Inspiratie

Hieronder vindt je een lijst van alles wat we bespreken in de podcast.

Klik op de term voor meer informatie.

Connect met The Live Coaches:

The Live Coaches: Instagram -  Website

Melanie Esther: Instagram - Website            

Vincent de Raad: Instagram - Website

Connect met Camiel: 

Instagram: https://www.instagram.com/son.mieux/ 

Spotify: https://open.spotify.com/artist/1BCBAzjX8J0qpvNTPRDCLc?si=RDpuH6aPT_y0Onl7Ir_C9Q 

Facebook: https://www.facebook.com/sonmieux/?locale=nl_NL 

Website: https://sonmieux.com/ 

Wikipedia: https://nl.wikipedia.org/wiki/Son_Mieux 

Links
Links naar live video's van Son Mieux  2016 - 2023

Son Mieux op Manana Manana 2016

https://youtu.be/7ifOsupa-uw 

Son Mieux in Paard Den Haag 2018

https://youtu.be/qiwQP9OBNo8 

Son Mieux op Recordstore Day 2019

https://youtu.be/isA_WqxY2oo 

Son Mieux Umusic Live Session 2021

https://youtu.be/z-OGotwaOew

Son Mieux Song van het Jaar 2022

https://youtu.be/InjWHvPnuB0

Son Mieux Pinkpop 2022

https://youtu.be/OaNdjLLyRZ0

Son Mieux Live in 013 2023

https://youtu.be/MTeo9H3xQwc

Son Mieux Live in Paard 2023

https://youtu.be/Sx2sjbCXhuI 

TivoliVredenburg (venue)
https://www.tivolivredenburg.nl/over/ 

Typhoon fragment “Ik weet niet hoe mensen binnenkomen, maar ik weet wel hoe ik wil dat ze weglopen”
https://www.instagram.com/p/Cbp05gCKLvg/?utm_source=ig_web_copy_link&igshid=MzRlODBiNWFlZA== 

This Is The Moment (song)
https://open.spotify.com/track/6XKqVWF9BPvY2mscmS7R5u?si=be36a0d23761485e

Fender Champ (gitaarversterker)
https://www.bax-shop.nl/gitaarversterker-combo/fender-57-custom-champ-buizenversterker-combo?gclsrc=aw.ds&utm_source=google&utm_medium=cpc&utm_campaign=17429580153&utm_term=&adgroup=&creative=&gclid=Cj0KCQjwwISlBhD6ARIsAESAmp7_bM7-w69TjaAO16Knuh21u3SspL9UwqbZoXrHTbUwKCu8QtM0rEUaAve0EALw_wcB

Paradiso (venue)

https://www.paradiso.nl/info/over-ons

Joris van der Poel (tourmanager)

https://www.instagram.com/joris.vdpp/

https://3voor12.vpro.nl/lokaal/den-haag/artikelen/overzicht/2017/Oh-Ja-Joh/Oh-Ja-Joh-Joris-van-der-Poel.html

Podcast met Joris van der Poel: https://open.spotify.com/episode/1MZ66uv4kGzOCaP4Lgh631?si=a277d52f0c244d68 

Popronde (showcase festival)

https://www.popronde.nl/popronde?gclid=Cj0KCQjw9deiBhC1ARIsAHLjR2Ca_vSg8Rici2E3q7wPJ_fm64BSgTQT7ic42E76AgSXFVhJ1Y4SymkaAo6TEALw_wcB

Ziggo Dome (venue)

https://nl.wikipedia.org/wiki/Ziggo_Dome

AFAS Live (venue)

https://nl.wikipedia.org/wiki/AFAS_Live

The Mustard Seed (album)
https://open.spotify.com/album/7ri2zz9FdwG1fcmUMHXe1R?si=ZYELx8UqSgGrrsNYJje1Ww

Froukje (artiest)
https://www.instagram.com/froknroll/

https://open.spotify.com/artist/0uBVyPbLZRDNEBiA4fZUlp?si=qPqlu_cIS7Kjk2zL3wCreQ

Goldband (artiest)

https://www.instagram.com/goldbandnl/ 

https://open.spotify.com/artist/6mS5GeFyhea6w9OKo8PO3p?si=WWMJaFzoRoCzmaP1llJ3ug

Son Mieux - Blikken terug op corona-jaren - “never ending promo tour” (interview)

https://youtu.be/GmSvad4qEWQ

Taylor Swift (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/Taylor_Swift

Taylor Swift map out loop routes op het podium (TikTok video)
https://www.tiktok.com/@mrperfectlyfine13/video/7214135802018745618

Justin Schellekens (Saxofonist)

https://www.linkedin.com/in/justin-schellekens-53737b199/?originalSubdomain=nl

The Brahms (artiest)

https://www.instagram.com/thebrahmsmusic/
https://open.spotify.com/artist/0IVPwrImVEE7gG7WNL7wGQ?si=_OXBGXGjQdOBS-kFbbtM1w

Nick Cave (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/Nick_Cave 

https://open.spotify.com/artist/4UXJsSlnKd7ltsrHebV79Q?si=9Jxq74w_RySxeyCmH5v5dw 

Eurovisie Songfestival (evenement)

https://en.wikipedia.org/wiki/Eurovision_Song_Contest

KINK Op Pinkpop: Son Mieux - over kledingkeuzes en setlist opbouw (interview)

https://youtu.be/ynvzgF_FBeA 

Multicolor (song)

https://youtu.be/IDKaCeTJi2Q

PP22: De paradijsvogels van Son Mieux schitteren in volle glorie (recensie)
https://3voor12.vpro.nl/update~cb70971f-f080-4da8-9d12-272dadead8a0~pp22-de-paradijsvogels-van-son-mieux-schitteren-in-volle-glorie~.html#:~:text=Son%20Mieux%20begrijpt%20heel%20goed,roadie%20vangt%20'm%20behendig%20op. 

Philine van den Hul (styling / visual manager)

https://www.instagram.com/philinevandenhul/

https://philinevandenhul.com/ 

Timo Prins (bassist)

Lizzo (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/Lizzo 

https://www.instagram.com/lizzobeeating/ 

Beatring (instrument)

https://nl.wikipedia.org/wiki/Beatring

Soul Sister Dance Revolution (artiest)

https://nl.wikipedia.org/wiki/Soul_Sister_Dance_Revolution 

https://open.spotify.com/artist/5sg1IE1k4HJj0WqhQgaFd8?si=qfMlIHRGQVC6Vg1Z8diX2g

Soul Sister Dance Revolution bij DWDD

https://youtu.be/s9vdZNFrgTM 

Niels de Maa (gitarist)

https://www.instagram.com/nielsdemaa/

Tanja van der Sar (tour & artist manager)

https://www.linkedin.com/in/tanja-van-der-sar-b33742120/?originalSubdomain=nl 

“Tough Times Never Last Only Tough People Last” (video)
https://youtu.be/1puR8jGK03A

Will pt. I (song)

https://open.spotify.com/track/4Trh4kri7YLASeZwOZSFfS?si=129a3166a2da48d2

Tyler, the Creator (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/Tyler,_the_Creator

Tyler, The Creator - Igor Tour - Sept. 21, 2019 - Merriweather - Columbia, MD

(begin set: 2 minuten stil staan dan los)

https://youtu.be/X0zK_ZSnFHA 

Father John Misty (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/Father_John_Misty

https://open.spotify.com/artist/2kGBy2WHvF0VdZyqiVCkDT?si=5t1HsKjoQLusPai6uvRKcQ

Khruangbin (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/Khruangbin

https://open.spotify.com/artist/2mVVjNmdjXZZDvhgQWiakk?si=sV4pU-BKQTeS8jKbOMDo9g

Heavy Water (song)

https://open.spotify.com/track/225HgvjPYHSrJ1jyiGIQt4?si=182a1ade05e84dad

Rosalia (artiest)

https://www.rosalia.com/bio/ 

https://www.instagram.com/rosalia.vt/ 

https://nl.wikipedia.org/wiki/Rosal%C3%ADa_(zangeres) 

Bruce Springsteen (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/Bruce_Springsteen

https://www.instagram.com/springsteen/

https://open.spotify.com/artist/3eqjTLE0HfPfh78zjh6TqT?si=2rEBEuz2RxWCLPXiqSTI6Q

Arena (stadion)

https://nl.wikipedia.org/wiki/Johan_Cruijff_ArenA

Son Mieux op Bevrijdingsfestival Zwolle 2023 (video)

https://youtu.be/fyVy2spjEuk

Arctic Monkeys (artiest)

https://en.wikipedia.org/wiki/Arctic_Monkeys

https://open.spotify.com/artist/7Ln80lUS6He07XvHI8qqHH?si=1lKlKjAWQaWVV8pCWxEwuA

Best Kept Secret (festival)

https://www.bestkeptsecret.nl/faq

TLC S2 - Camiel Meiresonne – TRANSCRIPT

Camiel: [00:00] Ik denk vooral dat het goed is om over een liveshow über... Ja, dat klinkt heel simpel, maar om erover na te denken. Ik denk dat het voor veel muzikanten heel normaal is dat je gewoon - Je gaat gewoon spelen en dan kijk je maar ofzo. En dan gaat er gewoon in dat moment een keer wel iets leuks gebeuren of niet. En je hebt nog helemaal geen idee of zo over waarom dat dan de ene keer wel gebeurt en de andere niet. Dus ik denk dat gewoon echt na gaan denken over van okee, hoe wil ik dat dit eruitziet? Hoe wil ik dat deze ervaring is? En hoe kan ik met de middelen die ik op dat moment heb daar komen?

En dus ook jezelf ook ongemakkelijke vragen gaan stellen en jezelf gaan filmen en jezelf heel ongemakkelijk terugzien. Ik denk wat dat betreft dat ongemak best wel een onderdeel is van dat proces, want je gaat gewoon niet instant zijn waar je wilt zijn. Het is denk ik echt als beginnende artiest gewoon een - en voor welke artiest dan ook - ook voor mij nu nog steeds, is het gewoon: je bent altijd een rit aan het maken naar waar je wil komen en daar mag je gewoon je tijd voor nemen. 

Tune: [01:08]

Hey!

Ik ben Vincent de Raad en ik ben Melanie Esther en wij zijn 'The Live Coaches.' Wij coachen artiesten in het vertalen van hun unieke verhaal naar een live ervaring op het podium. 

In onze podcast gaan wij in gesprek met experts van voor en achter de schermen uit de live muziekindustrie. We bieden je nieuwe kennis, inzichten en meteen toepasbare tips om van je optreden een ervaring te maken!

Check onze insta @thelivecoaches voor foto’s en video’s van alle voorbeelden die voorbijkomen en ga naar www.thelivecoaches.nl voor shownotes, transcripts en meer info over onze coaching en workshops.

Ready? Let’s go!

Vincent: [02:07] Leuk dat je luistert naar The Live Coaches. De podcast voor artiesten die van hun optreden een ervaring willen maken. Dit is alweer de laatste aflevering van dit tweede seizoen van The Live Coaches. Maar, niet getreurd, want het is een echte parel.

Net zoals het eerste seizoen, besteden we deze laatste aflevering aan een case study met een grote Nederlandse artiest. Vorig seizoen was dat Typhoon, een aflevering die we je nog steeds absoluut aanraden als je die nog niet geluisterd hebt, en dit keer praten we met niemand minder dan de frontman van een van de meest populaire Nederlandse bands van dit moment: Camiel Meiresonne van Son Mieux.

Son Mieux is een band die live spelen ziet als de kern van wat ze doen. Alles draait uiteindelijk om het samenkomen, met elkaar in het moment zijn, al het andere vergeten en dat moment vieren. En dat kun je merken: ze worden tegenwoordig namelijk beschouwd als een van de beste live acts van Nederland.

Melanie Esther: [03:02] Maar dit was niet altijd het geval. De band heeft hierin een opvallende en zeer zichtbare ontwikkeling doorgemaakt, van middle of the road tot uitzonderlijke live ervaring.

Des te opvallender is het dat de rollercoaster waar de band zich nu in bevindt en de ontwikkeling die ze als live act hebben doorgemaakt juist midden in de pandemie begonnen is - toen er helemaal geen live optredens mogelijk waren.

Al deze opvallende gegevens waren voor ons reden om graag in gesprek te willen gaan met de band en te onderzoeken hoe dit is gelopen en wat jij daar als artiest van kunt leren.

We zijn Camiel super dankbaar dat hij midden in deze drukke periode dit gesprek met ons wilde voeren en presenteren nu met gepaste trots dit super interessante, leerzame en vooral ook gezellige gesprek met niemand minder dan Camiel Meiresonne van Son Mieux.

Vincent: [03:54] Camiel Meiresonne. Welkom bij The Live Coaches. 

Melanie Esther: [03:56] Welkom.

Camiel: [03:57] Thanks! Fijn dat ik er mag zijn.

Vincent: [03:59] Superleuk dat je er, dat je er bent. Dat je met ons wil delen. Jullie zijn on a roll met met Son Mieux. Al inmiddels weer twee, 2,5 jaar rollercoaster volgens mij, echt zoals het nu gaat.

Camiel: [04:10] Zeker ja. Ja, ja, sinds covid is dat nu. Is dat alweer 2,5 jaar? Volgens mij niet toch?

Vincent: [04:15] Nou, sinds, wanneer zeggen we het einde? Is dat begin 2022? Is dat het einde van Corona? Dat is 1,5 jaar.

Camiel: [04:22] Ja, precies. 

Vincent: [04:22] Anderhalf jaar.

Camiel: [04:23] Ja, ja, het voelt als twee en een half, maar het is volgens mij korter. Ja precies, ja.

Vincent: [04:26] Maar jullie zijn tijdens een corona, daar gaan we het zo nog over hebben, is het eigenlijk al begonnen. Die rollercoaster voor jullie, ten minste waar jullie nu in zitten.

Camiel: [04:31] Ja, dat klopt.

Vincent: [04:33] Nou waar we het vandaag met jou over willen hebben eigenlijk, is die reis, maar dan eigenlijk al helemaal vanaf 2015. Of überhaupt jouw live ervaring in jouw leven. Wat jij hebt geleerd, wat jullie hebben geleerd met elkaar ook. En wat artiesten daar dan weer van kunnen leren eigenlijk. Want ja, waarom we ook specifiek graag met jou wilde praten is omdat de live ervaring van Son Mieux wat ons betreft eigenlijk...

