden, voor corona, dan begon het echt al bij de tweet weet je? Want dan zou je al hebben dat mensen met elkaar zouden praten van, “oh, zullen we samen gaan?” “Oh, wat leuk!” En, “oh, we gaan morgen samen zitten om te proberen een ticket te krijgen.” En dat je echt die countdown zo ziet online, dat mensen echt super excited zijn.

En nu merkte ik wel gewoon dat corona wel echt een klap is geweest voor mijn carrière weet je? Ik merkte wel echt van: wow, er is wel echt veel minder reactie dan dat ik normaal zou krijgen. En het is logisch weet je, niet alleen heb ik twee jaar geen shows kunnen doen, maar ik heb ook geen muziek kunnen uitbrengen.

[58:54] Melanie Esther:

Dat heeft eigenlijk ook wel een heel groot stuk te maken met dan hoe de fancultuur in Nederland is. Wat in Nederland dan minder is misschien dan dus – ik heb toevallig hier een boek, een tip voor mensen: “Fangirls” Heel leuk boek, ja, dat is echt superinteressant. Dat gaat over dus de cultuur van fans en hoe, ja, hoe dat inderdaad ook in shows zit, maar ook online. Maar zou jij dan zeggen dat de een soort van fancultuur in Nederland anders is dan als je bijvoorbeeld kijkt naar Engeland of Amerika?

[59:22] Naaz:

De fancultuur in Nederland is wel echt amazing. Weet je, je merkt het ook heel vaak als artiesten naar Nederland komen, dat ze dan zoiets hebben van: wow, sick, Nederlands publiek is echt supercool. Maar het is voornamelijk de nieuwe generatie. Waar je merkt bijvoorbeeld in Engeland dat daar ook de oudere generaties super appreciative zijn en excited om jonge artiesten te zien of nou ja, gewoon artiesten überhaupt te zien – groot te zien worden. En je merkt in Nederland wel meer dat de wereld iets kleiner is daarin. Het is wel echt bepaalde soorten muziek die heel erg gevierd worden, en ik weet niet, je hoeft je maar net op een bepaalde manier te kleden ofzo en je doet al een beetje iets te hip ofzo heb ik het gevoel. Voor het iets oudere publiek, vind ik zegmaar.

[01:00:07] Vincent:

Okee, ik ga – ik heb nog één vraag voor je, de Alien vraag, en dat is mijn een-na-laatste vraag. En die stel ik in deze podcast aan elke gast die we hebben. En met die vraag probeer ik eigenlijk tot de essentie te komen van wat het is waar we het nu elke aflevering over hebben. En die vraag gaat als volgt: stel je voor er land een alien op aarde en jij krijgt de kans om die alien kennis te laten maken met onze cultuur. Dus die alien weet helemaal niks, die weet niet wie wij zijn, wat wij doen, hoe wij met elkaar omgaan, en jij neemt die alien mee naar een concert, en dan moet je die alien uitleggen wat een concert is. Hoe zou je dat dan vertellen aan die alien?

[01:00:51] Naaz:

Ik zou zeggen, hier komen heel veel zwetende mensen bij elkaar die dan heel hard gaan zingen met een artiest die op een verhoginkje staat met allemaal muziekinstrumenten om hem heen, en iedereen vindt dat heel erg leuk en het is hel gezellig, en probeer het zelf ook maar effe uit.

[01:01:13] Vincent:

Okee, dan om het helemaal af te sluiten: super bedankt voor wat je allemaal hebt gezegd, het was echt ontzettend mooi. Heb jij nog laatste woorden, tips, dingen die je tegen jonge artiesten, oude artiesten, iedereen die naar deze podcast luistert in Nederland, zou willen zeggen?

[01:01:36] Naaz:

Ja: collaboration is key. Je hoeft het niet allemaal zelf te doen, het maakt je niet toffer.

[01:01:44] Vincent:

Yes, preach. Nice.

[01:01:46] Melanie Esther:

Mooi, mooi einde. Echt super bedankt dat je onze gast wilde zijn. Ik kan niet wachten om deze mooie ervaringen en kennis met anderen te delen middels de podcast als die online staat. Dat staat ie nu als iemand dit luistert.

[01:01:58] Naaz:

Leuk.

[01:02:00] Melanie Esther:

Echt super bedankt.

[01:02:01] Vincent:

Dankjewel. Dankjewel.

[01:02:03] OUTRO

Leuk dat je luisterde naar The Live Coaches. Ik ben Vincent de Raad en ik ben Melanie Esther, en in deze aflevering gingen we in gesprek met Naaz over de rol van het publiek.

Volg ons op Instagram via @thelivecoaches om op de hoogte te blijven van nieuwe afleveringen, foto’s en video’s van alle voorbeelden die voorbij zijn gekomen en meer. Alle informatie over onze coachings vind je op onze website: www.thelivecoaches.nl.

Heel erg bedankt voor het luisteren en tot slot, heb je wat geleerd? Ben je geïnspireerd? Vond je dit een toffe podcast? Deel deze aflevering dan met je vrienden, dan maken we samen van elk optreden een ervaring.

Nieuwe alinea