Camiel: [04:59] Die is alleen maar slechter geworden. Met het jaar. [allen lachen]

Vincent: [05:02] Precies. Ja ja, nou zoveel op aan te merken. We dachten, we moeten toch even samen zitten.

Camiel: [05:07] Jullie hebben puntjes gemaakt. Let's go!

Vincent: [05:10] Vijf pagina's voor mij hier. Nou dat het ons echt opviel - tuurlijk verbeter je als artiest in je live show door je carrière heen. Je leert dingen, je past dingen toe. Maar echt, eigenlijk, als je terugkijkt naar - vrijwel meteen had je kun je wel video's van jullie vinden 2015, 2016, hoe jullie live ervaring er toen uitzag en voelde. Te vergelijken met nu is zo'n groot verschil.

Camiel: [05:36] Das een ander bandje, ja.

Vincent: [05:37] In hoe je het aanpakt enzo.

Melanie Esther: [05:37] Ja het is echt een andere band.

Vincent: [05:38] En toch is het ook weer niet een ander bandje. Uiteindelijk ben jij het nog steeds en is de kern daarvan is, drie van de...

Camiel: [05:45] Ja, ik denk stiekem dat de essentie ervan nog precies hetzelfde is, ja. Maar dat hele ervaringen anders is geworden.

Vincent: [05:51] Ja en dat, dat vinden wij heel interessant. Van okee, je begint ergens, je gaat ergens heen. Het is heel zichtbaar. Het is nu ook echt zo dat jullie eigenlijk ook bekend staan om die live ervaring en dat was in het begin ook niet per se aan de hand.

Camiel: [06:02] Nee zeker.

Vincent: [06:03] Dus daarom leek dit gesprek ons heel leuk. En wat ik mij ten eerste afvroeg is, waar gaat live spelen nu voor jou eigenlijk over? Wat betekent dat nu voor jou?

Camiel: [06:14] Dat betekent voor mij eigenlijk precies hetzelfde als het altijd heeft betekend. Ik vind live spelen het meest bijzondere wat er is aan muziek maken. En ik kwam er in covid ook echt achter dat ik... Ik weet niet of ik muzikant zou willen zijn als dat aspect ervan niet zou bestaan, eerlijk gezegd. Dat verschilt binnen de band ook heel erg denk ik. Als in dat mijn broertje bijvoorbeeld die zou heel gelukkig zijn denk ik als studiomuzikant. Ik niet. 

Ja, ik vind het echt iets waanzinnig bijzonders dat je iets kan schrijven vanuit een persoonlijke ervaring en dat dat op een podium een ervaring kan bieden aan zowel jezelf als alle mensen waarmee je dat doet. En dan bedoel ik: de band, de crew en bovenal het publiek. En die ervaring is elk weekend anders. Ook al speel je dezelfde show. En dat vind ik iets heel bijzonders, ja. En daarnaast is het een gigantische uitlaatklep. Ik zou een beetje gek worden denk ik als ik niet genoeg speel. Ja. Ik ben in covid heel veel gaan sporten. Omdat ik echt men energie kwijt moet, ja.

Melanie Esther: [07:29] Ja. Live spelen is ook topsport wat dat betreft.

Camiel: [07:32] Ja zeker, zeker weten. Ja.

Vincent: [07:34] Wat is hetgeen wat elk weekend weer anders is aan die shows? Wat houdt t? Wat is dat?

Camiel: [07:38] Ik denk, ja, de wisselwerking tussen band en publiek. Denk ik. En dat is alleen maar momentum. Dat is ook niet helemaal, ik denk dat je, je kan tot in de puntjes een show maken en voorbereiden, maar ik denk dat je uiteindelijk pas echt weet wat een show gaat doen op het moment dat je hem voor mensen kan spelen. En die reactie is altijd anders en dat is denk ik aan door - dat komt door een hele hoop soort van situationele omstandigheden zeg maar. En die zijn gewoon altijd weer anders. Dus het moment dat je speelt op de dag en ik denk letterlijk het weer. Maar ook de locatie. 

Ik vind shows in het buitenland spelen heel anders dan in Nederland bijvoorbeeld. Ja en ik denk, zeg maar, je staat gewoon voor een aantal duizend of een aantal honderd mensen en die hebben allemaal een andere dag gehad. En wat er die avond gaat gebeuren is een samenkomst van al die gebeurtenissen die die mensen hebben gehad. Dus ik, I guess… Bijvoorbeeld hier in Tivoli zeg maar, speel je voor tweeduizend man die allemaal een andere dag hebben gehad en dus ook allemaal een andere ervaring zullen hebben die avond. En elk liedje dat je speelt gaat een andere impact maken die avond op die persoon, dan het de volgende dag zelfs zou maken. Denk ik. En dat is, ja, op een of andere manier altijd voelbaar denk ik.

Vincent: [08:52] Heeft dit weten, dit beseffen, heeft dat invloed op hoe je die show geeft of hoe je die show in elkaar zet?

Camiel: [08:58] Ja zeker ja. En het grappige is, daarvan denk ik: dat begint bij jezelf. Want een soort van... Je speelt elke show anders omdat jij elke dag anders in je vel zit. En dan ben je ook nog eens met zeven mensen op het podium, dus al die zeven mensen hebben ook weer een andere ervaring gehad. En ik denk dat het heel belangrijk is, wat dat betreft, om als act in de voorbereidingen naar een show niet alleen maar bezig te zijn met hoe dat voor het publiek gaat zijn, maar ook wat jouw eigen ervaring daar gaat zijn. En daarin is denk ik ook de - hoe een dag verloopt is heel belangrijk. Leading up to a gig, zeg maar.

Melanie Esther: [09:34] Ja, hoe ziet dat eruit? Bespreek je dan letterlijk van, neem je dan echt de tijd om zeg maar, schedule je tijd in de planning van, hoe gaat het met je? Wat heb ik vandaag meegemaakt? Zeg maar waar?

Camiel: [09:44] Nou, ik denk wel dat er bij ons in de tijdschema's veel ruimte is voor gewoon op even momenten niks of in ieder geval zoveel mogelijk. Ik ken ook een hoop artiesten die gewoon, die komen binnen, gaan het podium op en that's it. Zeg maar. Waar niks mis mee is, maar ik denk dat wij altijd wel het heel fijn hebben gevonden om even een soort van te landen ergens en de sfeer te proeven en daar ook te zijn met z'n allen. Want het, I don't know, het is voor mij ook - ik ben dit ook begonnen omdat ik gewoon een soort permanent op schoolreisje wil zijn. 

Melanie Esther: [10:11] Aah oh my god! Dat klinkt zo gezellig! 

Camiel: [10:12] Ja, ja, ja. Maar dat is wat het is. En dat is ook de grootste reden waarom ik dit alleen maar met hele goede vrienden doe. En ja, dus dat is ook gewoon een heel groot deel daarvan is gezelligheid. En uiteindelijk met, naarmate je echt heel veel gaat spelen, ga je wel je dagen ietsje korter maken omdat je anders niet slaapt. Maar, dus... Dus daar is ruimte voor. En ik denk dat iedereen binnen de band bijvoorbeeld dat ook weer anders doet. Ik ben zelf wel, tegenwoordig probeer ik echt een paar momentjes voor mezelf even in te plannen op zo'n dag. Ben ik de laatste tijd bijvoorbeeld weer meer aan het mediteren voor een show. En dat heeft echt heel merkbaar invloed op m'n gig. Ja.

Vincent: [10:48] Want ben je dan, kun je dan gewoon meer in die ruimte voelen wat het is en wat het moet zijn? Is dat wat het doet?

Camiel: [10:53] Ja, ik denk vooral, wat ik het allerfijnst vind aan optreden, is dat - ik denk dat mijn hele leven is een soort van, in het moment zijn is voor mij een heel groot ding al heel lang. En ik, ja, ik ervaar dat op het podium het allermeest. Maar ik kan ook op een podium totaal uitzonen. Een soort van - ik denk ook dat op het moment dat je heel veel speelt kan je ook dingen op een autopiloot gaan doen en kan je gewoon letterlijk een show spelen zonder erbij te zijn.

Vincent: [11:17] Absoluut.

Camiel: [11:18] Wat echt een hele rare ervaring is. Dus op het moment dat ik ietsje meer bezig ben met meditatie en ook al meer beweeg, bijvoorbeeld door de week heen, kan ik meer in het moment zijn überhaupt en zorgt dat er ook voor dat ik die shows meer in het moment ben. En ja, dat heeft gewoon grote invloed op de gig altijd. Ook omdat ik meer op die manier een soort van, ik kan... Ik heb meer door wat er in de zaal gebeurt, dus daar kan ik weer op ingaan. En ja, als ik gewoon op een autopiloot een show speel, dan gaat het publiek dat... Dan spelen wij een prima show, maar dan heeft het publiek denk ik een minder intieme of intense ervaring.

Vincent: [11:52] Voordat we verder op dat soort, op specifieke dingen ingaan was ik wel benieuwd eigenlijk. Er even vanuit gaande dat niet iedereen de show heeft ervaren, kun je de show van Son Mieux zoals die nu is beschrijven? Als ik hem moet visualiseren, ik hoor onze stemmen in mijn hoofd. Wat is het gevoel? Wat zie ik? Wat maak ik mee?

Camiel: [12:09] Effe denken. Dat vind ik lastig, want we zijn onze nieuwe show nog niet zo heel lang aan het spelen. Maar ik denk dat het aan de ene kant een heel soort feestelijk spektakel is en aan de andere kant dat er ruimte is voor intimiteit. Maar die is in de laatste show denk ik, moet je die wel ietsje meer opzoeken. Ja, ik weet niet of ik dit een hele goeie omschrijving vind van onze gig. Maar misschien, jullie zijn er geweest. Vertel.

Vincent: [12:38] Nou, dit leidt een beetje eigenlijk naar - Wij hebben iets in onze methode waar we met artiesten mee werken. Wij proberen ook een beetje een soort van alle kennis die wij opdoen, alle ervaringen die wij horen, te soort van destilleren uiteindelijk naar een soort van framework eigenlijk. Van he, hoe werkt het nou eigenlijk, een liveshow, een live ervaring maken? Hoe maak je nou van je optreden ervaring? Zoals onze slogan ook luidt. En een van die dingen waar we mee zijn gekomen is het concept 'Live Belofte'. En een Live Belofte is eigenlijk wat jij het publiek wilt laten ervaren met jouw show.

Camiel: [13:09] Ja.

Vincent: [13:10] En er zitten een paar inzichten eigenlijk onder vast, dus een van die inzichten is dat je show niet gaat om jou, maar om je publiek, ondanks dat jij in een spotlight staat enzo is het eigenlijk, je bent daar om die mensen een ervaring te laten hebben.

Camiel: [13:19] Zeker, ja. 

Vincent: [13:20] Typhoon vatte dit in zijn aflevering met ons ook heel mooi samen met dat hij zei, "ik weet niet hoe mensen aankomen, maar ik weet wel hoe ze weglopen. Of hoe ik wil dat ze weglopen."

Camiel: [13:29] Ja, nice.

Vincent: [13:31] Wat is dat? Wat is dat voor jullie? Is misschien ook een andere manier om die vraag te formuleren. Van wat is? Wat willen jullie je publiek laten ervaren?

Camiel: [13:38] Deze show is dat echt in het moment zijn. Ja, en daar hebben we de setlist ook op toegespitst. Daar zijn zelfs mijn praatjes gaandeweg heen gegaan. Ja, en dat is - dat komt eigenlijk doordat ik erachter kwam samen met m'n meisje dat, al heel lang een soort thema binnen onze teksten daarover gaat. Toen kwam ook eind vorig jaar de song 'This Is The Moment' waar dat een soort bij elkaar kwam. Ja, en dat is iets wat ik, ja, wat voor mij heel belangrijk is, maar wat ik ook heel graag mee zou willen geven aan het publiek. En ook een ervaring die je hopelijk kan bieden aan mensen dat, je koopt een kaartje ergens voor en voor die anderhalf uur zeg maar, mag je gewoon daar zijn. Op welke manier dan ook. En mag je even gewoon vergeten hoe je dagelijks leven eruitziet, als je dat wil. Maar mag je er ook effe vol in gaan zitten zeg maar. Als je in ieder geval maar kan voelen dat je in dat moment gewoon mag zijn wie jij wil zijn in dat moment.

Melanie Esther: [14:38] Komt dat voort uit de betekenis van jullie naam. 'Zijn best' 'op zijn best'. Het beste uit jezelf halen?

Camiel: [14:44] Ja, ik. Kijk ik denk dat dat thema daar wel heel dicht mee samenhangt. Ik denk niet dat ie daar helemaal uitkomt. Maar ik denk dat die twee dingen, dus in het moment zijn en de beste versie van jezelf proberen te zijn. Die hebben natuurlijk wel al heel veel met elkaar te maken. Zeker. Ik denk alleen wel, grappig genoeg, dat in de show die we nu hebben, dat het even wat minder gaat over je best doen om een beter mens te zijn ofzo. Maar ietsje meer dat het er ook effe allemaal mag zijn, zeg maar.

Vincent: [15:15] Nee. En wat je net zegt, het is ook, jullie show. Eerste of tweede nummer was ook This Is The Moment.

Camiel: [15:19] Eerste song ja.

Vincent: [15:21] En je hebt, wat je inderdaad ook zegt met je praatjes, dat je dan inderdaad ook - Wij noemen het trouwens 'bindtekst'. Voor de mensen. Wij dachten 'praatjes' dat dat heel oneerbiedig klinkt ofzo, zo'n praatje, terwijl dat eigenlijk best belangrijk is. Dat vind ik ook al interessant wat jij daarover denkt. Van eigenlijk best wel, je zet echt de toon en jij zegt dan ook inderdaad van, ik wil dat iedereen nu hier is, iedereen nu in dit moment.

Melanie Esther: [15:40] Vergeet alles wat je vandaag hebt gedaan, wat je morgen moet doen.

Vincent: [15:43] Ja, zoiets zeg jij ook echt letterlijk. Dat is een heel duidelijke uitnodiging ook. Heb jij die teksten echt van tevoren geschreven of heb jij een soort van van die intentie? Hoe is dat voor jou?

Camiel: [15:51] Die... het is grappig, die ontstaan gaandeweg. Maar daar komt toch wel een vaste vorm in na een paar shows. En ik vind dat een heel lastig ding eerlijk gezegd. Omdat ik die show, die praatjes, of hoe je het ook wilt noemen, ja, die ontstaan voor mij ook een soort van gaandeweg in dat moment. En dat vind ik iets leuks, want dan is het iets speels. En dan reageer ik ook op een moment. Maar je komt er na een tijdje wel achter welke dingen heel goed werken. En dan wordt dat toch na een tijdje een beetje een stramien. 

En dat werkt voor een aantal shows heel goed. En dan komt er een punt dat ik op een autopiloot terechtkom en dat ik gewoon maar... Dan worden het echt praatjes die je gewoon uit je mouw schudt. Dus ik merk dat ik nu bijvoorbeeld, we zijn deze show nu een maand of twee denk ik aan het spelen, ik begin nu op een punt te komen dat ik m zelf vervelend begin - uh ik begin me te vervelen zeg maar. En dan moet ik m een beetje aan gaan passen.

Melanie Esther: [16:46] En hoe is dat op het begin dan? Schrijf je van tevoren wel, nou ja, je hebt natuurlijk waarschijnlijk een moment in de set waarop je kan zeggen: hier kan ik iets vertellen. Denk je dan wel alvast na over wat is de intentie van dat praatje van die bindtekst?

Camiel: [16:57] Ja, dat doe ik wel steeds meer. Ik deed dat vroeger echt niet. Vroeger was ook een Son Mieux show, wat dat betreft ging ik nog meer in op het moment en was er heel veel ruimte ook voor praatjes. Zeg maar, een clubshow van ons kon letterlijk af en toe een half uur langer duren omdat ik heel veel praatte, maar toen was het ook iets meer, uh minder - Het was minder een gezette show en meer een soort singer-songwriter show, dus daar was ook veel meer ruimte voor. Wat ik heel leuk vond ook. 

Maar nu, ja ben ik daar wel meer van tevoren mee bezig. Van, okee, één überhaupt, wat zijn de momenten dat je iets zou kunnen zeggen en dat het ook impact maakt? En twee, wat zou dat dan moeten zijn? En hoe staat dat ook in lijn met, ja, met welke boog wil je maken in die show? Zeg maar. Ja. Maar ik heb nog nooit, en maar misschien komen we nog wel een keer op dat punt, dat ik het van tevoren echt helemaal uit heb bedacht en dat zelfs bijvoorbeeld gerepeteerd heb. Ja, dat hebben we nog nooit gedaan.

Melanie Esther: [17:51] Ja. Want ik kan me wel voorstellen, als je nu zegt van, ja ik ben ze nu een beetje zat of het gaat nu een beetje op de automatische piloot. Ja dan ga je toch ook weer denken: okee, hoe ga ik het dan veranderen? Zeg je dan gewoon voor een optreden, ik laat nu alles los en ik zie wel wat er uit m'n mond komt? Of denk je dan toch wel van: hmm, misschien ga ik toch eens mijn eigen punten achterna?

Camiel: [18:08] Ik denk dat ik dan weer even terug ga naar van: okee, wat zou de essentie moeten zijn van wat ik hier wil doen? En dat ik dat op een andere manier ga bewoorden. En dan mag de spontaniteit het weer overnemen vanaf daar. Denk ik, ja.

Melanie Esther: [18:21] Dus alles met intentie eigenlijk?

Camiel: [18:22] Ja zeker, ja.

Vincent: [18:24] Om een beetje uit te zoomen. We hebben het nu over wat het nu allemaal is. En het is nu inderdaad die gezette show die nou ja, die live ervaring. Zie YouTube, zou ik zeggen. Dat is niet altijd zo geweest, zoals we al zeiden. Waar wijt je het aan dat jullie zo hebben kunnen groeien als act? Hoe is dit? Wat heeft jullie daartoe in staat gesteld?

Camiel: [18:48] Ik denk twee dingen die elkaar een beetje gaan tegenspreken. En dat is dat we denk ik aan de ene kant heel erg in beperkingen hebben geleefd. Heel bewust vanaf het begin. Voor Son mieux kwam ik uit bandjes met veelste grote versterkers en heel veel gear. En dat was dan ook als je - moest je weer een bus hebben en dingen. En toen ik Son Mieux begon wilde ik dat effe allemaal niet. Dus mijn heel simpele goal toen was: ik wil met de tram of de trein naar een optreden kunnen. 

Dus onze backline was toen heel erg klein. Een heel klein gitaar versterkertje en een SPD en twee gitaren, dat was het. En ik denk dat dat je in staat stelt om alles aan te kunnen pakken omdat je nog geen middelen hebt als geld en whatever om een soort van gigantische show al te bouwen. Wat voor ons bijvoorbeeld in het begin ervoor zorgde dat wij heel veel supports konden doen omdat elke band het f*cking relaxed vond dat Son Mieux kwam spelen, want die hebben gewoon, je geeft ze één vierkante meter en ze kunnen het. Ze kunnen hun trucje daar doen, zeg maar.

Vincent: [19:49] Ja, want wat ik voor me zie bij die Son Mieux is, ik zie twee SPD's en dan in het midden inderdaad, jullie hadden, ja die basamp die was soms nog wel een 4x10. Dat vond ik nog best...

Camiel: [19:58] Ja, maar die was dan ook van de venue zeg maar.

Vincent: [20:00] Okee ja precies. Van de backline. En jij had twee kleine, een soort gele Fender kleine ampjes ofzo toch? Zoiets?

Camiel: [20:06] Ja, twee Grand Champions, daar speel ik nog steeds op.

Vincent: [20:08] Ja, precies, te gek. Echt zo'n studio ampje eigenlijk is dat.

Camiel: [20:11] Klopt ja. Ja wat een fantastische... Dan komen we even in een geluids ding terecht, maar elke f*cking geluidsman vindt je echt een held. Want het eerste wat je als gitarist altijd hoort is, "kan die gitaarversterker wat zachter?" En dat hoeft met die kleine dingen niet. [allen lachen]. 

Vincent: [20:22] Ja. 

Camiel: [20:23] Maar daar tegenover heeft eigenlijk gestaan dat we vrij snel zijn gaan proberen om een show te maken die altijd groter aanvoelt dan de plek waar je speelt. En dat is eigenlijk, ja, tot misschien wel waar we nu zijn, altijd de goal geweest. Dus als - toen wij onze eerste kleine club tourtjes gingen doen, waren dat hele kleine zaaltjes, maar wilden we eigenlijk dat die show voelde alsof je in Paradiso stond bijvoorbeeld. Of dat ie daar in ieder geval thuishoorde.

Vincent: [20:53] Hoe ging jullie… en hoe deden jullie dat dan? Of wat was jullie visie daarin van ja, hoe laat je zo'n show dan zo groot voelen? Hoe dachten jullie daarover na? Of hoe denken jullie daar nog steeds over na?

Camiel: [21:03] Nou ja, ik denk dat er stiekem een soort van bepaalde regels zitten aan hoe je een show bijvoorbeeld in een café doet en hoe je een show in een grotere zaal doet. Maar dat is heel ongeschreven zeg maar. En dat is een beetje maatschappelijk bepaald, gewoon door wat je gewend bent of zo. Dus I guess dat ik een soort van na ben gaan denken van: okee, maar hoe zou een show in een... Hoe zou een band een show... Hoe zou ik misschien deze show in Paradiso doen? En hoe kunnen wij dat op een manier nu behalen hier in een kleinere zaal met minder middelen? Zeg maar. 

Ja, en dan kom je denk ik in hele kleine dingen terecht als bijvoorbeeld wel snel een lichtman aan je binden die met je mee wil groeien, met wie je ideeën kan maken om met weinig middelen grote impact te maken. En ook wordt de simpliciteit van ideeën wordt heel belangrijk. Wij hadden bijvoorbeeld onze show in 2018 of negentien was dat, die opende met een soort black out. Het is helemaal donker op podium en dan op de twee en de vier ging er een rode lamp links of een rode lamp rechts aan, waardoor je een soort heel schizofreen beeld kreeg van mijn gezicht. Die zo bap bap bap. Dat is een heel simpel idee, maar dat zijn - dat voelt niet meer als een show in een kleine zaal waar je acht euro voor betaald, maar dat voelt ineens als een soort iets wat een soort van - waar intentie achter zit en waar over na is gedacht.

Melanie Esther: [22:29] Onverwacht ook natuurlijk wel.

Camiel: [22:31] Ja, dus hoe... Het grappige is dat sommige hele grote shows namelijk zijn eigenlijk vrij simpel in hun ideeën of zo. Alleen denk ik dat het best wel makkelijk is om als act of als band in een café te staan en te denken dat je daar niks kan. Maar dat is denk ik niet zo. Het enige is alleen wel dat je, je hebt geen geld, dus je - en je hebt nog niet weet je, en dus geen hele grote crew of een f*cking vrachtwagen met je spullen zeg maar. Je moet nadenken over hoe je met simpele ideeën iets, in ieder geval een grote impact kan maken.

Vincent: [23:05] Ja, precies. Maar ik vind het wel een heel goed voorbeeld. Want als je, ja, twee parretjes hebt, dan kun je dit, eigenlijk wat jij net zegt al, kun je al bijna doen.

Camiel: [23:11] Ja. Props trouwens voor Joris van der Poel, onze tourmanager met wie ik jarenlang al naar deze shows kijk. En dit idee kwam van hem. Ja.

Vincent: [23:20] Dat vind ik wel. Ik vind dat wel interessant. Ik denk dat dat ook wel in dit seizoen al een beetje is teruggekomen inderdaad van, ja, 'hacking the system' eigenlijk. Wat jij zegt, dat er verwachtingen zitten bij een bepaalde show in een café. Van de Popronde heb je een bepaalde verwachting en dan als je in Tivoli komt en dan als je in de Ziggo komt heb je weer een bepaalde verwachting.

Camiel: [23:35] Juist.

Vincent: [23:35] En als je eigenlijk kijkt dus van: okee, kan ik mijn verwachtingen van een zaal groter eigenlijk - hoe kan ik nou eigenlijk aan de hand van die verwachtingen iets maken in een kleinere setting, waardoor je dus mensen en verwachtingen overtreft.

Camiel: [23:48] Dat. Ja en een soort van, het is fantastisch volgens mij als bezoeker, om ergens te komen, vijf euro te betalen voor een bandje, en dan een band te zien waarvan je denkt: holy shit, die band die hoort hier helemaal niet thuis, maar ik heb ze hier gezien. En dat is iets wat je je vrienden gaat vertellen. Van, ik heb dit gezien, moet je - en de volgende keer staan ze in die grotere zaal. Dan gaan we met z'n allen kijken, maar dan spelen ze weer een gig die dat overtreft. En dat is natuurlijk, dat is als bezoeker fantastisch, maar als artiest ook. Want het is heel leuk om een tent soort vanuit uit z'n voegen te voelen barsten, zeg maar. Dat is, da's te gek. Ja, en op een podium te staan waarvan je voelt van: wacht effe, we kunnen iets veel groters aan. Ja.

Melanie Esther: [24:26] In november staan jullie in de AFAS. Wat beeld je je dan in waar je dan staat? Als het groter moet zijn dan de AFAS, denk je dan Ziggo?

Camiel: [24:33] Ziggo. Ja.

Melanie Esther: [24:34] Ja okee. 

Camiel: [24:35] Ja, ja en dan moet ik wel zeggen dat ik nu voor het eerst begin te voelen dat we - dat waar wij zijn als band en als show, dat dat past op de plekken waar we nu beginnen te spelen.

Melanie Esther: [24:49] Ah, kwam dat gevoel dan ook voort uit inderdaad, wat we doen is veel - is eigenlijk veel groter? Gewoon in je hart dat je dat dacht? En die ambitie ook had?

Camiel: [24:58] Nou ja, niet altijd. Daar is, ja, hoe zeg je dit? Daar is een soort van schaal in geweest. Dat is, in het begin had ik dat zeker niet. Het heeft heel lang geduurd voordat ik onze show echt vet vond zelf, eerlijk gezegd. Ik denk dat ik pas in de, daar kunnen we misschien sowieso straks nog over kletsen, maar toen ik onze album release livestream in Tivoli terugkeek, toen had ik voor het eerst het gevoel: okee, nu hebben we iets neergezet waar ik zelf een ticket voor zou willen kopen. 

Melanie Esther: [25:27] Dat was 2021?

Camiel: [25:29] 2020. Nee één, ja één.

Vincent: [25:32] Uh ja, december 2021 volgens mij als ik het goed heb geresearched.

Camiel: [25:35] Okee, ja. Ja, ja, ja, nee, dat klopt.

Melanie Esther: [25:36] De jaren zijn zo vaag. [allen lachen]

Vincent: [25:39] Release van The Mustard Seed.

Camiel: [25:40] Ja, dus dat is helemaal niet lang geleden. En sindsdien is er langzaamaan een verschuiving heeft er plaatsgevonden naar dat ik de setting waar we in spelen passend vind bij de show die we maken. Ja.

Vincent: [25:54] Misschien is die pandemie-tijd wel goed om naartoe te gaan. Want, ja, jullie hebben een enorme ontwikkeling doorgemaakt, zichtbaar ook heel erg, in die pandemie-tijd. Wat eigenlijk natuurlijk best wel onlogisch misschien voelt. Of Tegenstrijdig als we het daarover hebben.

Camiel: [26:07] Zeker. Al helemaal als band die vooral een live act is denk ik. Ja.

Vincent: [26:12] Kun je dat verhaal vertellen? Hoezo zijn jullie in de pandemie een zoveel betere live act geworden?

Camiel: [26:18] Livestreams, heel simpel. En een bizarre hoeveelheid aan promo's. Ik denk dat wij toen we die crisis ingingen wisten wij echt effe niet hoe we dat aan moesten gaan pakken. Juist omdat we een band waren die al z'n focus op live heeft. En dat is wat we het allerleukst vinden en het allerliefst doen. En dat je ook, je zag in covid natuurlijk, zijn act zoals Froukje en Goldband, die in het begin denk ik best wel internet-based waren, die zijn allemaal doorgebroken. 

En wij waren natuurlijk een totaal andere act. Dus wij zijn na gaan denken over hoe wij, ja, een soort van toch nog dat live-gevoel op een manier over konden brengen. En het leuke was stiekem dat dat - Heel veel mensen hadden daar natuurlijk heel veel behoefte aan, want het was er niet. Ja. Nou, ik ben echt, waar ik heel dankbaar voor ben is dat wij op één of andere manier de ruimte hebben gekregen bij radio en tv om echt crazy veel te spelen.

Vincent: [27:14] Ja, want jullie waren echt - Jullie waren Olympische Spelen huisband waren jullie op een gegeven moment. Jullie kregen allemaal ding op ding op ding. De "never ending promo tour" heb ik het je ook al horen noemen.

Camiel: [27:22] Ja ja ja. Jazeker. Nee, maar dat - het lijpe was. We hebben gewoon - het heeft in a way wat dat betreft niet gevoeld alsof we moesten stoppen met spelen. Omdat we wel elk weekend of elke week, een soort van dinsdag was het nieuwe zaterdag, omdat we dan in de bus zaten naar een radiostudio of een tv-studio. En dat - ik denk dat de ervaring van onszelf non-stop terugzien, die heeft echt heel veel gedaan. 

Want daarvoor hadden we dat nog nooit gedaan en waren we eigenlijk vooral bezig met een soort van heel veel plezier hebben en heel veel energie gooien en een soort van, ging het ook over dat ding, die synergie met het publiek. Tot je ineens heel rauw dan jezelf terugziet. Van, maar okee, maar wat ben je nou eigenlijk echt aan het doen? En wij hebben toen - in het begin van covid hebben we een livestream gedaan in Den Haag. En die was tof, maar daar was ik zelf nog niet blij mee. En ik denk dat een jaar later die Tivoli livestream was en toen waren we voor mijn gevoel op een punt dat het niet meer uitmaakte of er publiek bij was. En dat was crazy.

Vincent: [28:29] En dat is iets wat jij beschreef. Jij zei, dat was een show, die voelde ook, ondanks dat mensen, ja, met hun schermen - achter een laptopscherm aan het kijken waren. Alsof we een live gevoel aan het creëren waren. Dat viel mij wel op eigenlijk.

Camiel: [28:41] Ja zeker.

Vincent: [28:42] Waar wijt je dat aan? Dat jullie dat konden doen? 

Camiel: [28:42] Ik vond het insane. Ik wist ook niet dat dat mogelijk was. Ja. Ik was namelijk echt, ik was devastated dat die show een livestream moest worden want dat was echt de gig waar we naartoe hadden gewerkt en die kon bijna niet mislukken met alles wat de overheid had beloofd bla bla bla. Maakt allemaal niet uit. En toen ging die een week van tevoren ging die eruit en hebben we in een week die livestream opgezet. En het voelde echt alsof we daar dat aan het doen waren met al die mensen die aan het kijken waren. Terwijl, ja, je hebt gewoon vier camera's voor je neus staan. En ik denk dat dat vooral betekende dat wij op een manier zo gegroeid waren dat we op het podium al iets van die kern van wat wij met het publiek kunnen beleven dat dat daar eigenlijk al ontstond. Ja, dat is heel leerzaam geweest denk ik. 

Melanie Esther: [29:24] Oh, ik vind dat ook echt heel waar als ik inderdaad nu kijk naar wat we hebben gezien in Tivoli hier. Jullie show, het gebeurt in het publiek, maar het gebeurt ook heel erg op het podium. En dat komt ook denk ik door de bandleden die zo erg met elkaar contact hebben. Ik vergeleek het in mijn notities met mieren, zeg maar als mieren elkaar tegenkomen dan raken ze...

Camiel: [29:42] Ja, mieren zijn sick yo!

Melanie Esther: [29:42] Als mieren elkaar tegenkomen, raken ze elkaar altijd even aan, wie ze ook zijn. En dat gevoel krijg ik zo erg bij jullie. Alsof het bij - ik weet niet of het een regel is, maar het voelde alsof het een regel was van: als je elkaar tegenkomt zeg even hoi, zeg maar zo.

Camiel: [29:56] Nou, dat is wel interessant, want dat is wel iets waar we in onze laatste pre-pro mee bezig zijn geweest. Mijn meisje, die is er bij de laatste pre-productie - pre-productie is, ik weet niet of iedereen weet wat dat is, maar dat een soort voorbereiding repetitie die je doet met je hele crew voordat je een tour in gaat.

Vincent: [30:16] Ja. Je huurt echt een poppodium af eigenlijk en dan ga je gewoon in die zaal met licht en geluid en iedereen doe je de show repeteren, ja.

Camiel: [30:22] Precies. Ja, iets wat echt - waar je heel veel tijd voor moet nemen en altijd te weinig tijd voor neemt. [allen lachen] Maar met mijn meisje, die is daar de laatste pre-productie bij geweest. Om iets - zij komt uit de theaterwereld dus zij is iets meer vanuit dat perspectief, vanuit een soort theater regie naar de show gaan kijken en daarmee heel erg bezig geweest met wat gebeurt er dan dus ook tussen ons op het podium? Want we hebben van nature een vrij synergetische situatie omdat we gewoon goede vrienden zijn. Maar één van de dingen die zij bijvoorbeeld zei, is van yo, een soort van: als twee mensen langs elkaar lopen op het podium en daar wordt geen acknowledgement aan die situatie gegeven, is dat heel raar eigenlijk, want dan voelt dat heel onpersoonlijk. Dus I guess, stiekem, dat dat inderdaad nu een regel is geworden dat je als twee mensen bij elkaar in de buurt zijn, dan geef je elkaar aandacht, ook al is het heel kort, maar je neemt dat moment even. Ja, zeker.

Melanie Esther: [31:20] Ja, en daarom is er als publiek ook heel veel te zien vind ik. Er gebeurt zoveel. Je kan, ja, en zelfs - ik zag ook: dan was er een lege plek en dan zag ik iemand daar weer heen lopen, dacht ik: oh daar zit ook een soort, ja echt alsof er, nou ja goed, even heel kleine side note: er is zo'n TikTok video over Taylor Swift en alle routes die zij loopt, zeg maar. Dat heeft iemand ooit een keer - dat heb ik al gestuurd - dat heeft iemand uitgetekend en daar blijkt echt een patroon in te zitten natuurlijk. Want ja, je hebt timing en dingen en zo, maar dat gevoel krijg ik bijna bij jullie. Maar dan voelt het dus heel natuurlijk vanuit jullie om dat gewoon te doen ook en om daar bewust van te zijn.

Camiel: [31:54] Ja, er is er ook echt wel - er is een choreografie. En die zijn we ook wel steeds bewuster nu in gaan zetten totdat ie nu… Hij is er nu echt zeg maar. Omdat we ook, kijk, wij zijn met zeven mensen die allemaal ook een soort een halve frontman zijn. Zeg maar. Iedereen geeft heel veel energie. En het grootste deel van de band speelt echt naar voren zeg maar. Maar dat resulteerde ergens vorig jaar, zeg maar, in complete chaos af en toe. Dat het gewoon echt een soort van zeven man f*cking door mekaar heen gewoon.

Melanie Esther: [32:24] Zeven frontmensen.

Camiel: [32:26] Ja, en dat je echt na een tijdje denk ik als publiek niet meer zo goed wist waar je naar moest kijken zeg maar. Dus wij zijn nu in deze show, ook in samenspraak met m'n meisje, zijn wij heel veel - zijn we veel meer momentum in gaan bouwen zeg maar. Dus van: okee, hier gebeurt, bijvoorbeeld Justin, saxofonist speelt een solo, dus hij staat daar. En al onze aandacht gaat ook daarheen. En iets waar we bijvoorbeeld heel veel mee bezig zijn is symmetrie. Dus als iemand ineens naar rechtsvoor gaat, zeg maar, dan ga jij daar niet ook heen, dan ga je naar links.

Melanie Esther: [33:00] Ja, dat zag ik ook heel erg.

Camiel: [33:02] Nou ja, precies. En dat zijn uhm. Het leuke is dat dat, in eerste instantie voelt dat eerst even een beetje geforceerd. Van: hè, een soort van: okee, ik moet nu naar links, terwijl, dat voel ik misschien helemaal niet, maar dat is beter of zo? Dan voel je je een beetje een robot. Maar op het moment dat je daaraan gewend raakt, ontstaat er een soort heel vrij speelveld waardoor er een soort ontspanning in de show komt die voor meer plezier zorgt. En dat is echt heel leuk.

Melanie Esther: [33:30] Mooi.

Vincent: [33:30] Eigenlijk bijna als een soort voetballer die overzicht heeft over het veld en weet waar die vrij staat?

Melanie Esther: [33:33] Ja, ja.

Camiel: [33:33] We hebben gewoon een opstelling. Heel simpel ja, ja.

Vincent: [33:36] En gebeurt dit, dit proces, is dit - Repeteren jullie dit of is het echt: we gaan de eerste show doen en dan gaan we elke show dit beter proberen te doen?

Camiel: [33:43] We hebben dit nu voor het eerst enigszins gerepeteerd. Dus tijdens pre-productie hebben we een paar keer een set gedaan. En die echt zo veel mogelijk proberen te spelen als een liveshow. Qua energie. En na elke anderhalf uur spelen, koppen bij mekaar. Wat kan er beter? En dat hebben we denk ik een stuk of drie keer gedaan. En dat is een stuk waar ik heel veel - dat had ik weken kunnen doen. Of in ieder geval, I guess, je komt dan ook op het klassieke ding terecht van 'je moet iets niet dood spelen', maar dat is heel waardevol. Ja.

Melanie Esther: [34:12] Ja, want dat vind ik ook wel interessant dat je zei van okee, door die livestreams, door continu nou ja, misschien wel drie keer per week jezelf terug kunnen zien, heb je heel veel geleerd. Nu is die livestream er niet meer. In ieder geval wordt het niet nee uit zichzelf opgenomen. Hoe ben je nu na shows aan het reflecteren met elkaar?

Camiel: [34:29] Wij nemen nog steeds shows op. Ja. En ook al is dat dan nu - en dat vind ik, dat is echt een tip denk ik voor elke act, want da's niet zo moeilijk. Het is gewoon bij ons nu ook een iPhone. En gewoon af en toe...

Melanie Esther: [34:38] Je zet hem gewoon echt ergens neer?

Camiel: [34:39] Ja, gewoon bij de geluidstafel ja.

Melanie Esther: [34:40] Oh ja. 

Camiel: [34:42] Nee gewoon, ga dat terugkijken. En daarin ook...

Melanie Esther: [34:45] Is veel teruggekomen in een podcast ook al, maar ook heel tof om dan te horen dat jullie dat ook gewoon nog steeds toen.

Camiel: [34:49] Ja en doe misschien een keer hetzelfde in de oefenruimte. Ik vind sowieso: repeteren in podium-opstelling is echt een must. Want echt een fout denk ik die veel gebeurt is dat je een soort van in de oefenruimte met z'n alle een soort van naar elkaar toe staat in een cirkeltje en da's heerlijk spelen en dan sta je op het podium en dan sta je ineens in die opstelling en dan raak je alles kwijt. Dus dat is sowieso denk ik iets wat heel goed is om te doen. Al helemaal als je nog niet in staat ben om pre-producties te doen, want dat is iets heel kostbaars. Ja. Doe dat. Film dat. En kijk eens terug. En doe ook dat forceerde k*t-ding zeg maar, dat je gewoon gaat doen alsof het een echte show is. Ja.

Vincent: [35:26] Kijken jullie die video's samen terug of is iedereen apart die video aan het terugkijken? En hebben jullie het er dan daarna over? Of hoe gaat dat bij jullie nu?

Camiel: [35:31] Hoe we dat nu hebben gedaan is dat iedereen dat apart een beetje terug heeft gekeken en dat we daar dan de volgende dag zeg maar over praten. Ja.

Vincent: [36:18] Even terug naar, jij had - jullie hadden een livestream, begin van corona, hadden jullie een livestream in Paard, en daar vielen jullie dingen aan op en daar was je nog niet blij mee en een jaar later deed je dan die release-show en dat was de eerste show eigenlijk waarvan je dacht van: deze wil ik zelf - had ik zelf ook een kaartje voor gekocht.

Camiel: [36:35] Ja.

Vincent: [36:36] Hoe zijn jullie aan de hand van die eerste show aan de slag gegaan om dat daar te brengen? Wat was dat proces daar naartoe? Hoe zijn jullie daarmee gaan werken?

Camiel: [36:44] Effe denken, heel veel repeteren. Maar ook meer aan de voorkant bedenken wat voor show je wil maken. En dat heeft denk ik, dat heeft een paar onderdelen. Dat begint bij ons toch meestal bij de muziek. En dat is simpelweg eigenlijk dat ik standaard met Quint, m'n broertje, achter de piano ga zitten en daar ten eerste muzikaal een soort van een show ga bouwen. Waar ik groot fan van ben is dat een act niet gewoon maar een setlist met liedjes speelt, maar dat dat ook muzikaal een verhaal vertelt en dat dat verbonden is. Dus ik denk eigenlijk dat ik denk dat die livestream in Tivoli hier de eerste show was waar we dat écht aan het doen waren. Dus daar zijn we ook onze liedjes niet meer per se alleen maar als liedjes gaan bekijken, maar meer als een soort stuk muziek wat je op een manier kan verbinden aan het volgende stuk muziek.

Vincent: [37:44] Dat begint dus echt aan zo'n piano. Dus je maakt een soort van volgorde. Misschien op een velletje papier van nou ja, misschien...

Camiel: [37:48] Ik ben de eerste keer heel simpel gewoon: welke dingen staan er in een toonsoort die op een manier bij elkaar zouden kunnen? En toen heb ik zelfs ook nummers, hebben we nummers aangepast in toonsoort. Dus als: 'oh, als ik dit een halve lager speel, dan zou dat ineens een soort van mooi kunnen blenden met dit.' Dus daar zou je heel simpel kunnen beginnen. Een soort van - en bij ons was dat dus echt dat, nou ja, deze uit-klank is a mineur en het volgende daar kan ook een a in. Ik zeg maar wat. Ik ben niet zo theoretisch onderlegd, dus ik doe dat heel veel op klank en op gevoel. Maar, en dat zou bijvoorbeeld alleen al met een soort één drone-noot verbonden kunnen worden en dat is al spannender dan dat het stilvalt en dat je gewoon je volgende liedje aftikt. En daar is dat denk ik een beetje begonnen. 

En dat is uiteindelijk doorgevloeid in dat we echt nu hele stukken muziek maken. Wat echt superleuk is ook. Zeg maar als in, je hebt een plaat gemaakt of een paar singles en dan ga je daarna nog in de oefenruimte hele stukken muziek bouwen. Gewoon simpelweg om die nummers aan elkaar te verbinden en meer showelementen toe te voegen. Voor mij is dat ook heel leuk omdat, ik zing natuurlijk een heel groot deel van de show, of van de nummers in ieder geval. Dus we hebben nu steeds meer instrumentale stukken waar het voor mij bijvoorbeeld ook - daar kan ik effe gewoon los zeg maar. En daarin is het - bijvoorbeeld nu weet je, hebben we echt ook, zijn sommige instrumentale stukken echt meer erop toegespitst dat dat onderdelen van de show bijna meer als een soort dance-show mogen voelen, zeg maar. 

Maar goed, dus je hebt dat muzikale gedeelte daarvan in de voorbereiding, dus dat je echt na gaat denken over van: okee, hoe maak je hier muzikaal een mooie show van? En ga je mooie blokjes verzinnen? Bij ons zijn er meestal blokjes van drie vier songs die een soort bij elkaar horen. En daarnaast heb je dan meer het, ja, ik denk toch het theatralere thematische aspect van: okee, wat wil je vertellen? Hoe moet dat voelen? En hoe moet dat eruitzien? En dat is ja, nu een gesprek wat ik met steeds meer mensen heb. Zeg maar, vroeger had ik dit gesprek met mezelf en dan ging ik één koffietje doen met onze tourmanager om dat, een soort van: hier moet een discobal en hier doen we, doen we dit en dan, dat was...

Melanie Esther: [39:56] Maar waar in de tijdlijn zitten we nu? Want discobal, dat klinkt al Son Mieux nu, zeg maar. Wanneer begon je over dit soort dingen echt meer na te denken?

Camiel: [40:06] Gaandeweg steeds meer. Ik denk dat onze show, laten we zeggen, ik denk eerlijk gezegd dat we hier echt, zeg maar grotere stappen in zijn gaan zetten toch vanaf het moment dat we eigen club tours gingen doen. Wat vrij logisch is, want dan, en dat is ook wat ik heel leuk vind aan clubtours, is dat je - Je hebt dan gewoon de gelegenheid om helemaal je eigen verhaal te vertellen en je eigen setting te maken. En het ding is wel, dat is wel interessant wat dat betreft, dat I guess, dat het een soort van in het normale stappenplan logisch is als je dat pas ergens later in je carrière gaat doen. Maar ik weet niet of dat hoeft. Als in, ik denk dat je ook low budget zeg maar echt al wel op toffe manieren eigen shows kan maken.

Melanie Esther: [40:49] Zeker, ja.

Vincent: [40:49] Dit is ook een - dit zou ook een voorbeeld kunnen zijn van hoe je de verwachtingen kunt overtreffen in een cafétje zeg maar.

Camiel: [40:54] Totally, ja

Vincent: [40:55] Door er hier zo over na te denken op het begin.

Camiel: [40:56] Ja, precies. Ja, zeker. Juist. Ja, en bijvoorbeeld I guess dat ook double bills. Wij hebben in het begin, naast heel veel supports, hebben we heel veel tourtjes gedaan met andere bands. Waardoor je dus wel al een clubshow kan doen. En ja dus dat is leuk.

Vincent: [41:10] Je zei net, dan he, je hebt aan de ene kant heb je dat muzikale waar je dus aan de piano gaat zitten en je gaat dus proberen een soort van grotere muzikale eenheden te maken van die nummers die je net hebt gemaakt op de plaat. En dan heb je dat theatrale, waarin je dus inderdaad kijkt van wat wil ik eigenlijk zeggen? En hoe ga ik dat dan ook zeggen? Hoe ging dat proces dan in die pandemie van wat wil ik eigenlijk zeggen? Was het een makkelijk proces? Was het een moeilijk proces? Hoe ben je dat aangegaan?

Camiel: [41:35] Nou het fijne toen was, het was een albumrelease. Dus er was een album zegmaar. 

Melanie Esther: [41:40] Er is een verhaal. 

Camiel: [41:41] Dus er is al een verhaal. Als t goed is. 

Melanie Esther: [41:43] Ook niet altijd inderdaad.

Camiel: [41:47] Nou nee maar ja, wat dat betreft is dat denk ik ook. Kijk ik, ik zie persoonlijk, los van het feit dat zeg maar nummers van mij een heel verwerkingsproces zijn, maar zie ik liedjes ook als een tool om een liveshow te kunnen maken. Heel eerlijk gezegd. Omdat ik, ik vind live spelen het leukste wat er is. Dus...

Melanie Esther: [42:08] Wat heb je daarvoor nodig?

Camiel: [42:09] Nou ja, precies ja. 

Melanie Esther: [42:10] Ja. 

Camiel: [42:10] En een live show moet een verhaal vertellen, dus een album ook. Dus ik denk dat het wat dat betreft - Dat het verhaal in die Tivoli-stream vrij duidelijk was voor mij omdat ik - ook mede omdat we al een jaar lang in de promotie van die plaat zaten en ook het releaseplan van die plaat zo op hadden gezet dat we echt dat verhaal konden vertellen dat hele jaar. We hebben toen een jaar lang, ik denk om de maand anderhalve maand, een track uitgebracht. Met elke keer weer promotie er omheen die een stukje van het verhaal van dat album vertelde.

Vincent: [42:41] Wat was dat verhaal wat je toen met die show vertelde? En hoe heb je dat toen vertaald naar verschillende elementen van die show?

Camiel: [42:47] Het grootste deel van die plaat was voor mij echt een soort van - het heeft voor mij altijd gevoeld alsof ik voor de spiegel ben gaan staan, men kleren langzaam aan uit ben gaan trekken en uiteindelijk naakt daar in m'n woonkamer zat. En we hebben die plaat ook gemaakt in m'n woonkamer tijdens covid en het was voor mij, ik ben in die tijd gestopt met drinken en drugs gebruiken. Dus ik kwam, ik kwam wel echt op een ding terecht. Ik kwam in een proces terecht waarin ik langzaam aan alle onderdelen van mijn identiteit een soort van achter begon te laten. 

Dat begon dus met stoppen met drugs gebruiken en toen met drinken. Maar toen ook nog eens, door covid, mijn hele identiteit als spelende muzikant. En alles wat daarbij hoort. Dus I guess dat ik dat gevoel heel graag door wilde voeren in die show. En, nou ja, en dat is leuk, want ik kijk er nu op terug, dus dan zie je stiekem altijd nog ietsje meer dan je toen al zag of zo. Maar die show begon heel bombastisch en ook echt wel een soort van - had rockster-vibes zeg maar. 

Stom gezegd, maar wij zijn in de laatste pre-pro zijn we, echt heel stupid, zijn we een soort van: okee, deze song moet rockster-vibes hebben. Deze moet... We hadden drie symbolen. Dat was een soort van 'rocksterren.' Echt fucking stupid. 'Family band.' En wat was die ander? Ben ik effe kwijt nog eens, maar misschien kom ik er zo nog op, kunnen we het zo nog over hebben. 

Melanie Esther: [44:19] Echt super interessant. Ja. 

Camiel: [44:22] Maar die show die begon groots, bombastisch, en die werd eigenlijk gaandeweg steeds meer introspectief. Tot het punt dat ik helemaal in m'n eentje achterbleef achter de piano. Dus daar, een soort van dat dieptepunt bereiken en vanuit daar nog een grande finale zeg maar. Dus een soort van, in het begin heb je al die kleren nog aan, je trekt ze langzaam aan uit, je zit naakt voor de spiegel en vanaf daar mag je weer los zeg maar. Dat is dan echt de boog die je maakt.

Vincent: [44:52] Ja, precies. Het licht wat je, de nieuwe vrijheid die je krijgt als je eenmaal naakt en kwetsbaar bent.

Camiel: [42:57] Precies. Ja, juist. Ja. Exactly. Ja, nee, we hebben bij de laatste pre-pro dus - dat heeft ook symbooltjes gehad op onze setlist en zo. Dus dat was dan de één een sterretje en een hartje en een, wat was nou die derde? Ik kom daar misschien zo nog op, maar wat we daarnaast ook nog hadden was pijltjes naar binnen en pijltjes naar buiten. Dus dat was na een tijdje, op onze setlist hadden we - dat hebben we de eerste twee shows gedaan of zo en toen was het niet meer nodig - maar stond er altijd óf een sterretje óf een hartje, en een pijltje naar binnen of naar buiten of naar mekaar toe.

Melanie Esther: [45:33] Oh, maar dat is echt zo'n goed voorbeeld van - we hebben het heel vaak in onze podcast en ook tijdens lessen over 'de band'. En 'de band', zeker ook als je soloartiest bent en je hebt een band om je heen, zeg maar. Hoe neem je hen dan mee? Nou, bij jullie is het natuurlijk één act, zeg maar één band, maar zo'n pijltje of een symbooltje waar een betekenis aan vast zit, dat is zo goed voorbeeld van: we hebben het over hetzelfde. 

Omdat, je ziet vaak genoeg bij shows die minder zijn, dat dat vaak ook komt door het beeld wat neergezet wordt door de mensen die er staan, wat niet in verband staat met elkaar en dat een van de dingen die voor mij het hoogste, hoe zeg je dat? Effect hebben bij jullie, is dat het allemaal zo klopt. De mensen die er staan. Daar hebben we het net ook over gehad. En ik denk dat die symbooltjes daar heel erg heel erg... Ik kan nu wel de symbooltjes een beetje in mijn hoofd invullen van ja die rockster die, ja, dat hartje zeg maar erin of de pijl naar binnen of naar buiten. Dat is echt een goeie tip voor luisteraars ook om daarover na te denken van: hoe zit dat per song of per blokje songs en hoe zorg je dat het gelijk is?

Camiel: [46:30] Ja, zo simpel kan het ook zijn of zo. En het is ook grappig, want het voelt in eerste instantie een beetje sullig of zo, maar het werkt echt heel goed, want het fijne is een soort van: kijk, de eerste twee shows kijk je daar nog naar af en toe, maar daarna wordt dat gewoon onderdeel van die song. En dat is heerlijk. Dus dan hoef je gewoon niet meer na te denken: doe je met z'n allen hetzelfde? En dat voelt on stage ook echt heerlijk, want iedereen zit in eenzelfde gevoel. En dat versterkt elkaar alleen maar.

Vincent: [46:59] Zorg dat je hele act dus ook echt op de hoogte is van de intentie van wat je daar probeert te doen in elk moment. En dat is een soort reminder op de setlist daarvan.

Camiel: [47:04] Ja! Maar dat is ook, ik, een soort van... Ik vind wat dat betreft het best wel moeilijk vaak om naar shows te kijken waar een soloartiest een band heeft en de band gewoon heel duidelijk niet een soort van voelbaar in dat ding zit of zo. Weet je wel? Want er zijn ook een hele hoop solo-artiesten die dat heel goed doen denk ik. En een, weet ik veel, een Nick Cave ofzo, weet je wel? Een soort van hoe de band daar hem echt draagt zeg maar, dat is crazy. En daar zit iedereen weet precies waar die f*cking songs over gaan. En iedereen weet precies hoe ze hem moeten volgen. En dat is, I don't know, of je nu een band bent of een soloartiest met sessiemuzikanten, ik denk dat dat eigenlijk niet uit zou moeten maken in dat verhaal. Ja.

Vincent: [47:48] Wat we nu nog niet echt benoemd hebben, maar wat ook best wel een belangrijk onderdeel is van jullie live identiteit of überhaupt identiteit, is jullie styling. Jullie outfits. Hoe is dat? Hoe is dat ontstaan? Want ik, ik zie in de beginjaren zie ik jou zwarte skinny jeans, bloesjes, een beetje een soort van de singer-songwriter vibe.

Camiel: [48:03] Ja, met de hoed. Vergeet de hoed niet. [allen lachen]

Vincent: [48:09] En, ja, tegenwoordig, ja, hebben jullie een hele uitgesproken future disco vibe.

Melanie Esther: [48:16] Waar iedereen aan meedoet ook.

Vincent: [48:18] Identiteit. Hoe is dat ontstaan? Wanneer is dat gebeurd?

Camiel: [48:22] Wij wilden heel graag Eurovisie doen. 

Melanie Esther: [48:24] Ah! Oh, nou weet je? [allen lachen]

Camiel: [48:26] Nee, nee, nee, nee, nee, grapje. [allen lachen]

Melanie Esther: [48:30] Could be! Ik was naar wat videos aan het kijken en toen stond er iemand van - stond er een reactie van, "nou, als zij het Eurovisie doen, dan winnen we sowieso." Dus toen had ik ook als vraag in mijn hoofd: zouden jullie dat willen doen? Maar nu zeg je het zelf een beetje.

Camiel: [48:43] We gaan het zien. Nee, het is, ja, hoe is dit door de jaren heen gegaan? Ik denk, een groot onderdeel ervan is dat we - dat Son Mieux door de jaren heen een band is geworden. Dit is natuurlijk, dit is ooit begonnen als m'n soloproject. Heeft wel altijd al als een bandje gevoeld. Maar ik denk dat we dat wel, ja, door de jaren heen is dat gevoel steeds sterker geworden en zijn we dat ook steeds meer uit gaan dragen. En bij een band hoort gewoon een uniform. 

En ik denk dat dat voor ons echt het grootste ding is daarvan. Dat het, je stapt echt met z'n zevenen - je doet dat aan en dan ben je - je bent met z'n zevenen dan vanaf dat moment in ieder geval écht die band zeg maar. En dat zijn we sowieso wel, maar ik denk dat dat een heel belangrijk onderdeel daarvan is. En ik vind het ook heel grappig om te zien dat naarmate wij extravaganter, ons extravaganter zijn gaan kleden on stage, zien wij er buiten de podia om steeds meer casual uit. Vroeger was er geen verschil letterlijk tussen hoe ik op het podium stond en hoe ik in het dagelijks leven rond liep. En dat verschil is steeds groter geworden eigenlijk. Ja. Het grootste deel van de tijd heb ik een trainingspak aan.

Melanie Esther: [49:56] Ik herken dit echt zo erg. Ik heb ook echt zo, ik doe heel veel sprekers-klussen en events enzo. En dan zegt mijn huisgenootje - mijn huisgenootjes kunnen zien: oh, ze heeft vandaag een event, ze heeft een sprekers-klus.

Camiel: [50:06] Ja, maar dat is heerlijk ook. Want ik denk dat het heel veel bijdraagt aan - ik bedoel: kijk, ik probeer met Son Mieux zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven in alles wat ik on stage doe. Maar je stapt hoe dan ook een bepaald persona in. En je moet op een manier effe een modus in waar je gewoon in je dagelijks leven helemaal niet in moet zitten. En daar helpt kleding bij en des te extravagant die kleding is, des te extravaganter jij ook je kan gedragen denk ik. Ja.

Vincent: [50:39] Hoe gaan jullie daar nu - Hebben jullie echt een uniform wat je elke show hetzelfde aanhebt? Heb je verschillende outfits?

Melanie Esther: [50:45] Setjes?

Vincent: [50:46] Is het gelinkt aan het album?

Camiel: [50:47] We hebben, we hebben verschillende outfits. En dat zijn er meestal zo'n drie of zo die we dan rouleren. En dan binnen een tijdje wil ik er klaar mee zijn en we zijn daar weer, nu al.

Melanie Esther: [50:59] Maar dan is het zeg maar echt a b c. Iedereen draagt nu a?

Camiel: [51:03] Ja, dus zeg maar, elk outfitje heeft z'n naam. En dan hebben we één, hebben we een styling chat en daar gooien we dan elk weekend in wat we aan gaan doen.

Vincent: [51:13] Gewoon een whatsapp groep?

Melanie Esther: [51:14] En het is al op elkaar afgestemd? Ja precies.

Camiel: [51:16] Ja, ja, ja, en soms - ja, alle outfits zijn sowieso - dat is wel echt een ding I guess. Dat er ook wel acts zijn die wat dat betreft een soort van gewoon allemaal iets anders aandoen en dat lijkt enigszins op elkaar. Maar wij hebben echt wat dat betreft zeven setjes per show. En heel af en toe gooien we dat een beetje door elkaar heen. Ja, that's it.

Vincent: [51:36] En wat waren de afwegingen in het kiezen van die setjes? Of ja, van überhaupt die outfits die jullie nu dragen? Wat speelde een rol of hoe ging dat gedachte proces?

Camiel: [51:45] Nou ja, kijk, ik denk dat - kleding is gewoon net als artwork of videoclips of whatever is het gewoon een uiting. Dus ik denk dat elke... We hebben eigenlijk wat dat betreft bijna altijd zo gewerkt dat we gewoon song, per nieuwe single zeg maar, een nieuwe outfit deden en die moest gewoon passen bij het gevoel van die track. Het meest simpele voorbeeld is Multicolor.

Melanie Esther: [52:08] Ja, "wij dragen geen zwart".

Vincent: [52:09] Ja, iedereen een andere kleur of?

Camiel: [52:09] Ja, dat was gewoon echt een grande kleurenpalet. Niemand had eenzelfde kleurtje aan zeg maar. En het grappige: dat is een simpel voorbeeld, maar een hele moeilijke om uit te voeren want je bent ook binnen drie seconden een soort regenboog. En dat...

Melanie Esther: [52:24] Ja. 'Paradijsvogel' was de titel op jullie Pinkpop-recensie.

Camiel: [52:28] Ja, die vond ik wel heel - dat vond ik raak en een compliment. Ja, zeker. En bijvoorbeeld die Pinkpop outfit was wat dat betreft een, daar hebben we eigenlijk in kleurstelling de hele voorkant van de albumhoes, wat toen onze backdrop was, nagemaakt.

Melanie Esther: [52:42] Wow ja, ja ja. 

Camiel: [52:44] En dat is leuk, want dat zijn details die je misschien niet eens binnen drie seconden opvallen of zo, maar daardoor valt alles natuurlijk wel mooi in een setting.

Melanie Esther: [52:40] Tuurlijk. Ja. Ik heb nog een vraag over styling en die karakters. Want je zegt van okee, ik spring sowieso - ik ga een persona in op stage en die kleding versterkt dat nu nog meer. Zit er ook binnen de bandleden - heeft iedereen een bepaald karakter? Is er ooit uitgeschreven van, binnen wie je zelf natuurlijk bent, ben je op het podium...?

Camiel: [53:09] Nee, we hebben - Ik denk wel eerlijk gezegd dat we een keer op dat punt gaan komen. Dat je in een, hoe noem je het ook alweer?

Melanie Esther: [53:16] Persona?

Camiel: [53:17] Ja, archetypen ook bijna, dat je daar in gaat duiken, zeg maar. Wat heel interessant is. Voor nu, we werken met, al heel lang werken we met Philine van den Hul die onze foto's maakt en onze styling doet. En ja, zei, ik ken haar al jaren en ze kent ons al zo lang nu, dat we hoeven bijna nergens meer over te praten zeg maar. En zij heeft gewoon zo'n goed gevoel voor als zij iemand een keer ontmoet, dan snapt zij wat daarbij hoort zeg maar. Maar daarin is het wel altijd een heel belangrijk ding geweest dat: ja, we zijn een band, maar al deze zeven mensen hebben hun eigen karakter en ik draag echt niet dezelfde dingen als Timo, zeg maar, onze bassist. Dus daar is echt wel zeker een groot verschil tussen. Ik denk wat dat betreft ook dat wij niet zo heel snel alle zeven een pak aan zouden doen bijvoorbeeld.

Melanie Esther: [54:06] Nee, ik denk ook dat dat weer heel erg te maken heeft met in het moment zijn de beste versie uit jezelf halen of dat dat ook juist er moet zijn.

Camiel: [54:13] Ja, zeker. Ja. 

Melanie Esther: [54:14] Zeg maar dat het geen consistente - Het is een consistent beeld, maar in de inconsistentie van iedereen.

Camiel: [54:20] Ja, ja, ja. Maar iedereen moet gewoon zichzelf zijn en ook zich op het podium een soort van de allermooiste en beste versie van zichzelf mogen voelen zeg maar. En daar is kleding gewoon een onderdeel van.

Melanie Esther: [54:33] Ja zeker.

Vincent: [54:34] Hebben jullie wel eens nagedacht over een dresscode voor het publiek ook?

Melanie Esther: [54:37] Jazeker! Ik denk dat we hem misschien nog wel gaan gooien voor de AFAS.

Vincent: [54:41] Voor de AFAS. 

Melanie Esther: [54:42] Oeh nice.

Camiel: [54:43] Ja, ja. Het is ook wel heel leuk, want sommige - het gebeurt al wel eens en ja, dat dat is f*cking epic.

Melanie Esther: [54:49] Ik kan me zo voorstellen bij jullie dat dat heel makkelijk kan.

Camiel: [54:51] Ja, zeker. Ja.

Melanie Esther: [54:52] Gewoon de dresscode, maar ook dat mensen - Het past natuurlijk ook zo erg bij het verhaal om je te kleden, te mogen kleden zoals je wil.

Camiel: [55:00] Ja zeker. Ja. 

Melanie Esther: [55:01] De show van Lizzo, goed voorbeeld ervan, waar je ook zo erg wordt gecelebrate hoe je bent en "I'm glad your still with us." Okee: draag maar echt wat je nooit zou durven dragen, maar bij Lizzo durf je dat.

Camiel: [55:12] Ja, vet. Leuk. 

Melanie Esther: [55:13] Spannend.

Vincent: [55:15] Ook weer een ding als publiek dat je niet alleen dat die artiest zeg maar die dat moment binnenstapt in een bepaalde outfit, maar ook jij kiest je outfit voor om dat moment binnen te stappen en daar bewust mee bezig te zijn. Nog over - wat mij nog op was gevallen bij beweging wat nog niet is genoemd, er staat bij mij op mijn blaadje beat rings and congas. Jullie hebben ontzettend veel losse beat rings en andere soorten percussieprullaria liggen op het podium.

Camiel: [55:39] Ja, we hebben we eigenlijk een percussionist nodig, maar dat zijn we met z'n allen.

Vincent: [55:44] Met zijn allen. Maar is dat ook een bewuste keuze qua beweging geweest zodat: je kunt niet stilstaan, okee, hier is iets te doen. Of hoe is die keuze geweest eigenlijk?

Camiel: [55:51] Oh nee, nee, grappig. Ja, maar ik kan me wel voorstellen dat dat inderdaad zo werkt. Nee, daar heb ik nog nooit over nagedacht. Ik ben groot percussie fan. Als in, ik heb bijna liever percussie op een track dan drums. Dus ik, ja, het fijne aan met z'n zevenen zijn is dat er altijd wel iemand is die even een handje over heeft en dan is dat het, ja... En ik denk wat dat betreft wel, dat Son Mieux ook de band is waar je, als je bij deze band komt zeg maar, dan ga je binnen een week ga je zingen en percussie spelen. En dat is - het leuke is ook daaraan denk ik dat een soort van - ook voor het groepsgevoel weer, we zingen alles met z'n zevenen. En dat is waanzinnig. En die percussie vibes ook. Een soort van, je bent die groove met z'n allen aan het creëren. Maar funny genoeg is het ook altijd inderdaad - het zorgt zeker voor beweging. Ja, ja.

Vincent: [56:39] Over dat als band samen zijn. Jullie hebben ergens gezegd dat jullie een yell hebben ook, samen.

Camiel: [56:44] Ja! 

Vincent: [56:45] Zijn er - Hoe is dat op een gegeven moment ontstaan? Wat doet dat voor jullie?

Camiel: [56:50] Volgens mij heeft, onze yell, is die bedacht...

Melanie Esther: [56:51] En wat is de yell? Als je die wilt delen.

Camiel: [56:53] Onze yell die is heel lame, die is: "één, twee, drie energie!" [allen lachen] En dat schreeuwt Timo die schreeuwt die telt hem af en dan schreeuwen we hem met z'n allen. Timo heeft echt de hardste stem die ik ken. Ja, maar dat is wel, hè, die is ooit volgens mij bedacht door onze vorige tourmanager Tanja van der Sar. Die is een keer voor een show ontstaan en ja dat blijft er dan in en dat is - het is wel raar want aan al dat soort ritueeltjes ga je toch bepaalde dingetjes vasthangen. Een soort van, ik ga echt lekkerder een show in als wij die energie lekker getimed op elkaar schreeuwen. Als daar een soort, als ie op hetzelfde moment stopt en zo. Dat dan? Stiekem voel je dan bij ons alle zeven altijd van: okee, cool, dit wordt er eentje. Let's get it. Ja en dat is denk ik heel fijn. Nu is er laatst eentje bij gekomen door één of ander filmpje. En dat is: "tough times never last, only tough people last tralalalala". [allen lachen] Dat komt er nu af en toe achteraan als we in een gekke bui zijn. I don't know.

Vincent: [57:53] En dan weet je ook waar je aan toe bent voor de show.

Camiel: [57:55] Precies. Ja, ja, die ging d'r voor Tivoli wel uit. Toen hadden we een lekker losbandige show. Nou ja, dus die uhm, ik weet even niet meer wat je vraag was eerlijk gezegd. Die momenten zijn er... 

Vincent: [58:06] Ja, nou ja een beetje over. Ja, die yell dan inderdaad en hebben jullie verder nog dingen die jullie doen als een soort warm up voor de show? Of een soort van om 'in sync' te komen misschien met elkaar ook?

Camiel: [58:15] We zingen altijd in. Ja, dus we zingen Will Pt. I. Zingen we eigenlijk altijd in z'n geheel met z'n allen. Dat is heel fijn. Die is driestemmig dus die zingen we echt met z'n allen in harmonie. En dat is ook nog eens wat dat betreft een tekst die ik ooit geschreven heb als een soort van: dit is hoe ik me wil voelen, dit is hoe ik wil leven. Dus om die, nou dat voelt voor mij altijd heel goed

Melanie Esther: [58:42] Een beetje holy ofzo bijna. 

Camiel: [58:42] Ja, het voelt heel goed om die met z'n allen te zingen voordat we het podium op gaan. Ja. 

Vincent: [58:48] Wat ik nog wel interessant vond is, nou, jullie hebben eind vorig jaar nog weer een Europese tour gedaan. Door allemaal veel kleinere zaaltjes dan jullie hier in Nederland doen. Echt dat je over honderden mensen praat in plaats van over duizenden mensen.

Camiel: [59:01] Ja, zelfs over tientallen af en toe, zeker.

Melanie Esther: [59:04] Ja? 

Camiel: [59:05] Ja, ja, ja, zeker. Ja. Ja, dat ging een beetje van ik denk tussen tot kleinste was denk ik veertig of zo, tot zaaltjes van twee, driehonderd. Zoiets. Ja.

Vincent: [59:13] Ja, je hebt dan ook gewoon veel minder capaciteit qua productie en wat je ervan kunt maken. Hoe pakten jullie dat aan om jullie show - en je bent hier in Nederland heb je helemaal dit staan wat je nu hebt. En dan kom je daar weer terecht. Hoe pakte je dat aan om dan toch dat Son Mieux-gevoel weer naar zo'n klein zaaltje te vertalen?

Camiel: [59:30] I'll be very honest, dat is echt heel moeilijk. Ik denk wel echt dat het gelukt is, maar we hebben de keuze zelfs moeten maken om niet met z'n allen te gaan. Die echt heel moeilijk was. Maar gewoon simpelweg omdat we het niet kunnen betalen. Onze show is op dit moment met zeven man is gewoon - het is zoveel gear en zoveel mensen. En ook de nodige crew die daar echt bij hoort om dat met z'n zevenen te kunnen doen. Dat dat gewoon, we komen gewoon niet uit de kosten om dat voor veertig man te doen zeg maar.

Vincent: [59:58] Ja precies, Ja. 

Camiel: [59:59] Dat gaat gewoon niet. Maar dat is heel wack wel om als band die beslissing te moeten maken. Dus wij deden toen deze in vier mans formatie. Dus die show is echt wel een beetje uitgekleder.

Melanie Esther: [01:00:08] Oh sick, ja. 

Camiel: [01:00:09] Ja. Dus we zijn eigenlijk gewoon een, ja beetje stripped down versie van onze clubshow daar gaan doen. Maar het was echt wel in de oefenruimte echt effe een klein gevecht om het wel het gevoel wat wij met z'n zevenen meebrengen zeg maar om dat daar in te krijgen. En dat heeft ook echt wel effe geduurd. We hebben - vorige zomer hebben we een paar festivals gedaan met z'n vieren als een soort van try out van: werkt dit überhaupt? En daar merkte ik bij show drie van: okee, nu had voor ik voor het eerst had ik het gevoel dat we dezelfde energie een beetje te pakken hadden. Ja, en hoe we dat gedaan hebben? Ik denk, kijk, ik denk dat wij wat dat betreft allemaal weten wat de essentie van onze show moet zijn of zo.

Vincent: [01:00:52] Wat is dat als je dat nu zo omschrijft?

Camiel: [01:00:55] Ik denk dat een heel groot deel daarvan energie is, dus dat moet een soort van energiek zijn. Je moet kunnen dansen. En wat dat betreft is, moet - het moet vreugdevol zijn, zeg maar. Maar wel met ruimte voor een intimiteit, zeg maar tussen ons en het publiek. Ja dus, dat betekende bijvoorbeeld dat we eigenlijk in die kleinere show contrasten groter moesten maken. Omdat we, we konden minder geven, want je bent met minder, dus moesten we de andere kant op ook ietsje kleiner gaan nog.

Vincent: [01:01:30] Heb je daar een praktisch voorbeeld van, van een moment in de show misschien hoe jullie dat hebben toegepast?

Camiel: [01:01:34] We hebben een langer kleiner akoestisch blok gedaan bijvoorbeeld, waar het echt tiny werd zeg maar. En dat was in diezelfde show in dat jaar helemaal niet aan de hand. Dus ja, en ook in nummers zelf zeg maar, dat bijvoorbeeld een couplet gewoon echt kleiner ging in instrumentaria omdat we in het refrein minder kunnen geven.

Vincent: [01:01:56] Dus op een moment dat het zachter is daar, dan als je dan weer er in knalt met z'n vieren, dan voelt het als de power van zeven als het - relatief aan elkaar.

Camiel: [01:02:02] Precies. Ja. Exactly. Ik denk wat dat betreft sowieso, dat contrast is echt zo belangrijk in een show. Ik ben hier - mijn meisje die liet me ooit een video zien van Tyler, the Creator. Die opkomt op een festival en daar gaat een keiharde track aan, maar hij doet niks. Maar iets van twee minuten lang en het publiek wordt helemaal f*cking gek. Tot hij ineens, echt uit het niets, gewoon helemaal aan gaat. En dat maakt dan zó veel impact. En het enige wat daar gebeurt is dat hij vanuit niets naar honderd gaat zeg maar. 

Ik heb ooit hier Father John Misty die gezien. Die had ik - Ik kende hem nog helemaal niet goed, maar m'n vader had me meegenomen. Ik had één nummer gecheckt of zo voordat die show begon.

Melanie Esther: [01:02:50] Soms zo fijn ook om effe te doen.

Camiel: [01:02:51] Heerlijk. Ja. Khruangbin stond in het voorprogramma, was ook helemaal sick. Kende ik ook niet en ja, fucking vet. En hij komt op en doet eigenlijk pretty much wat ik had verwacht. Er komt een man met lang haar en een baard komt met een gitaar een paar liedjes spelen met een hele goeie band. Dat is de eerste twee, drie songs aan de hand. Tot ineens, bij een uitbarsting van de vierde song, hij zijn gitaar weggooit en echt helemaal ham gaat. En ik vergeet dat moment gewoon nooit meer. Omdat dat maakt zoveel impact, omdat hij daar... Daarvoor doet hij iets waarvan je denkt van: okee, cool. Gewoon, dit is heel goed en dit is helemaal wat ik had verwacht. En ineens soort van maakt ie een onuitwisbare indruk.

Vincent: [01:03:32] Weer die verwachtingen overtreffen eigenlijk.

Camiel: [01:03:33] Ja, ja en contrast creëren zeg maar. En dat is denk ik, dat kan je op heel veel manieren doen.

Vincent: [01:03:40] Ja. Licht, donker. In één keer alle lichten aan vanuit een heel donker klein één spotje. Of vanuit heel zacht muziekje naar: in één keer met iedereen alle gitaren er in knallen zeg maar. Dat soort dingen.

Camiel: [01:03:49] Ja, juist. Ja en dus in energie en performance. Ja, zeker.

Melanie Esther: [01:03:53] Is er een moment in jullie huidige show waarop je zegt: nou dat zullen mensen niet vergeten. Daar gebeurt iets, dat is onze uitbarstingen of onze...?

Camiel: [01:04:04] Ik denk stiekem, maar daar ben ik heel benieuwd naar, denk ik 'Heavy Water'. En dat zit richting het eind van onze show. En dat is eigenlijk het eerste echt écht kleine moment in de gig. En daar - Jullie hebben het gezien, maar ik ga het wel even... we hebben, we spelen de hele show met z'n zevenen en dat is alles naar voren en daar ontstaat een heel klein moment waarop eigenlijk al door - er wordt alleen maar synth gespeeld achterop en ik zit op een riser met één spot op mij die die langzaamaan groter wordt. En ik vertrek zingend, vertrek ik de coulissen in.

Vincent: [01:04:43] Je acteert daar ook een beetje, je loopt een beetje - je komt heel langzaam sta jij op vanaf die trap waar je op zit.

Camiel: [01:04:49] Ja, ja, dat nummer gaat eigenlijk over een soort van - Ik heb geprobeerd om een soort van depressie in zowel tekst als muziek een soort van een plek te geven. Dus dat nummer, depressie voelt voor mij altijd een beetje als verdrinken. En uit een depressie komen voelt ook echt alsof je soort van, voor mij, alsof je naar de bodem zwemt zeg maar. En het licht boven je ziet en daar naar adem probeert te happen.

Melanie Esther: [01:05:13] Dat deed je ook.

Camiel: [01:05:14] Ja, dus dat moment is een - wat dat betreft een soort van ook visuele uiting geworden van uit een depressie komen. Ja. Dus die spot wordt steeds helderder en ik sta al langzaam op en ik probeer een soort van...

Vincent: [01:05:28] Naar de oppervlakte te komen.

Camiel: [01:05:29] Ja precies.

Melanie Esther: [01:05:29] En dat is inderdaad het moment waarvan je zegt: okee daar zit de herinnering.

Camiel: [01:05:32] Nou, ik denk dat dat moment zeg maar juist in die show, omdat die show verder zo groots en feestelijk is, dat die wel impact kan maken. Het grappige is wel dat het een heel - het was voor ons echt in deze show een heel moeilijk te plaatsen moment, want hij viel soms fantastisch en soms minder. Dus het echt, als wij de nummers daarvoor niet een soort van goed naar dat moment toe speelden, dan viel ie af en toe letterlijk een beetje in het water.

Melanie Esther: [01:05:57] Het was het laatste nummer voor de toegift?

Camiel: [01:05:59] Ja klopt. Het was het laatste nummer voor de toegift...

Melanie Esther: [01:06:01] Dus het voelde ook als het einde.

Camiel: [01:06:02] En het voelde - ja en soms was het denk ik niet helemaal duidelijk dat er nog wat ging komen. Dus we hebben wel shows gehad waarin er bijvoorbeeld het toegift-applaus een soort van uitbleef. Wat ook niet erg is, want de toegift is ook maar een soort van f*cking concept. Maar ja.

Melanie Esther: [01:06:15] Heel veel over gehad.

Vincent: [01:06:16] Maar hoe speel je daar dan goed? Hoe speel je daar goed naar toe? Wat maakt dat je daar goed naartoe speelt?

Camiel: [01:06:20] Nou, bijvoorbeeld een heel simpel ding. Daarvoor speelden we The Mustard Seed en dat nummer voelt eigenlijk grappig genoeg eerder als een laatste nummer, omdat het begint klein, heeft een soort van groot hoopvol einde. En wat ik na een tijdje ben gaan doen in die shows is dat ik bij dat nummer al zei, "wij waren Son Mieux, dank je wel voor het komen". Zeg maar, als een soort: dit is de afsluiter. Waardoor het heel duidelijk was dat het nummer wat daarna kwam dan ook echt zeg maar: dit was aan het einde van de show, zeg maar. Maar ook kleine dingen als in dat dan, ik liep al af en dan bleef een deel van de band op het podium achter en dat er even een soort van duidelijk in geluid echt een einde was. Als in echt effe een stilte. Maar daarbij ook Timo, die bijvoorbeeld z'n hand opsteekt naar het publiek terwijl die wegloopt.

Vincent: [01:07:07] Heel subtiel. Effe gedag zwaaien. 

Camiel: [01:07:08] Ja, zoiets kleins kan het zijn ja. En ik denk als de stijgende lijn verder in de show daar naartoe, als die niet lekker genoeg landde dan heeft dat natuurlijk ook impact op het contrast wat er dus ontstaat met hoe klein het moment daarna is. Ja.

Melanie Esther: [01:07:24] Die vraag die ik jou net stelde van wat is het moment wat je er wil dat mensen herinneren. Daar dacht ik zelf ook over na. Van wat is nou het - toen ik wegliep van: wat nou het moment dat ik herinner? En ik weet dat ik in mijn notities op heb geschreven van, eigenlijk was er een constant hoogtepunt. Er was constant een soort moment wat je herinnert. Ik denk ook dat wat je het meest herinnert is het gevoel dat je hebt gekregen. In general. Terwijl bij sommige concerten...

Camiel: [01:07:48] Nou, wat fijn. Dat vind ik echt te gek om te horen.

Melanie Esther: [01:07:50] Ja. Ja, terwijl bij sommige concerten je echt kan zeggen, oh dat Lizzo dit tien minuten lang deed, dat was het. Of dat Rosalia die camera continu op het podium had, dat was het. En bij jullie? Ik was daar ook naar op zoek. Niet dat ik het wil ervaren, maar van waar zit dat hem? En toen, mijn conclusie was een beetje ook toen wat erover hadden en terugliepen naar het station van: volgens mij was het alles een soort van en versterkte dat ene moment van de rustigere song dat nog meer of zo.

Camiel: [01:08:16] Nou, te gek. Dat vind ik heel vaak te horen. Ja. Ja, maar dat is wat mij betreft het allerbelangrijkste. Ik vind wat dat betreft, ik noemde nu dit moment omdat ik als je een moment moet noemen was dat misschien denk ik in die show vooral bijzonder omdat het er verder niet was. Maar verder vind ik wat dat betreft, een soort van alles wat er dan dus daar omheen staat belangrijker en het gevoel wat dat met zich meebrengt. Ja, nou te gek.

Vincent: [01:08:39] Welk advies over het maken en geven van liveshows zou je jouw jongere zelf nu geven als je daar nu op terugkijkt?

Camiel: [01:08:47] Ik denk vooral dat het goed is om over een liveshow über... Ja, dat klinkt heel simpel, maar om daar over na te denken. Ik denk dat het voor veel muzikanten heel normaal is dat je gewoon - Je gaat gewoon spelen en dan kijk je maar ofzo. En dan gaat er gewoon in dat moment een keer wel iets leuks gebeuren of niet. En je hebt nog helemaal geen idee of zo over waarom dat dan de ene keer wel gebeurt en de andere niet. Dus ik denk dat gewoon echt na gaan denken over van okee, hoe wil ik dat dit eruitziet? Hoe wil ik dat deze ervaring is? En hoe kan ik met de middelen die ik op dat moment heb daar komen? 

En dus ook jezelf ook ongemakkelijke vragen gaan stellen en jezelf gaan filmen en jezelf heel ongemakkelijk terugzien. Ik denk wat dat betreft dat ongemak best wel een onderdeel is van dat proces, want je gaat gewoon niet instant zijn waar je wilt zijn. Het is denk ik echt als beginnende artiest gewoon een - en voor welke artiest dan ook - ook voor mij nu nog steeds, is het gewoon: je bent altijd een rit aan het maken naar waar je wil komen en daar mag je gewoon je tijd voor nemen. 

Ja, dus wat dat betreft is ook de klassieker van ‘maak meters’ is echt zo. Ik denk alleen wel dat het heel goed is om die meters ook bewust te maken. Want een soort van, je gaat niet alleen maar meters maken en dan een soort magischer wijze een soort dikkere show maken of zo. Je gaat wel beter spelen. Maar ik denk als je die meters bijvoorbeeld, stel je gaan de Popronde in zeg maar, als je die Popronde gewoon helemaal f*cking gaat analyseren zeg maar, dan kom je daar echt heel veel sicker aan uit denk ik.

Melanie Esther: [01:10:27] Eigenlijk een beetje nadenken welke meters je wil maken of wat de meters moeten zijn?

Camiel: [01:10:31] Ja precies.

Melanie Esther: [01:10:32] In plaats van: maak maar meters. Bewuster...

Camiel: [01:10:33] Juist. Nou ja en dus: okee, ik heb nu deze meter gezet.

Melanie Esther: [01:10:39] Ja, ja letterlijk ja.

Camiel: [01:10:40] Wat is er daar gebeurd en wat wil ik de volgende maken inderdaad? Dus als je daar de hele tijd mee bezig blijft. En dat is denk ik een ongoing proces.

Melanie Esther: [01:10:48] Ja. Wat is jouw volgende meter? Meters?

Camiel: [01:10:51] Ik ben op dit moment heel erg bezig met wanneer het punt komt dat ik een zaal te groot vind. Eigenlijk. Ik werd laatst door iemand met Bruce Springsteen vergeleken en dat vond ik echt het grootste compliment dat ik ooit heb gekregen. Omdat ik, wat ik echt heel sick vind aan hem is dat hij, zeg maar, hij kan voor 60.000 man staan en dan voelt het nog steeds alsof je in de kroeg staat met Bruce. Dat is - dat vind ik echt crazy. En dat voelt zo effortless bij hem ook. 

Dus ik denk dat de wij nu, nu echt een soort van exponentieel onze zalen gewoon steeds groter worden en ik echt merk dat ik daar anders door begin te spelen en anders met het publiek om moet gaan, begint dat voor mij nu echt de vraag te worden. Van: okee, wat is het punt dat ik dat nog één, zelf leuk vind? Maar twee, ook het gevoel heb dat wij nog steeds neer kunnen zetten wat we neer willen zetten? Tot nu toe is die nok nog niet bereikt, maar ik ben heel benieuwd of die komt. 

Melanie Esther: [01:11:50] Maar je denkt dus wel dat dat misschien... ja okee. Je bent benieuwd of dat komt?

Camiel: [01:11:53] Ik heb geen idee. Ja, ja.

Melanie Esther: [01:11:54] Ja, want ik kan me ook voor dat je natuurlijk van kleine zaal naar grote zaal, naar AFAS naar Ziggo naar whatever, Arena, zeg maar, dat je daar ook natuurlijk in groeit en wat je ook inderdaad zegt, jezelf weer aanpast, de show weer aanpast, dus dat dat misschien ook nooit - dat dat nooit misschien echt een plafond bereikt of zo.

Camiel: [01:12:10] Nee, ik denk dat je daar zelf keuzes in kan maken. Als in, kijk, ik kan me bij ons zomaar voorstellen dat wij bijvoorbeeld in de Ziggo Dome aankomen, maybe one day. En dat we achteraf zitten van: ah, ik weet niet of we dit leuker vinden dan een AFAS zegmaar. Ik zeg maar wat. Tot nu toe is dat niet aan de hand en tot nu toe vinden we het steeds vetter worden, is het ook altijd leuk om weer in een kleinere zaal te spelen. 

Maar hadden we bijvoorbeeld laatst ook dat we - dat was vorig weekend speelden we op een kleiner festival en dat ik echt effe merkte van: yo, deze show is niet meer, dit werkt niet. Deze show is hier niet op gebouwd. En dat maakt het dan ook minder leuk. Als in, ik had liever de show die we vorig jaar speelden daar gespeeld. Ja, dus ik ben gewoon heel benieuwd waar dat plafond voor ons ligt en dat zal ook weer verschillen. Ik denk dat je wat dat betreft ook bewust een soort van kan zeggen van, hey, we maken nu een show op een Ziggo en daarna niet.

Vincent: [01:13:03] Wat heb jij als frontman nog geleerd van dat zo'n grotere zaal, ja, bedienen als frontman? Van, wat ben jij anders gaan doen in die zin voor grotere zalen?

Camiel: [01:13:11] Ik denk dat je, grappig genoeg, rustiger moet blijven. Want, zeg maar, kleinere bewegingen maken stiekem veel meer impact. Of ja, zeg ik dit goed? Zeg maar, je moet - waar je in een kleine zaal een soort van gewoon heel veel gas kan geven en dan voelt iedereen dat, gaat dat op een groot podium geen impact maken. Dus je moet juist af en toe even een soort van: "okee, we cool". Een soort van rustig blijven en daarna weer echt groots gas geven zeg maar. Daar dus contrast creëren. En waar je in een kleine zaal een soort van, bijvoorbeeld zelfs in hoe hard je praat, dat dat heel veel impact kan maken moet je - op een groot veld is het zelfs - misschien zelfs af en toe fijner om gewoon effe in een rustige praatstem iets te zeggen zeg maar.

Melanie Esther: [01:14:05] Ja. Ooh, ja. 

Camiel: [01:14:08] Dus ik - Ja. En het grappige is dat dat: het is echt het tegenovergestelde van wat je lichaam denkt dat je moet doen. Want een soort van, wij stonden laatst op 5 mei, dat was denk ik onze grootste show ooit. En dat was voor 40.000 man. En ik, ik zat zo vol adrenaline dat je dan soort van, je hebt helemaal niet meer door hoe hard je praat zeg maar. En dat men geluidsman echt tegen me zei van, "ja, je hebt gewoon de hele show staan schreeuwen". [allen lachen]

Melanie Esther: [01:14:26] Ja, maar ik wou letterlijk - jij zegt dit en ik denk net aan 5 mei waar ik was in Zwolle. En de verschillende, daar stonden jullie trouwens ook. Daar heb ik jullie niet gezien, dit gaat niet over jullie, maar zeg maar, ik zag artiesten schreeuwen "Zwolle, hoe is het?!!!" "Zijn jullie, is het niet heet?!" Nou, op een gegeven dat ging er heel erg regenen. [allen lachen] Zeg maar, je merkte daarin dat je inderdaad - dat artiesten veelal het gevoel hadden dat ze groter moesten gaan, terwijl ja, eigenlijk kunnen ze juist kleiner. Want er zijn schermen naast. Er is super goed geluid. Oh wow ja. 

Camiel: [01:14:58] Ja. Juist. 

Melanie Esther: [01:15:00] Groter, grotere podia, groter publiek, betekent niet per se groter moeten performen.

Camiel: [01:15:04] Nee. Juist. Ik denk zelfs dat het voor publiek heel fijn is als je daar effe tussen bij in een intro of tussen nummers door, juist effe rust pakt en zegt effe gewoon, zeg maar gewoon zo iets vertelt. Ja. Ik zag, ik was laatst bij Arctic Monkeys in de Ziggo Dome en ik vond het insane hoe Alex Turner daar weer gewoon een soort van: de man hoeft maar zijn vinger te bewegen en het maakt impact. Het betekent iets. Of hij nou bedacht heeft wat dat betekent of niet, maar iedereen vindt dat het iets betekent. En daarin is juist zo'n grote setting, ik vond het ook heel sick hoe hun laatste plaat, die denk ik de kleinst plaat is die ze ooit hebben gemaakt, in een stadion setting ineens als een stadion plaat voelde. Terwijl, dat is ook maar een soort van super suggestief. Dus dat is wel interessant denk ik. Ik denk wat dat betreft dus dat je meer de rust moet bewaren eigenlijk hoe groter je gaat. Ja.

Vincent: [01:15:56] Cool.

Camiel: [01:15:57] Denk ik ook maar he? Ik heb geen idee.

Vincent: [01:15:59] Ja, nou ja, ik kan me...

Melanie Esther: [01:16:00] Jij doet ook maar wat.

Camiel: [01:16:01] Ja.

Vincent: [01:16:01] In mijn hoofd, ik moet nu denken van: zodra het door een videoscherm komt, werkt klein beter dan groot. Want dat is ook met hé? Televisie of film acteren is klein en theater acteren is heel groot. Dus eigenlijk hé? In een club zit je aan de top van theater acteren voor 2000 mensen en zodra je iets groters speelt dan een club, dus een festival met een scherm ernaast, dan ben je in één keer eigenlijk niet meer voor die mensen direct aan het spelen, maar voor die videoschermen.

Camiel: [01:16:25] Precies. Ja zeker. Ja en - maar grappig genoeg is het wel - ik ben - Nick Cave bijvoorbeeld op Best Kept Secret, wat denk ik de beste show is die ik ooit heb gezien. In ieder geval voor mij op dat moment. Echt insane. En deze man speelde voor een gigantisch veld mét schermen, maar ik heb niet naar die schermen gekeken. En dat vond ik zo leip, dat ik echt pas halverwege die show door had van: oh d'r zijn schermen. 

 Maar deze, en ik stond best wel achterin, dus in principe zie je alleen maar een soort poppetje ergens op een gigantisch podium staan. Maar hij wist daar ook denk ik door contrast een soort van door echt heel klein te durven gaan en daarna ineens heel groot als een soort leeuw een soort van uit te durven spatten, hield hij dat spannend. En ik had het gevoel ook dat hij zich totaal focuste op de eerste rijen van het publiek. Dus iedereen die achterin stond of waar dan ook op dat veld stond, wilde daar vooraan zijn. En daardoor voelde het alsof je daar stond. Denk ik. Ja, echt, écht crazy.

Vincent: [01:17:25] Ik vind het heel grappig, want we hebben in een eerdere aflevering in dit seizoen met Atze de Vrieze gepraat en Atze de Vrieze had het over deze zelfde show en hij stond dus bijna vooraan bij – naar Nick Cave te kijken. Ik vind het heel grappig dat het dus blijkbaar inderdaad ook overkomt, zelfs zonder die videoschermen. Heb je een enig idee hoe dat? Was dat het contrast? Hoezo kreeg hij jouw aandacht nog steeds van zo'n verre afstand?

Camiel: [01:17:45] Ik denk dat contrast een heel groot ding is daar. Ik denk ook, ja deze man heeft een intensiteit die echt - die dus van op zulke grote afstand te voelen is. Volgens mij heeft Nick Cave ook echt de meest absurde aanloop naar een show toe. Die is daar echt de hele dag mee bezig. Die heeft volgens mij een heel schema voor zichzelf met alles wat - die is de hele dag alleen. Het is best wel sick. 

En ik denk hij - Wat hij heel veel deed in die show was dat ie zich toespitst op echt op gewoon individuen binnen het publiek. En dat was zo leip. Een soort van dat ie één. Hij pakte denk ik bij nummer twee of drie pakt ie één guy in het publiek eruit en begon gewoon te vragen, "are you concentrating?" Wat echt een heel intense vraag is om op je af te krijgen. Maar daardoor was dat hele publiek een soort van: o, beter let je op. Wat héél sick was.

Vincent: [01:18:38] Als ik nu aan jullie show denk dan moet ik denken aan jij die aan iemand vroeg in het publiek van, "hoe was je dag vandaag?"

Camiel: [01:18:43] Ja, ja ja ja.

Vincent: [01:18:43] En dat je het vervolgens pas naar het hele publiek toe trekt. Is dat iets wat daarop geïnspireerd is? Zo'n soort techniek?

Camiel: [01:18:46] Zeker. Ja, ja ja ja. Ik vond dat echt, ik vond dat heel sick aan die show en dat heb ik met heel veel liefde gekopieerd. Ja, ja. Nee, maar ik vond dat echt - ik vond dat zo absurd en ik heb het mijn eigen draai gegeven en die vraag gaat daar toe naar dat ik uiteindelijk aan het hele publiek vraag of iedere iemand een goeie dag heeft gehad, of een slechte dag, of een prima dag of whatever, en dat het - dat dat er allemaal mag zijn die avond.

Vincent: [01:19:13] Precies, maar je begint echt met één, je pikt er één persoon uit waar je het echt aan vraagt. En wat me ook opviel: je luistert ook echt naar die persoon's antwoord. Die persoon antwoordt ook echt en daar luister je naar en dan pas ga je door.

Camiel: [01:19:21] Ja tuurlijk! Ja, ja, maar dat is onderdeel van die vraag denk ik. Ja. Je kan die vraag wat dat betreft vind ik niet stellen als je niet luistert. Ja. Denk ik.

Vincent: [01:19:30] Dat is misschien sowieso wel iets moois als frontpersoon. Van: als je iets vraagt van je publiek, ga je dan ook luisteren naar ze?

Camiel: [01:19:37] Ja, je moet wat dat betreft, het is heel makkelijk denk ik om gewoon - ja, het is easy om gewoon maar allemaal shit op ze af te vuren of zo en en uh maar te kijken waar het...

Melanie Esther: [01:19:42] Ja. Hebben jullie het warm?

Camiel: [01:19:43] Ja. Whatever. Nobody gives a shit.

Melanie Esther: [01:19:45] Wat boeit dat? Ja. 

Camiel: [01:19:48] Dat kan je zien toch, hoef je niet meer te vragen. Ja, zeker.

Vincent: [01:19:53] Ik ga effe kijken op mijn blaadjes.

Melanie Esther: [01:19:55] Ja we hebben veel besproken. 

Vincent: [01:19:56] We hebben heel veel besproken.

Camiel: [01:19:58] Ja leuk.

Vincent: [01:19:59] Ja, nou dan is er eigenlijk voordat ik een beetje naar afronding toe ga, we hebben elke aflevering de alien-vraag.

Camiel: [01:20:08] De alien-vraag?

Vincent: [01:20:09] De alien-vraag. Dus die ga ik ook - Ik ben heel benieuwd.

Camiel: [01:20:11] Die is samengesteld door AI?

Vincent: [01:20:12] Ja, precies.

Melanie Esther: [01:20:13] Ja, dat bestond toen, ja...

Vincent: [01:20:15] Ja, het bestond al wel, maar...

Melanie Esther: [01:20:16] Nog niet zo collectief, uh, zo bewust.

Vincent: [01:20:20] Nee. Stel je voor, er land een alien op aarde en die alien die weet helemaal niets van wie wij zijn als mensen, van onze cultuur, die, ja, die heeft echt geen idee. En jij krijgt de kans om die alien kennis met ons als mensheid te laten maken. En dat doe je door die alien mee te nemen naar een concert. Hoe zou je die alien dan uitleggen wat een concert is?

Camiel: [01:20:41] Wat een concert is? Poeh. Wat een fantastische vraag. Die alien uit te leggen wat een concert is. Ik denk dat ik hem zou vertellen dat een concert een collectieve ervaring is die je totaal als individu mag ervaren. Ja.

Vincent: [01:21:06] En waarom doen we dat zo graag met z'n allen? Waarom komen we allemaal zo graag samen om individuen te zijn?

Camiel: [01:21:15] Ik denk, heel eerlijk gezegd, om gewoon weer een stukje betekenis te geven aan dit toch wel aparte bestaan. Ik denk eerlijk gezegd wat dat betreft dat een concertganger niet heel iemand anders is dan iemand die christelijk is. Ik denk dat het gewoon weer een manier is om een soort van sense te maken, uh to make sense of it all, zeg maar. Het is gewoon, je wil denk ik betekenis geven aan dingen, je wil dingen kunnen begrijpen, je wil gewoon simpelweg een beetje alive kunnen zijn. En ik denk dat wij allemaal een manier hebben om dat te doen. En, ik denk, ik vind daarin muziek oprecht niet verschillen van religie. Ja.

Vincent: [01:22:01] Amazing.

Melanie Esther: [01:22:02] Mooi.

Vincent: [01:22:03] Als er nou één ding is, zeg maar, stel je voor iedereen die hier nu naar heeft geluisterd die vergeet spontaan die 1,5 uur die we net hebben gepraat. Maar er is één ding wat ze mogen onthouden van alles wat we net hebben gezegd. Wat zou dat dan moeten zijn? Wat is één ding wat?

Camiel: [01:22:17] God is a DJ! [allen lachen] Uh poeh, ja effe denken, het is een beetje hetzelfde denk ik als wat je jezelf mee zou geven. Nou ja, niet helemaal. Hoeft niet.

Vincent: [01:22:31] Laat ik aan jou.

Camiel: [01:22:33] Ik denk dat ja, ik denk dat een - laat ik het zo zeggen: een liveshow mag alles zijn wat jij wil dat het moet zijn. En dat geldt zowel voor de maker als de mensen die het ervaren, denk ik.

Vincent: [01:22:51] There are no rules.

Camiel: [01:22:52] Nee, zeker niet. En geen limieten. Nee. Ja.

Melanie Esther: [01:22:54] Mooi!

Vincent: [01:22:55] Camiel, heel erg bedankt!

Melanie Esther: [01:22:57] Heel erg bedankt!

Camiel: [01:22:58] Yes, jullie ook. Cheers! 

Outro: [01:22:59]

Leuk dat je luisterde naar The Live Coaches. Ik ben Vincent de Raad en ik ben Melanie Esther, en in deze aflevering gingen we in gesprek met Camiel Meiresonne over hoe Son Mieux van hun optredens een live ervaring maken.

Volg ons op Instagram via @thelivecoaches om op de hoogte te blijven van nieuwe afleveringen, foto’s en video’s van alle voorbeelden die voorbij zijn gekomen en meer. Alle informatie over onze coachings vind je op onze website: www.thelivecoaches.nl. 

Heel erg bedankt voor het luisteren en tot slot, heb je wat geleerd? Ben je geïnspireerd? Vond je dit een toffe podcast? Deel deze aflevering dan met je vrienden, dan maken we samen van elk optreden een ervaring.